ก็รักคุณทุกคืนนั่นแหละ สนพ.เขียนฝัน

ตอนที่ 12 : เดต

          “วันนี้มีอะไรหรือเปล่าน้า ตื่นมากินข้าวเช้ากับแม่ได้” กาญจนาแซวลูกสาวคนเล็กบนโต๊ะอาหารมื้อเช้าที่มีกันสามคนพ่อแม่ลูก ปกติถ้าเป็นวันหยุดลูกๆ ของเธอไม่ค่อยตื่นทันมื้อเช้ากันหรอก

                “แม็กซ์จะมารับไปข้างนอกค่ะแม่ ไหนๆ ก็ต้องตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็มากินข้าวกับพ่อกับแม่เลยแล้วกัน” ลูกสาวที่รู้ว่าแม่แซวก็รีบรับอย่างไม่เหนียมอาย

                “หน้าตาดูมีความสุขนะหนุ่มจะมารับ แบบนี้ให้แม่ไปสู่ขอแม็กซ์กับน้าหทัยเลยดีไหม”

                “แม่คะ เพิ่งจะคุยกันแค่สองเดือนเอง ไม่ต้องรีบขนาดนั้น”

                “แม่ก็ใจร้อน เนอะพ่อ” กาญจนาหันไปหาแนวร่วม ซึ่งผู้เป็นสามีก็ยิ้มมุมปากแล้วส่ายหน้าให้กับความขี้เล่นของสองแม่ลูก

                “ให้ครบสามเดือนก่อนแล้วกันนะคะแม่” วรินทรเอ่ยด้วยรอยยิ้มทะเล่น ผู้เป็นแม่ถึงกับค้อนวงใหญ่ให้

                “ฟังเหมือนไกลเนอะ สามเดือน” แม้จะแอบประชดลูกสาวไปแบบนั้นแต่ในใจก็หมาดมาด ความจริงสามเดือนก็ไม่ถือว่าเร็วหรอก

                กฤตนัยมาถึงบ้านเธอก่อนสิบโมงเช้าเล็กน้อย มาถึงก็ส่งข้อความหาว่าจอดรถอยู่หน้าบ้านเรียบร้อยแล้ว พอวรินทรเดินลงมาจากห้องก็เห็นว่าเขานั่งคุยกับแม่อยู่ที่ห้องรับแขก ไม่ได้รออยู่บนรถอย่างที่เดาไว้

                “ลงมาแล้ว ขับรถดีๆ นะลูก”

วรินทรแอบหมั่นไส้แม่เล็กๆ เหมือนกัน ช่างรับเป็นลูกได้เต็มปากเต็มคำจริงๆ แม้ว่าแม่เธอจะเรียกกฤตนัยแบบนี้มาก่อนหน้านี้แล้วเพราะเป็นลูกเพื่อน แต่พอมาอยู่ในสถานการณ์นี้เธอกลับรู้สึกว่าความหมายของมันเปลี่ยนไป

“ครับน้าอุ๊ ผมอาจจะพาพี่อุ้มกลับค่ำนะครับ จะกินข้าวข้างนอกเลย”

“ตามสบายเลยแม็กซ์ น้าให้เอาตัวไปเลย จะมาคืนตอนไหนก็ค่อยว่ากัน” กาญจนาแซวลูกสาวกับว่าที่ลูกเขย ฝ่ายชายนั้นยิ้มอารมณ์ดี แต่ลูกสาวเธอค้อนแรงๆ ใส่แม่

สองหนุ่มสาวเดินเคียงกันออกจากบ้านไปที่รถของเขา กฤตนัยนั่งตำแหน่งคนขับตามปกติเวลาที่มารับเธอออกไปข้างนอก สองเดือนที่เริ่มเดตกันพวกเธอเจอกันนับครั้งได้ ครั้งนี้นับเป็นหนที่สองที่ว่างตรงกัน นอกเหนือจากนั้นก็แค่มีนัดกินข้าวตอนเย็นบ้างสัปดาห์ละหน หรือสองสัปดาห์หน

“ปกติพี่อุ้มไปเที่ยวบ่อยไหมครับ” หลังจากขับรถออกมาได้สักพักกฤตนัยก็ชวนคนข้างๆ คุย”

“แม็กซ์อยากไปเที่ยวเหรอ” ถามกลับไปก่อน เพราะเห็นเขาถามเรื่องเที่ยว เนื่องจากวันนี้ทั้งคู่ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนไกล โปรแกรมมีแค่ไปเดินช็อปปิ้ง หาชิมอะไรที่ห้างสรรพสินค้า แล้วก็จบที่มื้อเย็นที่ร้านซึ่งจองไว้แล้ว

“ก็คิดไว้ครับ ไม่ได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดนานแล้ว คิดอยู่ว่าอยากชวนพี่อุ้ม ถ้ามีเวลา” คำตอบของเขาทำให้เธอแอบอมยิ้ม ผู้ชายจะชวนไปเที่ยวต่างจังหวัดก็รู้สึกเขินๆ นิดหน่อย ความจริงแล้วจนถึงวันนี้วรินทรก็ยังเขินกฤตนัยอยู่ตลอดเวลา แค่เจอ แค่นั่งข้างๆ มันก็วูบวาบในอกแล้ว แม้ภายนอกจะเห็นว่าเธอคุยกับเขาได้เป็นธรรมชาติก็เถอะ...เพราะเรื่องคุยไม่ใช่ปัญหาของคนชอบคุยแบบเธอเลย

“จริงๆ ถ้าว่างพี่ก็ออกนอกบ้านบ่อยเหมือนกันนะ บางครั้งก็อยู่ในกรุงเทพฯ นี่แหละ หาชิมของอร่อยๆ ไปเรื่อย”

“แล้วก็รีวิวลงเพจ” เขาแซวขัดจังหวะคนพูดเล็กน้อย วรินทรหัวเราะอารมณ์ดี

“ก็ไม่ขนาดนั้น อืม ถ้าเจออะไรถูกใจ เจ้าของเขาอนุญาตก็ลงรีวิวแหละ ไม่ใช่แค่ของกินหรอกเจออะไรน่าสนใจ พี่ก็อยากลงหมด อารมณ์แบบไม่อยากเก็บไว้คนเดียว ส่วนต่างจังหวัดก็รอบๆ กรุงเทพฯ นี่แหละ ที่เราสามารถขับรถไปกลับได้ ถ้าไปคนเดียวน่ะนะ แม่ไม่ให้ค้างหรอก ขนาดมีถ่ายงานกับทีมแม่ยังให้พี่แนนตามไปด้วยเลย” พี่แนนคือแม่บ้านที่อายุไล่เลี่ยกับเธอ

“แล้วถ้าผมชวนพี่อุ้มไปค้างต่างจังหวัดต้องลำบากพี่แนนหรือเปล่าครับ” ประโยคที่ถามกลับมาทำเอาคนกำลังพูดเพลินๆ สะตั๊นไปเหมือนกัน คิดคำตอบไม่ออกเพราะมัวแต่ติดกับคำว่าค้างคืน โอย นี่เธอคิดอะไรเกินเลยไปมากแล้วนะ

“อืม นั่นสิเนอะ” พอเรียกสะติได้ก็พยายามตอบขำๆ กลับไป แต่ในใจก็แอบคิดจริงจังว่าแม่จะว่าอย่างไร แต่ใจก็เทไปทางว่าแม่คงไม่ให้พี่แนนตามไปหรอก 

มาอัปต่อแล้วค่า มาดูเขาเดตกัน ตอนนี้ย้อนอดีตมาหาปัจจุบันนะคะ ใครอ่านแล้วถ้างงๆ ทักเราได้เด้อ