ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท : ความทรงจำเมื่อวันวาน
ผมมักจะฝัน...
ฝันถึงเหตุการณ์หนึ่ง ที่ดูเหมือนว่าเคยเกิดขึ้นในอดีตเมื่อนานแสนนานมาแล้ว...
.................
"เธอเป็นใครน่ะ"
"ฉันชื่อทีฟา..."
ในภาพอันแสนเลือนลางนั้น เด็กหญิงผู้มีดวงตาสีทับทิมเอ่ยตอบด้วยเสียงร่าเริง เธอจับกระโปรงเล็กน้อยก่อนถอนสายบัวให้
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ เจ้าชาย"
..................................
"เสด็จแม่ของฉันบอกว่าสักวันนึงต้องแต่งงานกับเธอ..."
เด็กหญิงคนเดิมถามด้วยเสียงไร้เดียงสา
"นี่คลาวด์ การแต่งงานนี่มันเป็นยังไงหรอ?"
"ก็คือ การที่คน 2 คนร่วมสาบานว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไงล่ะ"
......................................
"ฉันเสียใจจริงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น"
"จีโอสติกม่าพรากชีวิตของเธอไป ฉันสูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดของชีวิตไปแล้ว ไม่เหลืออีกแล้ว..."
"เธอกลับคืนสู่ไลฟ์สตรีมแล้ว ดวงดาวได้รับดวงวิญญาณของเจ้าหญิงไว้แล้วล่ะ"
..................................................
"เสด็จแม่...เจ้าหญิงอยู่ที่ไหนฮะ?" เจ้าชายน้อยถามขึ้นทั้งน้ำตานองหน้า
"ทีฟา...เธอหายไปไหน...?"
.......................................................
.............ความฝันของผมหยุดลงแค่ตรงนี้
..................................................
.............................
...............
ผมลืมตาขึ้น แสงอาทิตย์ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา นี่เป็นวันใหม่อีกหนึ่งวัน ผมถอนหายใจเบาๆก่อนลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็มีเสียงเคาะประตูห้องนอน เป็นอย่างนี้ทุกเช้าอยู่แล้ว ผมเรียกให้ผู้มาเยือนให้เข้าห้องมาได้ เมื่อประตูเปิด หญิงสาวผู้เป็นนางกำนัลก็ยกอ่างสีเงินบรรจุน้ำสะอาดเข้ามาที่ข้างเตียงพร้อมกับผ้าขนหนูสีขาว ผมกวักน้ำล้างหน้าก่อนซับด้วยผ้าขนหนูนุ่มนิ่ม ตอนนี้รู้สึกตาสว่างขึ้นเยอะ ผมบิดขี้เกียจไล่ความง่วงที่เหลือก่อนลุกจากเตียงเดินไปเข้าห้องน้ำ
หลังอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ผมมองตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่ในห้องแต่งตัว ชุดสีขาวประดับด้วยเครื่องอิสริยยศ สายสะพาย ตราประจำราชวงศ์ และอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย ผมสีบลอนด์ของผมชี้ตั้งเหมือนนกโจโคโบะ มันเป็นธรรมชาตินะ ผมไม่ได้ใช้เจลแต่งผมหรืออะไรสักหน่อย
พูดมาตั้งนาน...ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลย...ผมชื่อคลาวด์ ถ้าชื่อเต็มๆน่ะหรอ? 'คลาวด์ สไตรฟ์ ชินระ' อายุ 16 ปี เจ้าชายรัชทายาทอันดับ 1 ของมิดการ์ อาณาจักรที่ทรงอำนาจอันดับ 1 ของไกอา สไตรฟ์เป็นนามสกุลเดิมของเสด็จแม่และมันกลายมาเป็นชื่อกลางของผม ราชวงศ์ชินระในตอนนี้มีผมเป็นเจ้าชายแค่องค์เดียว ผมจึงได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้สืบบัลลังก์ต่อไป
ฟังดูน่าทึ่งใช่ไหม?.....แต่ผมน่ะเบื่อที่จะเป็นเจ้าชายอะไรนี่อย่างสุดๆ...
"โย่วววว!! อรุณสวัสดิ์ เจ้าชาย!!!"
เสียงหนึ่งดังขึ้นจากประตูห้องแต่งตัว ผมจำได้อยู่แล้วว่านั่นคือเสียงของใคร ต้นเสียงนั้นคือแซ็ก ชายหนุ่มที่อายุมากกว่าผม 3 ปี ปอยผมสีดำชี้เหมือนเม่น เขาเป็นเพื่อนสมัยเด็กของผมเอง ตอนนี้เป็นแม่ทัพกองทหารอารักขาของผม เราเรียนวิชาการทหารและการต่อสู้มาด้วยกัน
สำหรับผมแล้ว แซ็กคือเพื่อนที่ผมสนิทที่สุด
อา...เจ้าชายน่ะไม่ได้เพื่อนเยอะนักหรอก
"ไง"
ผมหันไปทักแซ็ก วันนี้เขาสวมชุดเครื่องแบบเต็มยศ เพราะว่าผมต้องไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อที่ท้องพระโรงใหญ่ในไม่ช้านี้ ในฐานะที่แซ็กเป็นแม่ทัพจึงต้องไปเข้าเฝ้าด้วย
"เอ...เดี๋ยวนายต้องไปเข้าเฝ้าที่ท้องพระโรงนี่นา"
แซ็กมองดูนาฬิกาข้อมือ
"...น่าเบื่อ"
ผมถอนหายใจ ทุกๆวันผมรู้สึกว่าเครื่องประดับยศมากมายที่ติดบนตัวผมนี่เหมือนลูกตุ้มถ่วงน้ำหนัก ผมแทบจะไม่มีอิสระทำอะไรได้ดั่งใจเลย ต้องทำงาน ว่าราชการ เข้าเฝ้า บางวันก็มีงานเลี้ยง แต่มันวนๆไปๆมาๆเหมือนเป็นวงจรนรกที่หาทางออกไม่ได้
"ฮะฮะ นายนี่เป็นเจ้าชายที่ใช้ไม่ได้เลยนะ"
แซ็กหัวเราะเยาะ
"แซ็ก ฉันก็อยากออกไปนอกวังบ้าง...แบบไม่ใช่เจ้าชายออกไปแบบเอิกเริกนะ...ฉันเองก็อยากไปขี่โจโคโบะวิ่งไปถึงเมืองอื่นๆบ้างเหมือนกัน"
ผมยกตัวอย่างสิ่งที่อยากทำ ถึงแม้ว่าแซ็กชอบล้อว่าทรงผมของผมเหมือนนกโจโคโบะ ถ้าไปขี่โจโคโบะล่ะก็อาจจะมองเห็นเป็นโจโคโบะ 2 หัวก็ได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ดีกว่าอุดอู้ในวังนี่ทุกวัน
"อรุณสวัสดิ์ครับ เจ้าชาย..."
อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น ผมกับแซ็กหันไปมอง วินเซนต์นั่นเอง! เขาเป็นทหารชั้นพิเศษและเป็นรุ่นพี่ของแซ็กด้วย วินเซนต์มีหน้าที่ดูแลผมโดยเฉพาะ จะเรียกว่าเป็นเบ๊ก็ไม่ผิดหรอก ก็เขาดูแลผมมาตั้งแต่ผมเกิดนี่นา เขาทำงานในวังมานานมากๆตั้งแต่เขาเด็กๆเลยมั้ง เพราะอย่างนี้เขาถึงได้ตำแหน่งสำคัญ(เบ๊ของผมนี่ไงล่ะ) แต่จริงๆแล้วผมนับถือวินเซนต์เหมือนพี่ชายคนนึงที่พึ่งพาได้เสมอ
"อรุณสวัสดิ์ วินเซนต์"
ผมพยักหน้าให้
"ไง พี่วิน"
แซ็กโบกมือทักทายรุ่นพี่ของเขา
"สวัสดีแซ็ก"
วินเซนต์เอ่ยตอบเสียงเคร่งขรึม ยังคงรักษามาดนิ่งๆตามแบบฉบับของเขาเอาไว้
"กำหนดการของวันนี้...."
วินเซนต์ยกเอกสารเป็นปึกหนาในมือขึ้นมา ไม่ได้การ! ผมต้องหยุดเขาก่อนที่เขาจะพูดร่ายยาวไม่จบสิ้น
"ไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ....ออกรายการที่สถานีมิดการ์...ไปเยี่ยมประชาชนที่เขต 5...งานเลี้ยงน้ำชาที่เขต 2....งานเปิดตัวชินระทาวเวอร์ตรงเขต3...งานเลี้ยงตอนค่ำที่เขต 7"
ผมชิงพูดรายการที่ผมต้องทำวันนี้จนแทบหายใจไม่ทัน ทางด้านวินเซนต์ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนพยักหน้าให้
"ใช่แล้วครับ อีกซัก 1 ชั่วโมงก็จะถึงเวลาแล้ว เชิญเสวยพระกระยาหารเช้าก่อนนะครับ"
วินเซนต์ค้อมศีรษะ แล้วเดินออกไป เหลือแค่ผมกับแซ็ก 2 คน
"อาาาา....ไปกินข้าวกันเถอะ คลาวด์"
แซ็กชวนผม ตามปกติผมก็กินข้าวเช้ากับแซ็กทุกวัน ยกเว้นแต่กองทัพมีภารกิจ แต่ไม่ได้กินกันแค่ 2 คนหรอกนะอย่าเพิ่งหาว่าผม Y กับเจ้าหมอนี้ล่ะ เพราะว่าแซ็กน่ะ....
"อรุณสวัสดิ์! คลาวด์! แซ็ก!"
เสียงหวานๆที่ผมคุ้นเคยเอ่ยทักทายเมื่อผมกับแซ็กเดินเข้าไปยังห้องเสวย คนที่เรียกผมนั้นเป็นหญิงสาวผมยาวสีน้ำตาลเป็นลอนสวยในชุดกระโปรงสีชมพูนั่งอยู่ที่โต๊ะกำลังรอเราอยู่ เธอยิ้มให้เรา 2 คนขณะที่ผมกับแซ็กนั่งลงข้างๆเธอแล้วเตรียมทานอาหารเช้า
เธอคือ แอริธ เกนส์เบอโร่ ชินระ เจ้าฟ้าหญิงอันดับ 3 เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของผมเอง ในบรรดาญาติๆผมสนิทกับเธอที่สุด เธอไม่เหมือนเจ้าหญิงคนอื่นๆตรงที่เธอเป็นคนง่ายๆ ตรงไปตรงมา แล้วก็ไม่ฟุ้งเฟ้อไร้สาระ บางครั้งเธอไม่คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์เลยด้วยซ้ำ อ้อ อีกอย่างนึง เธอเป็นคู่หมั้นของแซ็กด้วย
...เพราะอย่างนี้ไง แซ็กจึงไม่ได้เป็นเกย์นะ อ้อ ผมก็ไม่ได้เป็น ขอบอกไว้ก่อน
"อรุณสวัสดิ์ แอริธ"
ผมยิ้มให้เธอ ขณะที่แซ็กโน้มตัวไปหอมแก้มของแอริธ
"สวัสดีจ้ะ ที่รัก"
แซ็กเอ่ยเสียงหวาน แอริธเห็นว่าเขาหยอกเธออยู่ก็อดหัวเราะไม่ได้
"คนบ้า"
แอริธดีดหน้าผากของแซ็กเบาๆด้วยความขบขัน จากนั้นเรา 3 คน ก็นั่งทานอาหารเช้าด้วยกัน เมื่อเสร็จเรียบร้อยจึงนั่งสนทนาต่อซักพัก เพราะผมเห็นว่ายังพอมีเวลาเหลือก่อนการเข้าเฝ้า
"คลาวด์ เธอเบื่อใช่ไหมล่ะ?"
แอริธถาม ผมรู้ดีว่าเธอหมายถึงอะไร
"อือ ฉันเพิ่งอายุ 16 เองนะ แต่ต้องมารับภาระเจ้าชายหนักๆแบบนี้ จะไม่ให้เซ็งได้ไงล่ะ"
ผมบ่นให้เธอฟัง
"เอาเถอะน่า นายมาเกิดในราชวงศ์เองนี่หว่า"
แซ็กเอ่ยขำๆ ส่วนผมก็ได้แต่ถอนหายใจอีกรอบของวันนี้
"เฮอะ ฉันเลือกเกิดไม่ได้นี่ ฉันเองก็ไม่ได้อยากมาเป็นเจ้าชายตั้งแต่แรกนี่นา"
"คลาวด์ ฉันเข้าใจนะ แล้วก็จะช่วยเธออย่างเต็มที่ด้วย"
แววตาของแอริธอ่อนโยนลง
"นายเองก็น่าจะหาแฟนซักคนนะ?"
แซ็กให้คำแนะนำแปลกๆที่ไม่ค่อยมีประโยชน์อีกแล้ว
"อยากอยู่หรอกนะ แต่ว่า..."
ผมหยุดพูด เมื่อนึกคำว่า "คนรัก" ที่สะกิดหัวใจของผม...
จู่ๆผมก็คิดถึงเรื่องเศร้าในอดีตขึ้นมา...
"แซ็ก!"
แอริธตีแขนคู่หมั้นของเธอเป็นการตำหนิ
"อ๊ะ! คลาวด์...ชอโทษนะ"
แซ็กรู้สึกผิดขึ้นมาทันที
แต่ผมไม่ถือสาอะไรกับคำพูดของแซ็กหรอก
"ไม่เป็นไรหรอก แอริธ"
ใช่...ผมเองก็เคยมีความรักนะ รักสมัยเด็กๆ บางทีในตอนนั้นผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรักมันคืออะไร แต่สัญชาตญาณมันบอกผมว่านี่แหละคือความรู้สึกรัก แม้จะเป็นรักที่เพิ่งงอกงามยังไม่ได้เติบโตก็ตาม
คนที่เป็นรักแรกและรักเดียวของผม ก็คือ คู่หมั้นของผมเอง
แต่ว่า...เธอจากไปแล้ว
ความฝันเลือนลางที่ผมฝันถึงบ่อยๆเวลาหลับ ก็คือเรื่องของเธอ เจ้าหญิงทีฟา 'ทีฟา เรฟีอา ล็อกฮาร์ท' แห่งนีเบิลไฮม์ อาณาจักรข้างเคียง ผมกับเธอเจอกันตอนอายุ 4 ขวบ ผมยาวสีดำ แววตาสีทับทิมแดงเข้ม หน้าตาน่ารัก
ตอนแรกผมไม่รู้หรอกว่าเธอคนนี้คือคนที่ผมจะต้องแต่งงานด้วยในอนาคต พวกเราเป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่ตอนนั้น ผมสนิทกับเธอมาก จนกระทั่งรู้ว่าเธอเป็นคู่หมั้นของผม ผมก็ดีใจมากเพราะจะได้อยู่กับทีฟาตลอดไป
ใช่...ผมชอบเธอ
อยู่มาวันนึง...ทีฟากลับบ้านที่นีเบิลไฮม์ ก่อนไปเธอยังบอกผมว่าแล้วจะกลับมาเล่นกับผมใหม่
แต่ผมไม่ได้พบกับเธออีกเลย...
ต่อมา ผมมารู้จากแม่อีกทีหนึ่ง ว่าเธอเสียชีวิตไปแล้ว เพราะเธอป่วยเป็นโรคร้ายที่ชื่อว่า จีโอสติกม่า....
ผมเจอเธอตอนอายุ 4 ขวบ แล้วเธอก็มาจากผมไปก่อนวันเกิดครบ 5 ขวบของผม....
ตอนที่รู้ว่าทีฟาตายไป ผมร้องไห้ไม่หยุด ผมเสียใจมาก มันเหมือนเป็นแผลเป็นที่ลบไปจากใจไม่ได้ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผมก็ไม่เคยมีความรักหรือความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับใครอีกเลย เพราะผมลืมรักแรกของผมไม่ได้ และผมกลัวการมีความรัก หากรักแล้วจะต้องเจ็บปวดเมื่อคนที่รักจากไป ผมไม่อยากรู้สึกแบบนั้นอีก...
"ได้เวลาแล้ว"
แซ็กเรียกผมตื่นขึ้นมาจากภวังค์แห่งการรำลึก ตอนนี้ได้เวลาเข้าเฝ้าเสด็จพ่อแล้ว
"ไปกันเถอะ"
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ แซ็กและแอริธลุกตาม เรา 3 คนเดินออกจากห้องเสวย
ระหว่างทางไปยังท้องพระโรงเป็นทางเดินที่มีหน้าต่างกรุกระจกใสตลอดแนว มองเห็นภาพของอาณาจักรมิดการ์ตัดกับภาพท้องฟ้าสีครามที่แต้มด้วยเมฆสีขาวเป็นละลองเล็กๆ
ตัวผมที่อายุ 16 ณ ตอนนั้น ไม่รู้เลยว่าฟ้าสีครามที่ผมมองอยู่...กำลังถูกความมืดมิดกลืนกินอย่างช้าๆ...
TBC.
เรื่องนี้เขียนขึ้นตั้งแต่ตอนที่ยังลง Do you remember LOVE? ไม่จบเลยค่ะ
ไม่ค่อยได้เขียนแนวนี้เท่าไหร่ แต่จะพยายามนะคะ^^
อย่าลืมคอมเม้นนะจ๊าาาา
ฝันถึงเหตุการณ์หนึ่ง ที่ดูเหมือนว่าเคยเกิดขึ้นในอดีตเมื่อนานแสนนานมาแล้ว...
.................
"เธอเป็นใครน่ะ"
"ฉันชื่อทีฟา..."
ในภาพอันแสนเลือนลางนั้น เด็กหญิงผู้มีดวงตาสีทับทิมเอ่ยตอบด้วยเสียงร่าเริง เธอจับกระโปรงเล็กน้อยก่อนถอนสายบัวให้
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ เจ้าชาย"
..................................
"เสด็จแม่ของฉันบอกว่าสักวันนึงต้องแต่งงานกับเธอ..."
เด็กหญิงคนเดิมถามด้วยเสียงไร้เดียงสา
"นี่คลาวด์ การแต่งงานนี่มันเป็นยังไงหรอ?"
"ก็คือ การที่คน 2 คนร่วมสาบานว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไงล่ะ"
......................................
"ฉันเสียใจจริงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น"
"จีโอสติกม่าพรากชีวิตของเธอไป ฉันสูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดของชีวิตไปแล้ว ไม่เหลืออีกแล้ว..."
"เธอกลับคืนสู่ไลฟ์สตรีมแล้ว ดวงดาวได้รับดวงวิญญาณของเจ้าหญิงไว้แล้วล่ะ"
..................................................
"เสด็จแม่...เจ้าหญิงอยู่ที่ไหนฮะ?" เจ้าชายน้อยถามขึ้นทั้งน้ำตานองหน้า
"ทีฟา...เธอหายไปไหน...?"
.......................................................
.............ความฝันของผมหยุดลงแค่ตรงนี้
..................................................
.............................
...............
ผมลืมตาขึ้น แสงอาทิตย์ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา นี่เป็นวันใหม่อีกหนึ่งวัน ผมถอนหายใจเบาๆก่อนลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็มีเสียงเคาะประตูห้องนอน เป็นอย่างนี้ทุกเช้าอยู่แล้ว ผมเรียกให้ผู้มาเยือนให้เข้าห้องมาได้ เมื่อประตูเปิด หญิงสาวผู้เป็นนางกำนัลก็ยกอ่างสีเงินบรรจุน้ำสะอาดเข้ามาที่ข้างเตียงพร้อมกับผ้าขนหนูสีขาว ผมกวักน้ำล้างหน้าก่อนซับด้วยผ้าขนหนูนุ่มนิ่ม ตอนนี้รู้สึกตาสว่างขึ้นเยอะ ผมบิดขี้เกียจไล่ความง่วงที่เหลือก่อนลุกจากเตียงเดินไปเข้าห้องน้ำ
หลังอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ผมมองตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่ในห้องแต่งตัว ชุดสีขาวประดับด้วยเครื่องอิสริยยศ สายสะพาย ตราประจำราชวงศ์ และอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย ผมสีบลอนด์ของผมชี้ตั้งเหมือนนกโจโคโบะ มันเป็นธรรมชาตินะ ผมไม่ได้ใช้เจลแต่งผมหรืออะไรสักหน่อย
พูดมาตั้งนาน...ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลย...ผมชื่อคลาวด์ ถ้าชื่อเต็มๆน่ะหรอ? 'คลาวด์ สไตรฟ์ ชินระ' อายุ 16 ปี เจ้าชายรัชทายาทอันดับ 1 ของมิดการ์ อาณาจักรที่ทรงอำนาจอันดับ 1 ของไกอา สไตรฟ์เป็นนามสกุลเดิมของเสด็จแม่และมันกลายมาเป็นชื่อกลางของผม ราชวงศ์ชินระในตอนนี้มีผมเป็นเจ้าชายแค่องค์เดียว ผมจึงได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้สืบบัลลังก์ต่อไป
ฟังดูน่าทึ่งใช่ไหม?.....แต่ผมน่ะเบื่อที่จะเป็นเจ้าชายอะไรนี่อย่างสุดๆ...
"โย่วววว!! อรุณสวัสดิ์ เจ้าชาย!!!"
เสียงหนึ่งดังขึ้นจากประตูห้องแต่งตัว ผมจำได้อยู่แล้วว่านั่นคือเสียงของใคร ต้นเสียงนั้นคือแซ็ก ชายหนุ่มที่อายุมากกว่าผม 3 ปี ปอยผมสีดำชี้เหมือนเม่น เขาเป็นเพื่อนสมัยเด็กของผมเอง ตอนนี้เป็นแม่ทัพกองทหารอารักขาของผม เราเรียนวิชาการทหารและการต่อสู้มาด้วยกัน
สำหรับผมแล้ว แซ็กคือเพื่อนที่ผมสนิทที่สุด
อา...เจ้าชายน่ะไม่ได้เพื่อนเยอะนักหรอก
"ไง"
ผมหันไปทักแซ็ก วันนี้เขาสวมชุดเครื่องแบบเต็มยศ เพราะว่าผมต้องไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อที่ท้องพระโรงใหญ่ในไม่ช้านี้ ในฐานะที่แซ็กเป็นแม่ทัพจึงต้องไปเข้าเฝ้าด้วย
"เอ...เดี๋ยวนายต้องไปเข้าเฝ้าที่ท้องพระโรงนี่นา"
แซ็กมองดูนาฬิกาข้อมือ
"...น่าเบื่อ"
ผมถอนหายใจ ทุกๆวันผมรู้สึกว่าเครื่องประดับยศมากมายที่ติดบนตัวผมนี่เหมือนลูกตุ้มถ่วงน้ำหนัก ผมแทบจะไม่มีอิสระทำอะไรได้ดั่งใจเลย ต้องทำงาน ว่าราชการ เข้าเฝ้า บางวันก็มีงานเลี้ยง แต่มันวนๆไปๆมาๆเหมือนเป็นวงจรนรกที่หาทางออกไม่ได้
"ฮะฮะ นายนี่เป็นเจ้าชายที่ใช้ไม่ได้เลยนะ"
แซ็กหัวเราะเยาะ
"แซ็ก ฉันก็อยากออกไปนอกวังบ้าง...แบบไม่ใช่เจ้าชายออกไปแบบเอิกเริกนะ...ฉันเองก็อยากไปขี่โจโคโบะวิ่งไปถึงเมืองอื่นๆบ้างเหมือนกัน"
ผมยกตัวอย่างสิ่งที่อยากทำ ถึงแม้ว่าแซ็กชอบล้อว่าทรงผมของผมเหมือนนกโจโคโบะ ถ้าไปขี่โจโคโบะล่ะก็อาจจะมองเห็นเป็นโจโคโบะ 2 หัวก็ได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ดีกว่าอุดอู้ในวังนี่ทุกวัน
"อรุณสวัสดิ์ครับ เจ้าชาย..."
อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น ผมกับแซ็กหันไปมอง วินเซนต์นั่นเอง! เขาเป็นทหารชั้นพิเศษและเป็นรุ่นพี่ของแซ็กด้วย วินเซนต์มีหน้าที่ดูแลผมโดยเฉพาะ จะเรียกว่าเป็นเบ๊ก็ไม่ผิดหรอก ก็เขาดูแลผมมาตั้งแต่ผมเกิดนี่นา เขาทำงานในวังมานานมากๆตั้งแต่เขาเด็กๆเลยมั้ง เพราะอย่างนี้เขาถึงได้ตำแหน่งสำคัญ(เบ๊ของผมนี่ไงล่ะ) แต่จริงๆแล้วผมนับถือวินเซนต์เหมือนพี่ชายคนนึงที่พึ่งพาได้เสมอ
"อรุณสวัสดิ์ วินเซนต์"
ผมพยักหน้าให้
"ไง พี่วิน"
แซ็กโบกมือทักทายรุ่นพี่ของเขา
"สวัสดีแซ็ก"
วินเซนต์เอ่ยตอบเสียงเคร่งขรึม ยังคงรักษามาดนิ่งๆตามแบบฉบับของเขาเอาไว้
"กำหนดการของวันนี้...."
วินเซนต์ยกเอกสารเป็นปึกหนาในมือขึ้นมา ไม่ได้การ! ผมต้องหยุดเขาก่อนที่เขาจะพูดร่ายยาวไม่จบสิ้น
"ไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ....ออกรายการที่สถานีมิดการ์...ไปเยี่ยมประชาชนที่เขต 5...งานเลี้ยงน้ำชาที่เขต 2....งานเปิดตัวชินระทาวเวอร์ตรงเขต3...งานเลี้ยงตอนค่ำที่เขต 7"
ผมชิงพูดรายการที่ผมต้องทำวันนี้จนแทบหายใจไม่ทัน ทางด้านวินเซนต์ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนพยักหน้าให้
"ใช่แล้วครับ อีกซัก 1 ชั่วโมงก็จะถึงเวลาแล้ว เชิญเสวยพระกระยาหารเช้าก่อนนะครับ"
วินเซนต์ค้อมศีรษะ แล้วเดินออกไป เหลือแค่ผมกับแซ็ก 2 คน
"อาาาา....ไปกินข้าวกันเถอะ คลาวด์"
แซ็กชวนผม ตามปกติผมก็กินข้าวเช้ากับแซ็กทุกวัน ยกเว้นแต่กองทัพมีภารกิจ แต่ไม่ได้กินกันแค่ 2 คนหรอกนะอย่าเพิ่งหาว่าผม Y กับเจ้าหมอนี้ล่ะ เพราะว่าแซ็กน่ะ....
"อรุณสวัสดิ์! คลาวด์! แซ็ก!"
เสียงหวานๆที่ผมคุ้นเคยเอ่ยทักทายเมื่อผมกับแซ็กเดินเข้าไปยังห้องเสวย คนที่เรียกผมนั้นเป็นหญิงสาวผมยาวสีน้ำตาลเป็นลอนสวยในชุดกระโปรงสีชมพูนั่งอยู่ที่โต๊ะกำลังรอเราอยู่ เธอยิ้มให้เรา 2 คนขณะที่ผมกับแซ็กนั่งลงข้างๆเธอแล้วเตรียมทานอาหารเช้า
เธอคือ แอริธ เกนส์เบอโร่ ชินระ เจ้าฟ้าหญิงอันดับ 3 เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของผมเอง ในบรรดาญาติๆผมสนิทกับเธอที่สุด เธอไม่เหมือนเจ้าหญิงคนอื่นๆตรงที่เธอเป็นคนง่ายๆ ตรงไปตรงมา แล้วก็ไม่ฟุ้งเฟ้อไร้สาระ บางครั้งเธอไม่คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์เลยด้วยซ้ำ อ้อ อีกอย่างนึง เธอเป็นคู่หมั้นของแซ็กด้วย
...เพราะอย่างนี้ไง แซ็กจึงไม่ได้เป็นเกย์นะ อ้อ ผมก็ไม่ได้เป็น ขอบอกไว้ก่อน
"อรุณสวัสดิ์ แอริธ"
ผมยิ้มให้เธอ ขณะที่แซ็กโน้มตัวไปหอมแก้มของแอริธ
"สวัสดีจ้ะ ที่รัก"
แซ็กเอ่ยเสียงหวาน แอริธเห็นว่าเขาหยอกเธออยู่ก็อดหัวเราะไม่ได้
"คนบ้า"
แอริธดีดหน้าผากของแซ็กเบาๆด้วยความขบขัน จากนั้นเรา 3 คน ก็นั่งทานอาหารเช้าด้วยกัน เมื่อเสร็จเรียบร้อยจึงนั่งสนทนาต่อซักพัก เพราะผมเห็นว่ายังพอมีเวลาเหลือก่อนการเข้าเฝ้า
"คลาวด์ เธอเบื่อใช่ไหมล่ะ?"
แอริธถาม ผมรู้ดีว่าเธอหมายถึงอะไร
"อือ ฉันเพิ่งอายุ 16 เองนะ แต่ต้องมารับภาระเจ้าชายหนักๆแบบนี้ จะไม่ให้เซ็งได้ไงล่ะ"
ผมบ่นให้เธอฟัง
"เอาเถอะน่า นายมาเกิดในราชวงศ์เองนี่หว่า"
แซ็กเอ่ยขำๆ ส่วนผมก็ได้แต่ถอนหายใจอีกรอบของวันนี้
"เฮอะ ฉันเลือกเกิดไม่ได้นี่ ฉันเองก็ไม่ได้อยากมาเป็นเจ้าชายตั้งแต่แรกนี่นา"
"คลาวด์ ฉันเข้าใจนะ แล้วก็จะช่วยเธออย่างเต็มที่ด้วย"
แววตาของแอริธอ่อนโยนลง
"นายเองก็น่าจะหาแฟนซักคนนะ?"
แซ็กให้คำแนะนำแปลกๆที่ไม่ค่อยมีประโยชน์อีกแล้ว
"อยากอยู่หรอกนะ แต่ว่า..."
ผมหยุดพูด เมื่อนึกคำว่า "คนรัก" ที่สะกิดหัวใจของผม...
จู่ๆผมก็คิดถึงเรื่องเศร้าในอดีตขึ้นมา...
"แซ็ก!"
แอริธตีแขนคู่หมั้นของเธอเป็นการตำหนิ
"อ๊ะ! คลาวด์...ชอโทษนะ"
แซ็กรู้สึกผิดขึ้นมาทันที
แต่ผมไม่ถือสาอะไรกับคำพูดของแซ็กหรอก
"ไม่เป็นไรหรอก แอริธ"
ใช่...ผมเองก็เคยมีความรักนะ รักสมัยเด็กๆ บางทีในตอนนั้นผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรักมันคืออะไร แต่สัญชาตญาณมันบอกผมว่านี่แหละคือความรู้สึกรัก แม้จะเป็นรักที่เพิ่งงอกงามยังไม่ได้เติบโตก็ตาม
คนที่เป็นรักแรกและรักเดียวของผม ก็คือ คู่หมั้นของผมเอง
แต่ว่า...เธอจากไปแล้ว
ความฝันเลือนลางที่ผมฝันถึงบ่อยๆเวลาหลับ ก็คือเรื่องของเธอ เจ้าหญิงทีฟา 'ทีฟา เรฟีอา ล็อกฮาร์ท' แห่งนีเบิลไฮม์ อาณาจักรข้างเคียง ผมกับเธอเจอกันตอนอายุ 4 ขวบ ผมยาวสีดำ แววตาสีทับทิมแดงเข้ม หน้าตาน่ารัก
ตอนแรกผมไม่รู้หรอกว่าเธอคนนี้คือคนที่ผมจะต้องแต่งงานด้วยในอนาคต พวกเราเป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่ตอนนั้น ผมสนิทกับเธอมาก จนกระทั่งรู้ว่าเธอเป็นคู่หมั้นของผม ผมก็ดีใจมากเพราะจะได้อยู่กับทีฟาตลอดไป
ใช่...ผมชอบเธอ
อยู่มาวันนึง...ทีฟากลับบ้านที่นีเบิลไฮม์ ก่อนไปเธอยังบอกผมว่าแล้วจะกลับมาเล่นกับผมใหม่
แต่ผมไม่ได้พบกับเธออีกเลย...
ต่อมา ผมมารู้จากแม่อีกทีหนึ่ง ว่าเธอเสียชีวิตไปแล้ว เพราะเธอป่วยเป็นโรคร้ายที่ชื่อว่า จีโอสติกม่า....
ผมเจอเธอตอนอายุ 4 ขวบ แล้วเธอก็มาจากผมไปก่อนวันเกิดครบ 5 ขวบของผม....
ตอนที่รู้ว่าทีฟาตายไป ผมร้องไห้ไม่หยุด ผมเสียใจมาก มันเหมือนเป็นแผลเป็นที่ลบไปจากใจไม่ได้ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผมก็ไม่เคยมีความรักหรือความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับใครอีกเลย เพราะผมลืมรักแรกของผมไม่ได้ และผมกลัวการมีความรัก หากรักแล้วจะต้องเจ็บปวดเมื่อคนที่รักจากไป ผมไม่อยากรู้สึกแบบนั้นอีก...
"ได้เวลาแล้ว"
แซ็กเรียกผมตื่นขึ้นมาจากภวังค์แห่งการรำลึก ตอนนี้ได้เวลาเข้าเฝ้าเสด็จพ่อแล้ว
"ไปกันเถอะ"
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ แซ็กและแอริธลุกตาม เรา 3 คนเดินออกจากห้องเสวย
ระหว่างทางไปยังท้องพระโรงเป็นทางเดินที่มีหน้าต่างกรุกระจกใสตลอดแนว มองเห็นภาพของอาณาจักรมิดการ์ตัดกับภาพท้องฟ้าสีครามที่แต้มด้วยเมฆสีขาวเป็นละลองเล็กๆ
ตัวผมที่อายุ 16 ณ ตอนนั้น ไม่รู้เลยว่าฟ้าสีครามที่ผมมองอยู่...กำลังถูกความมืดมิดกลืนกินอย่างช้าๆ...
TBC.
เรื่องนี้เขียนขึ้นตั้งแต่ตอนที่ยังลง Do you remember LOVE? ไม่จบเลยค่ะ
ไม่ค่อยได้เขียนแนวนี้เท่าไหร่ แต่จะพยายามนะคะ^^
อย่าลืมคอมเม้นนะจ๊าาาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น