คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ขี้งอน-ขี้อ้อน
พศินถอนหายใออมาอย่าหุหิแ่็เินไปนั่ที่โ๊ะแ่โยี
พลา้อมอไปยัไพรนาและหมอรที่่วยันทำอาหาร้วยใบหน้านิ่ๆ
อย่าาเาอารม์ไม่ถูนมาริสาไม่รู้ว่าะวนเาุยอะไร
“ล้าผัเสร็แล้วให้ทำอะไร่อรับน้อพาย”
“หั่นหอม่ะ
่ายสุแล้ว” ไพรนาพูยิ้มๆ หมอรลมือทำทันทีอย่าั้ใแ่ไม่นานเา็วามีลเนื่อาหอมทำพิษ
ไพรนาหัวเราะออมาเมื่อเห็นอาารอเา เสียหัวเราะนั้นสร้าวามุ่นใให้นบานนั
“น้อพายใแล้พี่หรือเปล่านี่”
“เพิ่รู้เหรอะ”
พูพลาลั้นหัวเราะ
“ร้ายเหมือนันนะเรา”
พศินมอทัู้่ที่่วยันทำอาหารอย่าอารม์ีนั้น้วยใบหน้าิเรียเล็ๆ
้วยวามรู้สึหลาหลายที่เ้าัวพยายามไม่หาำอบ
“สอนนั้นูเ้าันีนะะ”
มาริสาเอ่ยึ้นเป็นรั้แร
“เหรอ” เอ่ยรับแ่นั้นโยสายายัมอไป้าหน้า
“น้อพายูทำับ้าวเ่มาเลยนะะ”
ยัพยายามวนุย่อ พศินยิ้มหยันโยไม่ไ้สนใว่ามาริสาอยสัเอยู่
“รับ
สสัยถ้าผมแ่าน านแ่ผมไม่้อเสียั้าเฟที่ไหน”
“อุ๊ย”
“น้อพายเป็นอะไรมาไหมรับ”
หมอรถามน้าๆ ยัไม่ทันะไ้ทำอะไร อีน็ไวว่าเมื่อพศินลุึ้นและเินรไปยัร่าบาทันที
เาับมือเปื้อนเลืออเธอึ้นมาู่อนะเปิ๊อน้ำล้าแผลอย่าร้อนรน
แผลไม่ลึมาเาับนิ้วที่เปื้อนเลืออเธอเ้าปาเพื่อห้ามเลือะที่ไพรนาหน้าีเ้าเรื่อยๆ
“พายใเย็นนะหายใเ้าลึๆ”
เาพยายามบอเธอแ่ไม่ไ้ผลเมื่อไพรนาเป็นลมล้มพับลในอ้อมแนอเาเสียแล้ว
พศินอุ้มเธอึ้นไปบนห้อโยมีมาริสาเินามึ้นไปะที่หมอรวิ่ออไป้านอ
พศินวาร่าเธอลบนเียพลาหุหินเอ เาไม่เยรู้ว่าล่อยาอยู่ที่ไหน
ะที่พศินำลัทำอะไรไม่ถูหมอร็วิ่ึ้นมาพร้อมระเป๋ายา
เายื่นยามให้มาริสา เธอรู้ทันทีว่าเธอ้อทำอะไร
“แผลลึมาเหรอวะแพทน้อพายถึไ้เป็นลม”
เาพูพร้อมหาอุปร์ในารทำแผล
“เปล่า
พายลัวเลือ เลือัวเอ”
หมอรพยัหน้าอย่าเ้าใ
่อนะับมือไพรนาึ้นมาเพื่อทำแผล
“ไม่้อเี๋ยวันทำเอ”
“แทำแผลเป็น้วยเหรอ
ถึแะทำไ้แ่ยัไัน็เป็นหมอ”
หมอรลมือทำแผลให้ไพรนาโยไม่ฟัำทัท้วาเพื่อน
“เรียบร้อยแล้ว”
“อบใ”
พศินพู่อนะเินไปนั่ล้าๆ ร่าที่หลับอยู่พลาใ้มือ้าหนึ่ลูบผมเธอ
“รแพามาไปทาน้าวเถอะ”
พูโยไม่ละสายาไปาร่าที่หลับอยู่บนเีย
มาริสาับหมอรมอหน้าัน่อนะพาันเินออาห้อโยไม่พูอะไร
“แพททำพายเ็บอีแล้ว”
พศินพึมพำออมาเบาๆ
ถึะไม่แน่ใแ่เา็พอะรู้ว่าอะไรที่ทำให้ไพรนาเผลอทำมีบามือนเอ
เานี่มันไม่ไ้เรื่อริๆ ทำไมทั้ๆ ที่รู้ว่าารประประันแบบที่ทำมาลอะทำให้นรหน้าเ็บปวแ่ไหน
ทำไมทั้ๆ ที่รู้ีนานั้นถึพยายามทำเป็นมอ้าม เา้อารอะไราเธออย่านั้นหรือ
พอิมาถึรนี้็ไม่ล้าที่ะหาำอบให้ัวเอ …
ไพรนาหลับไปเือบๆ
ั่วโม เธอลืมาึ้นมอไปรอบๆ ห้อ่อนะหยุสายาที่วาู่นั้น
“ื่นแล้วเหรอพายยัเวียนหัวอยู่ไหม”
เธอส่ายหน้าเล็น้อยแม้สีหน้าะยัไม่ีึ้นนั
“พาย ือ..พายอย่าใส่ใับำพูแพทเลยนะ”
ไพรนามอสบาเารๆ
พอะเ้าใว่าเาพูถึอะไรแ่เธอไม่สามารถที่ะไม่ใส่ใไ้
พศิน่วยพยุให้เธอลุึ้นนั่
“พายหิวยั”
ไพรนาพยัหน้าแม้ะไม่รู้สึหิวเลยสันิ
พศินยิ้มให้เธอ
“ั้นพายรอแป๊บนะเี๋ยวแพททำอะไรให้ทาน”
เาพูพร้อมับลุึ้นอย่ารวเร็วแ่ไพรนาว้าแนเาไว้เสีย่อน
“พายไป้วย”
ะัไปเล็น้อย่อนะยิ้มให้เธอ
“ไปสิ”
พูพร้อมับพยุให้เธอลุาเียพร้อมประอเธอเินออาห้อราวับลัวว่าร่าบาะเป็นลมล้มพับไปอี
ไพรนาหยุเิน่อนะทัท้ว
“แพท พายเินเอไ้ไม่เป็นไรแล้ว”
“หน้าีอย่าับไ่้มยับอไม่เป็นไร
เลิื้อไ้แล้วหรือะให้แพทอุ้ม”
“ให้แพทอุ้ม”
ไพรนาอบแทบะไม่หยุินพศินอึ้ไปเล็น้อย่อนะหันมาทานที่ยิ้มให้เาอยู่่อนแล้ว
พศินยิ้มอบเธอพร้อมับ้อนร่าบาึ้น
หิสาวถอนหายใบหน้าลับอเา
เธอหลับา อไม่้อิอะไระไ้ไหม อทำเป็นไม่รู้ไ้ไหมว่าสิ่ไหนถูผิ…
“นอะไรี้อนแล้วยัี้อ้อนอี”
ไพรนาหัวเราะิัหลัาที่พศินพูบประโยนั้น
เสียหัวเราะอนในอ้อมแนทำให้เาหัวเราะามอย่าอารม์ี
เมื่อถึห้อรัวพศินวาร่าบาล่อนะเลื่อนเ้าอี้ให้เธอนั่
“รออยู่รนี้ะเี๋ยวแพททำอะไร่ายๆ
ให้ทาน ห้ามลุึ้นไปยุ่เ็า” เาแล้ทำเสียเ้มำับเธอึ่็เรียรอยยิ้มานรหน้าเายิ้มามเธอ
่อนะหันหลัเินไปรวสอบูวัถุิบสำหรับมื้อ่ำอพวเาในืนนี้
“พายมี้าวไหม”
เาถามโยไม่หันลับไปมอเธอ
“มี
พายหุไว้แล้วลอูว่าสุยั” พศินเินไปูหม้อหุ้าวามที่เธอบอ
“้าวผัทะเลแล้วันนะพาย
แพทไม่ไ้ิน้าวเที่ยอยาทานอะไรหนัๆ หรือพายอยาินอย่าอื่นไหม”
“แพทินอะไรพาย็ินอันนั้นแหละ”
ไ้ยินแบบนั้นพศิน็หันลับไปมอและยิ้มเ้อๆ
ให้เธอ
“แล้วอย่ามาบ่นว่าอ้วนแล้วัน”
ไม่มีเสียอบาอีนเาึลมือทำ้าวผัทะเลอย่าที่ั้ใ
ึ่ใ้เวลาไม่นานอย่านที่ถนัารทำอาหารอยู่แล้ว ้าวผัหน้าาน่าทานส่ลิ่นหอมวนิม็มาวาอยู่รหน้าทั้สอน
“เิเลยรับุผู้หิ”
พศินยิ้มให้เธออย่าล้อๆ ไพรนาั้าวเ้าปาพลาแล้ทำาโ
“หือ อร่อยมา”
เธอแล้ลาเสียยาวๆ นทำให้พศินหัวเราะออมา
“อร่อย็ินให้หม”
พศินพูบ็ั้าวเ้าปาพลาแล้ทำาโ โ ว่าไพรนาเมื่อรู่อี
“อือ อร่อยมา”
แล้วเา็แล้ลาเสียยาวเลียนแบบเธอนเรียเสียหัวเราะานรหน้า
“หึ นอะไรมัวเอ็เป็น”
“็มันรินี่
หรือไม่อร่อยล่ะ” พศินแล้ทำเสียอนๆ
“อร่อยที่สุเลยล่ะแพท”
พูพร้อมยิ้มให้เาอย่าประบทำให้พศิน้มหน้า้มาทาน้าว ทานไปยิ้มไป
“เฮ้ยทำอะไรินันวะน่าินเียว”
ทั้สอหยุะัทันที่อนะหันไปทา้นเสียึ่็พบว่าหมอรับมาริสาลับมาแล้ว
“อะไรันไอ้แพท
น้อพายไม่สบายอยู่ยัใ้น้อทำอีเหรอเนี่ย”
“ไม่ใ่ฝีมือพายหรอ่ะ
ฝีมือแพท” ไพรนาอบพร้อมยิ้มให้ หมอร
“เฮ้ยบมาเป็นสิบๆ
ปีเพิ่รู้ว่าแทำับ้าวเป็น ินไ้เหรอรับน้อพาย”
“ินไ้่ะ อร่อย้วย”
ไพรนาอบพร้อมับยิ้มให้หมอรและ มาริสา
“อร่อยริไหมะแพท”
เอ่ยเสียแผ่ว พศินมอสบามาริสาโยไม่รับรู้ถึสายาและน้ำเสียที่ผิปิอเธอแม้แ่น้อย
“รับ”
เาอบเรียบๆ พลายิ้มให้เธอ่อนะ้มหน้า้มาทาน้าว่อ
มาริสามอภาพนั้น้วยวามรู้สึที่หลาหลาย
เธอไม่เยรู้มา่อนว่าพศินทำอาหารเป็นอย่าที่หมอรบอ อนที่เธอเปรยๆ
เรื่อทำับ้าวเา็ไม่ิที่ะอาสาทำให้เธอทาน ไม่แม้แ่ะิ…
มาแล้วนะะ เมื่อืนไม่ไ้มา มีวามทำานนหัวมึน - - นัเียนทำานประำ้วย
แล้ว็ เสาร์ อาทิย์นี้มีไปเที่ยวานเษียหัวหน้าานอัพนะะ
แล้วยาวไปนถึอาทิย์หน้าเลย เพราะบ่ายๆ นี้มีานแทรเ้ามาว่า เสาร์อาทิย์หน้า็มีอบรมอี ็เลยมีปัหาับแพลนัวเอเล็น้อย สัปาห์หน้าเลยั้ใะแ้านอีเรื่อให้สำนัพิมพ์่ะ เพิ่ผ่านพิาราไป ส่านเมื่อไหร่ะลับมาอัพนะะ ^^
ความคิดเห็น