คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Act03: ชายในผ้าคลุม
“ศุภณัฐ!!!” อาจารย์ พิชิตชัย เรียกเด็กชายอย่างกราดเกรี้ยว เป็นครั้งที่3ในสัปดาห์แล้ว ที่เขาหลับในห้องเรียน “เธอนี่ยังไงฮึ ชอบหลับในเวลาเรียนตลอดเลยนะ เวลานอนของเธอมีไหนหมด? ออกมานี่เลยนะ” แทคส์เดินออกไปอย่างงัวเงีย “ไปยืนหน้าห้องเดี๋ยวนี้” อาจารย์ตวาด เด็กชายเดินออกไปยืนหน้าห้องแล้วก็...
หลับต่อ -*-
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขาง่วงนอนมาก เพราะต้องสืบเสาะข้อมูลของPoshita CORP. ทั้งคืน แต่ระบบป้องกันของPoshita CORPนั้นหนาแน่นมาก เขาจึงไม่สามารถเจาะเข้าไปอย่างแนบเนียนได้
“คุณหนูครับ กลับกันรึยังครับ” ลุงสาระพงษ์ถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ยังครับ ไปห้างดีกว่า” เด็กชายตัดบทอย่างเหนื่อยๆ พลางเดินไปขึ้นรถ Lexus 430 ลีมูซีนคันสีดำที่จอดอยู่หน้าโรงเรียน ท่ามกลางเสียงซุบซิบที่พูดถึงเขาอย่างทึ่งๆ
เมื่อถึงห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมืองเด็กชายเดินลงจากรถแล้วถามว่า
“ลุงไปด้วยมั้ยครับ?”
“อ๋อ ไม่ละครับ เชิญคุณหนูตามสบาย” ลุงพ่อบ้านบอก แทคส์เลยต้องเดินลงไปคนเดียว ระหว่างที่เดินอยู่ในห้างนั่นเอง
พลั่ก!!!
“อุ๊บ!!!” เด็กชายจุกจนพูดไม่ออก เมื่อโดนกระแทกจากด้านข้าง ในขณะที่เด็กชายกำลังจะต่อว่า ชายผู้สวมผ้าคลุมก็เข้ามาประชิดตัวแล้วกระซิบบอกเขาว่า
“Crash ถ้าคุณต้องการข้อมูลของพวกเราที่หายตัวไปล่ะก็ กรุณาหยิบโน้ตบุ๊คที่วางอยู่ที่ม้านั่งหน้าร้านขายอาหารญี่ปุ่นแล้วเปิดดูข้อมูลในนั้น โชคดี”
“ดะ......เดี๋ยว......เดี๋ยวสิ!!!!!”
เด็กชายพยายามเรียกชายผู้สวมผ้าคลุมคนนั้น แต่ชายคนนั้นกลับหายไปอย่างรวดเร็ว เขาเลยกลับมาที่ม้านั่งหน้าร้านอาหารญี่ปุ่น มีโน้ตบุ๊คอยู่ตรงนั้นจริงๆด้วย!!! แทคส์หยิบโน้ตบุ๊คที่วางอยู่บนม้านั่งแล้วกลับไปที่รถ
เมื่อกลับถึงบ้านแล้ว เด็กชายเดินตรงไปที่ห้องของเขาทันที แต่เมื่อไปถึงครึ่งทาง แทคส์กลับเปลี่ยนใจ แล้วเดินลงไป....สู่ชั้นใต้ดิน
“สวัสดีค่ะคุณศุภณัฐ ไม่เจอกันตั้งนานเลยนะคะ” เสียงเย็นๆของผู้หญิงดังขึ้นเมื่อเขาเอามือวางบนเครื่องสแกนข้างประตู “วันนี้จะไปพักดูทีวีที่ชั้นE-2มั้ยคะ?”
“ไม่ล่ะ วันนี้ลงไปแลป”เด็กชายตอบอย่างเบื่อๆ
“ค่ะ” สิ้นเสียงของหญิงสาว ผนังหินก็ดันตัวออกมาแล้วหมุนช้าๆ ทางเดินมืดๆปรากฏออกมาให้เห็น
พรึ่บ! ไฟตามทางเดินก็สว่างออก เผยให้เห็นทางเดินตรงๆที่ยาวมากๆ
“ขอให้คุณมีความสุขกับเย็นที่สดใสค่ะ” เสียงของผู้หญิงคนนั้นดังขึ้นอีกครั้ง เขาก้าวขึ้นไปบนทางเดิน แล้วทางเดินก็เลื่อนไปข้างหน้าช้าๆ เขากำลังครุ่นคิด ทำไมDTถึงต้องใช้คนอื่นมาส่งแทนตัวเองด้วย ความคิดนี้จบลงเมื่อทางเดินหยุดลงตรงหน้าห้องแลป
มันเป็นแลปคอมพิวเตอร์ที่ใหญ่ยักษ์พอๆกับห้องประชุมขนาดใหญ่ภายในแลปเต็มไปด้วย เครื่องมืออันทันสมัยที่ใช้ในการติดต่อ โจรกรรม และปฏิบัติการ โดยที่เขาทุ่มทุนสร้างมากกว่า12ล้านบาท ความยิ่งใหญ่ที่สุดคงจะเป็นCom Severขนาดใหญ่ที่อยู่โซนกลางของห้อง มันเป็นเครื่องมือศูนย์กลางที่ควบคุมระบบทั้งหมดของเขา เป็นความภูมิใจอย่างเดียวที่เขาสร้างขึ้นมา
เด็กชายเดินไปที่โต๊ะว่างๆตัวหนึ่ง หยิบโน้ตบุ๊คที่เอามาจากห้าง วางบนโต๊ะ แล้วบรรจงเปิดอย่างเบาๆ ทันใดนั้น เด็กชายก็ร้องออกมาว่า…….
ความคิดเห็น