Demon change

ลำดับตอนที่ #6 : ความเปลี่ยนแปลง

เด็กหนุ่มไม่เข้าใจคำพูดและรอยยิ้มมีเลศนัยของปีศาจที่อยู่เบื้องหน้า
แต่เขาเองคงจะเข้าใจได้อีกในไม่ช้าเมื่อเข้าสู่ห้องเรียน..

ห้องเรียนที่ไม่ต่างจากทุกวัน โต๊ะเรียนธรรมดา เขานั่งเก้าอี้ตัวเดิมและฟุบบนโต๊ะเพราะครูยังไม่มา
ตอนนีี้เขาไม่อยากจะเหม่อเหมือนก่อนจึงคิดจะงีบหลับ

จึ้ก จึ้ก

แต่ไม่ทันจะหลับเขาก็ถูกเรียกด้วยปลายนิ้วเขาคิดว่าเป็นแดนไม่ก็มาลี แต่
กลายเป็นคนที่เขาไม่รู้จัก ปกติไร้เดชไม่ใช่คนที่มีมนุษย์สัมพันธ์ดีอะไรไม่น่ามีใครมาคุยกับเขา
นอกจากเพื่อนสนิทที่มีเพียงสองคน เด็กหนุ่มงัวเงียแต่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่

"ต้องมองใหม่แล้วนะเนี่ย ปกติออกจะเหม่อและเซ่อซ่าแท้ๆ"

เด็กผู้ชายที่เคยล้อเขา และไม่ใช่แค่คนเดียวแต่ตอนนี้เขาถูกล้อมไปด้วยเพื่อนนักเรียน!?
ถ้าเป็นปกติจะต้องกลัวเมื่อถูกล้อม แต่ตอนนี้ไม่รู้สึกถึงบรรณยากาศน่ากลัวแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย

"ต้องอ่านหนังสือยังไงให้เก่งแบบนั้นได้น่ะ"

"แอบโกงตรงไหนมีเทคนิคเด็ดๆอะไรก็บอกกันด้วยนะพวก"

"เฮ้ย! ไร้เดชจะไปโกงได้ไงอย่างมันน่ะโง่จะตายคิดวิธีโกงไม่ออกหรอก..
�เอ..แต่ตอนนี้คงเรียกว่าโง่ไม่ได้แล้วมั้งเนี่ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

"เปลี่ยนการถูกดูถูกเป็นพลัง และไม่หวาดหวั่นกับการถูกล้อ น่านับถือจริงๆเลย"

เสียงชื่นชมของเพื่อนๆที่เคยดูถูกเขาวันนี้ต่างจากวันก่อนหน้ามือเป็นหลังมือ
อดีตจอมเหม่อตะลึงและดีใจอย่างบอกไม่ถูก หน้าแดงเล็กน้อยตั้งตัวไม่ทันเลยทีเดียว

"เอ่อ..ขอบคุณนะ.."

คำพูดที่เค้นออกมาอย่างลำบากเพราะความเขินอายทันทีที่พวกเขาได้ยินทั้งห้องเรียนก็ดังไปด้วยเสียงหัวเราะ

"ฮะฮะฮะ หมอนี่บ้าชะมัดเลยพูดแค่นี้ต้องขอบคุณกันด้วย!?"

"สงสัยนึกว่าชม 555"

"เค้าว่าอัจฉริยะต้องบ้าก่อนสงสัยจะจริง ฮะฮะ"

ไร้เดชหน้าแดงเข้าไปอีก แต่ก็แอบดีใจที่มีเพื่อนมาห้อมล้อมขนาดนี้
และเขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยร้องตะโกนจากนอกกลุ่มจนเพื่อนๆต้องหันไปมองเป็นตาเดียว

"พวกนายทำอะไรอยู่น่ะ!!รุมแกล้งหมอนั่นอีกแล้วเหรอ!?"

เจ้าของเสียงแทรกตัวเข้ามาหาเด็กหนุ่ม มาลีนั่นเองดูท่าเธอจะคิดว่าไร้เดชกำลังถูกแกล้ง
��แน่ล่ะคนเป็นสิบมาล้อมโต๊ะเดียวถ้าเป็นซุปเปอร์สตาร์ก็ว่าไปอย่าง
แถมยังหัวเราะคล้ายเยาะเย้ยอีกเป็นใครก็ต้องคิด...ถ้าเป็นเมื่อก่อนล่ะก็นะ..

"โห มาลีดุซะและไม่ได้แกล้งอะไรซะหน่อยมาชื่นชมความสามารถของเจ้าจอมเหม่อต่างหาก~"

"...ว่าไงนะ?นี่ฉันฟังผิดไปรึเปล่า?"

มาลีตาโตจนเจ้าตัวต้องมายืนยันเรื่องนี้เอง

"ไม่ผิดหรอก..ชั้นไม่ได้ถูกแกล้งจริงๆ"

"เอ๋!? ทะ..ทีหลังก็รีบบอกก่อนสิ"

"หมอนี่จะไปบอกทันได้ไง ก็เธอรีบโวยออกมาโดยที่ยังไม่ได้ดูสถานการณ์เลยแบบนั้นน่ะ? �จริงมั้ย?"

"ช่ายยยยย"

นักเรียนในกลุ่มช่วยเสริม ทุกคนหันมาหัวเราะมาลีจนหน้าของเธอกลายเป็นสีแดง


บรรณยากาศในห้องเรียนแบบนี้ไร้เดชไม่เคยสัมผัสมาก่อนความรู้สึกดีๆพรั่งพรูเข้ามาไม่ขาดสาย
ตั้งแต่วันนี้ชีวิตวัยเรียนที่แสนสดใสของเด็กหนุ่มกำลังจะเริ่มต้นจริงๆแล้ว..


ชั่วโมงเรียนของครูคณิตศาสตร์จอมโหดเริ่มขึ้น�
ปกติแล้วเมื่อถึงตอนนี้ไร้เดชจะเบือนหน้าหนีไม่คิดจะเรียนเลยเพราะคิดว่าตนทำไม่ได้
จนถูกมาลีดุว่าไม่มีความพยายามอยู่เป็นประจำ
แต่วันนี้เขานั่งหลังตรงแววตามองไปที่กระดานดำอย่างใจจดใจจ่อราวกับว่าอยากจะตอบใจจะขาด

[ไม่เคยตื่นเต้นไปกับบทเรียนขนาดนี้มาก่อน..ไม่รู้สึกว่ากำลังเรียนอยู่เหมือนกับเล่นเกมโชว์ทางTVมากกว่า]

เด็กหนุ่มแววตาเป็นประกายเขียนคำตอบทันทีเขาตอบข้อแล้วข้อเล่าด้วยความรวดเร็วเหลือเชื่อ
ถ้าคนอื่นมองอาจเห็นว่าไม่ได้คิดแค่เขียนมั่วส่งๆไปอย่างนั้นแต่จริงๆแล้วเป็นว่าเขาหัวไวคิดเร็วต่างหาก
แถมคำตอบก็ถูกต้องด้วยสิ..!


หลังหมดชั่วโมงเรียน


สีหน้านักเรียนคนอื่นต่างก็บ่งบอกถึงความเหนื่อยล้าที่เรียนมารู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง
มีแต่เด็กหนุ่มที่เคยถูกเรียกว่าไร้เดช หรือจอมเหม่อบ้างล่ะ หัวเถิกบ้างล่ะ เซ่อซ่าบ้างล่ะ โง่บ้างล่ะ(เกินไปแล้ว!)
กลับมีสีหน้าที่ร่าเริงเหมือนได้รับรางวัลอะไรมา

"ไร้เดชวันนี้ก็เก่งอีกแล้ว แบบนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้วล่ะ สุดยอด!!"แดนเอ่ยคำชมเป็นครั้งที่21ของวัน�
มาลียังแอบงอนเรื่องก่อนเข้าเรียนอยู่เลยไม่ค่อยอยากสนใจไร้เดชเท่าไหร่แต่ก็แอบดีใจอยู่ดี

ไร้เดชเป็นคนที่ยินดีที่สุดเขารู้สึกว่าตอนนี้โรงเรียนเป็นสถานที่ที่สนุกสุดๆไปเลย
ความรู้สึกที่ผ่านมาไม่ว่าจะน้อยใจ,อิจฉา,กังวล อะไรทุกอย่างได้สลายไปหมดสิ้นแล้ว

"ชีวิตนี่มันดีจริงๆเลยนะ"

คำพูดที่ออกจากปากของเด็กหนุ่มทำให้เพื่อนๆอดขำไม่ได้

"โอ้โห เวอร์อีกแล้วหมอนี่บ้าจริงๆด้วย ฮิ้วๆ"

นักเรียนในห้องที่แอบได้ยินร้องแซวออกมาตอนนี้ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็มีคนอยากจะฟังอยู่บ้างแล้ว

"อื้ม!! ชีวิตนี่มันดีจริงๆด้วย!"

แดนสนับสนุนเต็มที่พร้อมตบประสานมือกับไร้เดชจนมาลีที่แอบมองอยู่หมั่นไส้นิดๆ

"พูดอย่างกับว่าที่ผ่านมามันไม่ใช่ชีวิตอย่างนั้นแหละ?ที่ผ่านมามันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?"

เด็กสาวพูดแกมประชดแต่นั่นทำให้ไร้เดชนึกคิด

"ชั้น..ไม่ได้คิดถึงขนาดนั้น.."

แดนเข้ามาเถียงแทนไร้เดชแต่คำพูดของเขากลับทำให้เขาสะดุ้งเฮือกมากกว่า

"อยากใช้ชีวิตให้มันสนุกคุ้มค่าทุกวันมันไม่ดีตรงไหน
ชีวิตคนมันสั้นนะอายุขัยมีจำกัดด้วย!!"

สีหน้าของเด็กหนุ่มที่เปลี่ยนไปโดยฉับพลันทำให้มาลีตกใจไม่น้อย ไม่คิดว่าคำพูดนั้นจะแทงใจ

"ชั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรนายนะ..! นายเก่งขึ้นมาเพราะพยายามพอได้ดีเลยรู้สึกมีความสุขมันจะผิดตรงไหน!?"

เด็กสาวพูดใหม่เพื่อให้ไร้เดชกลับมาร่าเริงอีกครั้งและมันก็ได้ผลบ้างเหมือนกัน

"อืม..ชั้นรู้"

"โอ๊ยยยยยยยย บรรณยากาศชักไม่ดีเพราะมาลีทำเสียหมด~!"

นักเรียนที่ฟังอยู่ร้องแซวขึ้นมาอีกรอบทำเด็กสาวหัวเสียไปอีก

"ไม่รู้ไม่ชี้แล้ว!!"

เด็กสาวหันไปท่องหนังสือซึ่งเป็นกิจกรรมโปรดยามว่างของเธอ

หลังเลิกเรียนแล้วทุกคนต่างก็ทยอยแยกกัน
ปกติภาพที่เห็นจนชินตาคือเพื่อนทั้งสามที่เดินกลับบ้านพร้อมกัน
แต่วันนี้มีแค่สองคนเพราะมาลีอารมณ์ไม่ดีเกินกว่าที่จะยอมกลับบ้านกับพวกไร้เดช
เธอยังอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องสมุดโรงเรียน(แต่คงไม่เห็นเดมอน?)

เด็กหนุ่มทั้งสองเดินกลับบ้านท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็น แต่มันครื้นเครงน้อยกว่าทุกวัน
ไม่ไใช่เพราะขาดมาลีไปแต่เพราะไร้เดชเอาแต่นิ่งเงียบคิดอะไรบางอย่างอยู่

[วันนี้รู้สึกสนุกสุดๆไปเลยแต่ว่า..พอนึกขึ้นได้ว่าอายุขัยลดลงไปหนึ่งปีก็อดคิดไม่ได้
�เผลอลืมเดมอนไปเลย อย่างที่หมอนั่นว่าไว้วันนี้เห็นความแตกต่างขึ้นมาจริงๆ]

แดนมองเพื่อนซี้ที่เดินไปเหม่อไปเขาไม่รู้ว่ากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่แต่คงไม่ใช่เรื่องห้องนำ้แน่ๆ

[เหม่อแบบนั้นเดี๋ยวก็ไปชนเสาไฟฟ้าหรอก]

โป็ก!

นึกไม่ทันขาดคำก็มีบุรุษผู้โชคร้ายกระแทกกับเสาไฟฟ้าอย่างจัง
ทว่า ไม่ใช่ไร้เดชแต่เป็นตัวแดนเอง

"โอ๊ย~เจ็บๆๆ"

เจ้าของเสียงจับที่หน้าผากของตนที่กลายเป็นสีแดงและเริ่มที่จะบวม
ไร้เดชที่รู้สึกตัวได้เข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง

"เป็นอะไรมากมั้ย?"

แดนหรี่ตาเล็กน้อยจ้องมาท่าทางหงุดหงิด

"ก็นายเอาแต่เหม่อชั้นเลยห่วงนาย จนกระแทกกับเสาไฟฟ้าแบบนี้ไง
�หาอะไรมาเป็นหัวข้อคุยหน่อยก็ไม่ได้ ถามอะไรเอ่ยก็ยังดีพูดอะไรบ้างไม่ได้รึไง?"


แดนพูดด้วยนำ้เสียงประชดประชันและไม่พอใจถึงไร้เดชไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่แต่ก็พอรู้ว่าตนเองลืมใส่ใจความรู้สึก
ของคนรอบข้างไปจริงๆ หัวข้อคุย..พอนึกถึงเรื่องนี้เขาก็มีไอเดียที่จะให้ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย


"งั้น...ชั้นจะตั้งคำถามเล่นๆให้นายตอบระหว่างเดินกลับบ้านกันดีมั้ย?"

แดนผู้โปรดปรานเกมส์(โดยเฉพาะเกมกระดาน) เขาผงกหัวอย่างเร็วดูท่าจะสนใจเอามากๆ

"น่าสนุกจังเลยแบบนี้ไม่เบื่อแน่ๆ"

ไร้เดชสูดหายใจลึกๆก่อนที่จะถามเรื่องที่แอบแฝงความน่ากลัวเอาไว้


"ถ้าสมมุติว่า..มี..คนมาบอกว่าขออะไรก็ได้แลกด้วยอายุขัยหนึ่งปีนายจะทำอย่างไร"