คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : พร้อมได้รับการบรรจุ
ในอนเ้าสุนธาไม่ไ้ออไปไหนเลย ลุึ้นมาอาบน้ำแล้ว็นอน่อ ื่นมาอีทีอาาร์ล็ลับห้อมาินมื้อเที่ยับเธอ
“อาสั่รูมเอวิสแล้วนะ” ัหวะารพููเร่รีบว่าปิ ร่าสูถอสูทัวนอ ยับเนไทน์แล้วนั่บนโฟาัวเียวับเธอ ไม่ถึห้านาทีพนัาน็มาเสิร์ฟมื้อเที่ยที่ห้อ เาสั่สปาเ็ี้สำหรับสอน แ่สั่้าวสวยและเมนูอาหารไทยเผื่อเธอ้วย แบบที่รู้ว่าเธออบินอะไร
าร์ลัารสปาเ็ี้ในานัวเอโยใ้เวลาสัสิบนาทีไ้ เาูนาฬิาแล้วเยหน้ามายิ้มให้เธอที่่อยๆ ินอาหาร้าๆ ามสไล์
“วันนี้ไปเที่ยวไหนมาหรือยั หรือไ้ลไปูโรแรมไหม”
“ยัเลย่ะ ว่าะอาบน้ำแ่ัวเสร็็สิบโมว่าแล้ว เลยนอนูีรีส์แล้ว็เผลอหลับ”
“อืม แ่วันนี้ไม่ไ้ลับบ้านใ่ไหมรับ”
“อาาร์ลอยาให้เอยลับแล้วเหรอะ” ถาม้วยอารม์ิอนเล็น้อย แ่นรน้ายิ้มผ่อนลาย
“อยาให้อยู่อีสอสามสัปาห์เลย” ึ่พอเาอบมาแบบนั้น้วยวาเป็นประาย็แอบยิ้ม พอรู้ัวว่าเผลอ็ทำเป็นึาใส่เาและไม่ยิ้มเยอะนเินไป
“ผมะ้อไปทำาน่อนะรับ สัเที่ยรึ่”
“ถึว่าอาาร์ลูรีบๆ ริๆ โทรบอเอย็ไ้นะะ ไม่้อเ้ามา”
“ลัวมีเ็อนรับ” เาล้อเธอ สุนธาเลยไ้อนเาริๆ
“ผมะลับมืรับ เลยอยามาิน้าวเที่ยับหนูเอย หนูเอยให้ผมสั่มื้อเย็นไว้ให้เลยไหม” ใเธอห่อเหี่ยวเล็ๆ แ่็เ้าใว่าเามีาน ึ่านอาร์ลไม่ไ้มีแ่โรแรมเธอ
“ไม่เป็นไร่ะ เอยัารเอ”
“ถ้าหนูเอยเบื่ออยู่ในห้อออไป้านอใ้รถผมไ้เลยนะรับ”
“เมื่อเ้าุอาบอแล้ว” เธอพูยิ้มๆ อาาร์ลูะัวลว่าเธอะเบื่อับารอยู่ในห้อเหลือเิน
“แ่ริๆ แล้วเอยเป็นนที่อยู่บ้านเยๆ ไ้เ่มานะะ” เธอทำเป็นมัวเอ อีฝ่ายหัวเราะ พยัหน้าเหมือนเห็น้วยเป็นารแวเธอ สุนธาไม่่อยมีอารม์อยาออไปเที่ยวไหนับเพื่อนเท่าไร ถ้าไม่ใ่โอาสพิเศษริๆ เธอึอบอยู่ในบ้าน ทำานอิเรที่ัวเอสนใในห้อหรือบริเวั้นสามอเธอ
“รับ ยัไหนูเอยนอน่อนเลย็ไ้นะรับ”
“ึนานั้นเลยเหรอะ”
“รับ อาไปพัทยา หนูเอยอาบน้ำเย็นๆ ัวหอมๆ รอนะรับ อาลับมาทวผลารทลอานออาแน่นอน” ริมฝีปาเายิ้มาๆ อนเอ่ยประโยหยอล้อนั้น แ่สายาเานิ่ลึแบบที่ทำให้เธอใสั่นๆ ว่าเาะทวผลารทลอานับเธอแบบไหน แล้วภาพวามใล้ิระหว่าัน็ลอยเ้ามาในหัว
“อาาร์ลเที่ยรึ่แล้ว่ะ” ไม่รู้ะโ้อบเาแบบไหนับวามเินอายในิใเลยท้วเาเรื่อเวลา าร์ลหัวเราะเบาๆ ่อนะลุึ้น หยิบสูทมาสวม สุนธาลุไปส่เา
“ถ้าอาลับมาหลัสี่ทุ่มหนูเอยนอนเลยนะรับ ไม่้อรอ...เี๋ยวอาปลุเอ” ประโยหลัเาระิบแผ่ว ทำให้นอ่อนรนั้นลุเรียวำลมหายใอุ่นๆ ที่รินร และินนาารไปว่าเาะปลุเธอมาทำอะไร
“เินทาปลอภัยนะะ”
“รับ” เาอบรับเสียนุ่ม สุนธาถอนหายใเฮือหนึ่เมื่ออีนออาห้อและประูปิล นที่ถนัอยู่บ้านนเียว็เิอาารเหาแปลๆ เมื่อิไปว่าอาาร์ลไม่รู้ะลับึแ่ไหน แ่เธอ็ไม่ไ้ฟุ้่าน ไม่เ็บเอามาใส่ใ
หลัาิน้าวเสร็็หาอะไรูแ้เบื่อ แม้ะไม่ใ่นอบูีรีส์แ่นานๆ ูที็ิับเาเป็นเหมือนัน เธออยู่ที่ห้อเานถึสอทุ่ม็ลไปรับประทานมื้อเย็นที่ร้านอาหารอโรแรม ลับึ้นห้ออีที็อาบน้ำนอน ้วยวามที่ลืมไปเอาุที่ห้อัวเอ็เลยถือวิสาสะสวมุลุมอเาแบบเมื่อืน
สี่ทุ่มาร์ล็ยัไม่ลับห้อ เธอเลยปิไฟในห้อนอนนอน ส่วน้านนอ็เปิไว้บาว สุนธานอนโยเปิม่านให้ัวเอเห็นวิวอแสสี้านนอ ไม่่อยไ้มานอนนอบ้านบ่อยๆ ส่วนโรแรมนี้แม้ะเยมาั้แ่เ็ๆ แ่็มาพร้อมพ่อับแม่แม้ะนอนนละห้อ แ่็ไม่ไ้รู้สึเหาเท่าไร อืม วามริอาะไม่เี่ยวับอะไรหรอ เป็นเพราะเ้าอห้อไม่อยู่นั่นแหละ เหุผลเียวเลย...แ่สุท้ายนอนไปนอนมาสุนธา็หลับไ้ในที่สุ
มารู้สึัวอีที็อนที่ถูปลุ...นที่บอว่าะมาปลุเธอเอทำามที่บอไว้ริๆ มันไม่ใ่ารปลุเหมือนเวลาแม่บ้านมาปลุเธอเลย
“หนูเอยรับ” เสียทุ้มเรียเธอ ปาร้อนผ่าวูบที่แ้ม ปลายา ลำอ ูบนเธอื่น
“อาาร์ล” น้ำเสียัวเีย วาที่ลืมแล้วะพริบให้ินับแสทำให้าร์ลรู้ว่าเารบวนารนอนอเธออยู่มาทีเียว สุนธาอาะเพิ่หลับไ้ไม่นาน และไม่พร้อมับารื่นเลย
“อโทษที่ปลุนะรับ แ่อาทำามสัา” สุนธาที่พยายามรวบรวมสิหลัารถูปลุาารหลับใหลพยายามิามำพูอเา เพิ่ำไ้ว่าเาหมายถึอะไร อนนี้พอะั้ัวไ้แล้ว รับรู้ว่าห้อที่เธอปิไฟมีแสสว่าาไฟหัวเีย และนที่นอน้าๆ เธอ็อาบน้ำเรียบร้อย เธอไ้ลิ่นวามสื่นาเา และัอนที่มอ่ำเพราะอาาร์ลไม่ไ้สวมเสื้อ รู้สึะวูบับยออสีน้ำาลอ่อนที่ัับผิวาวอเาที่สะุสายาเป็นสิ่แร นสีน้ำาลอ่อนบนแผอที่อยาะเอามือลูบูสัรั้
สวัสี่ะทุน อโทษที่หายไปนานนะะ เราลับมาแล้วพร้อมบอว่า้นบับใล้บแล้วเ้อ เหลือปั่นเลิฟีนอีสอสามา ^^
อาาร์ลยันทำานมา ้นบับาที่ั้ใว่านานั้นลายเป็นนาเือบยาวแล้ว
ความคิดเห็น