PassWord พาสเวิร์ด รหัสลับมรณะ

ลำดับตอนที่ #5 : Act05: New E-mail

สามวันหลังจากที่เขาได้ข่าวของเพื่อนๆที่หายตัวไป เขาก็พยายามเจาะระบบของPoshita CORP. แต่โปรแกรมเมอร์ของพวกมันก็เล่นเขาซะอ่วมเลยเช่นกัน

            ความพยายามของเขามีอันต้องหยุดลง เมื่อครอบครัวของคนในกลุ่มนั้น เริ่มออกตามหาพวกเด็กๆแล้ว ทำให้งานของเขาเป็นอันต้องหยุดชะงักลง

“บ้าจริง! ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วย?” 

เด็กชายพึมพำอย่างหัวเสียเมื่อคอมของเขาถูกล็อกเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็นับไม่ได้ เพราะระบบป้องกันของPoshita CORP. ป้องกันอย่างแน่นหนา

            กลางวันของวันหนึ่ง ในขณะที่เขาใช้โน้ตบุ๊คเล่นอินเตอร์เน็ตผ่านเครือข่ายโรงเรียนของเขา ท่ามกลางสายตาที่ชื่นชมของสาวๆ ทั้งสาวแท้และสาวเทียม ก็มีอีเมล์เข้ามาใหม่1ฉบับ

            ปี๊บ...

“อ๊ะ” เด็กชายสะดุ้งน้อยๆเมื่อมีเสียงข้อความเข้ามา

            “อะไรน่ะ.....เฮ้ย!!!       มันอะไรกันน่ะ จดหมายของใคร ทำไมมีมีทั้งที่อยู่ และIP เป็นไปไม่ได้!!!”   เด็กชายอุทานด้วยความตกใจ ไม่สนสายตาที่มองมาทางเขา

            ทันใดนั้น! เหมือนกับว่าเครื่องของเขาแฮงค์ไปซะเฉยๆ ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อการขยับเมาส์และการกดอะไรใดๆทั้งสิ้น!!

“เฮ้ย!!! อะไรกันอีกล่ะทีนี้” เด็กชายผงะด้วยความตกใจ

ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!

เครื่องส่งสัญญาณของเขาที่อยู่ในกระเป๋าส่งเสียงดังลั่นแสบแก้วหู แทคส์ล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบมันออกมาอย่างรวดเร็ว

            เด็ดชายก้มลงมองเครื่องนั้น บนจอภาพขนาดเล็กของมันแสดงตัวหนังสือสีน้ำเงินว่า ‘WARNING HACKER’

“บ้าชิบ!!!” เขาเขาตะโกนออกไปเมื่อรู้ว่า เขากำลังโดนเจาะระบบของเขาเอง

            พรึ่บ!! หน้าจอโน้ตบุ๊คของเขาดับลงอย่างกะทันหัน และทันใดนั้น

ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆ

            เสียงที่ออกมาจากโน้ตบุ๊คทำเอาเด็กชายขนลุก มันเป็นเสียงที่บอกลางร้ายของเขาว่า...การเจาะระบบ เสร็จสมบูรณ์

และไม่กี่อึดใจต่อมา ในขณะที่เด็กชายกำลังตะลึงกับการเจาะระบบอันอุกอาจครั้งนี้อยู่นั้น ได้มีตัวอักษรสีเขียว รันขึ้นมาบนหน้าจออย่างต่อเนื่อง และไปประกอบเป็นข้อความขึ้นมาเรื่อยๆ

“ไงcrash แกคงจะงงล่ะสิ ว่าทำไมฉันเจาะระบบแกมาอย่างง่ายดาย Hackerอ่อนๆอย่างแกไม่สามารถแก้ปัญหาแค่นี้ได้ร้อก เชื่อสิ ฮ่าๆๆ”

ทันใดนั้นเหมือนมีกระแสไฟฟ้าช็อตตัวเขาอย่างแรง เด็กชายตะลึงตัวชา พยายามคิดอย่างหนัก “ทำไงดีวะ จะทุบทิ้งก็เสียดายข้อมูล”            

“โว้ย!! ทำไงดี!!”แทคส์ตะโกนออกมาอย่างไม่สนใจสายตาคนรอบข้างที่มองมาทางเขา

“หึหึ ชั้นว่าแกคงจะไม่คิดทำลายหรอกนะ มันมีข้อมูลสำคัญในนี้นี่” ข้อความยังคงขึ้นมาเรื่อยๆ”เอาเป็นว่า...ลบข้อมูลดีมั้ยน้อ...หึหึ ทุกอย่างเลยล่ะ”

ไวเหมือนใจคิด จอคอมของเขากลับมาเป็นปกติอีกครั้ง แต่ที่ผิดปกติอย่างเดียวคือ การเคลื่อนที่จองเมาส์ซึ่งเคลื่อนที่ไปที่ไฟล์ข้อมูลของเขาอย่างช้าๆ       ไฟล์ข้อมูลของเขาที่ใช้ความพยายามเก็บมาเป็นเวลานาน จะถูกมันลบไปอย่างนั้นหรือ

เหมือนมีคนจุดดอกไม้ไฟในหัวของเขา เด็กชายล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพาย หยิบแท่งพลาสติกรูปไม้กางเขนสีดำสนิทออกมา บนแท่งมีปุ่มอยู่3ปุ่ม 3สี และมีตัวอักษรสีขาวที่เขียนว่า 
‘TC 90’

“นี่แหละ แกจะได้รู้ซักที ลบข้อมูลของคนอื่นมันเป็นยังไง” แทคส์พึมพำอย่างร้ายกาจพลางจ้องมองหน้าจอของเขาที่กำลังแสดงการลบข้อมูลอย่างเหี้ยมเกรียม

“รู้ผลแล้ว” เด็กชายตะโกนพร้อมกับกดปุ่มสีเขียวบน ‘TC 90’

วิ้ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เสียงที่ดังแสบแก้วหูออกมาจาก‘TC 90’ เด็กชายต้องเบือนหน้าหนีเพราะทนเสียงของมันไมไหว                  ไม่สนใจสายตาที่มองมาทางเขาอีกครั้ง การกดเจ้าเครื่อง‘TC 90’ นั้น ทำให้หน้าจอโน้ตบุ๊คของเขา สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

ออด!!!!!

            เสียงดังออกมาจากโน้ตบุ๊คของเขา และขึ้นหน้าต่างว่า’ระบบล้มเหลว ปิดระบบอัตโนมัติ’ เด็กชายกด OK แล้ว

หลบมาเอามือกุมหน้าอก

            เกือบไปแล้วมั้ยล่ะแก เด็กชายกระซิบ พลางหายใจรวยรินอยู่ข้างโน้ตบุ๊คที่พังเสียหาย