คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เหตุการณ์ในห้องพยาบาล(NC)
มาอัพแล้วคร้าบ เราว่าคู่นี้ไม่ค่อยดังแต่จะเล่นNCกันเลยเรอะ!!!(อ้อก!!โดนแฟนคลับถีบเต็มๆ)ใครรับไม่ได้ก้ปิดไปเถอะเราไม่ว่าหรือไม่กัด
แล้วเม้นหน่อยนะขอร้อง
“คุนแหวนวายุ...”โคลมพึมพำก่อนที่ประตูห้องพยาบาลจะเปิดออก
เด็กหนุ่มวางเด็กสาวร่างบางลงบนเตียงสีขาวบริสุทธิ์ โคลมรุสึกผ่อนคลายลงบ้างแล้ว จึงหลับไปในที่สุด เด็กหนุ่มได้แต่มองร่างบางที่หลับไม่รุเรื่องอย่างหน้าสมเพช
“สู้ได้ไม่เท่าไหร่ ก้เหนื่อยหมดแรงแล้วเรอะยัยนี่”โกคุเทระบ่นพึมพำกับตัวเอง
“ไง สโมคกิ้งบอม คนเจ็บเปนไงบ้างล่ะ”ม้าพยศเดินเข้ามาพร้อมกับโรมาริโอ้
“หลับเปนตาย ท่าทางจะปลุกยากซะด้วย”โกคุเทระตอบแบบประชด
“งั้นนายช่วยอยู่เฝ้าเธอหน่อยนะ เผอิญคืนนี้ชั้นต้องไปหาเคียวยะเรื่องศึกชิงแหวนพรุ่งนี้น่ะ”
“หา ให้เฝ้าทั้งคืนเนี่ยนะ ให้ลุงโรมาริโอ้อยู่เฝ้าแทนไม่ได้เหรอ?”แน่นอนเค้าไม่มีทางเฝ้าเด็กผู้หญิงตัวแสบนี่ได้หรอก
“เชอะ งั้นโรมาริอ้ช่วยเฝ้าคนเจ็บให้หน่อยได้ม้า”ดีโน่ถามลูกน้องตัวเองแกมขอร้อง พร้อมเดินออกจากห้องลงบันไดไป
“ก้ได้ครับ แต่ว่าบอส เอ่อ...”
โครม!!!
ไม่ทันขาดคำ ม้าพยศก้ลงไปกองที่พื้นเนื่องจากความสามารถพิเศษของตัวเองเริ่มออกลายแล้ว โกคุเทระกับโรมาริโอ้วิ่งลงมาดูคนซุ่มซ่ามสุดจะทนอย่างรวดเร็ว
“สะดุดพรมล้มเนี่ยนะ”โกคุเทระมองเจ้าคนกองกับพื้นอย่างสมเพช พร้อมใช้เท้าเขี่ยดูว่ายังครบ32หรือเปล่า
“เอ่อ..บอส ผมว่าผมไปกับบอสดีกว่านะ”โรมาริโอ้กระแอม
“อูย..ก้จิงแฮะ งั้นสโมคกิ้งบอม ฝากคนเจ็บด้วยล่ะ”ม้าพยศกล่าวพร้อมเดินกระเปกออกจากที่พักไป (โรมาริโอ้:ไหวมั้ยครับบอส-*-)
“เฮ้ย!!!เด๋วดิ เด๋วดิ เด๋วดิ เจ้าม้าพยศทิ้งกันเฉยเลยนะพ่อคุณ-*-”โกคุเทระตะโกนไล่หลัง
แล้วเราจะอยู่ทำเพื่อ!?! ก้กลับบ้านสิ ต้องขึ้นไปเอากระเป๋าก่อน ปล่อยยัยนั่นไปเถอะ ฟื้นแล้วเด๋ว
คงกลับถิ่นไปเองแหละ(พูดซะโคลมเปนสัตว์เลยนะแก ไอปลาหมึก)
โกคุเทระวิ่งขึ้นไปเอากระเป๋าของตนก่อนจะชำเลืองมองร่างบางน้อยๆที่กำลังหลับอยู่ซักนิด
ผิวสีขาวเนียน กับผมสีม่วงสยายยู่บนเตียง แสงจันทร์สีนวลที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามานั่นกระทบกับผิวขาวนวลชวนหลงใหลทำให้เด็กหนุ่มไม่อาจละสายตาจากร่างนั้นได้ แถทหน้าไร้เดียงสายามหลับ
นั่นก้น่ารักใช่ย่อย
เฮ้ย!!!เราจะหลงมารยายัยนี่ไม่ได้ กลับๆๆๆ
“คะ...คุณแหวนวายุ”ร่างบางเอื้อมมือสวยมาจับข้อมมือเขา
เอาล่ะสิ งานเข้าแล้วเรา...
“มีไร”เดกหนุ่มกล่าวอย่างไร้เยื่อใย
“ไม่มีไรค่ะ แค่สงสัยว่าใครอยู่ในห้อง”
แต่ว่านึกดูอีกครั้ง ถ้าปล่อยโดคุโร่เอาไว้เธอก้อาจมีเหตุฉุกเฉิน หรือถ้ามุคุโร่ออกมาแล้วใครจะอธิบายจ้าม้าพยศนั่น อีกอย่างรุ่นที่สิบอุตส่าห์ไว้ใจเรา เราจะทำให้รุ่นที่สิบผิดหวังเหรอ?
ตัดสินใจแล้ว อยู่เฝ้าก้ได้
เวลา 0.25 นาฬิกา
โดคุโร่หลับไปแล้วแต่โกคุเทระออกไปยืนตรงระเบียงเพื่อมองดูนภายามราตรีพร้อมคิดถึงศึกชิงแหวนเมฆาวันพรุ่งนี้ว่าผลจะออกมาเปนอย่างไร
“ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอคะ”เสียงอ่อนหวานไพเราะจากโดคุโร่ถามขึ้น
“ชั้นอยู่เฝ้าเธอนั่นแหละ รุ่นที่สิบสั่งเอาไว้”(ตอนไหน)
“คุนไม่เหนจำเปนต้องบังคับจิตใจตนเองเลยนี่คะ”โดคุโร่กล่าวพร้อมออกมาชมท้องฟ้ายามราตรีเช่นกัน
“ชั้นป่าวบังคับ ชั้นทำจากใจจิง”โกคุเทระพยายามกลบเกลื่อนให้เนียนที่สุด
“งั้นทำไมคุนถึงไม่กลับไปล่ะคะ ชั้นรุได้ถึงสีหน้าของคุน มันบ่งบอกเลยล่ะว่าคุนไม่อยากดูแลฉัน”
“หนอย อย่าทำอย่างกับรุจักชั้นดีมากเลย ยัยบ้า!!!”
“งั้นคุนก้คงไม่รุจักตัวเองเหมือนกันแหละค่ะ”
“!!!”
ในที่สุดทิฐิของเด็กหนุ่มก้หมดลง
โกคุเทระจัดการจับข้อมือขาวของเด็กสาวก่อนเหวี่ยงลงไปกับพื้น ร่างของเด็กสาวตอนนี้ลงไปอยู่กับพื้นกระเบื้องเย็นเยียบ แต่แววตาสีม่วงนั้นกลับมองไปที่เด็กหนุ่มที่กำลังโกรธจัด
“คุณแหวนวายุ...”
“ขอร้องอย่ามองชั้นด้วยสายตาแบบนั้น!!!”แววตานั่นดูยังไงก้ยังไร้เดียงสามันกำลังจะให้ความอดทนของเขาหมดลง...
เด็กหนุ่มช้อนร่างบางไปที่เตียงตรึงร่างของเธอไว้พร้อมบอก
“คืนนี้เธอต้องโดนทำโทด...”
“จะทำอะไรคะ!!!”
ร่างสูงจัดการจูบปิดปากของร่างบาง หาได้เปนจูบที่อ่อนโยนเลยแต่กลับปนจูบอันหนักหน่วงเร่าร้อน ริมฝีปากของร่างบางกลายเปนสีแดงราวกลีบกุหลาบ ลิ้นเรียวของเดกหนุ่มเริ่มสำรวจโพรงปากของร่างบางควานหาความหอมหวานไปทั่ว ร่างบางได้แต่ส่งเสียงอือๆ เมื่อสำรวจทุกซฮกทุกมุมแล้วร่างสูงจึงจัดการถอนริมฝีปากออก
นี่เรา...ทำอะไรลงไป... เดกหนุ่มผละออกจากเดกสาว เริ่มคิดว่าเราทำเรื่องอย่างนี้ได้ยังไง
“ไม่เปนไรหรอกค่ะ ต่อเถอะค่ะ”ร่างบางกล่าวพร้อมนำมือมาแนบกับใบหน้าคมคายของเดกหนุ่ม
“ทะ..เธอพูดเองนะ...”
เดกหนุ่มจัดการประกบปากกับเดกสาวอีกครั้ง พร้อมใช้มือลูบไล้ไปทั่วร่างของเดกสาว โคลมรุสึกว่าทุกที่ที่มือหนานั้นสัมผัสจะเร่าร่อนไปทุกหนแห่ง อุณภูมิของทั้งคู่เริ่มสูงขึ้นทั้งๆที่แอร์ก้เปิดอยู่
เดกหนุ่มถอนริมฝีปากหลังจากจูบเธอซะเนิ่นนานแล้วก้หนักหน่วง
คราวนี้มือของเดกหนุ่มเริ่มอยู่ไม่สุขจัดการลูบไล้ร่างบางทุกส่วน ร่างบางครางเสียงหวานออกมา
เดกหนุ่มจึงจัดการหยุดเสียงหวานนั่นด้วยการประกบปากลงไปอีก มือหนาเริ่มเข้าไปสำรวจใต้ร่มผ้าของเด็กสาวพร้อมลูบคลำอย่างพอใจ
“คืนนี้คงไม่ได้นอนซะแล้วล่ะม้าง โดคุโร่”ร่างสูงกระซิบข้างหูร่างบางก่อนที่จะขึ้นคร่อมร่างบาง
จัดการปลดอาภรณ์ส่วนบนของเธอพร้อมระดมจูบไปทั่ว ทั้งซอกคอขาว ไหล่มนและทรวงอกงามแถมยังทิ้งรอยจ้ำแดงไว้ด้วย
“อา..อา.....”เสียงหวานของร่างบางกระตุ้นความต้องการของเดกหนุ่มอย่างมาก
โดคุโร่เริ่มหอบหายใจถี่ ทำให้เดกหนุ่มหลงใหลในเสียงนั่น
“ครางออกมาอีกสิ โดคุโร่ ชั้นอยากได้ยินเสียงของเธออีก”ว่าแล้วร่างสูงก้ลูบไล้ทุกอนูผิวของร่างบาง พร้อมใช้ปลายลิ้นเรียวลิ้มรสหอมหวานของผิวเนียนนั่น
“ผิวหวานจิงนะ...โดคุโร่”
“คะ..คุนแหวนวายุ อา...อ๊า...”โคลมครางเสียงหวานออกมาเมื่อถูกร่างสูงกัดบริเวณไหล่มน
“จอโทดนะ เจ็บหรือเปล่า”เอ๋?คุนแหวนนวายุพูดอ่อนโยนเปนด้วย?
“มะ..ไม่เปนไรหรอกค่ะ”
ตอนนี้อุณภูมืในห้องอยู่ราวๆประมาณ
นี่หรือความสุขเวลาที่ได้อยู่กับใครคนหนึ่ง...
โกคุเทระปลดอาภรณ์ส่วนล่างของร่างบางออกบ้างเผยให้เหนเรียวขาอันบอบบาง จากนั้นก้จัดการปลดเสื้อผ้าของตัวเองด้วยผิวของทั้งคู่แนบชิดกันทำให้เพิ่มอารมณ์ของทั้งคู่ ร่างสูงเริ่มลูบไล้ขาเรียวของร่างบางแล้วใช้ลิ้นลิ้มรสหวานบ้าง
“อา...อา.......”โดคุโร่รุสึกหายใจไม่ออก จะหนีก้หนีไม่ได้เนื่องจากถูกร่างสูงคร่อมไว้อยู่
เมื่อลิ้มรสทุกอนูผิวของร่างบางแล้วร่างสูงจึงจัดการมอบจูบให้ร่างบางพร้อมลิ้มรสความหวานในปากของร่างบางอย่างไม่รุเบื่อ
“โดคุโร่ เธอพร้อมจะเปนของชั้นมั้ย?”
ไม่เรายังไม่พร้อม เรายังเดกอยู่ จะมีอะไรตอนนี้ไม่ได้ ปฏิเสธไปสิโดคุโร่ เธอทำได้!!!
“ขะ..ขอโทดนะคะคุณแหวนวายุ ชั้นยังไม่พร้อม เอ่อให้เวลาชั้นอีกหน่อยนะคะ”
กะแล้วว่าต้องเปนแบบนี้...
“งั้นก้ไม่เปนไร ชั้นจะให้เวลาเธอ ส่วนเรื่องคืนนี้ลืมมันไปเถอะ อย่าเก็บความทรงจำร้ายๆอย่างนี้ไว้เลยนะ”โกคุเทระกล่าวเสียงแผ่วเบา
“ชั้นไม่มีวันลืมค่ะ...เพราะว่าคืนนี้เปนคืนที่ชั้นมีความสุขมากที่สุดในชีวิตค่ะ!!!”
“งั้นเหรอ”เดกหนุ่มกล่าวพร้อมกอดร่างบางไว้แน่นผิวทุกส่วนของทั้งคู่แนบชิดกันร่างสูงยังมิวายมอบรอยจุมพิตไว้บนหน้าผากของร่างบางเพื่อปลอบประโลม
ร่างสูงจัดการใส่เสื้อผ้าของตนเองอย่างอายๆพร้อมเดินกลับไปที่โซฟาเพื่อรอให้คืนนี้ผ่านพ้นไป ส่วนร่างบางหลับไปพร้อมกับความสุขที่ได้จากคืนนี้...
เวลา 6 นาฬิกา
เดกหนุ่มตื่นมาพร้อมความงัวเงีย พร้อมมองดูนาฬิกาทีติดไว้กับผนังห้องพยาบาล
“เฮ้ย!!! ต้องกลับไปล็อคบ้านอีก เมื่อคืนลืมล็อค ขโมยขึ้นแหง
เว้ย!!!ชีวิตชั้นทำไมมันยุ่งขนาดนี้ฟระ!!!”โกคุเทระบ่นกับตัวเองพร้อมวิ่งไปวิ่งมาราวหนูติดจั่นก้ว่าได้ เสียงของเดกหนุ่มปลุกเดกสาว ทำให้ร่างบางมองเดกหนุ่มพร้อมอมยิ้มอย่างมีความสุข
คุนแหวนวายุมีด้านนี้กับเค้าด้วย?
ก่อนจะออกจากห้องพยาบาลเดกหนุ่มมองร่างบางที่ดูเหมือนว่ายังหลับอยู่(ที่จิงตื่นแล้ว)พร้อมคิดถึงเหตุการ์ณเมื่อคืน
เราทำไปได้ยังไง...โว้ย!!!ไม่เอาอย่าไปคิดถึงมันลืมไปซะ ลืมๆๆๆๆ
เสดแล้วเดกหนุ่มก้ออกจากห้องไป เหลือไว้เพียงเดกสาวนอนอยู่บนเตียง
“หวัดดีโกคุเทระ”ยามาโมโตะทักทายอย่างแจ่มใส แล้วเหตุไฉนเจ้าบ้าเบสบอลมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะเนี่ย
“โย่ เจ้าหัวปลาหมึกเมื่อคืนเฝ้าโดคุโร่หรอ”เสียงเจ้าหัวสนามหญ้าทักขึ้น
“แล้วพวกแกล่ะมาทำอะไร”โกคุเทระพยายามเนียนเปลี่ยนเรื่อง
“อ๋อพวกเรามาถามคุนดีโน่เกี่ยวกับฮิบาริน่ะ คืนนี้เปนศึกเมฆานี่นา แต่พอคุนดีโน่บอกว่าสบายใจได้ ตอนนี้ฮิบาริน่ะเก่งขึ้นกว่าเก่าเยอะ พวกเราก้เลยสบายใจจนเผลอหลับน่ะ”
เอ่อก้จิงพอเราสบายใจแล้วมันรุสึกง่วงขึ้นมาเลย ห้าว~ไม่ไหวแล้วขอหลับด้วยคน ว่าแล้วโกคุเทระก้หลับไปบนโซฟา คุนพี่กับเจ้าบ้าเบสบอลก้หลับต่อไปด้วย
สักพักโดคุโร่ก้ลงมาจากชั้นบนเตรียมกลับไปโกคุโยแลนด์อย่างเงียบๆ
สึนะก้เช่นกันที่จะมาถามเรื่องเกี่ยวกับฮิบาริ แต่ว่าพอจะเปิดประตูเข้าไปในที่พักของดีโน่กลับ
“เอ่อ ขออนุญาต..คร้าบ โอ๊ย!!!”สึนะถูกใครคนหนึ่งผลักประตูมาโดนแทน
“บอส”โดคุโร่นี่เอง
จะว่าไปเมื่อวานเราก้โดนเดกคนนี้จุ๊บนี่นาคิดๆไปแล้วชักหน้าแดง
“แล้วจะไปไหนล่ะ แผลหายดีแล้วเหรอ”สึนะถาม
“เคนกับจิคุสะไปไหนไม่รุ”โดคุโร่ตอบคำถามอย่างไม่ตรงประเด็น
“แล้วคืนนี้...”อ้าว แม่คุนไม่ฟังกันเล๊ย แถมเผ่นสุดชีวิตอีก...
สึนะเข้าไปในที่พักของคาบัคโรเน่แฟมิลี่ แล้วก้เจอคุนดีโน่จึงถามคำถามเดียวกับที่พวกยามาโมโตะมาถาม “คุนฮิบาริเปนไงบ้าง”
“อ๋อ เจ้านั่นน่ะ เก่งขึ้นแล้ว วางใจได้ คืนนี้ชัยชนะเปนของพวกนายแน่ สึนะ”ดีโน่บอก
เฮ้อค่อยโล่ง แล้วนี่ทำไมคุนพี่ยามาโมโตะและโกคุเทระคุงมาหลับที่นี่ล่ะเนี่ย!!!
“เจ้าพวกนั้นถามคำถามเดียวกับนายเลย คงสบายใจจนเผลอหลับน่ะ”ดีโน่บอก
“เอ่อ เราก้สบายใจจนง่วงเข้าแล้วสิ ขอหลับด้วยคนดีกว่า”
“ระ..รุ่นที่10”เมื่อโกคุเทระได้ยินเสียงรุ่นที่10ก้ตื่นขึ้นมา
“อ้าวโกคุเทระคุง..พอดีเลย..เอ่อเมื่อคืนโดคุโร่เปนไงบ้างล่ะ”รุ่นที่สิบถาม
เปนคำถามที่เค้าให้คำตอบยากที่สุด เมื่อคืนเหรอ เอ่อไม่อยากคิดถึงเลย...
“ไม่มีไรครับรุ่นที่10โดคุโร่ก้ปกติ วางใจได้ครับ”เสดแล้วโกคุเทระก้แกล้งหลับต่อ
สึนะนึก เฮ้ย เด๋วนี้โกคุเทระคุงมีอิมเมจอย่างนี้หรอ ปกติคนนี้ไม่เคยเหนหลับแม้แต่ครั้งเดียว
ว่าแล้วเราหลับด้วยดีกว่า...
และแล้วผู้พิทักษ์แหวนแห่งอรุณ พิรุณ วายุและว่าที่บอสรุ่นที่10ก้หลับไป รอให้ถึงศึกชิงแหวนแห่งเมฆาในคืนนี้...
ตอนสุดท้ายแต่งแบบรวบๆหน่อยเลยอาจทำให้งง ขอโทดนะเผอิญว่าเราก้ง่วงเหมือนกันอะ-0-
ปล.เม้นต์หน่อยนะ เปนกำลังใจให้แต่งต่อไป ถ้าวาดโกคุเทระกับโคลมได้แล้วจะวาดNCให้ดู(คงไม่มีวัน-*-)
ความคิดเห็น