Gintama [yaoi] yamaxhijixtossi : One love, love ones.

ลำดับตอนที่ #4 : Part 4

สองสามวันต่อมา ฮิจิคาตะกำลังอ่านเอกสารรายงานที่กองอยู่บนโต๊ะในห้องของเขาแล้วก็สะกิดใจกับรายงานของสมาชิกหน่วย 10 ฉบับหนึ่งขึ้นมา เขาชะโงกหน้าออกมาที่ประตูบานเลื่อนแล้วเรียกสมาชิกที่เดินลาดตระเวนอยู่แถวนั้นมาคนหนึ่ง

"เฮ้ย!! แกน่ะ"

"ครับ!! รองหัวหน้า" สมาชิกคนนั้นยืนตรงทำความเคารพ

"ไปเรียกยามาซากิมาให้ทีซิ"

"ครับ!!"

.........................................
"ฮ้าด....เช่ย!! ฮัด...ชุ่ย!!! ฮัดจิ๊ว!!~~~" ยามาซากิที่โต๋เต๋ตีแบดอยู่คนเดียวในรั้วชินเซ็นงุมิจามซะยกใหญ่ เขาขยี้จมูกไปมา "มันอะไรกันหว่า..รู้สึกอย่างกับกำลังจะมีเรื่องให้เดือดร้อนงั้นแหละ..."

"คุณยามาซากิครับ!! รองหัวหน้าฮิจิคาตะเรียกครับผ้ม!!" สมาชิกหน่วยที่โดนฮิจิคาตะใช้วิ่งมาหาคุณสายสืบและตะโกนบอกเนื้อความไปด้วย

"ชะอ้าว งานเข้าจริงๆด้วยสิ... ขอบใจมากนะ" ยามาซากิเกาหัวแกรกๆ นึกแล้วเชียว ขอร้องล่ะคราวนี้ขอให้เป็นรองจริงๆเหอะ อย่าเป็นไอ้โอตาคุนั่นอีกเลย....
........................................
แต่ดูเหมือนคำขอของยามาซากิจะไม่เป็นผล เพราะเมื่อเขามาคุกเข่าที่หน้าห้องของฮิจิคาตะเพื่อเตรียมรับคำสั่ง สิ่งที่ได้กลับกลายเป็นทชชี่ที่พุ่งเข้ากอดเอวเขาไว้อย่างไม่สนใจในสายตาของชินเซ็นงุมิคนอื่นที่เดินไปมาแถวนั้นจนยามาซากิต้องยันตัวเองกับรองหัวหน้าในร่างโอตาคุเข้าห้องไปแล้วปิดประตูเลื่อนดังปี้ง

"ทชชี่คุงคร้าบบบ จะทำอะไรหัดดูรอบๆหน่อยสิครับ ว่าแต่จะปล่อยได้รึยังครับเนี่ย" ยามาซากิพยายามแกะมือทชชี่ออกจากเอวเขาแต่โอตาคุหนุ่มก็ยังไม่ยอมปล่อย "แล้วเรียกผมมามีอะไรงั้นเหรอครับ" ยามาซากิถาม ถึงจะรู้ก็เถอะว่าคนที่เรียกเขาคงไม่ใช่ทชชี่แน่ๆ

"ก็กระผมเบื่อนี่ขอรับ มีแต่งานเข้าใจยากทั้งนั้นเลย กระผมอยากไปซื้อฟิกเกอร์โทโมเอะ5000 รุ่นใหม่ที่วางขายจะแย่อยู่แล้วขอรับ คุณยามาซากิไปกับกระผมหน่อยสิขอรับ"

"ไม่ดีมั้งครับทชชี่คุง เอ่อ..." ยามาซากิพยายามหาข้ออ้าง ถ้าบอกว่าไม่ว่างยังไงๆหมอนี่ก็คงไม่ยอมฟังแน่ๆ ช่วยไม่ได้แฮะ ยอมก็ยอม แต่อย่างน้อยก็ขอถ่วงเวลาซักหน่อย "เอ่อ ก็ได้ครับ แต่ผมขอไปเก็บไม้แบดที่ห้องก่อนนะครับ"

"ถ้างั้นกระผมขอไปดูห้องคุณยามาซากิหน่อยสิขอรับ"

"เย้ย!! จะดีเหรอครับ ห้องผมมันรกนะครับ"

"ก็กระผมอยากเห็นนี่ขอรับ ไม่ได้เหรอขอรับ" ทชชี่ทำสายตาอ้อนวอนจนยามาซากิใจอ่อนอีกแล้ว

"....ก็ได้ครับๆ ตามมาสิครับ" ยามาซากิพูดอย่างไม่เต็มใจนัก
.........................................
ที่ห้องของยามาซากิ เป็นห้องธรรมดาเหมือนชินเซ็นงุมิคนอื่นๆ ความกว้างน้อยกว่าห้องของพวกหัวหน้ากลุ่มเกือบครึ่ง ตรงกลางห้องมีฟูกนอนปูเกะกะเพราะขี้เกียจเก็บ มุมห้องข้างๆตู้เสื้อผ้ามีโต๊ะทำงานตัวเล็กๆอยู่และมีหนังสือวางอยู่บนนั้นแถมมีอีกกองวางอยู่ข้างโต๊ะ ข้างๆฟูกมีขวดน้ำดื่มที่วางทิ้งไว้กับแก้วน้ำชาที่ยังมีน้ำอยู่ครึ่งแก้ว ซองใส่ไม้แบดแขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า

ยามาซากิเดินนำทชชี่เข้ามา "รกนิดหน่อยนะครับ เดี๋ยวจะรินน้ำชาให้นะครับ"

"ไม่เห็นรกเลยนี่ขอรับ ห้องหนุ่มโสดก็งี้แหละขอรับ"

"ฮะๆๆ" ยามาซากิหัวเราะแห้งๆ

"โอ๊ะมีซีคิดส์ด้วย ขอกระผมอ่านหน่อยนะขอรับ" ทชชี่เดินไปหยิบซีคิดส์ที่วางอยู่บนสุดของกองหนังสือที่โต๊ะยามาซากิ "อ้าวนี่มันเล่มของสัปดาห์ที่แล้วนี่ขอรับ"

"แหะๆ คือผมยังไม่ว่างไปซื้อเลยล่ะครับ ช่วงนี้ยังติดภารกิจอยู่น่ะ" แต่ก็ขอแอบอู้บ้างล่ะน่า.... เขาคิด

"งานหนักจริงๆเลยนะขอรับคุณยามาซากิ" ทชชี่พูดด้วยสีหน้าเป็นห่วงเมื่อยามาซากิยกชามาให้ "ถ้างั้นไว้กระผมผ่านร้านหนังสือกระผมจะซื้อมาฝากก็แล้วกันนะขอรับ"

"งั้นก็รบกวนด้วยนะครับ" ยามาซากิยิ้มให้อีกฝ่าย ไปๆมาๆทชชี่ก็ไม่เลวเหมือนกันแฮะ แต่ยังไงเขาก็อยากเจอกับฮิจิคาตะมากกว่าอยู่ดี

ดูเหมือนทชชี่จะลืมไปแล้วว่าชวนยามาซากิไปซื้อฟิกเกอร์อนิเมที่เขาชื่นชอบในเมือง ทั้งสองคุยกันเรื่องการ์ตูนในซีคิดส์กันอย่างออกรสอยู่นาน จนกระทั่งคอนโด้เดินผ่านมาพอดี

"อ้าว!! โทชิมาทำอะไรอยู่ที่ห้องเจ้ายามาซากิเนี่ย"

"หวา...คุณคอนโด้!!!" ยามาซากิตกใจ

"หืม มีอะไรเหรอขอรับ"

"แกทำบ้าอะไรอยู่ฟระ ได้เวลาประชุมแล้วนะโทชิ มิน่าล่ะให้คนควานหาตัวทั่วสำนักงานแล้วก็ไม่เจอ มานี่เดี๋ยวนี้เลย" คอนโด้ลากคอเสื้อฮิจิคาตะ เอ้ย ทชชี่ครูดๆออกไปจากห้องยามาซากิ แล้วเหลือบไปเห็นโอคิตะที่แอบอยู่ข้างต้นไม้แถวนั้นพอดี "อ้าวโซโกะ แกก็เหมือนกันหายหัวไปไหนตั้งนาน มานี่ทั้งคู่นั่นแหละ"

แล้วคุณคอนโด้ก็ลากคอทั้งฮิจิคาตะ(?)และโอคิตะครูดไปกับพื้นทั้งคู่

"ฟู่...รอดแล้วแฮะเรา ....จะว่าไปคุณฮิจิคาตะเรียกเราไปทำอะไรหว่า แย่แฮะเลยไม่ได้รู้เรื่องเลย" ยามาซากิพูดกับตัวเองเมื่อหัวหน้าทั้งสามพ้นสายตาไปแล้ว

-----------------------------------------------------------------------------------

ฮิจิคาตะรู้สึกว่าพักนี้เขาเพี้ยนๆพิกล หลังจากเหตุการณ์ปวดหัวจนแทบกระอักเมื่อนานแสนนานมาแล้วเขาก็รู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างมันขาดๆหายๆ จะว่าไปทำไมเขารู้สึกเหมือนสั่งให้ยามาซากิไปสืบคดีอะไรสักอย่างแต่ก็เหมือนยังไม่ได้สั่ง หรือว่าจะถามอะไรยามาซากิสักอย่างแต่ก็ยังไม่ได้ถาม จริงแล้วเขาแทบไม่ได้เจอยามาซากิเสียด้วยซ้ำทั้งๆที่มีงานสืบคดีที่สำคัญมากจะสั่งเจ้าลิ่วล้อคนสำคัญแท้ๆ

"แล้วทำไมตูต้องซื้อซีคิดส์ด้วยละฟะ..." ฮิจิคาตะเดินถือซีคิดส์เล่มของสัปดาห์นี้ออกมาจากร้านขายหนังสืออย่างงงๆ ปกติแล้วเขาอ่านซีคิดส์ซะที่ไหน มันต้องบรูมสิ บรูม แต่มือเขาก็คว้าซีคิดส์และจ่ายเงินออกมาซะดื้อๆงั้นล่ะ ชายหนุ่มพ่นควันบุหรี่อย่างไม่เข้าใจตนเอง

"ไม่เห็นต้องทำหน้างงเป็นไก่ตาตุ๊ดเลยนี่ครับคุณฮิจิคาตะ" โอคิตะที่เดินลาดตระเวนอยู่ด้วยกันทักขึ้น "ก็คุณซื้อไปให้ยามาซากิไม่ใช่เหรอครับ"

"พูดอะไรวะไอ้โซโกะ แล้วทำไมชั้นต้องไปซื้อให้ยามาซากิมันด้วย"

"ก็เมื่อวานคุณบอกเองนี่ครับว่าจะซื้อให้หมอนั่นน่ะ" โอคิตะรู้เรื่องราวทั้งหมด ก็เพราะเขาแอบตามฮิจิคาตะ(?)กับยามาซากิตั้งกะเห็นฮิจิคาตะ(?)กระโดดกอดยามาซากิเมื่อวานแล้ว

"หา...." ฮิจิคาตะขมวดคิ้วมองลูกน้อง

"ก็จริงนี่ครับ"

"ตอนไหนวะไม่เห็นจำได้"

"คุณคงจำไม่ได้หรอกครับเพราะว่านั่นไม่ใช่คุณ แต่เป็นไอ้โอตาคุงี่เง่านั่นตะหาก" โอคิตะกดน้ำที่ตู้อัตโนมัติหน้าร้านขายหนังสือมาดื่ม "แล้วคุณไม่รู้สึกตัวเหรอครับว่าไม่ได้เจอยามาซากินานแล้วน่ะ"

ฮิจิคาตะมองหน้าโอคิตะ "แล้วแกรู้ได้ไง"

"อันนี้ก็ต้องยกให้กับความฉลาดของผมล่ะครับ ไม่เหมือนคนแถวนี้ เรื่องของตัวเองแท้ๆยังไม่รู้เรื่องอีก"

"วอนนักเดี๋ยวสับให้เลือดหัวออกเลยนี่!!"

"โอ๊ยกัวจังเยย แม่จ๊ะแม่จ๋า..." โอคิตะพูดหน้าตายกวนเบื้องบาทเป็นอันมาก "ก็ผมเห็นพักหลังๆคุณฮิจิคาตะอยู่กับยามาซากิทีไรก็เป็นไอ้โอตาคุนั่นทุกทีนี่ครับ จะให้พูดไม๊ล่ะครับว่าผมคิดไง" แล้วโอคิตะก็พูดทันทีโดยไม่รอให้ฮิจิคาตะตอบ "ผมว่าไอ้โอตาคุนั่นชอบยามาซากิซะแล้วล่ะ"

"หึ พูดเป็นเล่น มันจะเป็นไปได้ไงวะ" ฮิจิคาตะทำเป็นพูดไม่ใส่ใจนัก แต่จริงๆแล้วเขาก็ตะหงิดๆอยู่เหมือนกัน เพราะเขาอยู่กับยามาซากิทีไรเป็นวูบทุกที ทั้งๆที่อยู่กับคนอื่นไม่มีวี่แวว

"เป็นไปได้สิครับ ไม่เชื่อคุณฮิจิคาตะลองไปเจอยามาซากิดูสิ" โอคิตะท้า

"..... อย่าคิดนะว่าชั้นไม่รู้ว่าแกคิดอะไร โซโกะ" ฮิจิคาตะรู้ทันว่าจอมซาดิสม์ต้องการให้เขาโดนดาบภูติสิงสู่ซะจะได้ลอบสังหารกำจัดเขาให้พ้นทาง

"ว๊า แผนแตกซะและ...แย่จริงแฮะ"

ฮิจิคาตะไม่สนใจโอคิตะที่ทำท่ากวนเกือกอยู่ข้างๆเขา ชายหนุ่มกำลังครุ่นคิดว่าเรื่องที่นักดาบหน้าอ่อนพูดเป็นความจริงหรือเปล่า เขาเองก็อยากพิสูจน์เหมือนกัน