ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Part 6
ยามาซากิxฮิจิคาตะ : Part 6
--------------------------------------------------------
เย็นวันเดียวกัน ณ ที่ทำการของชินเซ็นงุมิ สมาชิกส่วนใหญ่ก็กลับไปกันเกือบหมดแล้ว(มายองเนสก็หายไปหมดแล้ว) เหลือเพียงคนที่มีหน้าที่เฝ้ายามกับคุณคอนโด้ที่นั่งเฝ้าจนกว่าคนนอกกะสุดท้ายจะกลับ ฮิจิคาตะเดินตรวจตรารอบๆบริเวณที่ทำการแล้ววนกลับมาที่คอนโด้นั่งอยู่ พลางเอ่ยปากถาม
"คุณคอนโด้ เห็นยามาซากิไหมครับ"
"หืม ไม่เห็นเลยนะ อยู่ในส้วมรึเปล่า" คอนโด้ตอบ
"ดูแล้วครับไม่มีใครเลย หายไปไหนกันนะหมอนั่น หรือหนีกลับไปแล้วก็ไม่รู้"
"คงจะกลับไปแล้วมั้ง โทชิ นายเองก็ควรจะกลับได้แล้วนะ ทำงานมากไปจะบั่นทอนสุขภาพได้นา ชั้นเองก็คงจะต้องกลับเหมือนกัน"
"คงไม่ได้หนีหายไปไหนหรอกนะ ยามาซากิ...." ฮิจิคาตะพูดกับตัวเองเบาๆแล้วเดินตามคอนโด้ไป แต่เมื่อผ่านซอกหลืบหนึ่งของเมืองคาบูกิโจฮิจิคาตะก็โดนมือลึกลับดึงตัวเข้าไปในซอก
"ฮะ... เฮ้ย อะไรวะ" ยังไม่ทันจะหายตกใจก็พบว่าคนที่ดึงตัวเขาเข้าไปเป็นคนของร้านรับจ้างสารพัด ชินปาจิกับคางูระนั่นเอง
"สวัสดียามบ่ายครับคุณฮิจิคาตะ คงจะเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานสินะครับ"
"พวกแกต้องการอะไรเนี่ย อยู่ๆก็ลากคนอื่นเข้าซอกแบบนี้มัน..."
"อากินจังบอกให้พาตัวไปน่อ มีเหล้าดีๆกับกับแกล้มดีๆคลายเหนื่อยด้วยอ่ะน่อ ไปด้วยกังหน่อยสิ" คางูระพูดจบแล้วก็ใช้แรงช้างสารของเผ่ายาโตะรวบตัวฮิจิคาตะแบกขึ้นหัวโดยมีชินปาจิช่วยแบกขา ท่าทางโดยรวมเหมือนแห่เสลี่ยงรอบกองไฟ
"เฮ้ยเดี๋ยวๆ ปล่อยก่อนเซ่..... เฮ้ย...."
.....................................................
ที่ๆชินปาจิกับคางูระลักพาตัวฮิจิคาตะมาแบบตอนแห่เหยื่อก่อนบูชายันมาคือเนินเขาอันเงียบสงบ มีเพียงเสียงจิ้งหรีดแว่วมาแต่ไกลๆ เบื้องหน้าของเวทีธรรมชาติคือแม่น้ำสายหลักของเอโดะที่พาดผ่านคาบูกิโจ (มั่วนะคะ จริงๆก็ไม่คิดว่าคาบูกิโจจะมีแม่น้ำพาดหรอก เอาบรรยากาศเฉยๆ) ที่มองไปเห็นแสงสีวาววับในย่านเริงรมณ์แข่งกับดวงดาวบนท้องฟ้า กินโทกินั่งรออยู่ข้างโต๊ะเตี้ยๆที่มีเหล้ากับอาหาร 4-5 อย่างวางอยู่ รอบๆมีโคมไฟกระดาษวางอยู่พอให้แสงสลัวๆ สายลมเย็นสบายที่พัดมาจากแม่น้ำทำให้ความรู้สึกผ่อนคลายปกคลุมบรรยากาศ ณ ที่นั้นไปทั่ว
"ไงคุณรองหัวหน้า นั่งสิ" กินโทกิชูจอกเหล้าเชื้อเชิญฮิจิคาตะที่ถูกวางลง ชินปาจิกับคางูระวิ่งออกไปจากฉากอย่างรวดเร็ว
"ทำอะไรของแกเนี่ย อยู่ๆนึกครึ้มอะไรขึ้นมา" ฮิจิคาตะยังทำท่าระแวงอยู่แต่ก็ไม่วายรับเหล้าที่กินโทกิยื่นให้มาดื่ม
"เปล่านี่ อยากกินบรรยากาศกับมีเพื่อนดื่มเหล้าที่ถูกใจ แค่นั้นก็พอแล้วไม่ใช่รึไง"
"เฮอะ.... พูดจาอย่างกับไม่ใช่แกงั้นแหละ" ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ฮิจิคาตะก็ยกเหล้าดื่มจนหมดอีกจอกหนึ่ง
"แกต่างหาก ช่วงนี้คงยุ่งๆสินะ หน้าตาแกโทรมมากเลยนี่"
"ทำงานแบบชั้นก็มีเรื่องประจำอยู่แล้วน่า ......เพียงแต่ช่วงนี้มันมีมากขึ้นกว่าเดิมหน่อยก็เท่านั้น" ฮิจิคาตะพูดความจริง เพราะความเหนื่อยล้านั้นทำให้ดื่มเหล้าไปถึงสามจอกในเวลาไม่กี่นาที
"มีอะไรก็พูดมาได้นา ชั้นยังทำงานรับจ้างสารพัดอยู่นะ"
"ถ้าพูดแล้วก็ต้องจ่ายเงินไม่ใช่รึไง สู้เก็บไว้เองยังจะดีกว่า" พูดจบฮิจิคาตะก็ยังดื่มอีกจอกหนึ่ง โดยหารู้ไม่ว่ากินโทกิยังไม่ได้ดื่มเลยซักจอก
"ไม่ต้องๆ ก็แกจ่ายแล้วนี่... ด้วยการมานั่งเป็นเพื่อนดื่มเหล้ากับชั้นไง"
"......เฮอะ... ก็หลายเรื่อง... แต่เรื่องที่เหนื่อยที่สุดก็คงจะเป็นยามาซากินั่นแหละ"
"ไม่ใช่โอคิตะหรอกรึ"
"เจ้านั่นก็ยุ่งยาก... แต่พักนี้... ยามาซากิยุ่งยากกว่า" ฮิจิคาตะดื่มอีกจอกแล้ว จอกนี้เป็นจอกที่ 5
"ทำไมล่ะ"
"พักนี้ไม่รู้เป็นอะไรของมัน ชอบทำให้ชั้นยุ่งวุ่นวายอยู่เรื่อย ไหนจะวิ่งเข้าไปหาศัตรูเอย ส่งอะไรไม่เข้าท่ามาเอย อยู่ๆก็เอามายองเนสมาถล่มที่ทำงานมั่งล่ะ ชั้นล่ะไม่เข้าใจจริงๆว่ามันคิดอะไรกันแน่"
"ไอ้บ้านี่... ความรู้สึกช้าชิบเป๋ง" กินโทกิบ่นงึมงำกับตัวเองเบาๆ
"แกว่าอะไรนะ"
"เปล่า.... แล้วทำไมยามาซากิคุงทำอย่างนั้นล่ะ นายพอรู้รึเปล่า"
"จะไปรู้ได้ไง ไม่ใช่แค่ช่วงนี้นะ ช่วงก่อนหน้าก็เป็น มันชอบมาทำเหมือนจะพูดอะไรซักอย่างกับชั้นแต่ก็อ้ำๆอึ้งๆจนไม่รู้เรื่อง พอดีมีคนมาบอกอะไรแล้วหันไปอีกทีมันก็ไม่ยอมพูดซะอย่างนั้น"
"ชักสงสารยามาซากิคุงขึ้นมานิดๆซะแล้วสิ" กินโทกิบ่นอีกครั้งด้วยความหมั่นไส้ในความรู้สึกช้าของอีกฝ่าย
"แกว่าอะไรรึเปล่า"
"อ้อ เปล่า...ว่าแต่ว่า ถ้าปกติยามาซากิคุงก็ไม่น่ามีปัญหาไม่ใช่เหรอ หรือว่าไง"
"ก็ไม่มีปัญหาหรอก" จนถึงตอนนี้ ฮิจิคาตะกระดกไปเกือบ 10 จอกแล้ว "ปกติออกจะเป็นคนทำงานดีด้วยซ้ำ ถึงจะชอบทำอะไรบ้าๆอย่างตีแบตก็เหอะ....."
"งั้นเหรอ... แล้ว... นายคิดยังไงกับยามาซากิคุงล่ะ" กินโทกิพยายามตะล่อมถาม
"คิดไง... เจ้านั่นก็เป็นคนดี รักพวกพ้อง สั่งงานอะไรก็ทำหมดไม่เคยบ่นถึงจะเป็นงานอันตรายก็เถอะแถมยังทำได้ดีซะด้วยสิ ถ้าไม่ติดนิสัยบ้าๆบอๆล่ะก็....คงได้ไต่เต้าสูงกว่านี้"
"ไม่ใช่ๆๆ ไม่ได้ถามเรื่องแบบนั้น ถามว่านายรู้สึกไงตะหาก"
"....." ีรองหัวหน้าแห่งชินเซ็นงุมิกระดกเหล้าโดยที่ไม่พูดอะไร แต่กินโทกิรู้ว่าไอ้บ้าความรู้สึกช้าตรงหน้าเริ่มเมาแล้ว ก็เหล้านั่นมันเหล้าแรงโคตรๆที่เอามาจากผับที่โอทาเอะทำงานอยู่นี่
"ว่าไงล่ะ"
"ก็เป็นคนดี พออยู่ด้วยแล้วสบายใจ ถึงจะบ้าๆบอๆแต่ก็ทำให้เรื่องเครียดๆกลับมาผ่อนคลายได้ตลอดน่ะ ไอ้ความร่าเริงนั่นแหละทำให้ชั้น...."
"ทำให้นาย...."
"....อยาก...อยู่ใกล้ๆหมอนั่น.... ตลอดเวลา...." คำพูดที่ฮิจิคาตะพร่างพรูออกมานั้นกำลังถูกเครื่องดักฟังที่พวกสารพัดรับจ้างติดไว้ใต้โต๊ะบันทึกและส่งผ่านมายังหูฟังที่พวกชินปาจิและคางูระให้ยามาซากิฟังอยู่ "หมอนั่นน่ะ ....ชอบทำอะไรให้ชั้นเป็นห่วงอยู่เรื่อย ถึงปกติจะเป็นงานอันตรายอยู่แล้วก็เถอะแต่ชั้น....ก็...อยากให้หมอนั่นระวังตัวบ้าง ....ทุกครั้งที่บาดเจ็บกลับมาเจ้านั่นไม่รู้หรอกว่า....ชั้น...เป็นห่วงแค่ไหน...." ฮิจิคาตะเริ่มพูดเว้นวรรคมั่วซั่วแล้วเพราะฤทธิ์เหล้า หน้าก็แดงก่ำเมื่อแสงจากโคมกระดาษส่องมา "ถ้ายามาซากิเป็นอะไรไปล่ะก็ ชั้น...คงจะ...บ้าเอ๊ย......"
"....พูดต่อสิ"
"ไม่เอาล่ะ พูดให้แกฟังไปก็ไม่มีประโยชน์ อ้าวเฮ้ จะไปไหนน่ะ" ฮิจิคาตะพูดขึ้นเมื่อกินโทกิลุกจากที่
"ไปชิ้งฉ่องหน่อย เดี๋ยวกลับมา"
กินโทกิเดินหลบมายังที่ๆชินปาจิกับคางูระอยู่ แล้วก็บอกกับยามาซากิว่า "โทษทีนะยามาซากิคุง งานของพวกเราจบแค่นี้ ที่เหลือทั้งหมดนายต้องสานต่อเองล่ะนะ"
"ขอบคุณมากนะครับทุกคน ผมจะไม่ลืมเลยครับ"
"หึ...อย่าลืมเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่กับเงินค่าจ้างก็แล้วกัน ไปคางูระ ชินปาจิ กลับกันได้แล้ว"
"แต่อั๊วอยากอยู่ดูต่อ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลยน่อ" คางูระทำหน้ามุ่ยไม่พอใจ
"หมดหน้าที่แล้วเฟ้ย กลับกันได้แล้ว อย่าไปยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่ให้มันมากนักเดี๋ยวจะนอนไม่หลับเอา ไปกันเถอะชินปาจิ"
"ครับคุณกิน โชคดีนะครับคุณยามาซากิ" แล้วพวกสารพัดรับจ้างก็เดินกลับไป ทิ้งให้ยามาซากิเดินเข้าไปหารองหัวหน้าของเขาเพียงลำพัง
---------------------------------------------------------------------
ยามาซากิเดินเข้าไปหาฮิจิคาตะที่นอนเอกเขนกดูแสงสีในคาบูกิโจ แล้วก็นั่งลงข้างๆ
"ไปฉี่นานจังเลยนะ อ้าว เฮ้ ยามาซากิ นายไปอยู่ไหนมาเนี่ย ชั้นนึกว่านายกลับบ้านไปแล้วซะอีก"
"ผมอยู่แถวๆนี้แหละครับรองฯ"
"ดีจริงๆ ค่อยยังชั่ว รู้ไม๊ว่าชั้นตามหานายแทบแย่ คราวหน้าถ้าหายไปแล้วไม่บอกอีกนจะไม่ยกโทษให้นายเลยนะเฟ้ย" สีหน้าของฮิจิคาตะโล่งใจมากเมื่อเห็นยามาซากิ เหล้าที่ทำให้เลือดลมมาเลี้ยงที่ใบหน้าก็ทำให้แดงก่ำอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ว่ายามาซากิคิดไปเองรึเปล่าว่ามันแดงกว่าปกติที่รองหัวหน้าของเขาดื่มเหล้า
"ขอโทษจริงๆนะครับ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว"
ความเงียบเข้าครอบงำทั้งคู่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง ยามาซากิมองหน้าฮิจิคาตะด้วยสายตายิ่งกว่าคนที่ชื่นชมซึ่งบัดนี้มาอยู่ใกล้ตัวจนแค่เอื้อมมือคว้าก็จับได้แล้ว แต่ยามาซากิก็ยังไม่ทำ
"รองฯครับ ผมมีเรื่องจะบอก"
"ถ้าจะขอโทษที่ทำให้ชั้นวุ่นวายล่ะก็ไม่ต้องเลยนะ ชั้นยกโทษให้นายแล้ว"
"ไม่ใช่ครับ คือที่รองฯพูดกับคุณกินโทกิเมื่อกี๊ ผมได้ยินหมดแล้วล่ะครับ"
"เหรอ ก็ดีแล้วนี่ คราวหลังจะได้ระวังซะบ้าง"
"แล้วที่รองฯไม่ยอมพูดกับคุณกินต่อเพราะบอกว่าไม่มีประโยชน์ มันคืออะไรเหรอครับ ถ้าหากคำพูดนั่นมันควรจะพูดกับผมล่ะก็ ....ผมก็นั่งอยู่นี่แล้วไงครับ"
"นั่นสินะ.... ชั้นจะบอกว่า..." ฮิจิคาตะหันมามองหน้ายามาซากิ ".....ถ้านายเป็นอะไรไป ชั้นคงอยู่ไม่ได้แน่.....เพราะงั้น....." ไม่รู้ยามาซากิคิดไปเองรึเปล่า แต่รองหัวหน้าของเขาตอนนี้ดูไม่เหมือนปกติ ดูอย่างกับความอ่อนแอที่เขาพูดถึงกำลังแผ่ซ่านออกมาจากรองหัวหน้าปีศาจของเขา "....เพราะงั้น... อย่าปล่อยให้ชั้น...."
"รองฯครับ ผมมีอีกเรื่องที่อยากจะพูด" ยามาซากิจ้องหน้าฮิจิคาตะกลับด้วยแววตาเอ่อล้น "ผม....ก็อยากอยู่ข้างๆรองฯไปตลอด.....ครับ" พูดจบยามาซากิก็ดึงฮิจิคาตะที่เริ่มไร้สติมากอดไว้ ปากก็พูดในสิ่งที่อยากพูดมานานราวกับว่าจะไม่มีโอกาสได้พูดอีก
"ผมชอบ...ไม่สิ ผมแอบรักคุณฮิจิคาตะมานานแล้วครับ ได้โปรด...ได้โปรดมองลงมาที่ผมบ้างเถอะครับ อย่าออกห่างจากผมไปเพราะผมไม่อาจเอื้อมมือถึงคุณได้ ...ผม....อุ๊บ..."
คำพูดของยามาซากิถูกหยุดไว้ด้วยริมฝีปากของฮิจิคาตะ "พอเถอะ...ถ้าขืนนายพูดมากกว่านี้...ชั้นคงมองหน้านายต่อไปไม่ได้แน่"
"ทะ...ทำไมล่ะครับ!!!" ยามาซากิตกใจมากราวกับโลกทั้งใบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
ฮิจิคาตะหลบตาแล้วซุกหน้าแดงก่ำลงบนอ้อมแขนของยามาซากิ "ก็...ก็มันอายนี่โว๊ย"..............
"......ฮะๆๆ" ยามาซากิทำอะไรไม่ได้นอกจากหัวเราะ คงสำเร็จแล้วสินะความตั้งใจของเขาที่จะแบ่งเบาความอ่อนแอของฮิจิคาตะ เขากอดรองหัวหน้าของเขาไว้แน่นพอที่จะไม่หลุดออกไปได้อีก นับจากนี้ไปคงเป็นการเริ่มต้นวันใหม่ที่ดียิ่งกว่านี้แน่นอน ทั้งเขา และรองหัวหน้าของเขาด้วย....
----------------------------------------------------------------------------
วันต่อมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง กินโทกิ ชินปาจิ และคางูระกำลังสาละวนอยู่กับการตักอาหารตรงหน้าเข้าปากอย่างเลอะเทอะมูมมามไปหมด โดยมียามาซากินั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพร้อมกับยิ้มหน้าบานตลอดเวลา
"กินเท่าไหร่ก็ได้นะครับ ผมเลี้ยงเอง ....ขอฟรุตพาเฟ่ต์สองที่ด้วยคร้าบ"
"เลี้ยงขนาดนี้แสดงว่าสำเร็จแล้วสินะยามาซากิคุง แล้วเป็นไงบ้างล่ะ" กินโทกิพูดถามไถ่ทั้งๆที่อาหารเต็มปาก
"ก็.... ดีครับ ทุกอย่างก็จบลงด้วยดี แต่ยังมีปัญหาอยู่นิดหน่อย"
"ปัญหาอะไรเหรอ ให้พวกชั้นช่วยจัดการให้มั๊ย"
"ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ เพียงแต่...รองหัวหน้าน่ะสิครับ รู้สึกคุณโอคิตะจะจับสังเกตได้ก็เลยลำบากนิดหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ"
"งั้นเหรอ ก็ดีแล้วล่ะ (งั่มๆๆ) อย่าลืมล่ะ ถ้ามีปัญหาก็เรียกหากินจังรับจ้างสารพัดได้ตลอดเวลาเลยนะเฟ้ย!!!!"
[จบจ้ะ]
--------------------------------------------------------
เย็นวันเดียวกัน ณ ที่ทำการของชินเซ็นงุมิ สมาชิกส่วนใหญ่ก็กลับไปกันเกือบหมดแล้ว(มายองเนสก็หายไปหมดแล้ว) เหลือเพียงคนที่มีหน้าที่เฝ้ายามกับคุณคอนโด้ที่นั่งเฝ้าจนกว่าคนนอกกะสุดท้ายจะกลับ ฮิจิคาตะเดินตรวจตรารอบๆบริเวณที่ทำการแล้ววนกลับมาที่คอนโด้นั่งอยู่ พลางเอ่ยปากถาม
"คุณคอนโด้ เห็นยามาซากิไหมครับ"
"หืม ไม่เห็นเลยนะ อยู่ในส้วมรึเปล่า" คอนโด้ตอบ
"ดูแล้วครับไม่มีใครเลย หายไปไหนกันนะหมอนั่น หรือหนีกลับไปแล้วก็ไม่รู้"
"คงจะกลับไปแล้วมั้ง โทชิ นายเองก็ควรจะกลับได้แล้วนะ ทำงานมากไปจะบั่นทอนสุขภาพได้นา ชั้นเองก็คงจะต้องกลับเหมือนกัน"
"คงไม่ได้หนีหายไปไหนหรอกนะ ยามาซากิ...." ฮิจิคาตะพูดกับตัวเองเบาๆแล้วเดินตามคอนโด้ไป แต่เมื่อผ่านซอกหลืบหนึ่งของเมืองคาบูกิโจฮิจิคาตะก็โดนมือลึกลับดึงตัวเข้าไปในซอก
"ฮะ... เฮ้ย อะไรวะ" ยังไม่ทันจะหายตกใจก็พบว่าคนที่ดึงตัวเขาเข้าไปเป็นคนของร้านรับจ้างสารพัด ชินปาจิกับคางูระนั่นเอง
"สวัสดียามบ่ายครับคุณฮิจิคาตะ คงจะเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานสินะครับ"
"พวกแกต้องการอะไรเนี่ย อยู่ๆก็ลากคนอื่นเข้าซอกแบบนี้มัน..."
"อากินจังบอกให้พาตัวไปน่อ มีเหล้าดีๆกับกับแกล้มดีๆคลายเหนื่อยด้วยอ่ะน่อ ไปด้วยกังหน่อยสิ" คางูระพูดจบแล้วก็ใช้แรงช้างสารของเผ่ายาโตะรวบตัวฮิจิคาตะแบกขึ้นหัวโดยมีชินปาจิช่วยแบกขา ท่าทางโดยรวมเหมือนแห่เสลี่ยงรอบกองไฟ
"เฮ้ยเดี๋ยวๆ ปล่อยก่อนเซ่..... เฮ้ย...."
.....................................................
ที่ๆชินปาจิกับคางูระลักพาตัวฮิจิคาตะมาแบบตอนแห่เหยื่อก่อนบูชายันมาคือเนินเขาอันเงียบสงบ มีเพียงเสียงจิ้งหรีดแว่วมาแต่ไกลๆ เบื้องหน้าของเวทีธรรมชาติคือแม่น้ำสายหลักของเอโดะที่พาดผ่านคาบูกิโจ (มั่วนะคะ จริงๆก็ไม่คิดว่าคาบูกิโจจะมีแม่น้ำพาดหรอก เอาบรรยากาศเฉยๆ) ที่มองไปเห็นแสงสีวาววับในย่านเริงรมณ์แข่งกับดวงดาวบนท้องฟ้า กินโทกินั่งรออยู่ข้างโต๊ะเตี้ยๆที่มีเหล้ากับอาหาร 4-5 อย่างวางอยู่ รอบๆมีโคมไฟกระดาษวางอยู่พอให้แสงสลัวๆ สายลมเย็นสบายที่พัดมาจากแม่น้ำทำให้ความรู้สึกผ่อนคลายปกคลุมบรรยากาศ ณ ที่นั้นไปทั่ว
"ไงคุณรองหัวหน้า นั่งสิ" กินโทกิชูจอกเหล้าเชื้อเชิญฮิจิคาตะที่ถูกวางลง ชินปาจิกับคางูระวิ่งออกไปจากฉากอย่างรวดเร็ว
"ทำอะไรของแกเนี่ย อยู่ๆนึกครึ้มอะไรขึ้นมา" ฮิจิคาตะยังทำท่าระแวงอยู่แต่ก็ไม่วายรับเหล้าที่กินโทกิยื่นให้มาดื่ม
"เปล่านี่ อยากกินบรรยากาศกับมีเพื่อนดื่มเหล้าที่ถูกใจ แค่นั้นก็พอแล้วไม่ใช่รึไง"
"เฮอะ.... พูดจาอย่างกับไม่ใช่แกงั้นแหละ" ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ฮิจิคาตะก็ยกเหล้าดื่มจนหมดอีกจอกหนึ่ง
"แกต่างหาก ช่วงนี้คงยุ่งๆสินะ หน้าตาแกโทรมมากเลยนี่"
"ทำงานแบบชั้นก็มีเรื่องประจำอยู่แล้วน่า ......เพียงแต่ช่วงนี้มันมีมากขึ้นกว่าเดิมหน่อยก็เท่านั้น" ฮิจิคาตะพูดความจริง เพราะความเหนื่อยล้านั้นทำให้ดื่มเหล้าไปถึงสามจอกในเวลาไม่กี่นาที
"มีอะไรก็พูดมาได้นา ชั้นยังทำงานรับจ้างสารพัดอยู่นะ"
"ถ้าพูดแล้วก็ต้องจ่ายเงินไม่ใช่รึไง สู้เก็บไว้เองยังจะดีกว่า" พูดจบฮิจิคาตะก็ยังดื่มอีกจอกหนึ่ง โดยหารู้ไม่ว่ากินโทกิยังไม่ได้ดื่มเลยซักจอก
"ไม่ต้องๆ ก็แกจ่ายแล้วนี่... ด้วยการมานั่งเป็นเพื่อนดื่มเหล้ากับชั้นไง"
"......เฮอะ... ก็หลายเรื่อง... แต่เรื่องที่เหนื่อยที่สุดก็คงจะเป็นยามาซากินั่นแหละ"
"ไม่ใช่โอคิตะหรอกรึ"
"เจ้านั่นก็ยุ่งยาก... แต่พักนี้... ยามาซากิยุ่งยากกว่า" ฮิจิคาตะดื่มอีกจอกแล้ว จอกนี้เป็นจอกที่ 5
"ทำไมล่ะ"
"พักนี้ไม่รู้เป็นอะไรของมัน ชอบทำให้ชั้นยุ่งวุ่นวายอยู่เรื่อย ไหนจะวิ่งเข้าไปหาศัตรูเอย ส่งอะไรไม่เข้าท่ามาเอย อยู่ๆก็เอามายองเนสมาถล่มที่ทำงานมั่งล่ะ ชั้นล่ะไม่เข้าใจจริงๆว่ามันคิดอะไรกันแน่"
"ไอ้บ้านี่... ความรู้สึกช้าชิบเป๋ง" กินโทกิบ่นงึมงำกับตัวเองเบาๆ
"แกว่าอะไรนะ"
"เปล่า.... แล้วทำไมยามาซากิคุงทำอย่างนั้นล่ะ นายพอรู้รึเปล่า"
"จะไปรู้ได้ไง ไม่ใช่แค่ช่วงนี้นะ ช่วงก่อนหน้าก็เป็น มันชอบมาทำเหมือนจะพูดอะไรซักอย่างกับชั้นแต่ก็อ้ำๆอึ้งๆจนไม่รู้เรื่อง พอดีมีคนมาบอกอะไรแล้วหันไปอีกทีมันก็ไม่ยอมพูดซะอย่างนั้น"
"ชักสงสารยามาซากิคุงขึ้นมานิดๆซะแล้วสิ" กินโทกิบ่นอีกครั้งด้วยความหมั่นไส้ในความรู้สึกช้าของอีกฝ่าย
"แกว่าอะไรรึเปล่า"
"อ้อ เปล่า...ว่าแต่ว่า ถ้าปกติยามาซากิคุงก็ไม่น่ามีปัญหาไม่ใช่เหรอ หรือว่าไง"
"ก็ไม่มีปัญหาหรอก" จนถึงตอนนี้ ฮิจิคาตะกระดกไปเกือบ 10 จอกแล้ว "ปกติออกจะเป็นคนทำงานดีด้วยซ้ำ ถึงจะชอบทำอะไรบ้าๆอย่างตีแบตก็เหอะ....."
"งั้นเหรอ... แล้ว... นายคิดยังไงกับยามาซากิคุงล่ะ" กินโทกิพยายามตะล่อมถาม
"คิดไง... เจ้านั่นก็เป็นคนดี รักพวกพ้อง สั่งงานอะไรก็ทำหมดไม่เคยบ่นถึงจะเป็นงานอันตรายก็เถอะแถมยังทำได้ดีซะด้วยสิ ถ้าไม่ติดนิสัยบ้าๆบอๆล่ะก็....คงได้ไต่เต้าสูงกว่านี้"
"ไม่ใช่ๆๆ ไม่ได้ถามเรื่องแบบนั้น ถามว่านายรู้สึกไงตะหาก"
"....." ีรองหัวหน้าแห่งชินเซ็นงุมิกระดกเหล้าโดยที่ไม่พูดอะไร แต่กินโทกิรู้ว่าไอ้บ้าความรู้สึกช้าตรงหน้าเริ่มเมาแล้ว ก็เหล้านั่นมันเหล้าแรงโคตรๆที่เอามาจากผับที่โอทาเอะทำงานอยู่นี่
"ว่าไงล่ะ"
"ก็เป็นคนดี พออยู่ด้วยแล้วสบายใจ ถึงจะบ้าๆบอๆแต่ก็ทำให้เรื่องเครียดๆกลับมาผ่อนคลายได้ตลอดน่ะ ไอ้ความร่าเริงนั่นแหละทำให้ชั้น...."
"ทำให้นาย...."
"....อยาก...อยู่ใกล้ๆหมอนั่น.... ตลอดเวลา...." คำพูดที่ฮิจิคาตะพร่างพรูออกมานั้นกำลังถูกเครื่องดักฟังที่พวกสารพัดรับจ้างติดไว้ใต้โต๊ะบันทึกและส่งผ่านมายังหูฟังที่พวกชินปาจิและคางูระให้ยามาซากิฟังอยู่ "หมอนั่นน่ะ ....ชอบทำอะไรให้ชั้นเป็นห่วงอยู่เรื่อย ถึงปกติจะเป็นงานอันตรายอยู่แล้วก็เถอะแต่ชั้น....ก็...อยากให้หมอนั่นระวังตัวบ้าง ....ทุกครั้งที่บาดเจ็บกลับมาเจ้านั่นไม่รู้หรอกว่า....ชั้น...เป็นห่วงแค่ไหน...." ฮิจิคาตะเริ่มพูดเว้นวรรคมั่วซั่วแล้วเพราะฤทธิ์เหล้า หน้าก็แดงก่ำเมื่อแสงจากโคมกระดาษส่องมา "ถ้ายามาซากิเป็นอะไรไปล่ะก็ ชั้น...คงจะ...บ้าเอ๊ย......"
"....พูดต่อสิ"
"ไม่เอาล่ะ พูดให้แกฟังไปก็ไม่มีประโยชน์ อ้าวเฮ้ จะไปไหนน่ะ" ฮิจิคาตะพูดขึ้นเมื่อกินโทกิลุกจากที่
"ไปชิ้งฉ่องหน่อย เดี๋ยวกลับมา"
กินโทกิเดินหลบมายังที่ๆชินปาจิกับคางูระอยู่ แล้วก็บอกกับยามาซากิว่า "โทษทีนะยามาซากิคุง งานของพวกเราจบแค่นี้ ที่เหลือทั้งหมดนายต้องสานต่อเองล่ะนะ"
"ขอบคุณมากนะครับทุกคน ผมจะไม่ลืมเลยครับ"
"หึ...อย่าลืมเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่กับเงินค่าจ้างก็แล้วกัน ไปคางูระ ชินปาจิ กลับกันได้แล้ว"
"แต่อั๊วอยากอยู่ดูต่อ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลยน่อ" คางูระทำหน้ามุ่ยไม่พอใจ
"หมดหน้าที่แล้วเฟ้ย กลับกันได้แล้ว อย่าไปยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่ให้มันมากนักเดี๋ยวจะนอนไม่หลับเอา ไปกันเถอะชินปาจิ"
"ครับคุณกิน โชคดีนะครับคุณยามาซากิ" แล้วพวกสารพัดรับจ้างก็เดินกลับไป ทิ้งให้ยามาซากิเดินเข้าไปหารองหัวหน้าของเขาเพียงลำพัง
---------------------------------------------------------------------
ยามาซากิเดินเข้าไปหาฮิจิคาตะที่นอนเอกเขนกดูแสงสีในคาบูกิโจ แล้วก็นั่งลงข้างๆ
"ไปฉี่นานจังเลยนะ อ้าว เฮ้ ยามาซากิ นายไปอยู่ไหนมาเนี่ย ชั้นนึกว่านายกลับบ้านไปแล้วซะอีก"
"ผมอยู่แถวๆนี้แหละครับรองฯ"
"ดีจริงๆ ค่อยยังชั่ว รู้ไม๊ว่าชั้นตามหานายแทบแย่ คราวหน้าถ้าหายไปแล้วไม่บอกอีกนจะไม่ยกโทษให้นายเลยนะเฟ้ย" สีหน้าของฮิจิคาตะโล่งใจมากเมื่อเห็นยามาซากิ เหล้าที่ทำให้เลือดลมมาเลี้ยงที่ใบหน้าก็ทำให้แดงก่ำอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ว่ายามาซากิคิดไปเองรึเปล่าว่ามันแดงกว่าปกติที่รองหัวหน้าของเขาดื่มเหล้า
"ขอโทษจริงๆนะครับ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว"
ความเงียบเข้าครอบงำทั้งคู่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง ยามาซากิมองหน้าฮิจิคาตะด้วยสายตายิ่งกว่าคนที่ชื่นชมซึ่งบัดนี้มาอยู่ใกล้ตัวจนแค่เอื้อมมือคว้าก็จับได้แล้ว แต่ยามาซากิก็ยังไม่ทำ
"รองฯครับ ผมมีเรื่องจะบอก"
"ถ้าจะขอโทษที่ทำให้ชั้นวุ่นวายล่ะก็ไม่ต้องเลยนะ ชั้นยกโทษให้นายแล้ว"
"ไม่ใช่ครับ คือที่รองฯพูดกับคุณกินโทกิเมื่อกี๊ ผมได้ยินหมดแล้วล่ะครับ"
"เหรอ ก็ดีแล้วนี่ คราวหลังจะได้ระวังซะบ้าง"
"แล้วที่รองฯไม่ยอมพูดกับคุณกินต่อเพราะบอกว่าไม่มีประโยชน์ มันคืออะไรเหรอครับ ถ้าหากคำพูดนั่นมันควรจะพูดกับผมล่ะก็ ....ผมก็นั่งอยู่นี่แล้วไงครับ"
"นั่นสินะ.... ชั้นจะบอกว่า..." ฮิจิคาตะหันมามองหน้ายามาซากิ ".....ถ้านายเป็นอะไรไป ชั้นคงอยู่ไม่ได้แน่.....เพราะงั้น....." ไม่รู้ยามาซากิคิดไปเองรึเปล่า แต่รองหัวหน้าของเขาตอนนี้ดูไม่เหมือนปกติ ดูอย่างกับความอ่อนแอที่เขาพูดถึงกำลังแผ่ซ่านออกมาจากรองหัวหน้าปีศาจของเขา "....เพราะงั้น... อย่าปล่อยให้ชั้น...."
"รองฯครับ ผมมีอีกเรื่องที่อยากจะพูด" ยามาซากิจ้องหน้าฮิจิคาตะกลับด้วยแววตาเอ่อล้น "ผม....ก็อยากอยู่ข้างๆรองฯไปตลอด.....ครับ" พูดจบยามาซากิก็ดึงฮิจิคาตะที่เริ่มไร้สติมากอดไว้ ปากก็พูดในสิ่งที่อยากพูดมานานราวกับว่าจะไม่มีโอกาสได้พูดอีก
"ผมชอบ...ไม่สิ ผมแอบรักคุณฮิจิคาตะมานานแล้วครับ ได้โปรด...ได้โปรดมองลงมาที่ผมบ้างเถอะครับ อย่าออกห่างจากผมไปเพราะผมไม่อาจเอื้อมมือถึงคุณได้ ...ผม....อุ๊บ..."
คำพูดของยามาซากิถูกหยุดไว้ด้วยริมฝีปากของฮิจิคาตะ "พอเถอะ...ถ้าขืนนายพูดมากกว่านี้...ชั้นคงมองหน้านายต่อไปไม่ได้แน่"
"ทะ...ทำไมล่ะครับ!!!" ยามาซากิตกใจมากราวกับโลกทั้งใบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
ฮิจิคาตะหลบตาแล้วซุกหน้าแดงก่ำลงบนอ้อมแขนของยามาซากิ "ก็...ก็มันอายนี่โว๊ย"..............
"......ฮะๆๆ" ยามาซากิทำอะไรไม่ได้นอกจากหัวเราะ คงสำเร็จแล้วสินะความตั้งใจของเขาที่จะแบ่งเบาความอ่อนแอของฮิจิคาตะ เขากอดรองหัวหน้าของเขาไว้แน่นพอที่จะไม่หลุดออกไปได้อีก นับจากนี้ไปคงเป็นการเริ่มต้นวันใหม่ที่ดียิ่งกว่านี้แน่นอน ทั้งเขา และรองหัวหน้าของเขาด้วย....
----------------------------------------------------------------------------
วันต่อมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง กินโทกิ ชินปาจิ และคางูระกำลังสาละวนอยู่กับการตักอาหารตรงหน้าเข้าปากอย่างเลอะเทอะมูมมามไปหมด โดยมียามาซากินั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพร้อมกับยิ้มหน้าบานตลอดเวลา
"กินเท่าไหร่ก็ได้นะครับ ผมเลี้ยงเอง ....ขอฟรุตพาเฟ่ต์สองที่ด้วยคร้าบ"
"เลี้ยงขนาดนี้แสดงว่าสำเร็จแล้วสินะยามาซากิคุง แล้วเป็นไงบ้างล่ะ" กินโทกิพูดถามไถ่ทั้งๆที่อาหารเต็มปาก
"ก็.... ดีครับ ทุกอย่างก็จบลงด้วยดี แต่ยังมีปัญหาอยู่นิดหน่อย"
"ปัญหาอะไรเหรอ ให้พวกชั้นช่วยจัดการให้มั๊ย"
"ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ เพียงแต่...รองหัวหน้าน่ะสิครับ รู้สึกคุณโอคิตะจะจับสังเกตได้ก็เลยลำบากนิดหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ"
"งั้นเหรอ ก็ดีแล้วล่ะ (งั่มๆๆ) อย่าลืมล่ะ ถ้ามีปัญหาก็เรียกหากินจังรับจ้างสารพัดได้ตลอดเวลาเลยนะเฟ้ย!!!!"
[จบจ้ะ]
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น