(Friend) forever แค่เพื่อนจางๆ

ในคืนหนึ่งที่ฉันได้รับคำทักทายจาก…เพื่อนเก่า คงเรียกว่าเพื่อนเก่าได้

“หยุดยาวนี้ว่างปะ ไปเที่ยวกันอีกไหม” 

เพียงประโยคเดียวทำให้ความทรงจำมากมายระหว่างเราไหลย้อนกลับคืน  ไม่รู้ว่าตอนนั้นฉันไร้เดียงสาเกินกว่าจะรู้เท่าทันความรู้สึกตัวเองอย่างนั้นหรือเปล่า ถึงเพิ่งจะรู้สึกว่ามันชัดเจนในวันนี้  เป็นความทรงจำที่หวานปนขม ความรู้สึกที่ทำให้ใจสั่น หนึบหน่วง ปวดร้าวจนใจหาย

“ไปสิ”

หรือมันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆ 

#พีทกอหญ้า 

หมายเหตุ นิยายเรื่องนี้เป็นการนำเรื่องสั้น อาจจะเป็นครั้งสุดท้าย ที่เคยวางแผงในรูปแบบ E-book มาลงรายละเอียดของเรื่องราวจากเรื่องสั้นที่เคยตั้งใจส่งเข้าประกวดโครงการโครงการหนึ่ง ซึ่งถูกจำกัดด้วยจำนวนคำ จนวันที่เห็นปกวาดนี้วางขายบนเพจของนักวาด จึงนึกถึงพีทกับกอหญ้าขึ้นมา มันช่างเข้ากันโดยบังเอิญ อยากเขียนเรื่องราวของพวกเขาสองคนอีกครั้ง 

ปล. แม้โปรยเหมือนจะดรามา แต่เนื้อหาใสๆ วัยรุ่นนะคะ เพราะจะเน้นช่วงวัยมหาลัย- มัธยมเป็นหลักค่ะ 

ปล. 2 รายละเอียดบางอย่างมีความดัดแปลงจากเรื่องสั้นอยู่บ้างนะคะ