คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เมฆาที่ล่องลอย
Status:รีเมคแล้ว
"!!!"
ฮิบาริถีบร่างสูงตรงหน้าออกไปจากตัวของเขาก่อนที่จะโดนล่วงเกินไปมากกว่านี้
ใบหน้าของเด็กหนุ่มผมดำขลับซอยสั้นที่แดงระเรื่อ ทำให้ร่างสูงที่ตอนนี้ลงไปกองกับพื้นอดที่จะยิ้มไม่ได้
"ฮิบาริ เนี่ยน้า~ไม่เห็นต้องใช้ความรุนแรงเลย"
"ไม่รุนแรงนายก็ไม่เลิกน่ะสิ!!"ร่างบางตวาดอย่างเย็นๆพร้อมหันหน้าหนีซ่อนความเขินไว้
"น่าๆ แต่ว่าฮิบาริหน้าแดงแล้วน่ารักจริงๆนะ"ร่างสูงพูดไม่พอยังเนียนมากอดร่างบางจากข้างหลังพร้อมใช้ริมฝีปากสัมผัสแก้มเนียนของร่างบางเบาๆ
"ไอ้!!!" ด้วยความโกรธบวกกับความเขินทำให้ฮิบาริศอกไปที่ท้องของยามาโมโตะแรงๆอีกทีจนเด็กหนุ่มร่างสูงล้มไปนอนกับพื้น
ตั้งแต่เปิดเทอมใหม่เจ้าสัตว์กินพืชนี่ก็เข้ามายุ่งกับชีวิตเขาตลอดเรียกได้ว่าวันไหนไม่โผล่มาให้เห็นนี่อุกกาบาตคงตกใส่โลกแน่ๆและไม่ว่าจะมายังไงก็ต้องโดนเขาไล่กลับไปหรือเรียกคุซาคาเบะมาลากออกไปทุกที (แต่มันก็ยังมาทุกวัน)
"ฉันจะทำงานล่ะ แกเองก็กลับไปเรียนซะ ก่อนที่ฉันจะลากแกออกไป!!!"
"ง่า~งั้นลากฉันออกไปเลยสิ อย่างน้อยก็มีคนสวยส่งก่อนเข้าเรียน"
ไม่ต้องรอ... ฮิบาริจัดการลากเจ้าคนทะเล้นออกนอกห้องประธานกรรมการคุมกฎโดยการเตะส่ง แล้วปิดประตูไล่
หลังจากที่ยามาโมโตะรีบวิ่งไปเข้าเรียนแล้ว ภายในห้องกรรมการคุมกฎร่างบางได้ทรุดตัวลงหลังบานประตูกอดเข่าทั้งสองเพื่อซ่อนใบหน้าแดงเอาไว้ โดยมีฮิเบิรด์บินวนอยู่รอบๆเป็นเพื่อน
มือของเจ้าสัตว์กินพืชนั่น...อุ่นชะมัด...
ถึงแม้จะทำเป็นโกรธก็เถอะ..แต่ในใจกลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก...
แม้เขาจะทำโกรธก็เถอะ แต่ก็ยังรู้ว่าเจ้านั่นยังไงก็ไม่มีวันปล่อยเขาไปแน่ แม้จะพยายามสะบัดออกไปยังไง ก็ยังโดนรั้งไว้อยู่ดี พูดถึงเวลาที่อยู่กับเจ้าสัตว์กินพืชนั่นมันก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่หรอก แต่พอโดนเจ้าสัตว์กินพืชนั่นรุก รู้สึกว่าทุกอย่างหายไปหมด ทั้งความแข็งแกร่ง ความซึน ศักดิ์ศรี
แต่ทุกครั้งก็รู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่กับเจ้านั่น...
หลังเลิกเรียน//
"ยามาโมโตะกลับด้วยกันเถอะนะ"สึนะเอ่ยปากชวนเหมือนทุกวัน
"รุ่นที่10ไม่ต้องไปรอมันเถอะครับ รีบกลับกันเถอะครับ"โกคุเทระว่าพลางดึง(ลาก)รุ่นที่10เดินออกไป
"ขอโทษทีนะสึนะ เผอิญเย็นนี้ฉันมีธุระนิดหน่อยน่ะ"ยามาโมโตะ กล่าวพร้อมเก็บของลงกระเป๋า
"เหรอ.. งั้นเจอกันพรุ่งนี้"สึนะกล่าวพร้อมโบกมือลาก่อนที่จะโดนโกคุเทระดึงออกไป
(สึนะ:ธุระอะไรของเค้านะ)
ในขณะที่ทุกคนออกไปจากห้องเรียนเหลือเพียงแต่ร่างสูงนั่งเหม่อลอยอยู่ในห้องคนเดียวก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น
ครืด...พร้อมกับฮิเบิรด์ที่บินโฉบมาก่อนเป็นสัญญาณว่ากรรมการคุมกฎกำลังย่างกรายเข้ามา แล้วก็เป็นจริงๆ
"ยังไม่กลับอีกเรอะ เจ้าสัตว์กินพืช"ฮิบาริซึ่งเดินมาสำรวจความเรียบร้อยในตอนเย็นเอ่ยอย่างเยือกเย็น
"ฮิบาริ!!!"ยามาโมโตะดูจะดีใจขึ้นมากเพราะฮิบาริยังอยู่
ร่างเล็กผอมบางดูยังไงก็น่ารัก น่ากอด ยิ่งโกรธอย่างนี้ก็ยิ่งอยากลวนลาม
"รีบกลับบ้านซะก่อนที่ฉันจะจัดการเก็บแก"ว่าแล้วเจ้าตัวก็ชักทอนฟาเตรียมเก็บคนเต็มที่
"เฮ้ๆใจเย็นน่าฉันไม่รีบกลับจะได้อยู่เป็นเพื่อนฮิบาริไง"ร่างสูงว่าพร้อมลุกขึ้นยืนพร้อมเดินไปประจัญหน้ากับร่างบาง ยิ้มสู้เต็มที่
"ฉันไม่ต้องการเพื่อน..."ร่างบางกล่าวพร้อมเรียกฮิเบิรด์มาเกาะที่มือเรียว
"แล้วไม่เหงาเหรอ"ร่างสูงย้อนถาม
"ไม่"
!!!
ซักพักร่างบางก็รู้สึกได้ถึงมืออุ่นๆที่สัมผัสมาตรงเอวบางทำให้ประสาทสัมผัสรับรู้ได้ว่าเขาเริ่มโดนรุกซะแล้ว
กางเขนน้อยที่น่าสงสารบัดนี้ได้อยู่ในกำมือของร่างสูงแล้ว...หากบีบก็ตาย หากคลายก็รอด..
ร่างบางถูกคนตรงหน้ากอดไว้แน่น จากนั้นร่างสูงได้ซบหน้าไปที่ไหล่ของร่างบาง ทำให้หน้าบางเริ่มขึ้นสีเลือดเพราะความโกรธหรือความเขินอายก็หารู้ไม่
"ปะ..ปล่อย!!เจ้าสัตว์กินพืช!!"
"ไมปล่อย" ร่างสูงกล่าวพร้อมกดไหล่ร่างบางติดกำแพง
ถึงแม้ร่างสูงจะทำกับร่างบางอย่างนี้ก็เถอะเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่ทำให้กางเขนน้อยตัวนี้จะไม่สามารถหนีไปไหนได้
"แก!!จะทำอะไร!!อุ๊บ!!"ร่างบางถูกริมฝีปากของร่างสูงประกบปิดไว้แน่น
"น่า...ก็ฮิบาริน่ารักซะขนาดนี้ ก็เลยอดใจไม่ไหวอะ" ร่างสูงยังค่อยๆเลื่อนใบหน้าลงไปยังซอกคอของร่างบางสูดกลิ่นหอมอ่อนๆจนทำให้ร่างบางหน้าแดงและส่งเสียงครางออกมาเบาๆเพราะขาดอากาศหายใจ อุณหภูมิของร่างบางเพิ่มสูงขึ้นทำให้ตอนนี้ทั้งร่างร้อนไปทั้งตัว
"ยะ..อยากตายนักใช่มั้ย..เจ้าสัตว์กินพืช" ร่างบางกล่าวเสียงสั่น
ร่างสูงเห็นร่างบางในสภาพนี้แล้วอดยิ้มไม่ได้ แม้ไร้เรี่ยวแรงแต่ก็ยังขู่ได้อีก
ในตอนนี้ร่างบางไม่รู้หรอกว่าท่าทีของเขาเซ็กซี่กระทบจิตใจร่างสูงมากแค่ไหน ทั้งใบหน้าที่แดงเรื่อ
เสียงหายใจหอบ
หากปล่อยไปตอนนี้ก็เสียดายแย่เลยสิ...
ยังไงก็ต้องลวนลามให้เต็มที่(?)
มือซุกซนของร่างสูงเริ่มซุกซนเลื่อนเข้าไปยังใต้ร่มผ้าบางของฮิบาริ พลางลูบไล้ผิวเนียนนั่นอย่างหลงใหล
"ฮึฮึ ฮิบาริผิวเนียนดีจัง"ร่างสูงกล่าว
ฮิบาริถึงกับสะดุ้งหน้าแดงจนไม่รู้จะแดงยังไงแล้ว แถมเจ้าสัตว์กินพืชมันยังไม่วายแสดงความหื่นออกมาได้อีกเป็นอย่างดี
"อะ..เอามือออกไปนะ"ร่างบางพยายามดันกายให้หลุดพ้นจากร่างสูง แต่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าท่าที่พยายามอยู่นั่นเซ็กซี่มากแค่ไหน
ร่างสูงจัดการรุกริมฝีปากของร่างบาง อย่างไม่หยุดหย่อน ร่างบางได้แต่พยายามหาอากาศหายใจให้ได้ ทั้งทุบทั้งตีร่างสูงก็ไม่มีท่าว่าจะปล่อยเขาไป ร่างบางจึงได้แต่เคลิ้มไปตามรสสัมผัสที่ริมฝีปาก แล้วก็เริ่มลืมตัวเผลอค่อยๆเอามือเรียวน้อยๆยึดไว้ที่ไหล่ของร่างสูงเพื่อไม่ให้ทรุดตัวลงไป
ก่อนจะปิดฉากสุดท้ายร่างสูงจัดการกัดไปที่ไหล่เนียนขาวของร่างบางจนทำให้เกิดรอยแดงขึ้นแสดงความเป็นเจ้าของ แสดงถึงความหึงหวงทำให้ร่างบางครางออกมาเสียงหวาน เป็นที่พอใจแก่ร่างสูง
เมื่อร่างสูงปล่อยให้ร่างบางหลุดพ้นจากพันธนาการแล้ว ร่างบางก็ทรุดลงกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง หน้าแดงเรื่อ หายใจหอบ
อีกแล้วที่เราทำอ่อนแอต่อหน้าเจ้าสัตว์กินพืชนั่น...ความแข็งแกร่งของเราหายไปไหนหมด?
ยามาโมโตะทรุดลงนั่งตรวจสอบอาการร่างบางว่ายังมีเรี่ยวแรงอยู่หรือเปล่า พลางมองหน้าแดงๆนั่นอย่างหลงใหล
"ฉันขอโทษฮิบาริ แต่ฉันอดใจไว้ไม่อยู่น่ะ"ร่างสูงกล่าวขอโทษอย่างสำนึก
คำพูดนั้นดูเหมือนจะทำให้ร่างบางโกรธถึงขีดสุด พร้อมทั้งเงยหน้าดุและหยิ่งยโสต่างกันราวกับฟ้ากับเหวกับใบหน้าเมื่อกี้นี้ พร้อมทั้งตบไปที่หน้าของร่างสูงจนเกิดรอยแดงขึ้นไว้ จนร่างสูงต้องยกมือขึ้นลูบหน้า
"แก...ไอ้สัตว์กินพืช...วันหลังแกไม่รอดแน่!!!"
หลังจากนั้นร่างบางก็รีบวิ่งหนีไป ซ่อนความอายไว้ ทิ้งไว้แต่ร่างสูงที่อยู่ในห้องที่ว่างเปล่า...
ความคิดเห็น