ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มเรื่องยุ่ง
อยู่ดี ๆ ก็นึกอยากกลับบ้านขึ้นมา การมาเรียนต่างแดนถึงจะมีคนห้อมล้อมอยู่มากมาย แต่สำหรับคนขี้เหงา อยู่ที่ใหนมันก็เหงาหล่ะน๊า
ฉันเริ่มมาเรียนที่โรงเรียนภาษาเมือประมาณปลายปีก่อน แหมสำหรับคนที่ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอคนที่ใช่ มันก็ต้องมีคิดถึงเรืองพรมลิขิต
หรือคนที่ฟ้าสร้างมาเพื่อเราบ้างหล่ะน่า กะมาตามหารักแท้ แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังแห้วเหมือนเดิม ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ที่บ้านก็มีคนที่เราคิดว่าใช่นะ แต่เค้าคงไม่เข้าใจเรามากพอ(คิดว่างั้น ไม่เคยว่า
ตัวเองไม่ดีเลย ให้ตาย)
ตั้งแต่ชั้นประถม ด้วยความเรียนเก่งแต่ปากก็ร้ายเป็นที่หนึ่งทำให้ไม่มีใครกล้าแหยม จนมาถึงวันที่ไม่เคยรู้ชะตาตัวเอง ตอนชั้นม.สาม ใน
คาบวิชางานเลือก เพื่อน ๆ ผู้ชายในห้องเค้าลงไปเก็บดอกบัวในสระของโรงเรียนกัน กลุ่มผู้หญิงก็กรี๊ดกร๊าด ขอดอกบัวกัน ไอ้เราก็ขอมั่งสิ
\"นัธ ฉันขอมั่งสิ ดอกเดียวแค่นั้นน่ะ น่ะ\" พอเราพูดจบ นัธมันยังไม่ได้พูดอะไรเลย เสียงหนึ่งก็ดังมา จะใครก็ไอ้เคนคนพูดมากประจำห้อง
\"ศา ทำไมแกไม่ให้ไอ้เอมันเก็บให้หล่ะ เอ๊าไอ้เอเก็บดอกบัวให้ศาหน่อยสิแกหน่ะ \" เคนหันไปพูดกับเอ แล้วส่งสายตาล้อเลียนมาหาศา
\"ศาที่รักอยากได้ดอกบัวเหรอ รอแป๊บน่ะจ๊ะ เดี๋ยวเอจัดให้\" หันมาทำท่ากุลีกุจอเอาใจเต็มที่
\"แหวะ หยุดพูดอย่างนั้นเดี๋ยวนี้เลย ใครที่รักแกไม่ทราบ แล้วก็ฉันขอนัธโน้น ไม่ได้ขอกับนาย\" รีบปฏิเสธ เพราะเห็นลางร้ายมาลาง ๆ แล้ว
ถ้ารับมีหวังโดนล้อไปอีกสามปีเจ็ดชาติ ไม่เอ๊า ฉันไม่เอาด้วยหรอก
\"ทำไม ศาพูดงั้นหล่ะ\" เฮ้ย มาอยู่ข้างหน้าฉันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
\"ไอ้นัธแกจะกล้าเอาดอกไม้ให้ศาเชียวเหรอ \" หลังจากเบียดนัธออกไปก็ขู่เค้าสำทับด้วยเลยเหรอ
\"วี๊ดวิ้ว ค่รักมีปัญหากันเว้ย\"เคนแซวพร้อมหันไปพยักเพยิดกับเพื่อนคนอื่น
\"หยุดได้แล้วทุกคนเลย นัธฉันขอโทษนะ\" ฉันตวาดออกไป แล้วหันมาขอโทษนัธด้วยเสียงอ่อย ๆ
\"ศาจ๋า ได้โปรดรับดอกไม้จากเอด้วยเถอะ\" ยังมาลอยหน้าลอยตาพูด
\"ไม่เอาแล้ว จากใครฉันก็ไม่เอาแล้ว โดยเฉพาะของนาย\" ทั้งตวาดทั้งตะโกนออกไป นายเอก็ยังไม่เลิกตื้อ วันนี้ทั้งวันไม่ว่าจะเดินไปทาง
ไหน นายเอก็ตามจะให้รับดอกไม้ไปให้ได้ เพื่อน ๆ ทั้งร่วมห้อง แซวกันสนุกใหญ่ นายเอก็หน้าระรื่น ส่วนฉันหน่ะเหรอ ไม่รู้จะเอาหน้าไป
ไว้ที่ไหนแล้ว ตั้งแต่เกิดมาครั้งนี้แหละอายสุด ๆ และแล้วความคิดชั่วร้ายก็ผุดขึ้นมา
\" เอ นายอยากให้ฉันรับดอกไม้มากใช่ไหม อ่ะ ฉันรับไว้ก็ได้\" ฉันพูดออกไปเหมือนกับก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
\"จริงเหรอ\" นายเอทำหน้าดีใจสุดฤทธิ์ เห็นแล้วก็หน้าสงสารอยู่หรอก แต่ วันนี้ทั้งวันฉันทั้งโกรธทั้งอาย นายต้องได้รับอะไรบ้าง
พอรับดอกไม้มาปุ๊บ ฉันก็ดำเนินแผนการทันที
ฉันเริ่มมาเรียนที่โรงเรียนภาษาเมือประมาณปลายปีก่อน แหมสำหรับคนที่ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอคนที่ใช่ มันก็ต้องมีคิดถึงเรืองพรมลิขิต
หรือคนที่ฟ้าสร้างมาเพื่อเราบ้างหล่ะน่า กะมาตามหารักแท้ แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังแห้วเหมือนเดิม ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ที่บ้านก็มีคนที่เราคิดว่าใช่นะ แต่เค้าคงไม่เข้าใจเรามากพอ(คิดว่างั้น ไม่เคยว่า
ตัวเองไม่ดีเลย ให้ตาย)
ตั้งแต่ชั้นประถม ด้วยความเรียนเก่งแต่ปากก็ร้ายเป็นที่หนึ่งทำให้ไม่มีใครกล้าแหยม จนมาถึงวันที่ไม่เคยรู้ชะตาตัวเอง ตอนชั้นม.สาม ใน
คาบวิชางานเลือก เพื่อน ๆ ผู้ชายในห้องเค้าลงไปเก็บดอกบัวในสระของโรงเรียนกัน กลุ่มผู้หญิงก็กรี๊ดกร๊าด ขอดอกบัวกัน ไอ้เราก็ขอมั่งสิ
\"นัธ ฉันขอมั่งสิ ดอกเดียวแค่นั้นน่ะ น่ะ\" พอเราพูดจบ นัธมันยังไม่ได้พูดอะไรเลย เสียงหนึ่งก็ดังมา จะใครก็ไอ้เคนคนพูดมากประจำห้อง
\"ศา ทำไมแกไม่ให้ไอ้เอมันเก็บให้หล่ะ เอ๊าไอ้เอเก็บดอกบัวให้ศาหน่อยสิแกหน่ะ \" เคนหันไปพูดกับเอ แล้วส่งสายตาล้อเลียนมาหาศา
\"ศาที่รักอยากได้ดอกบัวเหรอ รอแป๊บน่ะจ๊ะ เดี๋ยวเอจัดให้\" หันมาทำท่ากุลีกุจอเอาใจเต็มที่
\"แหวะ หยุดพูดอย่างนั้นเดี๋ยวนี้เลย ใครที่รักแกไม่ทราบ แล้วก็ฉันขอนัธโน้น ไม่ได้ขอกับนาย\" รีบปฏิเสธ เพราะเห็นลางร้ายมาลาง ๆ แล้ว
ถ้ารับมีหวังโดนล้อไปอีกสามปีเจ็ดชาติ ไม่เอ๊า ฉันไม่เอาด้วยหรอก
\"ทำไม ศาพูดงั้นหล่ะ\" เฮ้ย มาอยู่ข้างหน้าฉันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
\"ไอ้นัธแกจะกล้าเอาดอกไม้ให้ศาเชียวเหรอ \" หลังจากเบียดนัธออกไปก็ขู่เค้าสำทับด้วยเลยเหรอ
\"วี๊ดวิ้ว ค่รักมีปัญหากันเว้ย\"เคนแซวพร้อมหันไปพยักเพยิดกับเพื่อนคนอื่น
\"หยุดได้แล้วทุกคนเลย นัธฉันขอโทษนะ\" ฉันตวาดออกไป แล้วหันมาขอโทษนัธด้วยเสียงอ่อย ๆ
\"ศาจ๋า ได้โปรดรับดอกไม้จากเอด้วยเถอะ\" ยังมาลอยหน้าลอยตาพูด
\"ไม่เอาแล้ว จากใครฉันก็ไม่เอาแล้ว โดยเฉพาะของนาย\" ทั้งตวาดทั้งตะโกนออกไป นายเอก็ยังไม่เลิกตื้อ วันนี้ทั้งวันไม่ว่าจะเดินไปทาง
ไหน นายเอก็ตามจะให้รับดอกไม้ไปให้ได้ เพื่อน ๆ ทั้งร่วมห้อง แซวกันสนุกใหญ่ นายเอก็หน้าระรื่น ส่วนฉันหน่ะเหรอ ไม่รู้จะเอาหน้าไป
ไว้ที่ไหนแล้ว ตั้งแต่เกิดมาครั้งนี้แหละอายสุด ๆ และแล้วความคิดชั่วร้ายก็ผุดขึ้นมา
\" เอ นายอยากให้ฉันรับดอกไม้มากใช่ไหม อ่ะ ฉันรับไว้ก็ได้\" ฉันพูดออกไปเหมือนกับก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
\"จริงเหรอ\" นายเอทำหน้าดีใจสุดฤทธิ์ เห็นแล้วก็หน้าสงสารอยู่หรอก แต่ วันนี้ทั้งวันฉันทั้งโกรธทั้งอาย นายต้องได้รับอะไรบ้าง
พอรับดอกไม้มาปุ๊บ ฉันก็ดำเนินแผนการทันที
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น