Demon change

ลำดับตอนที่ #1 : ข้อเสนอ

ในห้องเรียนชั้นมัธยมต้นแห่งหนึ่ง...


มีนักเรียนอยู่ประมาณ50คน แต่ละคนก็มีนิสัยที่แตกต่างกันไป

ในช่วงพักเที่ยงหลังทุกคนทานข้าวเสร็จ ก็มีเวลานิดหน่อยก่อนที่ครูจะมา

บ้างก็..งีบหลับ

บ้างก็..จับกลุ่มคุยกัน

บ้างก็..ตั้งใจท่องหนังสือเผื่อคาบเรียนต่อไป

บ้างก็..กำลังอ้อนวอนขอยืมดูสมุดเรียนของเพื่อน

แต่มีเด็กหนุ่มเพียงคนเดียวที่เอาแต่นั่งเหม่อ
มองบรรณยากาศรอบๆ เขาเป็นเด็กจืดๆ ผมสั้นเกือบเกรียน แววตาเหม่อลอย

"ในห้องเรียนจะมีซะกี่คนกันที่เป็นที่ยอมรับ"

เด็กหนุ่มคิดในใจ

"คนที่ถูกยอมรับก็ต้อง...

เรียนเก่ง...

เล่นกีฬาเลิศ...

หรือบางทีแค่หน้าตาดีหรือมีเงินก็ได้แล้ว...

คนอย่างผมมีอะไรจาก3อย่างนั้นมั้ยนะ?

ผลการเรียน..ปานกลางค่อนข้างตำ่ ต่อให้เรียนมากแค่ไหนก็ไม่มีทาง[เก่ง]ได้หรอกมั้ง

กีฬา..ก็..เอ่อ เข้าชมรมเทนนิสไปก็ได้เป็นคนเก็บลูกตลอดปีซะงั้น

เงิน..แน่ล่ะว่าไม่มี

หน้าตา..ก็ถูกล้อว่าเป็นเจ้าหัวเถิกแทบทุกวัน

ใช่สิ ผมมันไม่มีอะไรดีซะอย่าง ไม่เท่ห์ไม่เก่งอย่างใครเขา

เกือบทุกกวันที่มาเรียน หมู่นี้ผมคิดเช่นนั้นมาตลอด...

แต่ก็ไม่ได้พูด ไม่ได้บอกใคร ได้แต่เก็บความรู้สึกนี้ไว้ในใจ...



[ไม่มีใครรู้เรื่องนี้หรอก]



เด็กหนุ่มเหม่อลอย เอาหลังดันเก้าอี้ ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเบาๆ

ปากปิดเงียบสนิทท่ามกลางเสียงคุยกันของแทบทุกคนในชั้น แต่เขาคงเงียบได้อีกไม่นานเพราะ...

โป๊ก!

"โอ๊ย!?"

เสียงอุทานแสดงความเจ็บปวด คือเสียงแรกที่ออกจากปากตั้งแต่นิยายเริ่ม
เขาถูกสันหนังสือ(เรียน)เล่มหนา ฟาดเข้าที่หัว นั่นเป็นการทักทายแบบแรงๆจากเพื่อนที่มีเพียงนิดของเขา


"เหม่ออะไรอยู่กัน ถ้ามีเวลาว่างเอาไปอิจฉาใคร สู้ไปตั้งใจอ่านหนังสือดีกว่ามั้ง"

เด็กผู้หญิงผมสั้นท่าทางเข้มงวด เธอชื่อมาลี น่าแปลกที่เด็กเรียนดีอย่างเธอจะเป็นเพื่อนกับเขาได้


"ฤทธิ์เดชก็ตั้งใจเรียนมากขึ้นสิ เดี๋ยวก็ถูกเรียกว่าไร้เดชตลอดไปหรอก!?"

เด็กผู้ชายท่าทางมนุษย์สัมพันธ์ดี �ชื่อแดน เป็นเพื่อนอีกคนของเขาซึ่งตอนนี้...
คนอ่านรู้ชื่อของเด็กหนุ่มจอมเหม่อคนนี้แล้ว

[ไร้เดช]

ชื่อนี้เป็นชื่อที่เพื่อนๆในห้องทุกคนเรียกเขาเพราะชื่อจริงของเขาคือ[ฤทธิ์เดช]ช่างต่างกับ
ตัวของเขาที่ไม่มีอะไรดีเลยถูกล้อชื่อและตั้งใหม่ให้(เออเองแบบสุดๆ)(แม้แต่คนเขียนยังเรียก)


ไร้เดชเอามือจับหัวตรงที่ถูกทุบ แต่เขาไม่ได้เจ็บนักแต่เจ็บใจมากกว่า
ที่ถูกจับได้ว่ากำลังอิจฉาเพื่อนในห้องอยู่ แต่ก็แก้ตัวไปว่า..

"ไม่ได้อิจฉาใครซะหน่อย.."

ไร้เดชหลบตาพูดจนเพื่อนจับได้ว่าที่พูดนั่นไม่จริง

"คนเราถ้าตั้งใจทำอะไรที่เป็นเรื่องดี ไม่นานก็จะได้ดีเองล่ะน่า"

มาลีพยายามบอกให้สบายใจ

"อย่ามาสั่งมาสอนนะ คนเราไม่เหมือนกันซะหน่อย
คนที่เรียนเก่งอย่างเธอจะเข้าใจอะไร แล้วชั้นก็ไม่ได้อิจฉาใครด้วย!"


แต่ก็ไม่เข้าหัวแถมยังดื้อรั้นจนเธอเหนื่อยใจ แต่เธอก็รู้อยู่แล้วว่าหมอนี่เป็นคนแบบนี้



___หลังเลิกเรียน___


ท้องฟ้ามืดครึ้มไปหมดทั้งที่เป็นตอนกลางวัน
เหมือนกับว่าฝนใกล้จะตก

ไร้เดชกำลังเดินกลับบ้านที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก�

คนอื่นๆรีบเข้าบ้าน ขึ้นรถ กันไปหมดแล้ว มีแต่เขาที่เดินช้าๆโดยที่ไม่สนว่าจะเปียกฝนรึไม่


วิ้วววววว


เสียงลมพัดใบไม้ปลิวว่อน เสียงลมเล็กแหลมคล้ายกับเสียงคน



"สวัสดีนายน้อย"



!!!!! ไร้เดชสะดุ้งเฮือก

หันไปรอบด้านว่าเสียงใครแต่ก็ไม่เห็นเจ้าของเสียงเลย


"ใครน่ะ!? พูดกับชั้นเหรอ!?"


"โอ๊ะๆ ไม่ต้องตกใจไปหรอกขอรับนายน้อย"


ถึงจะพูดให้วางใจ แต่การที่ไม่เห็นตัวคนที่พูดยิ่งทำให้เด็กหนุ่มยิ่งกลัวมากขึ้น
แต่ไร้เดชก็กล้าพอที่จะถามกลับไป

"....แกเป็นใคร ทำไมถึงเรียกชั้นว่า[นายน้อย]?"


เสียงปริศนาตอบกลับ


"ที่ผมมาวันนี้ก็เพราะมีข้อเสนอในการแลกเปลี่ยนกับคุณขอรับ"


"แลกเปลี่ยน!? แลกเปลี่ยนอะไร!?

....เสียงปริศนานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง คำพูดที่ตอบกลับไม่ใช่คำตอบที่ถูกถาม


"ผมรู้ว่าคุณน่ะกำลัง...[อิจฉา]คนรอบข้างอยู่"


"!!!"

ไร้เดชลืมหายใจไปชั่ววูบ หัวใจเต้นรัว
ทั้งที่มั่นใจแล้วว่าไม่ได้บอกใคร...ทำไมถึงรู้ได้...เพื่อนก็ไม่ใช่..หมอนี่เป็นใคร?


"แหม ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะอิจฉานี่ขอรับ ก็คนอื่นเขาทั้งเก่งทั้งเท่ห์
เป็นที่ยอมรับของทุกคน....ผมเห็นด้วยกับคุณนะ"


"....!"

ไร้เดชยังคงเงียบแม้ในใจจะหวั่นไหวอย่างมากก็ตาม


"แค่คุณรับข้อเสนอของผม..คุณก็จะได้เป็นอย่างที่คุณต้องการทุกอย่าง"


"หา..!? หมายความว่ายังไง!?"

เด็กหนุ่มออกปากถามครั้งแรก เพราะคำพูดที่เสียงปริศนาว่ามาช่างน่าสงสัยเสียจริงๆ


"ก็หมายความว่า [ คุณ กับ ผม ] จะมาทำสัญญาแลกเปลี่ยนกัน?"


"แลกเปลี่ยน!?แลกเปลี่ยนอะไร!? ไม่เอาด้วยหรอก!!"


ไร้เดชตะโกนเถียงกลับไป แน่นอนว่าเป็นใครก็ต้องสงสัย
คนที่ไม่ปรากฎตัว แถมยังอ่านใจ(?)ได้อีก


"......งั้นก็ไม่เป็นไรขอรับ แต่ว่าคุณจะใช้ชีวิต
โดยที่อิจฉาคนอื่นไปตลอด จะดีหรือขอรับ? "


เสียงปริศนาถาม


ไร้เดชเงียบไป...

ในหัวมีภาพเรื่องต่างๆในโรงเรียนแวบเข้ามา

ไม่ว่าจะภาพ นักเรียนดีเด่น หัวดี ยืนเขียนคำตอบหน้ากระดานดำอย่างคล่องแคล่ว

หรือ ภาพนักกีฬาตัวจริงที่ได้ลงแข่ง ต่างกับเด็กเก็บบอลในชมรมอย่างเขา


"แค่เราแลกเปลี่ยนกัน ทุกอย่างก็จะเป็นอย่างที่คุณหวัง"

........................

เด็กหนุ่มครุ่นคิด แล้วลองถามดูในใจคิดว่า แค่ถามคงไม่เป็นไร

"....แล้ว..ที่ว่าแลกน่ะ...แลกอะไร?.."

เสียงปริศนาแอบคิดในใจว่า

"ช่างว่าง่าย...การจี้ไปที่จุดอ่อนได้ผลเกินกว่าที่คิด..."




"ข้อแลกเปลี่ยนคือ...........[ อายุขัย1ปีของคุณ ] "



"!!!!"

เด็กหนุ่มตาโพลง คิ้วขมวดขึ้นมาทันที

"จะบ้าเรอะ!! �แบบนี้ใครจะไปยอมกัน!!"


"อ้าว~ผมว่ามันคุ้มเกินคุ้มซะอีกนะแค่1ปีกับ1คำขอ ไม่ใช่10ปีนะขอรับ?"


"ถึงอย่างงั้นก็เหอะ...แต่ว่า!?"


"ชีวิตที่ยืนยาวกว่านิดหน่อย แต่ได้แต่อิจฉา มันจะดีกว่าแน่หรือขอรับ?"


" ! "


"เอาเป็นว่า...กลับไปลองคิดดูก่อนก็ได้ขอรับ..."


เมื่อสิ้นสุดเสียง

ก็เกิดแสงวาบขึ้นมาแสบตา จ้าไปหมด ไร้เดชหลับตาแทบไม่ทัน

"ผมอยู่ที่ห้องสมุดของโรงเรียน แถวที่6 เล่มที่444
ถ้าอยากเจอผม เปิดเล่มนั้นขึ้นมานะขอรับ"


"ดะ...เดี๋ยวก่อนสิ!! ยังพูดกันไม่จบเลยกลับมาคุยกันก่อนนนนนน!!!"

ไร้เดชตะโกนออกไปสุดเสียง เขามองอะไรไม่เห็นเพราะแสงที่จ้า..แต่ถึงมองไปก็ไม่เห็นใครอยู่ดี



วาบบบบบบบบบบบ



____________.....



เมื่อไร้เดชลืมตา...ก็พบว่าเขาอยู่ในห้องนอนของเขาแถมยังใส่ชุดนอนอยู่อีก

ในห้องเงียบมากจนได้ยินเสียงเข็มนาฬิกา ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนพอดี

เขาหัวใจเต้นรัว และ หายใจเร็ว


"งั้น...เรื่องเมื่อกี๊ก็....ความฝัน?"



...........................................


จบตอนแรกอย่างหวั่นๆว่าจะสนุกมั้ย
ไม่ค่อยมั่นใจเลย
แต่รู้สึกสนุกกับการเขียนมาก^^