ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part 5
"คุณยามาซากิครับ รองหัวหน้าฮิจิคาตะให้เอานี่มาให้ครับ" สมาชิกชินเซ็นงุมิคนหนึ่งเดินมาหายามาซากิพร้อมถือถุงกระดาษปริศนามายื่นให้ ยามาซากิรับมาด้วยสีหน้างงๆ "แล้วก็บอกให้คุณยามาซากิไปหาที่ห้องด้วยครับ"
"อ่า ขอบใจมากนะ" พอเปิดออกดูก็พบซีคิดส์ฉบับของสัปดาห์นี้ ทำเอายามาซากิขมวดคิ้วด้วยความสงสัยปนระแวง แล้วยามาซากิก็เตรียมตัวไปหาฮิจิคาตะ ไม่สิ ทชชี่ต่างหาก ซีคิดส์ฉบับนี้รองหัวหน้าของเขาคงไม่ได้ซื้อมาแน่ๆ และถึงคนที่เรียกเขาไปหาจะเป็นฮิจิคาตะแต่คนที่เขาจะไปเจอคงไม่พ้นคุณโอตาคุเจ้าเดิมแหงๆ
............................................
ที่ห้องของฮิจิคาตะที่เจ้าตัวกลับมาจากการลาดตระเวนแล้ว
"รองครับ ยามาซากิมาแล้วครับ" เสียงของสายสืบลูกน้องของฮิจิคาตะดังแว่วมาจากนอกประตูบานเลื่อน
"เข้ามาสิ" ฮิจิคาตะพูดเรียบๆ
"....เอ่อ... ไม่เข้าได้ไหมครับ" ที่ประตูบานเลื่อนมีเงาของยามาซากิที่ยืนอยู่ข้างนอกพาดมาเป็นเงาดำๆ ที่ตอนนี้ยืนเกาหัวแกรกๆอยู่
"ทำไม" ผู้เป็นหัวหน้าถามเสียงเข้ม
"เอ่อ อ่า ข้างนอกมันเย็นดีน่ะครับ" ยามาซากิแถไถ
"ชั้นจะคุยงานเรื่องสืบคดี แกอยู่ข้างนอกคนอื่นก็ได้ยินหมดสิวะ" ฮิจิคาตะกำลังคิดว่ายามาซากิต้องรู้ว่าเขาจะกลายเป็นโอตาคุเมื่อเห็นอีกฝ่ายแน่ๆ แต่เขาก็ยังอยากพิสูจน์อยู่ดี "อย่ามัวยึกยัก เข้ามาได้แล้ว"
"ไม่ดีกว่าครับรอง" ยามาซากิไม่ยอมทำตาม เขายังอยากคุยกับรองหัวหน้าของเขาอยู่ "รองมีอะไรก็สั่งผ่านประตูได้เลยครับ พูดเบาๆก็ได้ครับผมจะเงี่ยหูฟังเอง"
"อย่ามางี่เง่านะเว้ยไอ้บ้า บอกให้เข้ามาก็เข้ามาสิวะ!!!" เงาของยามาซากิที่ฉายที่ประตูสะดุ้งโหยงตามเสียงตะคอกของฮิจิคาตะ
"หวาๆ ผมขอโทษครับ จะเข้าไปก็ได้ครับ แต่ว่ารองต้องเขียนเนื้อหางานไว้ให้ผมก่อนนะครับ" เงาที่ประตูโบกมือเป็นพัลวัน
"ทำไมวะ" ฮิจิคาตะพยายามไล่ต้อนให้ยามาซากิบอกว่าเขาจะกลายเป็นโอตาคุให้ได้
"เพราะๆๆ เพราะว่าผมเกรงว่าถ้าผมเข้าไปจะไม่ได้คุยเรื่องงานน่ะสิครับ" เงาที่ประตูฉายท่าทางของยามาซากิที่สลดลงอย่างเห็นได้ชัด "อย่าว่าแต่เรื่องงานเลยครับ... ผมว่าผมไม่ได้คุยกับรองมานานแล้วเหมือนกันนะครับ"
"แกอยากคุยอะไรแกก็เข้ามาสิวะ ไอ้นี่นี่" ฮิจิคาตะไม่อดทนอีกแล้ว เขาลุกขึ้นไปเปิดประตูบานเลื่อนแล้วกระชากยามาซากิเข้ามาข้างในจนยามาซากิเซลงไปกับพื้น แล้วปิดประตูก่อนหันมาเผชิญหน้ากับยามาซากิ เอาสิ ให้มันรู้ไปว่าเขาจะกลายเป็นไอ้โอตาคุนั่นไปจริงๆ
ส่วนยามาซากิก็ทำหน้าเหวอจ้องฮิจิคาตะจากบนพื้น ใจก็ลุ้นว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาจะเป็นใครกันแน่ ฮิจิคาตะ? หรือทชชี่?
"..............."
"..............."
"..............."
"..............."
ทั้งคู่จ้องหน้ากันอยู่เกือบนาที
"รองครับ?" ยามาซากิส่งเสียงเรียกด้วยความระมัดระวัง
"อะไร" ฮิจิคาตะขานรับ แล้วนั่งลงข้างๆยามาซากิที่ค่อยๆลุกขึ้นมานั่งคุกเข่า
"เอ่อ... รองแน่นะครับ"
"ก็ชั้นน่ะสิ แกคิดว่าเป็นใครวะ"
"เฮ้อ~~~ ค่อยยังชั่วหน่อย รองมีอะไรจะสั่งก็สั่งมาเลยครับ" ยามาซากิเปลี่ยนทีท่าเป็นยิ้มหน้าบานกว่าปกติ
"เออ... เอ้านี่" เขาเอื้อมหยิบกระดาษสองสามใบที่อยู่บนโต๊ะให้ยามาซากิ "ฝากตรวจสอบด้วยล่ะ แล้วอย่าเขียนรายงานเหมือนเรียงความอีกนะโว้ย"
ยามาซากิรับกระดาษที่มีรูปถ่ายของซามูไรที่ถูกเก็บภาพไว้และประวัติอาชญากรรมอีกนิดหน่อยมาดู พลางยิ้มในสีหน้า "รับทราบครับรอง"
".......ยิ้มทำไมวะ" ฮิจิคาตะเหงื่อตก ถึงเขาจะไม่ได้โดนดาบภูติครอบงำจนเปลี่ยนเป็นโอตาคุ แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ยามาซากิจะยิ้มหน้าบานซะขนาดนี้นี่นา
"เปล่าครับ แค่ดีใจนิดหน่อยน่ะครับ" คนเป็นลูกน้องพูดไปยิ้มกว้างไป
"ดีใจอะไร ถูกหวยข้างดินรึไง.... หรือใครซื้อไม้แบดใหม่ให้แกล่ะ"
"ความลับครับผม แต่ผมดีใจยิ่งกว่าได้ไม้แบดใหม่อีกนะครับ" ยามาซากิจ้องหน้าฮิจิคาตะและก็ยังยิ้มอยู่จนท่านรองอดขำไม่ได้
"ฮึ....แกไปได้แล้วล่ะยามาซากิ ชั้นมีงานต้องทำต่อ"
"เหรอครับ ต้องขอโทษที่รบกวนนะครับ" ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ยามาซากิก็ยังยิ้มแก้มแทบปริ เขาเเตรียมลุกขึ้นไปทำงาน "งั้นผมไปล่ะนะครับ"
"เอ่อ...รอเดี๋ยว" ฮิจิคาตะร้องเรียก
"ครับรอง?"
".......กระผมไปด้วยสิขอรับคุณยามาซากิ" ฮิจิคาตะหน้าแดงระเรื่อ มือก็จับชายเสื้อเขาไว้อยู่
"...ทะ....ทชชี่คุง!?"
"ครับ..ทชชี่เองขอรับ" ฮิจิคาตะ...เอ้ย...ทชชี่ยิ้มกว้างๆให้ยามาซากิอย่างร่าเริง ทำให้ยามาซากิอ้าปากค้างเหวอสุดๆ มันมาอีกแล้ว.....
"..มาได้ไงครับเนี่ย!!!" ยามาซากิงง ตะกี๊ยังเป็นรองหัวหน้าเขาอยู่ดีๆเลยนี่!!
"กระผมก็อยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้วนี่ขอรับ ว่าแต่ได้รับซีคิดส์แล้วใช่ไหมขอรับ"
"ก็ได้รับแล้วล่ะครับ ขอบคุณมากนะครับ"
"ดีจังเลย ถ้าอย่างนั้นกระผมขอไปที่ห้องคุณยามาซากิอีกได้ไหมขอรับ จะได้ไปขออ่านซีคิดส์ด้วยน่ะขอรับ"
"ไว้ทีหลังเถอะครับทชชี่คุง ผมมีงานแล้วล่ะครับ"
"ไปแค่แป๊บเดียวเองขอรับ นะขอรับ นะนะ" ทชชี่อ้อนวอนจนยามาซากิใจอ่อนอีกแล้ว ไม่รู้เป็นอะไรเขาปฏิเสธเจ้าโอตาคุนี่ไม่ได้ซะที
"เฮ้อ...ก็ได้ครับ แต่แค่แป๊บเดียวนะครับ"
เมื่อยามาซากิเปิดประตูบานเลื่อนและมีทชชี่เกาะแขนเขาตามมา โอคิตะก็โผล่ออกมาจากพุ่มไม้แถวนั้นพร้อมยกบาซูก้าประทับเล็งไปที่ทั้งคู่ทันที
"ตัยหองไปซะเถอะ ฮิจิคาตะ!!!!"
"ชะว๊ายยยยยย" ยามาซากิร้องเสียงหลงก่อนที่จะตั้งตัวกับกระสุนบาซูก้าที่ยิงมาได้ทัน
ตู้ม!!!!~~~
บาซูก้าถล่มห้องฮิจิคาตะซะย่อยยับ ท่ามกลางกลุ่มควันขโมง ยามาซากิกับทชชี่ก็คลานกลิ้งออกมาอย่างทุลักทุเล
"แค่กๆ โอ๊ย... คุณโอคิตะจะทำอะไรน่ะครับ"
"กัดฟันไว้ซะยามาซากิ แล้วก็ลาโลกไปซะไอ้คุณฮิจิคาตะ" โอคิตะรอเวลานี้อยู่นานแล้ว เขาแอบซุ่มดูว่าเมื่อไหร่ฮิจิคาตะจะกลายเป็นโอตาคุที่ไม่มีพิษสงใดๆ เขาจะได้จัดการซะรวดเดียว แล้วโอกาสที่ว่านั่นก็มาถึงแล้ว นักดาบหน้าอ่อนโยนบาซูก้าทิ้งแล้ววิ่งเข้าไปหมายจะฟันฮิจิคาตะ(ที่กลายเป็นทชชี่)ให้ดับดิ้น
"คุณฮิจิคาตะ!! หลบไปก่อนครับ" ยามาซากิผลักทชชี่ที่อยู่หลังเขาให้หลบไปแล้วชักดาบขึ้นมาตั้งรับโอคิตะ
"เหวอๆ..... คุณยามาซากิขอรับ!!" ทชชี่ที่หมอบอยู่ร้องเรียกคนที่ปกป้องเขาไว้ซึ่งตอนนี้กำลังประดาบกับโอคิตะอย่างเต็มกลืน
"มาขวางแบบนี้อยากตายสินะยามาซากิ" ฝีมือของยามาซากิไงๆก็สู้โอคิตะไม่ได้แน่ๆ แต่ยามาซากิก็ยังดื้อดึง
"คุณโอคิตะ.... รองยังไม่เป็นตัวของตัวเองอยู่มาทำแบบนี้มันไม่ขี้ขลาดไปหน่อยเหรอครับ!!!"
"ใครบอก นี่เป็นกลยุทธ์เผด็จศึกที่เขียนอยู่ในตำรารบของนามิโมริโกโร่ เบ็นเท็นมารุโกซาเอมอนจิโร่ตะหาก"
"มีไอ้นักรบคนไหนมันชื่อจับฉ่ายซะยาวยืดแบบนั้นมั่งครับท่าน!!!! หยุดเถอะครับ อุ๊ก!!" ยามาซากิโดนถีบเข้าที่ท้องจนกระอั่ก แล้วโอคิตะก็วิ่งผ่านยามาซากิไปเพื่อจะจัดการทชชี่ที่นั่งตัวสั่นอยู่ แต่ยามาซากิก็คว้าขาของโอคิตะไว้ทำให้โอคิตะล้มหน้าคว่ำก่อนจะถึงตัวทชชี่
"แก..." โอคิตะหันมาด่ายามาซากิทั้งๆที่ยังหน้าคว่ำอยู่กับพื้น
"ผมไม่ยอมให้ทำอะไรคุณฮิจิคาตะหรอกนะครับ" ยามาซากิพูดด้วยสายตาจริงจัง ถึงแม้คนที่พูดด้วยจะเก่งกาจกว่าเขาเป็นร้อยๆเท่าก็ตาม นั่นทำให้ทชชี่ที่มองอยู่ขมวดคิ้ว "ถ้าคุณฮิจิคาตะเป็นดาบเล่มสุดท้ายที่ปกป้องคุณคอนโด้ ผมนี่แหละที่เป็นดาบเล่มสุดท้ายที่จะปกป้องคุณฮิจิคาตะ!!!"
"ไปหัดจำคำพูดเน่าๆนั่นมาจากไหนเนี่ย ปล่อยเซ่!!" โอคิตะใช้ขาข้างที่เหลือถีบเข้าที่ใบหน้ายามาซากิที่ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมปล่อย
"คุณฮิจิคาตะ!!! หนีไปสิครับ"
ทชชี่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม "....ไม่ไหวขอรับ.... ขาสั่นไปหมดลุกไม่ไหวแล้วขอรับ"
"ก็บอกให้ปล่อยไง!!" โอคิตะเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ยามาซากิแทน เขาคว้าดาบที่เหมือนจะโดนปัดหล่นไปตอนยามาซากิดึงขาเขาขึ้นมา แล้วชักมันออกจากฝักมาจ่อคอยามาซากิ "จะปล่อยหรือไม่ปล่อย"
"แกต่างหาก จะปล่อยหรือไม่ปล่อย โซโกะ..." ดาบคมกริบเหมือนดวงตาของเจ้าของดาบก็จ่อคอของโอคิตะเหมือนกัน ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ด้วย
"อ้าวตื่นแล้วเหรอครับคุณฮิจิคาตะ" นักดาบหนุ่มวางมือจากดาบ ".....งั้น.... ละครที่ผมสร้างขึ้นก็จบลงเท่านี้ล่ะ"
"ไม่ต้องมาทำเก๊กเลยไอ้บ้า!!! แล้วไหงเหงื่อแตกแบบนั้นวะ!! แล้วหลบตาทำไม!!!"
...........................................
หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายจบไป พวกชินเซ็นงุมิคนอื่นๆก็มาช่วยเคลียร์ข้าวของที่กระจุยกระจายจากบาซูก้าที่ห้องของฮิจิคาตะ ยามาซากิที่เต็มไปด้วยรอยแผลฟกช้ำตามตัวก็นอนรับลมอยู่บนหลังคาของอาคารหลังหนึ่งในรั้วชินเซ็นงุมินั่นเอง
"นั่งด้วยได้รึเปล่า"
ยามาซากิหันไปทางต้นเสียงก็พบว่าเป็นโอคิตะกำลังเดินมานั่งข้างๆเขา
"...เอ่อ ตะกี๊ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณโอคิตะ"
"ไม่ต้องคิดมากหรอก ก็มันแค่ละครนี่นา" ปากพูดแบบนั้นแต่โอคิตะก็หลบตายามาซากิแถมเหงื่อหยดติ๋งๆ
"ไม่ต้องแหลก็ได้เพ่!!....." ยามาซากิรู้ว่าอีกฝ่ายเอาจริง "ว่าแต่มีธุระอะไรหรือครับ"
"คิดว่านายคงรู้ล่ะนะ เกี่ยวกับคุณฮิจิคาตะน่ะ" โอคิตะเคี้ยวหมากฝรั่งหงุบหงับๆ
"ที่รองกลายเป็นโอตาคุน่ะเหรอครับ ผมรู้แล้วครับ"
"งั้นก็คุยกันง่ายหน่อย แล้วรู้รึเปล่ายามาซากิ ว่าพี่แกจะกลายเป็นโอตาคุเมื่อเจอกับนายเท่านั้นน่ะ"
"หา.....ทะ..ทำไมล่ะครับ" ยามาซากิตกใจ
"ไม่รู้เหมือนกัน แต่เท่าที่ชั้นสังเกตดูมันเป็นแบบนั้นจริงๆนี่" โอคิตะเป่าหมากฝรั่ง "สงสัยว่าไอ้โอตาคุนั่นคงชอบนายล่ะมั้ง"
"ห๊า!!!!" คราวนี้ยามาซากิร้องซะลั่น "ไม่จริงมั้งครับ....ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"
"แล้วไม่คิดบ้างเหรอว่าทุกๆครั้งที่นายอยู่กับคุณฮิจิคาตะ พี่แกจะกลายเป็นโอตาคุอยู่ตลอดเลยน่ะ"
"มันก็ใช่อยู่หรอกครับ..." ก็จริงล่ะนะ พักนี้เขาอยู่กับรองหัวหน้าทีไรก็เจอแต่ทชชี่ทุกที แต่ทชชี่เนี่ยนะมาชอบเขา....ไม่ใช่ซะล่ะมั้ง... ไม่ใช่แน่ๆ.. "....แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ"
"ง่ายนิดเดียว นายก็อย่าไปให้คุณฮิจิคาตะเจอหน้าซะก็หมดเรื่อง" คำพูดประโยคนั้นแทงใจยามาซากิจนเจ็บแปลบอย่างบอกไม่ถูก "แค่นี้พี่แกก็ไม่กลายเป็นโอตาคุแล้ว ไม่งั้นขืนยังโดนครอบงำไม่เลิกงานการเสียหายหมด นอกจากทางนี้ต้องลำบากเจ้าตัวก็คงลำบากไม่แพ้กันหรอกนะ"
".....นั่นสินะครับ" ถึงโอคิตะไม่มาพูดก็รู้ ยามาซากิรู้ดีทั้งหมดนั่นแหละว่าการที่เขาไปพบหน้าฮิจิคาตะทำให้ท่านรองต้องลำบากเพราะโดนสิงสู่ด้วยดาบภูติทุกที ทางแก้ก็ง่ายๆอย่างที่โอคิตะพูด เพียงแต่เขายังตัดใจตัวเองไม่ให้ไปพบหน้าฮิจิคาตะไม่ได้เท่านั้น
"ที่พูดนี่ไม่ได้จะให้คิดมากหรอกนะ" พูดจบโอคิตะก็กระโดดลงจากหลังคาไป
"คิดมากไปซะแล้วล่ะครับ คุณโอคิตะ....." ยามาซากิกุมหน้าผาก เขาไม่อยากรู้หรอกว่าทชชี่จะชอบหรือไม่ชอบเขาหรือเพราะอะไร เขารู้เพียงแต่ถ้าโอคิตะไม่มาพูดเขาก็คงไม่กล้าที่จะทำอะไรเด็ดขาดอย่างที่เคยคิดแน่นอน ตลอดมาเขาพยายามหลอกตัวเองว่าเขาไม่ใช่ต้นเหตุที่ทำให้ฮิจิคาตะโดนดาบภูติสิงสู่ เพราะทางแก้เดียวคือ เขาจะต้องไม่ไปพบหน้าฮิจิคาตะ ซึ่งยามาซากิไม่อยากทำแบบนั้น แต่เมื่อเหตุการณ์มันชัดเจนซะจนไม่มีทางปฏิเสธได้ เขาก็คงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อไม่ให้ส่งผลเสียกับฮิจิคาตะไปมากกว่านี้
"อ่า ขอบใจมากนะ" พอเปิดออกดูก็พบซีคิดส์ฉบับของสัปดาห์นี้ ทำเอายามาซากิขมวดคิ้วด้วยความสงสัยปนระแวง แล้วยามาซากิก็เตรียมตัวไปหาฮิจิคาตะ ไม่สิ ทชชี่ต่างหาก ซีคิดส์ฉบับนี้รองหัวหน้าของเขาคงไม่ได้ซื้อมาแน่ๆ และถึงคนที่เรียกเขาไปหาจะเป็นฮิจิคาตะแต่คนที่เขาจะไปเจอคงไม่พ้นคุณโอตาคุเจ้าเดิมแหงๆ
............................................
ที่ห้องของฮิจิคาตะที่เจ้าตัวกลับมาจากการลาดตระเวนแล้ว
"รองครับ ยามาซากิมาแล้วครับ" เสียงของสายสืบลูกน้องของฮิจิคาตะดังแว่วมาจากนอกประตูบานเลื่อน
"เข้ามาสิ" ฮิจิคาตะพูดเรียบๆ
"....เอ่อ... ไม่เข้าได้ไหมครับ" ที่ประตูบานเลื่อนมีเงาของยามาซากิที่ยืนอยู่ข้างนอกพาดมาเป็นเงาดำๆ ที่ตอนนี้ยืนเกาหัวแกรกๆอยู่
"ทำไม" ผู้เป็นหัวหน้าถามเสียงเข้ม
"เอ่อ อ่า ข้างนอกมันเย็นดีน่ะครับ" ยามาซากิแถไถ
"ชั้นจะคุยงานเรื่องสืบคดี แกอยู่ข้างนอกคนอื่นก็ได้ยินหมดสิวะ" ฮิจิคาตะกำลังคิดว่ายามาซากิต้องรู้ว่าเขาจะกลายเป็นโอตาคุเมื่อเห็นอีกฝ่ายแน่ๆ แต่เขาก็ยังอยากพิสูจน์อยู่ดี "อย่ามัวยึกยัก เข้ามาได้แล้ว"
"ไม่ดีกว่าครับรอง" ยามาซากิไม่ยอมทำตาม เขายังอยากคุยกับรองหัวหน้าของเขาอยู่ "รองมีอะไรก็สั่งผ่านประตูได้เลยครับ พูดเบาๆก็ได้ครับผมจะเงี่ยหูฟังเอง"
"อย่ามางี่เง่านะเว้ยไอ้บ้า บอกให้เข้ามาก็เข้ามาสิวะ!!!" เงาของยามาซากิที่ฉายที่ประตูสะดุ้งโหยงตามเสียงตะคอกของฮิจิคาตะ
"หวาๆ ผมขอโทษครับ จะเข้าไปก็ได้ครับ แต่ว่ารองต้องเขียนเนื้อหางานไว้ให้ผมก่อนนะครับ" เงาที่ประตูโบกมือเป็นพัลวัน
"ทำไมวะ" ฮิจิคาตะพยายามไล่ต้อนให้ยามาซากิบอกว่าเขาจะกลายเป็นโอตาคุให้ได้
"เพราะๆๆ เพราะว่าผมเกรงว่าถ้าผมเข้าไปจะไม่ได้คุยเรื่องงานน่ะสิครับ" เงาที่ประตูฉายท่าทางของยามาซากิที่สลดลงอย่างเห็นได้ชัด "อย่าว่าแต่เรื่องงานเลยครับ... ผมว่าผมไม่ได้คุยกับรองมานานแล้วเหมือนกันนะครับ"
"แกอยากคุยอะไรแกก็เข้ามาสิวะ ไอ้นี่นี่" ฮิจิคาตะไม่อดทนอีกแล้ว เขาลุกขึ้นไปเปิดประตูบานเลื่อนแล้วกระชากยามาซากิเข้ามาข้างในจนยามาซากิเซลงไปกับพื้น แล้วปิดประตูก่อนหันมาเผชิญหน้ากับยามาซากิ เอาสิ ให้มันรู้ไปว่าเขาจะกลายเป็นไอ้โอตาคุนั่นไปจริงๆ
ส่วนยามาซากิก็ทำหน้าเหวอจ้องฮิจิคาตะจากบนพื้น ใจก็ลุ้นว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาจะเป็นใครกันแน่ ฮิจิคาตะ? หรือทชชี่?
"..............."
"..............."
"..............."
"..............."
ทั้งคู่จ้องหน้ากันอยู่เกือบนาที
"รองครับ?" ยามาซากิส่งเสียงเรียกด้วยความระมัดระวัง
"อะไร" ฮิจิคาตะขานรับ แล้วนั่งลงข้างๆยามาซากิที่ค่อยๆลุกขึ้นมานั่งคุกเข่า
"เอ่อ... รองแน่นะครับ"
"ก็ชั้นน่ะสิ แกคิดว่าเป็นใครวะ"
"เฮ้อ~~~ ค่อยยังชั่วหน่อย รองมีอะไรจะสั่งก็สั่งมาเลยครับ" ยามาซากิเปลี่ยนทีท่าเป็นยิ้มหน้าบานกว่าปกติ
"เออ... เอ้านี่" เขาเอื้อมหยิบกระดาษสองสามใบที่อยู่บนโต๊ะให้ยามาซากิ "ฝากตรวจสอบด้วยล่ะ แล้วอย่าเขียนรายงานเหมือนเรียงความอีกนะโว้ย"
ยามาซากิรับกระดาษที่มีรูปถ่ายของซามูไรที่ถูกเก็บภาพไว้และประวัติอาชญากรรมอีกนิดหน่อยมาดู พลางยิ้มในสีหน้า "รับทราบครับรอง"
".......ยิ้มทำไมวะ" ฮิจิคาตะเหงื่อตก ถึงเขาจะไม่ได้โดนดาบภูติครอบงำจนเปลี่ยนเป็นโอตาคุ แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ยามาซากิจะยิ้มหน้าบานซะขนาดนี้นี่นา
"เปล่าครับ แค่ดีใจนิดหน่อยน่ะครับ" คนเป็นลูกน้องพูดไปยิ้มกว้างไป
"ดีใจอะไร ถูกหวยข้างดินรึไง.... หรือใครซื้อไม้แบดใหม่ให้แกล่ะ"
"ความลับครับผม แต่ผมดีใจยิ่งกว่าได้ไม้แบดใหม่อีกนะครับ" ยามาซากิจ้องหน้าฮิจิคาตะและก็ยังยิ้มอยู่จนท่านรองอดขำไม่ได้
"ฮึ....แกไปได้แล้วล่ะยามาซากิ ชั้นมีงานต้องทำต่อ"
"เหรอครับ ต้องขอโทษที่รบกวนนะครับ" ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ยามาซากิก็ยังยิ้มแก้มแทบปริ เขาเเตรียมลุกขึ้นไปทำงาน "งั้นผมไปล่ะนะครับ"
"เอ่อ...รอเดี๋ยว" ฮิจิคาตะร้องเรียก
"ครับรอง?"
".......กระผมไปด้วยสิขอรับคุณยามาซากิ" ฮิจิคาตะหน้าแดงระเรื่อ มือก็จับชายเสื้อเขาไว้อยู่
"...ทะ....ทชชี่คุง!?"
"ครับ..ทชชี่เองขอรับ" ฮิจิคาตะ...เอ้ย...ทชชี่ยิ้มกว้างๆให้ยามาซากิอย่างร่าเริง ทำให้ยามาซากิอ้าปากค้างเหวอสุดๆ มันมาอีกแล้ว.....
"..มาได้ไงครับเนี่ย!!!" ยามาซากิงง ตะกี๊ยังเป็นรองหัวหน้าเขาอยู่ดีๆเลยนี่!!
"กระผมก็อยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้วนี่ขอรับ ว่าแต่ได้รับซีคิดส์แล้วใช่ไหมขอรับ"
"ก็ได้รับแล้วล่ะครับ ขอบคุณมากนะครับ"
"ดีจังเลย ถ้าอย่างนั้นกระผมขอไปที่ห้องคุณยามาซากิอีกได้ไหมขอรับ จะได้ไปขออ่านซีคิดส์ด้วยน่ะขอรับ"
"ไว้ทีหลังเถอะครับทชชี่คุง ผมมีงานแล้วล่ะครับ"
"ไปแค่แป๊บเดียวเองขอรับ นะขอรับ นะนะ" ทชชี่อ้อนวอนจนยามาซากิใจอ่อนอีกแล้ว ไม่รู้เป็นอะไรเขาปฏิเสธเจ้าโอตาคุนี่ไม่ได้ซะที
"เฮ้อ...ก็ได้ครับ แต่แค่แป๊บเดียวนะครับ"
เมื่อยามาซากิเปิดประตูบานเลื่อนและมีทชชี่เกาะแขนเขาตามมา โอคิตะก็โผล่ออกมาจากพุ่มไม้แถวนั้นพร้อมยกบาซูก้าประทับเล็งไปที่ทั้งคู่ทันที
"ตัยหองไปซะเถอะ ฮิจิคาตะ!!!!"
"ชะว๊ายยยยยย" ยามาซากิร้องเสียงหลงก่อนที่จะตั้งตัวกับกระสุนบาซูก้าที่ยิงมาได้ทัน
ตู้ม!!!!~~~
บาซูก้าถล่มห้องฮิจิคาตะซะย่อยยับ ท่ามกลางกลุ่มควันขโมง ยามาซากิกับทชชี่ก็คลานกลิ้งออกมาอย่างทุลักทุเล
"แค่กๆ โอ๊ย... คุณโอคิตะจะทำอะไรน่ะครับ"
"กัดฟันไว้ซะยามาซากิ แล้วก็ลาโลกไปซะไอ้คุณฮิจิคาตะ" โอคิตะรอเวลานี้อยู่นานแล้ว เขาแอบซุ่มดูว่าเมื่อไหร่ฮิจิคาตะจะกลายเป็นโอตาคุที่ไม่มีพิษสงใดๆ เขาจะได้จัดการซะรวดเดียว แล้วโอกาสที่ว่านั่นก็มาถึงแล้ว นักดาบหน้าอ่อนโยนบาซูก้าทิ้งแล้ววิ่งเข้าไปหมายจะฟันฮิจิคาตะ(ที่กลายเป็นทชชี่)ให้ดับดิ้น
"คุณฮิจิคาตะ!! หลบไปก่อนครับ" ยามาซากิผลักทชชี่ที่อยู่หลังเขาให้หลบไปแล้วชักดาบขึ้นมาตั้งรับโอคิตะ
"เหวอๆ..... คุณยามาซากิขอรับ!!" ทชชี่ที่หมอบอยู่ร้องเรียกคนที่ปกป้องเขาไว้ซึ่งตอนนี้กำลังประดาบกับโอคิตะอย่างเต็มกลืน
"มาขวางแบบนี้อยากตายสินะยามาซากิ" ฝีมือของยามาซากิไงๆก็สู้โอคิตะไม่ได้แน่ๆ แต่ยามาซากิก็ยังดื้อดึง
"คุณโอคิตะ.... รองยังไม่เป็นตัวของตัวเองอยู่มาทำแบบนี้มันไม่ขี้ขลาดไปหน่อยเหรอครับ!!!"
"ใครบอก นี่เป็นกลยุทธ์เผด็จศึกที่เขียนอยู่ในตำรารบของนามิโมริโกโร่ เบ็นเท็นมารุโกซาเอมอนจิโร่ตะหาก"
"มีไอ้นักรบคนไหนมันชื่อจับฉ่ายซะยาวยืดแบบนั้นมั่งครับท่าน!!!! หยุดเถอะครับ อุ๊ก!!" ยามาซากิโดนถีบเข้าที่ท้องจนกระอั่ก แล้วโอคิตะก็วิ่งผ่านยามาซากิไปเพื่อจะจัดการทชชี่ที่นั่งตัวสั่นอยู่ แต่ยามาซากิก็คว้าขาของโอคิตะไว้ทำให้โอคิตะล้มหน้าคว่ำก่อนจะถึงตัวทชชี่
"แก..." โอคิตะหันมาด่ายามาซากิทั้งๆที่ยังหน้าคว่ำอยู่กับพื้น
"ผมไม่ยอมให้ทำอะไรคุณฮิจิคาตะหรอกนะครับ" ยามาซากิพูดด้วยสายตาจริงจัง ถึงแม้คนที่พูดด้วยจะเก่งกาจกว่าเขาเป็นร้อยๆเท่าก็ตาม นั่นทำให้ทชชี่ที่มองอยู่ขมวดคิ้ว "ถ้าคุณฮิจิคาตะเป็นดาบเล่มสุดท้ายที่ปกป้องคุณคอนโด้ ผมนี่แหละที่เป็นดาบเล่มสุดท้ายที่จะปกป้องคุณฮิจิคาตะ!!!"
"ไปหัดจำคำพูดเน่าๆนั่นมาจากไหนเนี่ย ปล่อยเซ่!!" โอคิตะใช้ขาข้างที่เหลือถีบเข้าที่ใบหน้ายามาซากิที่ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมปล่อย
"คุณฮิจิคาตะ!!! หนีไปสิครับ"
ทชชี่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม "....ไม่ไหวขอรับ.... ขาสั่นไปหมดลุกไม่ไหวแล้วขอรับ"
"ก็บอกให้ปล่อยไง!!" โอคิตะเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ยามาซากิแทน เขาคว้าดาบที่เหมือนจะโดนปัดหล่นไปตอนยามาซากิดึงขาเขาขึ้นมา แล้วชักมันออกจากฝักมาจ่อคอยามาซากิ "จะปล่อยหรือไม่ปล่อย"
"แกต่างหาก จะปล่อยหรือไม่ปล่อย โซโกะ..." ดาบคมกริบเหมือนดวงตาของเจ้าของดาบก็จ่อคอของโอคิตะเหมือนกัน ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ด้วย
"อ้าวตื่นแล้วเหรอครับคุณฮิจิคาตะ" นักดาบหนุ่มวางมือจากดาบ ".....งั้น.... ละครที่ผมสร้างขึ้นก็จบลงเท่านี้ล่ะ"
"ไม่ต้องมาทำเก๊กเลยไอ้บ้า!!! แล้วไหงเหงื่อแตกแบบนั้นวะ!! แล้วหลบตาทำไม!!!"
...........................................
หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายจบไป พวกชินเซ็นงุมิคนอื่นๆก็มาช่วยเคลียร์ข้าวของที่กระจุยกระจายจากบาซูก้าที่ห้องของฮิจิคาตะ ยามาซากิที่เต็มไปด้วยรอยแผลฟกช้ำตามตัวก็นอนรับลมอยู่บนหลังคาของอาคารหลังหนึ่งในรั้วชินเซ็นงุมินั่นเอง
"นั่งด้วยได้รึเปล่า"
ยามาซากิหันไปทางต้นเสียงก็พบว่าเป็นโอคิตะกำลังเดินมานั่งข้างๆเขา
"...เอ่อ ตะกี๊ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณโอคิตะ"
"ไม่ต้องคิดมากหรอก ก็มันแค่ละครนี่นา" ปากพูดแบบนั้นแต่โอคิตะก็หลบตายามาซากิแถมเหงื่อหยดติ๋งๆ
"ไม่ต้องแหลก็ได้เพ่!!....." ยามาซากิรู้ว่าอีกฝ่ายเอาจริง "ว่าแต่มีธุระอะไรหรือครับ"
"คิดว่านายคงรู้ล่ะนะ เกี่ยวกับคุณฮิจิคาตะน่ะ" โอคิตะเคี้ยวหมากฝรั่งหงุบหงับๆ
"ที่รองกลายเป็นโอตาคุน่ะเหรอครับ ผมรู้แล้วครับ"
"งั้นก็คุยกันง่ายหน่อย แล้วรู้รึเปล่ายามาซากิ ว่าพี่แกจะกลายเป็นโอตาคุเมื่อเจอกับนายเท่านั้นน่ะ"
"หา.....ทะ..ทำไมล่ะครับ" ยามาซากิตกใจ
"ไม่รู้เหมือนกัน แต่เท่าที่ชั้นสังเกตดูมันเป็นแบบนั้นจริงๆนี่" โอคิตะเป่าหมากฝรั่ง "สงสัยว่าไอ้โอตาคุนั่นคงชอบนายล่ะมั้ง"
"ห๊า!!!!" คราวนี้ยามาซากิร้องซะลั่น "ไม่จริงมั้งครับ....ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"
"แล้วไม่คิดบ้างเหรอว่าทุกๆครั้งที่นายอยู่กับคุณฮิจิคาตะ พี่แกจะกลายเป็นโอตาคุอยู่ตลอดเลยน่ะ"
"มันก็ใช่อยู่หรอกครับ..." ก็จริงล่ะนะ พักนี้เขาอยู่กับรองหัวหน้าทีไรก็เจอแต่ทชชี่ทุกที แต่ทชชี่เนี่ยนะมาชอบเขา....ไม่ใช่ซะล่ะมั้ง... ไม่ใช่แน่ๆ.. "....แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ"
"ง่ายนิดเดียว นายก็อย่าไปให้คุณฮิจิคาตะเจอหน้าซะก็หมดเรื่อง" คำพูดประโยคนั้นแทงใจยามาซากิจนเจ็บแปลบอย่างบอกไม่ถูก "แค่นี้พี่แกก็ไม่กลายเป็นโอตาคุแล้ว ไม่งั้นขืนยังโดนครอบงำไม่เลิกงานการเสียหายหมด นอกจากทางนี้ต้องลำบากเจ้าตัวก็คงลำบากไม่แพ้กันหรอกนะ"
".....นั่นสินะครับ" ถึงโอคิตะไม่มาพูดก็รู้ ยามาซากิรู้ดีทั้งหมดนั่นแหละว่าการที่เขาไปพบหน้าฮิจิคาตะทำให้ท่านรองต้องลำบากเพราะโดนสิงสู่ด้วยดาบภูติทุกที ทางแก้ก็ง่ายๆอย่างที่โอคิตะพูด เพียงแต่เขายังตัดใจตัวเองไม่ให้ไปพบหน้าฮิจิคาตะไม่ได้เท่านั้น
"ที่พูดนี่ไม่ได้จะให้คิดมากหรอกนะ" พูดจบโอคิตะก็กระโดดลงจากหลังคาไป
"คิดมากไปซะแล้วล่ะครับ คุณโอคิตะ....." ยามาซากิกุมหน้าผาก เขาไม่อยากรู้หรอกว่าทชชี่จะชอบหรือไม่ชอบเขาหรือเพราะอะไร เขารู้เพียงแต่ถ้าโอคิตะไม่มาพูดเขาก็คงไม่กล้าที่จะทำอะไรเด็ดขาดอย่างที่เคยคิดแน่นอน ตลอดมาเขาพยายามหลอกตัวเองว่าเขาไม่ใช่ต้นเหตุที่ทำให้ฮิจิคาตะโดนดาบภูติสิงสู่ เพราะทางแก้เดียวคือ เขาจะต้องไม่ไปพบหน้าฮิจิคาตะ ซึ่งยามาซากิไม่อยากทำแบบนั้น แต่เมื่อเหตุการณ์มันชัดเจนซะจนไม่มีทางปฏิเสธได้ เขาก็คงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อไม่ให้ส่งผลเสียกับฮิจิคาตะไปมากกว่านี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น