Demon change

ลำดับตอนที่ #4 : แลกเปลี่ยน

ณ.ห้องสมุดโรงเรียน


ไร้เดชตกตะลึงกับภาพที่อยู่เบื้องหน้าตนเอง....สิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์ออกมาจากหนังสือที่เขาเปิดออกมา


เด็กหนุ่มหัวใจเต้นถี่ผิดจังหวะ เขายังไม่สามารถทำความเข้าใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้ได้
เขามองไปที่สิ่งนั้นตาไม่กระพริบ...สิ่งที่เขาเรียกว่า....

ปีศาจ...


"เรียกผมว่าDEMON(เดมอน)เถิิดขอรับ"


"......."


ไร้เดชไม่ตอบกลับ และก้าวถอยไปจนหลังชิดกับชั้นหนังสือ
ท่าทีไม่เป็นมิตรของเขาทำให้เดมอนหัวเราะออกมาเบาๆ



"หึหึ ทั้งที่เป็นฝ่ายที่เรียกผมออกมาแท้ๆ แต่กลับทำท่าทางแบบนี้
จะไม่ใจร้ายกับผมไปหน่อยหรือขอรับ นายน้อย"


"........."


ไร้เดชยังคงไม่ตอบแต่เขาก็เริ่มนึกขึ้นได้



"จริงสินะ เจ้าปีศาจนี่แค่มายื่นข้อเสนอเท่านั้น..ไม่ได้บังคับให้ตกลงแลกอายุขัยซะหน่อย
แล้ว.....เราจะทำยังไง...."


เด็กหนุ่มเริ่มคลายความกลัวที่มีต่อเดมอนลง
ในหัวของเขาตอนนี้นึกถึงเรื่อง ที่แสนจะน่าอับอายเมื่อตอนกลางวัน

เขาไม่อยากจะเจอเรื่องแบบนั้นอีก..

แต่การที่จะยอมแลกกับอายุขัยสิ่ง ที่เป็นเหมือนกับเวลาของชีวิตก็เป็นเรื่องที่ตัดสินใจไม่ได้ง่ายๆ...



"ดูท่านายน้อยจะยังตัดสินใจไม่ได้สินะขอรับ.."


เดมอนเหมือนจะอ่านใจเด็กหนุ่มออก


" ไม่เป็นไรหรอกขอรับ ค่อยๆคิดไปก่อนก็ได้ทั้งหมดนี้ขึ้นอยู่กับนายน้อยเท่านั้น

แต่ถ้าเป็นผมคงจะเลือกที่จะแลก.....

เพราะการที่ต้องใช้ชีวิตโดยที่ถูกดูถูกไปตลอดมันคงเรียกว่าชีวิตไม่ได้แล้วล่ะขอรับ
คนบางคนเมื่อเจอเรื่องทุกข์ก็อาจจะหาทางหนี ด้วยการจบชีวิตลงด้วยตัวเอง

แต่สำหรับนายน้อยสามารถแลกสิ่งที่ต้องการได้จากการแลกเพียงแค่นิดเดียว
ก็สามารถใช้ชีวิตอย่างน่าภูมิใจไปได้ตลอดนะขอรับ "


คำพูดของเดมอนทำให้ไร้เดชคิด


"อายุขัย...1ปี....งั้นเหรอ?"


"คำพูดของผมเหมือนกับโฆษนาชวนเชื่อไม่น้อย�แต่มันเป็นเรื่องที่ทำได้จริงๆนะขอรับ"


"........1ปี...."


"ใช่แล้วขอรับ แค่ 1ปีเท่านั้น"


"....ส่วนใหญ่อายุขัยของคนเราน่าจะอยู่ที่70-90ปี สำหรับเราน่าจะ75...ไม่สิ70
�งั้นถ้าลดลงไป เหลือ69...ก็คงไม่ต่างกันมากอะไร..แค่1ปีเท่านั้น..."

ไร้เดชคิดในใจ

และเด็กหนุ่มก็หันมาหาเดมอน ด้วยแววตาที่แน่วแน่ แต่ยังแฝงด้วยความลังเลอยู่บ้าง

"ตัดสินใจได้แล้วสินะขอรับ...."

เดมอนยิ้ม

"แล้วความปรารถนาของนายน้อยคือ...?"


"ความฉลาดหัวดี!"


ไร้เดชพูดเสียงชัด ด้วยความมั่นใจพลางชี้ไปที่ศีรษะของตน


"โฮ่~แล้วทำไมถึงเลือกสิ่งนี้ล่ะขอรับ?"

เดมอน

เอามือไว้ที่คางเอียงคอ เล็กน้อย ท่าทางคล้ายนักสืบ


"ขอแค่หัวดี ทำข้อสอบได้ก็คงไม่ถูกครูเขม่น กับ เจ้าพวกบ้านั่นล้อเอาอีก"

เด็กหนุ่มยังจำเรื่องตอนกลางวันได้อย่างดี


"เข้าใจแล้วขอรับ"


เดมอนชี้นิ้วไปที่ไร้เดช ทำให้มีคลื่นออร่าสีทองแผ่ออกจากร่างของเด็กหนุ่ม
ออร่าบางส่วนค่อยๆรวมตัวกันเป็นลูกกลมๆและลอยออกไป

ลูกกลมนั้นลอยตุ๊บป่องไปหาเดมอนอย่างช้าๆ

และ...

เข้าปากของเดมอนที่อ้ารออยู่

เอื๊อก

และแล้วก็กลืนลงคอไป ต่อหน้าต่อตาเด็กหนุ่มที่ตกตะลึงกับภาพที่เห็น


"เฮ้ย! เมื่อกี๊มันอะไรกัน!?"


"..อ๋อ หมายถึงเรื่องไม่ชอบให้คนมาชี้หน้าใช่ไหม ต้องขออภัยด้วยนะขอรับ"

เดมอนหัวเราะ


"ไม่ใช่เรื่องนั้น!!"

"ล้อเล่นน่ะขอรับ ออร่าที่เห็นเมื่อครู่นี้คือ [ คลื่นพลังชีวิต ] น่ะขอรับ"

"ว่าไงนะ!?"


"หรือชื่อที่พวกนายน้อยรู้จักกันว่า[อายุขัย] คลื่นนี้จะคอยหล่อเลี้ยงชีวิต
�ไม่ให้สูญไป ในแต่ละวัน�ยิ่งอายุมากขึ้น คลื่นนี้จะค่อยๆเบาบางลง
��ใช่แล้ว...เมื่อคลื่นนี้บางลงจนหมดไป..��สิ่งที่พบคือความตาย"


"แล้วที่นายกินไปนั่นก็...ของชั้น!?"

ไร้เดชได้ยินอย่างนั้นก็เริ่มกลัวขึ้นมาอีก


"ไม่ต้องห่วง ที่ผมกินไปนั่นคือส่วนของ1ปีเท่านั้นเอง
ตอนนี้นายน้อยควรจะดีใจกับสิ่งที่ได้ไปมากกว่านะขอรับ"


"........!?"



______________



ณ.บ้านของไร้เดช


เด็กหนุ่มนอนเหม่ออยู่บนเตียง

"มันเกิดอะไรขึ้นกันล่ะนั่น...."

เขายังไม่คิดจะเชื่อกับเรื่องที่เกิดขึ้นมันเหมือนกับเขาฝันอยู่

"รึว่าเราฝันอยู่จริงๆกันหว่า..."

เขาหยิกแก้มตัวเองเพื่อทดสอบ แต่ก็ไม่เจ็บเท่าไหร่เพราะไม่กล้าหยิกแรง..กลัวเจ็บ

"แบบนี้ก็ทดสอบไม่ได้สิ...แต่ก็ช่างเถอะ"

ในขณะที่ตัดใจ กองหนังสือเรียนที่วางค้างไว้บนหัวเตียง
ก็ตกลงมาใส่หน้าของเด็กหนุ่มเต็มๆ...ถ้าเป็นฝันคงตื่นแน่..

"โอ๊ยยย! แบบนี้ไม่ใช่ฝันแน่...หือ..จริงสิ..เราหัวดีแล้วจริงๆรึยังนะ..?"

ไร้เดชคว้าหนังสือเรียนที่ทับตนอยู่ขึ้นมา เขาเลือกที่จะเปิดหนังสือวิชาคณิตศาสตร์...วิชาที่เขาเกลียดที่สุด



".....!!.. สุดยอดไปเลย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ว่าโจทย์พวกนี้แค่เห็นก็รู้เลยว่าต้องแก้ยังไงถึงถูกต้อง
ในหัวมีวิธืแก้โจทย์แบบลัดๆอยู่มากมาย แค่เลือกเอาว่าจะใช้วิธีไหน

พวกที่เรียนเลขเก่งๆแค่มองก็รู้ว่าจะต้องแก้ยังไงแล้วเหรอ....จู่ๆเราก็ทำได้ง่ายขนาดนี้เชียว
ถ้าเราตั้งใจเรียนจริงๆจะทำแบบนี้ได้เหรอ?...ไม่มีทางหรอก!"



ไร้เดชแทบไม่เชื่อตัวเองเขาลองอ่านหนังสือเรียนทุกเล่มที่เคยถูกวางทิ้งไว้จนฝุ่นจับ
และเขาก็เข้าใจได้อย่างง่ายและเร็ว


"อ่านภาษาอังกฤษเข้าใจความหมายทุกคำเหมือนเป็นภาษาของตัวเองเลย"


คืนนี้ไร้เดชนอนไม่หลับทั้งคืน


"พลังของเจ้าปีศาจนั่นได้ผลจริงๆซะด้วย"