ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part 5
ยามาซากิxฮิจิคาตะ : Part 5
--------------------------------------------------------
กลับมาที่ร้านกินจังรับจ้างสารพัด...ยามาซากินั่งหน้าจ๋อยอยู่ต่อหน้าสมาชิกทั้งสามของร้านที่ทำหน้าประมาณว่า ไม่สำเร็จอีกแล้วเหรอเนี่ย.....
"อะไรกันว๊า ชินปาจิ ไหนว่าแผนของนายได้ผลนักได้ผลหนา ที่แท้ก็ไร้น้ำยาล่ะว๊า" คุณกินแคะขี้หูใส่ชินปาจิ
"อย่ามาพูดมากน่าตาหัวเงินฟูฟ่องเอ๊ย แผนของนายได้ผลนักรึไงห๊า.... มันก็คือกันนั่นแหละเฟ้ยยังจะทำพูดดีอีก" ชินปาจิไล่ฟาดคุณกินด้วยไม้ถูพื้นไปรอบๆห้องโดยไม่สนในยามาซากิคุงที่นั่งจ๋อยอยู่บนโซฟาโดยมีคางูระปลอบอยู่
"อายามาซากิอย่าท้อแท้ซิน่อ แผนไม่ล่ายเรื่องของสองคงนั้นอย่าไปใส่ใจเลยน่อ คิดว่าทำไปไม่ได้ไร้ปาโหยกก็แล้วกัง"
"คางูระจัง ....ผมยังมีความหวังอยู่รึเปล่าครับ"
"มีซิน่อ แผนการของอั๊วนั่นแหละที่จะได้ผล คงเราล้มเหลวครั้งที่สองมักจะสำเร็กในครั้งที่สามน่อ"
"แล้วจะทำยังไงล่ะครับ...."
"เมื่อเรารู้ว่าอาฮิจิคาตะเป็งมายองเลอร์ รักมายองเนสเป็นชีวิตจิตใจ คงเราอ่ะนะถ้าได้รับของที่ชอบที่ถูกใจก็จะทำดีกับคงให้ไม่ใช่เหรอน่อ งั้งเราก็เอาของที่อาฮิจิคาตะชอบไปให้ มังก็จะสำเร็กเองน่อ"
"นั่นสิครับ เป็นแผนการที่เบสิกแต่แอ๊ดวานซ์มากเลยครับคางูระจัง" ยามาซากิมองคางูระอย่างมีความหวังขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
"แน่นอน ไว้ใจอั๊วล่ายเลย.... แผนการมังเป็นหยั่งงี้น่อ......." คางูระหันมาเล่นกล้องด้วยรอยยิ้มมุมปากที่มั่นใจเต็มเปี่ยม
[[[[แผนการที่ 3 : แผนของคางูระ]]]]
เช้าวันต่อมา ณ ที่ทำการของชินเซ็นงุมิ (อีกแล้ว) เหล่าสมาชิกกำลังออกันอยู่หน้าประตูเพราะเข้าไปไม่ได้ ฮิจิคาตะกับโอคิตะเดินมาถึงก็ประหลาดใจเล็กน้อยจึงเดินไปถามดู
"มีอะไรเกิดขึ้นงั้นรึ"
"อ๊ะ รองครับ แล้วก็โอคิตะคุง ในห้องโถงมีอะไรก็ไม่รู้อยู่เต็มไปหมดเลยครับ" สมาชิกกลุ่มชินเซ็นงุมิคนหนึ่งพูดขึ้น เมื่อมองเข้าไปในห้องโถงที่ควรจะกว้างและรองรับสมาชิกทุกคนได้กลับมีวัตถุลึกลับในกล่องกระดาษวางอยู่ ไม่ใช่แค่อันเดียวด้วย แต่อัดเต็มห้องเลยต่างหาก
"อะไรวะเนี่ย ไหนดึงออกมาดูซิ ใครมาเล่นตลกอะไรกัน"
เมื่อทุกคนช่วยๆกันดึงกล่องปริศนาออกมาได้กล่องหนึ่งแล้วเปิดดู ก็พบว่าข้างในเป็นมายองเนสบรรจุถุงเรียงรายอยู่เต็มกล่อง นั่นหมายความว่าทุกกล่องที่อยู่ในห้องโถงเป็นมายองเนสทั้งหมด
"ของรองหัวหน้าฮิจิคาตะรึเปล่าครับเนี่ย กินมากไปไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ"
"นี่แหละน้าเค้าว่าคนที่บ้าอะไรมากๆมักจะทำอะไรไม่ลิมหูลืมตา ไม่นึกถึงชาวบ้านชาวช่องมั่งเล้ยพ่อมายองเลอร์" โอคิตะบ่นให้ฮิจิคาตะได้ยินพร้อมทั้งทำสีหน้าเหยียดหยาม
"เฮ้ย ถึงชั้นจะชอบมากแค่ไหนแต่ก็ไม่สั่งมาเยอะขนาดนี้หรอกเฟ้ย วันหมดอายุมันเร็วเก็บไว้นานไม่ได้ ใครฟระที่มาเล่นตลกแบบนี้น่ะ" ฮิจิคาตะเริ่มเดือดที่มีคนเอาความเป็นมายองเลอร์ของเขามาล้อเล่นแบบนี้
"ผมเองคร้าบบ.....ถูกใจไม๊ครับรองฯ" ยามาซากิโผล่หน้ามาด้วยรอยยิ้ม "ของชอบของรองฯใช่ไหมล่ะครับ ได้รับมากขนาดนี้คงจะดีใจสินะครับ"
"เออ....ดีใจมาก...." ฮิจิคาตะตอนนี้หันหลังให้ยามาซากิ เจ้าตัวเลยไม่รู้อารมณ์ที่กำลังเดือดปุดๆของฝ่ายตรงข้าม
"ว่าแล้วเชียว ผมทำนี่ก็เพื่อรองฯเลยนะครับ แต่ติดที่มันมากไปหน่อยขนไปไว้ที่บ้านผมไม่ได้ เลยมาอาศัยที่ทำการไว้ก่อน เอ๋...รองฯครับ" ยามาซากิที่กำลังพูดๆอยู่ก็เริ่มรู้สึกถึงคลื่นทมิฬเมื่อฮิจิคาตะค่อยๆหันหน้ามา
"แก.... ยา-มา-ซา-กิ..... บังอาจทำกับมายองเนสแบบนี้......อภัยให้ไม่ได้โว๊ยยยยย" รองหัวหน้าปีศาจชักดาบออกมากวัดแกว่งใส่ยามาซากิที่วิ่งหนีไปรอบๆ
"หวาๆๆ ทำไมกันครับรองฯ ก็ผมอุตส่าห์หามาให้เยอะขนาดนี้น่าจะดีใจไม่ใช่เหรอครับ"
"เยอะขนาดนี้จะเก็บไว้ไหนฟะ.... แป๊บเดียวมันก็หมดอายุแล้ว คิดว่าชั้นจะกินมันหมดงั้นเหรอฟะไอ้บ้าเอ๊ย เดี๋ยวปั๊ดชั้นจะจับแกมากรอกมายองเนสเข้าปากแทนข้าวซะเลยดีไม๊ห๊า......"
"ว๊าก ขอโทษคร้าบ จะให้กินมายองเนสแทนข้าวนี่ผมต้องผอมแน่เลยครับเพราะต้องอ้วกออกมาทุกวันแหงๆ"
"แก...พูดแบบนี้อยากตายเร็วกว่าเดิมใช่ไม๊ หยุดนะเฟ้ยมาให้สับซะดีๆไอ้บ้านี่ เอามายองเนสไปคืนไม่ก็ไปแจกเลยนะเฟ้ย....."
--------------------------------------------------------------------
กลับมาที่ร้านกินจังรับจ้างสารพัด...ยามาซากินั่งหน้าจ๋อยอยู่ต่อหน้าสมาชิกทั้งสามของร้านที่ทำหน้าประมาณว่า ไม่สำเร็จอีกแล้วสินะ.......
"ไม่เอาแล้วล่ะครับ ไม่ว่าวิธีไหนก็แล้วผมก็ยังสารภาพรักกับคุณฮิจิคาตะไม่สำเร็จซะที แถมยังทำให้รองหัวหน้าโกรธผมอีก....." ยามาซากิคุงสลดสามเท่า
"อย่าเพิ่งท้อแท้สิครับคุณยามาซากิ ร่าเริงเข้าไว้นะครับจะได้คิดวิธีอื่นๆได้" ชินปาจิเริ่มรู้สึกผิดเพราะตั้งแต่ยามาซากิมาไหว้วานร้านรับจ้างสารพัดรู้สึกจะล้มเหลวมันทุกครั้งไป
"ทำไมมันเหนียวอย่างนี้นะฮิจิคาตะ ถ้าทำขนาดนี้ชั้นคงรู้แล้วล่ะว่านายคิดยังไง อย่าโทษตัวเองเลยนะยามาซากิคุง จะโทษก็โทษฮิจิคาตะเถอะที่มันโง่เซ่อใบ้แถมไร้หัวใจแบบนี้น่ะ จะว่าไปเองก็ต้องโทษนายด้วยนะที่ดันไปชอบไอ้คนโง่เซ่อใบ้แถมไร้หัวใจแบบนั้น"
"ที่ต้องโทษน่ะมังพวกเราม่ายใช่เหรออากินจัง" คางูระพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิดเช่นกัน "อั๊วขอโทษนะไม่นึกว่ามันจะกลายเป็งแบบนี้ไปล่าย"
"ช่างมันเถอะครับ คงเป็นอย่างที่คุณกินโทกิพูดนั่นแหละครับ ผมคงไร้วาสนาที่จะได้บอกความรู้สึกของผมให้กับรองฯแล้วล่ะครับ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ตามทีเถอะ" ใบหน้าเศร้าสลดของยามาซากิอาบกับแสงแดดยามเย็นยิ่งทำให้ดูเศร้าสลดขึ้นไปอีก
"คุณยามาซากิ...."
"ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วผมก็ไม่เคยเข้าใกล้รองฯได้ซักที จนป่านนี้ขนาดคุยเล่นๆกันก็ยังไม่ค่อยจะมี อย่าว่าเลยแค่คุยก็ไม่กี่คำเท่านั้นเอง เฮ้อ..... สงสัยคุณฮิจิคาตะคงจะสูงเกินไปสำหรับผมจริงๆ"
"งั้นผมขอถามสักนิดเถอะครับ" ชินปาจิพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย "ทำไมคุณยามาซากิถึงได้ยึดติดกับคุณฮิจิคาตะขนาดนั้นล่ะครับ ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้น่ะ"
"........คนที่ยิ่งมีอำนาจ มีตำแหน่งสูงเท่าไหร่ ก็ย่อมต้องมีเรื่องให้ปกปิดเยอะขึ้นใช่ไหมล่ะครับ ....จริงไม๊ครับคุณกินโทกิ"
"จะไปรู้ได้ไงเล่า..... ก็คงงั้นมั้ง" คุณกินเผลอนึกถึงเรื่องของตัวเองสมัยก่อน
"คุณฮิจิคาตะน่ะ ปกติเป็นคนเย็นชา ทำงานอะไรไม่เคยผิดพลาด เป็นผู้นำที่ดีที่จำเป็นต่อชินเซ็นงุมิและจำเป็นต่อทุกๆคน เป็นความหวังของคุณคอนโด้ แล้วก็เป็นเสาเหลักที่สำคัญของชินเซ็นงุมิด้วย แต่เพราะแบบนั้นล่ะครับถึงต้องมีความในใจที่ไม่อาจหาที่ระบายได้เพราะถูกค้ำคอไว้ด้วยความหวังและสายตาจากลูกน้องทุกคน" ยามาซากิหยุดพูดแล้วดื่มน้ำชาที่ชินปาจิเอามาให้
"ในใจของคุณฮิจิคาตะต้องมีอดีตและความเศร้าบางอย่างอยู่แน่นอน บางทีอาจจะเก็บสะสมไว้จนเกือบกระอักแล้วด้วยซ้ำ แต่เขาก็จำเป็นต้องทำเพราะหน้าที่ .....ผมรู้ดีครับว่าคุณฮิจิคาตะน่ะอ่อนแอ หมายถึงในใจนะครับ เพราะงั้นผมจึงอยากเป็นคนที่ได้รับหน้าที่ในการรับฟังเพื่อแบ่งความอ่อนแอของเขาไว้บ้าง.... ผมอยากเป็นคนที่คุณฮิจิคาตะแสดงความอ่อนแอให้เห็นครับ และแน่นอน ผมจะคอยค้ำจุนเขาเอง.... แต่นั่นหมายถึงเขาต้องยอมเปิดใจให้ผม ซึ่งผมก็ทำไม่ได้ซะที"
กินโทกิ ชินปาจิและคางูระต่างมองหน้ากัน แล้วก็พยักหน้าให้กันอย่างรู้ใจ ชินปาจิเดินเข้าไปจับไหล่ยามาซากิไว้ด้วยดวงตาที่จริงจัง
"คุณยามาซากิครับ นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ร้านรับจ้างสารพัดกินจังจะทำให้คุณได้ แต่ทำใด้แค่ให้โอกาสเท่านั้นนะครับ"
"ใช่ แต่หลังจากนั้นนายต้องจัดการเองนะยามาซากิคุง"
"วางใจได้น่อ ลื้อแค่รวบรวมความกล้าที่จะบอกอาฮิจิคาตะไปก็พอ ส่วงที่เหลือ....."
"ร้านกินจังรับจ้างสารพัด... จะจัดการให้เอง!!!!" ทั้งสามคนพูดพร้อมกันด้วยสีหน้าจริงจัง ยามาซากิเงยหน้ามองด้วยแววตาแห่งความหวังอีกครั้ง.....
--------------------------------------------------------
กลับมาที่ร้านกินจังรับจ้างสารพัด...ยามาซากินั่งหน้าจ๋อยอยู่ต่อหน้าสมาชิกทั้งสามของร้านที่ทำหน้าประมาณว่า ไม่สำเร็จอีกแล้วเหรอเนี่ย.....
"อะไรกันว๊า ชินปาจิ ไหนว่าแผนของนายได้ผลนักได้ผลหนา ที่แท้ก็ไร้น้ำยาล่ะว๊า" คุณกินแคะขี้หูใส่ชินปาจิ
"อย่ามาพูดมากน่าตาหัวเงินฟูฟ่องเอ๊ย แผนของนายได้ผลนักรึไงห๊า.... มันก็คือกันนั่นแหละเฟ้ยยังจะทำพูดดีอีก" ชินปาจิไล่ฟาดคุณกินด้วยไม้ถูพื้นไปรอบๆห้องโดยไม่สนในยามาซากิคุงที่นั่งจ๋อยอยู่บนโซฟาโดยมีคางูระปลอบอยู่
"อายามาซากิอย่าท้อแท้ซิน่อ แผนไม่ล่ายเรื่องของสองคงนั้นอย่าไปใส่ใจเลยน่อ คิดว่าทำไปไม่ได้ไร้ปาโหยกก็แล้วกัง"
"คางูระจัง ....ผมยังมีความหวังอยู่รึเปล่าครับ"
"มีซิน่อ แผนการของอั๊วนั่นแหละที่จะได้ผล คงเราล้มเหลวครั้งที่สองมักจะสำเร็กในครั้งที่สามน่อ"
"แล้วจะทำยังไงล่ะครับ...."
"เมื่อเรารู้ว่าอาฮิจิคาตะเป็งมายองเลอร์ รักมายองเนสเป็นชีวิตจิตใจ คงเราอ่ะนะถ้าได้รับของที่ชอบที่ถูกใจก็จะทำดีกับคงให้ไม่ใช่เหรอน่อ งั้งเราก็เอาของที่อาฮิจิคาตะชอบไปให้ มังก็จะสำเร็กเองน่อ"
"นั่นสิครับ เป็นแผนการที่เบสิกแต่แอ๊ดวานซ์มากเลยครับคางูระจัง" ยามาซากิมองคางูระอย่างมีความหวังขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
"แน่นอน ไว้ใจอั๊วล่ายเลย.... แผนการมังเป็นหยั่งงี้น่อ......." คางูระหันมาเล่นกล้องด้วยรอยยิ้มมุมปากที่มั่นใจเต็มเปี่ยม
[[[[แผนการที่ 3 : แผนของคางูระ]]]]
เช้าวันต่อมา ณ ที่ทำการของชินเซ็นงุมิ (อีกแล้ว) เหล่าสมาชิกกำลังออกันอยู่หน้าประตูเพราะเข้าไปไม่ได้ ฮิจิคาตะกับโอคิตะเดินมาถึงก็ประหลาดใจเล็กน้อยจึงเดินไปถามดู
"มีอะไรเกิดขึ้นงั้นรึ"
"อ๊ะ รองครับ แล้วก็โอคิตะคุง ในห้องโถงมีอะไรก็ไม่รู้อยู่เต็มไปหมดเลยครับ" สมาชิกกลุ่มชินเซ็นงุมิคนหนึ่งพูดขึ้น เมื่อมองเข้าไปในห้องโถงที่ควรจะกว้างและรองรับสมาชิกทุกคนได้กลับมีวัตถุลึกลับในกล่องกระดาษวางอยู่ ไม่ใช่แค่อันเดียวด้วย แต่อัดเต็มห้องเลยต่างหาก
"อะไรวะเนี่ย ไหนดึงออกมาดูซิ ใครมาเล่นตลกอะไรกัน"
เมื่อทุกคนช่วยๆกันดึงกล่องปริศนาออกมาได้กล่องหนึ่งแล้วเปิดดู ก็พบว่าข้างในเป็นมายองเนสบรรจุถุงเรียงรายอยู่เต็มกล่อง นั่นหมายความว่าทุกกล่องที่อยู่ในห้องโถงเป็นมายองเนสทั้งหมด
"ของรองหัวหน้าฮิจิคาตะรึเปล่าครับเนี่ย กินมากไปไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ"
"นี่แหละน้าเค้าว่าคนที่บ้าอะไรมากๆมักจะทำอะไรไม่ลิมหูลืมตา ไม่นึกถึงชาวบ้านชาวช่องมั่งเล้ยพ่อมายองเลอร์" โอคิตะบ่นให้ฮิจิคาตะได้ยินพร้อมทั้งทำสีหน้าเหยียดหยาม
"เฮ้ย ถึงชั้นจะชอบมากแค่ไหนแต่ก็ไม่สั่งมาเยอะขนาดนี้หรอกเฟ้ย วันหมดอายุมันเร็วเก็บไว้นานไม่ได้ ใครฟระที่มาเล่นตลกแบบนี้น่ะ" ฮิจิคาตะเริ่มเดือดที่มีคนเอาความเป็นมายองเลอร์ของเขามาล้อเล่นแบบนี้
"ผมเองคร้าบบ.....ถูกใจไม๊ครับรองฯ" ยามาซากิโผล่หน้ามาด้วยรอยยิ้ม "ของชอบของรองฯใช่ไหมล่ะครับ ได้รับมากขนาดนี้คงจะดีใจสินะครับ"
"เออ....ดีใจมาก...." ฮิจิคาตะตอนนี้หันหลังให้ยามาซากิ เจ้าตัวเลยไม่รู้อารมณ์ที่กำลังเดือดปุดๆของฝ่ายตรงข้าม
"ว่าแล้วเชียว ผมทำนี่ก็เพื่อรองฯเลยนะครับ แต่ติดที่มันมากไปหน่อยขนไปไว้ที่บ้านผมไม่ได้ เลยมาอาศัยที่ทำการไว้ก่อน เอ๋...รองฯครับ" ยามาซากิที่กำลังพูดๆอยู่ก็เริ่มรู้สึกถึงคลื่นทมิฬเมื่อฮิจิคาตะค่อยๆหันหน้ามา
"แก.... ยา-มา-ซา-กิ..... บังอาจทำกับมายองเนสแบบนี้......อภัยให้ไม่ได้โว๊ยยยยย" รองหัวหน้าปีศาจชักดาบออกมากวัดแกว่งใส่ยามาซากิที่วิ่งหนีไปรอบๆ
"หวาๆๆ ทำไมกันครับรองฯ ก็ผมอุตส่าห์หามาให้เยอะขนาดนี้น่าจะดีใจไม่ใช่เหรอครับ"
"เยอะขนาดนี้จะเก็บไว้ไหนฟะ.... แป๊บเดียวมันก็หมดอายุแล้ว คิดว่าชั้นจะกินมันหมดงั้นเหรอฟะไอ้บ้าเอ๊ย เดี๋ยวปั๊ดชั้นจะจับแกมากรอกมายองเนสเข้าปากแทนข้าวซะเลยดีไม๊ห๊า......"
"ว๊าก ขอโทษคร้าบ จะให้กินมายองเนสแทนข้าวนี่ผมต้องผอมแน่เลยครับเพราะต้องอ้วกออกมาทุกวันแหงๆ"
"แก...พูดแบบนี้อยากตายเร็วกว่าเดิมใช่ไม๊ หยุดนะเฟ้ยมาให้สับซะดีๆไอ้บ้านี่ เอามายองเนสไปคืนไม่ก็ไปแจกเลยนะเฟ้ย....."
--------------------------------------------------------------------
กลับมาที่ร้านกินจังรับจ้างสารพัด...ยามาซากินั่งหน้าจ๋อยอยู่ต่อหน้าสมาชิกทั้งสามของร้านที่ทำหน้าประมาณว่า ไม่สำเร็จอีกแล้วสินะ.......
"ไม่เอาแล้วล่ะครับ ไม่ว่าวิธีไหนก็แล้วผมก็ยังสารภาพรักกับคุณฮิจิคาตะไม่สำเร็จซะที แถมยังทำให้รองหัวหน้าโกรธผมอีก....." ยามาซากิคุงสลดสามเท่า
"อย่าเพิ่งท้อแท้สิครับคุณยามาซากิ ร่าเริงเข้าไว้นะครับจะได้คิดวิธีอื่นๆได้" ชินปาจิเริ่มรู้สึกผิดเพราะตั้งแต่ยามาซากิมาไหว้วานร้านรับจ้างสารพัดรู้สึกจะล้มเหลวมันทุกครั้งไป
"ทำไมมันเหนียวอย่างนี้นะฮิจิคาตะ ถ้าทำขนาดนี้ชั้นคงรู้แล้วล่ะว่านายคิดยังไง อย่าโทษตัวเองเลยนะยามาซากิคุง จะโทษก็โทษฮิจิคาตะเถอะที่มันโง่เซ่อใบ้แถมไร้หัวใจแบบนี้น่ะ จะว่าไปเองก็ต้องโทษนายด้วยนะที่ดันไปชอบไอ้คนโง่เซ่อใบ้แถมไร้หัวใจแบบนั้น"
"ที่ต้องโทษน่ะมังพวกเราม่ายใช่เหรออากินจัง" คางูระพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิดเช่นกัน "อั๊วขอโทษนะไม่นึกว่ามันจะกลายเป็งแบบนี้ไปล่าย"
"ช่างมันเถอะครับ คงเป็นอย่างที่คุณกินโทกิพูดนั่นแหละครับ ผมคงไร้วาสนาที่จะได้บอกความรู้สึกของผมให้กับรองฯแล้วล่ะครับ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ตามทีเถอะ" ใบหน้าเศร้าสลดของยามาซากิอาบกับแสงแดดยามเย็นยิ่งทำให้ดูเศร้าสลดขึ้นไปอีก
"คุณยามาซากิ...."
"ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วผมก็ไม่เคยเข้าใกล้รองฯได้ซักที จนป่านนี้ขนาดคุยเล่นๆกันก็ยังไม่ค่อยจะมี อย่าว่าเลยแค่คุยก็ไม่กี่คำเท่านั้นเอง เฮ้อ..... สงสัยคุณฮิจิคาตะคงจะสูงเกินไปสำหรับผมจริงๆ"
"งั้นผมขอถามสักนิดเถอะครับ" ชินปาจิพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย "ทำไมคุณยามาซากิถึงได้ยึดติดกับคุณฮิจิคาตะขนาดนั้นล่ะครับ ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้น่ะ"
"........คนที่ยิ่งมีอำนาจ มีตำแหน่งสูงเท่าไหร่ ก็ย่อมต้องมีเรื่องให้ปกปิดเยอะขึ้นใช่ไหมล่ะครับ ....จริงไม๊ครับคุณกินโทกิ"
"จะไปรู้ได้ไงเล่า..... ก็คงงั้นมั้ง" คุณกินเผลอนึกถึงเรื่องของตัวเองสมัยก่อน
"คุณฮิจิคาตะน่ะ ปกติเป็นคนเย็นชา ทำงานอะไรไม่เคยผิดพลาด เป็นผู้นำที่ดีที่จำเป็นต่อชินเซ็นงุมิและจำเป็นต่อทุกๆคน เป็นความหวังของคุณคอนโด้ แล้วก็เป็นเสาเหลักที่สำคัญของชินเซ็นงุมิด้วย แต่เพราะแบบนั้นล่ะครับถึงต้องมีความในใจที่ไม่อาจหาที่ระบายได้เพราะถูกค้ำคอไว้ด้วยความหวังและสายตาจากลูกน้องทุกคน" ยามาซากิหยุดพูดแล้วดื่มน้ำชาที่ชินปาจิเอามาให้
"ในใจของคุณฮิจิคาตะต้องมีอดีตและความเศร้าบางอย่างอยู่แน่นอน บางทีอาจจะเก็บสะสมไว้จนเกือบกระอักแล้วด้วยซ้ำ แต่เขาก็จำเป็นต้องทำเพราะหน้าที่ .....ผมรู้ดีครับว่าคุณฮิจิคาตะน่ะอ่อนแอ หมายถึงในใจนะครับ เพราะงั้นผมจึงอยากเป็นคนที่ได้รับหน้าที่ในการรับฟังเพื่อแบ่งความอ่อนแอของเขาไว้บ้าง.... ผมอยากเป็นคนที่คุณฮิจิคาตะแสดงความอ่อนแอให้เห็นครับ และแน่นอน ผมจะคอยค้ำจุนเขาเอง.... แต่นั่นหมายถึงเขาต้องยอมเปิดใจให้ผม ซึ่งผมก็ทำไม่ได้ซะที"
กินโทกิ ชินปาจิและคางูระต่างมองหน้ากัน แล้วก็พยักหน้าให้กันอย่างรู้ใจ ชินปาจิเดินเข้าไปจับไหล่ยามาซากิไว้ด้วยดวงตาที่จริงจัง
"คุณยามาซากิครับ นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ร้านรับจ้างสารพัดกินจังจะทำให้คุณได้ แต่ทำใด้แค่ให้โอกาสเท่านั้นนะครับ"
"ใช่ แต่หลังจากนั้นนายต้องจัดการเองนะยามาซากิคุง"
"วางใจได้น่อ ลื้อแค่รวบรวมความกล้าที่จะบอกอาฮิจิคาตะไปก็พอ ส่วงที่เหลือ....."
"ร้านกินจังรับจ้างสารพัด... จะจัดการให้เอง!!!!" ทั้งสามคนพูดพร้อมกันด้วยสีหน้าจริงจัง ยามาซากิเงยหน้ามองด้วยแววตาแห่งความหวังอีกครั้ง.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น