Demon change

ลำดับตอนที่ #3 : ห้องสมุด

ณ.โรงเรียน...


ไร้เดชเอาแต่เหม่ออย่างเคย ถึงคราวนี้จะต่างจากก่อน
เพราะคิดเรื่องเสียงปริศนาเมื่อวานก็ตามที...


"วันธรรมดาๆของผมก็ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง เรื่องเมื่อวานดูเหมือนจะฝันไป
ถึงว่าสิ ไอ้เรื่องแบบนั้นมันจะจริงได้ไง ถึงจะจริงขึ้นมา
ยังไงผมก็ไม่คิดจะแลกหรอก...แม้จะแค่ปีเดียวก็ตาม"

เขาเหม่อลอยพูดกับตัวเอง(หรือกับคนอ่าน?)
จนทำให้ไม่ได้ยินเสียงที่ควรจะได้ยินในห้องเรียน.....เสียงของ...[ ครู ]

"นี่!! ไม่ได้ยินที่ครูพูดรึไง...!?"

คุณครูคนนี้เป็นครูวิชาคณิตศาสตร์จอมโหดที่ไม่ชอบไร้เดชเป็นทุนเดิม
เพราะเขาชอบเหม่อลอยเวลาเรียน

"ครูบอกให้เธอมาตอบโจทย์ข้อนี้ ไม่ได้ยินรึไง!"

"อะ..เอ่อ ครับ"

แม้แต่การลุกออกจากเก้าอี้ยังช้าสร้างความน่ารำคาญเข้าไปอีก

"วันนี้โชคร้ายจริงๆถูกเรียกซะได้ ..แต่ อ๊ะ โจทย์ข้อนี้ก็พอตอบได้...งั้น"


"ไม่ต้องแล้วล่ะ ครูผิดเองที่เลือกเธอ"


ไร้เดชยังไม่ทันตอบ ครูก็ให้หยุดแล้วอาจเพราะเขาใช้เวลามากไป
เขาเดินกลับไปอย่างอายๆ ถูกเพื่อนนักเรียนมองอย่างเยาะเย้ย

"งั้นเอาเป็นเธอละกัน"

"ครับ!"

ครูเรียกให้คนอื่นมาตอบแทนแล้วคนใหม่นั้นก็ตอบได้อย่างคล่องแคล่วทีเดียว


ไร้เดชนั่งเหม่อมองคำตอบ เขาก็รู้ว่าเขาสามารถตอบข้อนั้นได้...แต่

นักเรียนคนอื่นๆก็แอบนินทาเขากันอย่างสนุกสนาน


"หน้าแตกแบบสุดๆเลยเนอะเจ้านั่น"

"ก็เหม่อครูเลยให้ลองตอบดูไงเล่า"

"ถ้าเป็นชั้นคงไม่กล้ามาเรียนแล้ว"

"มีคนตอบไม่ได้ด้วยเนอะ ข้อนั้นน่ะ?"

"สำหรับชั้นแค่นั้นสบายมาก!"


ไร้เดชได้ยินแทบทุกคำที่พูดมา รวมทั้งเสียงหัวเราะเบาๆของคนเกือบครึ่งห้องเรียน



_____หลังเลิกเรียน_____


ที่สนามเทนนิส

ไร้เดชก็อยู่ชมรมนี้...ใช่...คนเก็บลูก

ทุกคนในทีมกำลังขมักขเม้นฝึกซ้อม เพราะใกล้การแข่งประจำโรงเรียนเข้ามาทุกที

ไร้เดชก็ยังคงเก็บบอล...แต่ว่า....

"วันนี้...แค่วันนี้ให้ชั้นเล่นบ้างเถอะ"

หนุ่มจอมเหม่ออยากจะเล่นเทนนิสเพื่อจะลืมเรื่องการเรียน
เมื่อตอนกลางวัน แต่...แน่ล่ะว่าไม่มีใครยอม

" เถอะนะ? แล้วพรุ่งนี้จะตั้งใจเก็บลูกมากกว่าเดิมร้อยเท่าเลย..."

หัวหน้าชมรมเลิกฟังคำขอร้องของไร้เดช

"รำคาญ! ไปซ้อมกันเถอะพวกเรา!!"

พวกนักกีฬาคนอื่นเข้ามาหาไร้เดช

"พวกนายจะช่วยพูดกับหัวหน้าชมรมให้ชั้นเหรอ??"

พวกนั้นได้ยินคำพูดของหนุ่มจอมเหม่อแล้วหัวเราะลั่นกันเป็นหมู่

"หะ..หัวเราะอะไรน่ะ!?"

ไร้เดชหน้าแดงโมโห

"...ฮ่ะ ฮ่ะ คนอย่างนายน่ะเก็บลูกไปตลอดชาติเหอะ เรียนก็ห่วย เล่นกีฬาก็เห่ย
แถมยังกล้าพูดว่า..ขอเล่นบ้าง...ฮะฮะฮะ สงสัยจะมีดีตรงใจกล้าหน้าด้านนี่ล่ะ ฮะฮะฮะ! "

คนทั้งเทนนิสหันมามองไร้เดชเกือบหมด
คนที่เห็นใจก็มีแต่ก็เป็นคนเก็บลูกเหมือนกัน ไม่กล้าไปช่วยหรอก

เด็กหนุ่มอายอย่างบอกไม่ถูก�เขาวิ่งออกจากสนามไปอย่างเร็ว ทิ้งเสียงเย้ยหยันไว้ด้านหลัง


"ชั้น..ชั้น..จะทำยังไงดี"

เขาคิดอะไรไม่ออกแล้วได้แต่วิ่ง...วิ่งหนีไปให้ไกลมากที่สุด
ถึงแม้ว่าจะต้องกลับมาอีกในภายหลังก็ตาม
ในตอนนี้เขาอยากจะลืมทุกสิ่ง วินาทีเดียวก็ยังดี

เพื่อนสนิทที่สุด มาลีกับแดน เขาไม่ทันมองเลยวิ่งผ่านไป
จนแดนต้องตะโกนเรียกจึงรู้ตัว

"เป็นอะไรรึเปล่าจะวิ่งไปที่ไหนเหรอ?" มาลีถามด้วยความเป็นห่วงไร้เดชที่วิ่งจนหอบ


"รึจะไปห้องนำ้??" แดนสงสัยเพราะถ้าใครเห็นแดนวิ่งทุกคนจะรู้ว่าเขาไปห้องนำ้


".....ชั้น..." � ไร้เดชพูดอะไรไม่ออกอาจเพราะความเหนื่อยด้วยละมั้ง

มาลี เริ่มเข้าใจแล้วว่าไร้เดชไม่ได้จะวิ่งเพื่อไปที่ไหน
แต่วิ่งเพื่อจะหนีไปจากความทุกข์ในใจ


"....ชั้นก็ไม่รู้ว่าจะช่วยยังไงดีหรอกนะ....แต่
ลองอ่านหนังสือเปลี่ยนบรรณยากาศอาจรู้สึกดีขึ้นก็ได้นะ!"


มาลีที่เป็นหนอนหนังสือตัวยง ถ้าเป็นเธอเวลากลุ้มใจอะไรเธอจะอ่านหนังสือเพื่อผ่อนคลาย
แต่วิธีนี้จะได้ผลกับไร้เดชหรือ.....?


"หนังสือ.....!?.......ห้องสมุด!!??"

ไร้เดชทำหน้าเหมือนนึกอะไรได้ จนมาลีแอบสงสัยว่าวิธีที่เธอคิดมันน่าสนใจขนาดนั้นเลยหรือ?
แดนยิ่งสงสัยเพราะไร้เดชแทบไม่เคยแตะหนังสืออะไรเลย

ตุบ ตุบ ตุบ

จู่ๆไร้เดชก็รีบวิ่งไปไม่บอกกล่าว ทำเอาเพื่อนทั้งสองงงไปตามๆกัน

"ทางนั้น....ห้องสมุดโรงเรียนนี่..หมอนั่นจะไปอ่านหนังสือจริงๆเหรอเนี่ย?" มาลีแทบไม่เชื่อสายตา


ไร้เดชไปที่ห้องสมุดจริงๆ แต่เป้าหมายของเขาไม่ใช่การอ่านหนังสือ
แต่หากเป็นหนังสือเล่มหนึ่งที่เขาได้ยินจากในฝันว่าอยู่ที่นี่

"ในหัวของผมตอนนี้มันสับสนไปหมดทุกอย่าง ผมไม่ได้คิดจะพึ่งพาการแลกเปลี่ยน
��แต่คิดว่านี่คือสิ่งที่ควรมาทำคือพิสูจน์เรื่องในฝันนั่น....."

ไร้เดชค่อยๆหาเลขชั้นหนังสือที่เขาจำได้เป็นอย่างดีว่า

[ แถวที่6 เล่มที่ 444 ]

"ท่าทางผมจะบ้าไปแล้ว นั่นมันฝันนะจะไปมีจริงได้ไงล่ะ
รึจะอ่านหนังสือเพื่อผ่อนคลายอย่างที่มาลีบอกดี..."

ไร้เดชถึงจะลังเลว่าจะหารึไม่ดีก็เดินมาถึงแถวที่6แล้ว..

"แต่ ลองหาดูก็ไม่เสียหายอะไรนี่นา...?"

เด็กหนุ่มค่อยๆไล่ไปตามเลขรหัสของหนังสือ...441...442...443...


".....444....."


ไร้เดชหยิบหนังสือออกมาจากชั้นอย่างช้าๆ


"เล่มนี้รึ...ที่เสียงนั่นบอกให้เปิดออกน่ะ.."

หนังสือเล่มหนาสีดำสนิท ไม่มีตัวหนังสือหรืออะไรบนปกเลยนอกจากสีดำ แม้แต่สันหนังสือด้วย

น่าแปลกที่ในตอนนี้ห้องสมุดแทบไม่มีคนอยู่เลย เหมือนกับจงใจให้เป็น
เด็กหนุ่มค่อยๆพลิกหน้ากระดาษ...เขาตื่นเต้นกับมันมาก
โดยที่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้......


ฟู่ววววววว________


ควันจำนวนมากออกมาจากหนังสือจนไร้เดชตกใจโยนมันลงไปที่พื้น
เพื่อจะใช้สองมือปิดจมูกกับปากไว้

"เหวอ นี่มันควันอะไรเนี่ย(คงไม่ใช่อภิมหาฝุ่นนะ??)"


!! ไร้เดชเห็นเงาอะไรบางอย่างอยู่หลังควันสีขาวนั่นมันคล้ายกับเงาของคน..แต่ก็ไม่ใช่

เมื่อควันสลายออกภาพที่อยู่ต่อหน้าเด็กหนุ่มคือ

ชายที่ไม่มีแววตาดำ ทาตาสีดำเข้ม ไม่มีจมูก มีเขี้ยวฟันอันแหลมคม หูที่แหลม

มือมีนิ้วที่เรียวยาว�ผมเรียบแปล้แบบผู้ดีแต่ใส่หมวกใบสูงเหมือนนักมายากล

ใส่ชุดคล้ายสูท ผูกเนคไท แต่รูปร่างวูบไหวไปมาโดยเฉพาะช่วงร่างที่ไม่มีขา ลอยตัวอยู่กลางอากาศ


ดูยังไงก็ไม่ใช่คน ไร้เดชรู้สึกได้ทันทีว่านี่คือสิ่งที่เรียกว่า...ปีศาจ(demon)

"ปะ...ปีศาจเหรอ!?"



"มิตรของคุณต่างหากล่ะขอรับ..."