เพลงนี้.......ไม่เกี่ยวกับความรัก[Yaoi]

ลำดับตอนที่ #3 : บทเพลงที่ 3

"จ้าวหนูฝู่น... สปาเก็ทที่หนนี้ลวกเส้นนานหน่อยนา เปลี่ยนแบรนด์แล้วเส้นมานเข็ง..."

เสียงเชฟชาวอิตาลี่ที่พูดภาษาไทยแปร่งๆสั่งการลูกมือของเขาที่กำลังต้มเส้นสปาเก็ตตี้ยี่ห้อใหม่ของภัตตาคาร

"เยส เชฟ" เจ้าหนุ่มหัวฟูที่ตอนนี้ใส่ชุดพ่อครัวอยู่รับคำ มือของเด็กหนุ่มง่วนอยู่กับการคนเส้นสปาเก็ตตี้กับซุปครีมเห็ดในหม้อคนละใบ

บรรยากาศในครัวของภัตตาคารอาหารอิตาเลี่ยนก็วุ่นวายเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เสียงสั่งงานแปร่งๆของเชฟดังวุ่นวายคลอไปกับเสียงน้ำมันในกระทะ เสียงน้ำซุปเดือดปุดๆในหม้อ เสียงมีดกระทบกับเขียง และเสียงฝีเท้าเหล่าพนักงานในครัววิ่งไปวิ่งมาเพื่อทำอาหารให้ทันออเดอร์ ภัตตาคารที่ฝุ่นทำงานอยู่นี้อยู่ที่ชั้นหนึ่งของโรงแรมหรูแห่งหนึ่งในย่านสีลมที่นักท่องเที่ยวชาวต่างชาตินิยมมาพัก ทำให้อาหารอิตาเลี่ยนผสมไทยของที่นี่เป็นแหล่งพลังงานให้กับเหล่าแขกทั้งหลาย ประกอบกับชื่อเสียงของเชฟชายสูงอายุวัยใกล้ 60 คนนี้ ทำให้ออเดอร์ถูกส่งมาไม่ขาดสาย

ฝุ่นเช็ดเหงื่อกับผ้าขนหนูแล้วเหน็บมันไว้ที่เอวตามเดิม งานในครัวไม่ใช่งานหนัก แต่มันเป็นงานเร่งรีบที่จะผิดพลาดไม่ได้ วันแรกๆที่เขาเข้ามาที่นี่ก็ได้รับหน้าที่เป็นแค่เด็กรับใช้คอยล้างจานกับทิ้งขยะ แต่นับจากนั้นผ่านมา 1 ปี ความสามารถด้านการทำอาหารของฝุ่นก็ค่อยๆประจักษ์ต่อเชฟ เขาจึงเลื่อนขั้นมาเป็นผู้ช่วยเชฟฝ่ายต้มได้ในเวลาไม่นาน

"เส้นสปาเก็ตตี้ได้ที่แล้วครับเชฟ" ฝุ่นหันไปแจ้งแก่ชายชราเมื่อเขาคลุกเส้นสปาเก็ตตี้กับเนยเสร็จเรียบร้อย

"ดีม่ากๆ วางเอาไว้ตรงน่าน แล้วต้มเกรวี่หม้อหม่ายให้ด้วย หนูน้ามไปช่วยจ้าวหนูฝู่นที"

"เยส เชฟ"

เสียงตอบรับชายชราคือเสียงหวานๆของเด็กสาวเจ้าของชื่อที่อายุน้อยกว่าฝุ่นสองปี เธอเดินมาหาเด็กหนุ่มที่มองเธอด้วยตาปรือๆของเขาก่อนพูดกับสาวน้อยด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ

"น้ำหยิบมันฝรั่งแครอทกับหอมใหญ่มาที แล้วตักน้ำสต๊อกตรงนั้นมาชามใหญ่ๆชามนึง"

"ค่ะ"

ไม่นานนักพวกเครื่องปรุงสำหรับทำน้ำเกรวี่ก็มาอยู่ตรงหน้าฝุ่น เด็กหนุ่มปอกมันฝรั่งด้วยความรวดเร็วต่างกับสาวน้อยที่ค่อยๆปอกแครอทช้าๆ ถึงเธอจะพยายามรีบเร่งแค่ไหนก็ยังไม่ทันมือของฝุ่นที่ชำนาญการครัวมากกว่า

"น้ำไปตั้งหม้อซุปให้ผมดีกว่านะ เทน้ำสต๊อกใส่แล้วตั้งไฟอย่าแรงมาก คอยช้อนฟองออกด้วยนะครับ" เด็กหนุ่มพูดอย่างเร่งรีบเหมือนเคยขณะที่มือหั่นหัวหอมใหญ่อย่างรวดเร็ว

"ฝุ่นนี่เก่งจังเลยนะคะ แค่ไม่นานก็ได้เลื่อนขั้นเป็นผู้ช่วยเชฟแล้ว น้ำสิยังเป็นแค่เด็กฝึกงานอยู่เลยอ่ะ" เธอพูดเสียงจ๋อยๆเมื่อรู้ว่าตัวเองยังห่างชั้นนักกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ ทั้งๆที่เธอเข้ามาทำงานก่อนฝุ่นพักใหญ่แท้ๆ

"ไม่หรอกครับ ก็แค่พอมีฝีมือติดตัวนิดหน่อยก่อนมาทำงานที่นี่น่ะ ...ถ้าน้ำเดือดแล้วใส่เนื้อวัวเลย ระวังหม้อร้อนนะครับ" ฝุ่นพูดเตือนเมื่อเห็นน้ำค่อยๆหย่อนชิ้นเนื้อวัวด้วยความกล้าๆกลัวๆ "ถ้าใจรักเสียอย่าง ฝึกไม่นานก็ได้เลื่อนขั้นแล้วล่ะครับ"

"คงยากน่ะสิคะ ก็ที่นี่มีแต่คนเก่งๆอยู่ทั้งนั้นเลยนี่นา"

"อย่างน้ำน่ะทำได้อยู่แล้วล่ะครับ น้ำรู้ตัวรึเปล่าว่ามีความมุ่งมั่นมากกว่าผมตั้งเยอะแน่ะ" เด็กหนุ่มหันมายิ้มให้สาวน้อยด้วยดวงตาเหม่อลอยของเขา "โอ๊ะๆแย่ล่ะสิ ขืนพูดตอนทำอาหารเดี๋ยวเชฟจะว่าเอานะครับ ....อย่าไปบอกเชฟล่ะ"

"คิกคิก ไม่บอกหรอกค่ะ ความลับเนอะ"

ทั้งสองคนยิ้มให้กันอย่างรู้ทัน ก็เพราะคุณตาอายุ 60 ที่เป็นเชฟของที่นี่เข้มงวดเรื่องความสะอาดมากพอๆกับรสชาติอาหารที่เขาภาคภูมิใจ เหล่าผู้ช่วยจึงต่างหวาดกลัวมากเวลาที่เชฟดุด่า ทั้งๆที่ปกติเป็นคุณตาใจดีเหมือนซานตาคลอสแท้ๆ

.................................................................

วันๆหนึ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตกเย็นของวันเดียวกันเวลา 16.30 น. ก็ได้เวลาออกกะของฝุ่น เด็กหนุ่มเดินออกมาหลังร้านพร้อมๆกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความอ่อนล้า วันนี้ท่าทางอาหารของร้านจะขายดีเพราะรู้สึกเหมือนออเดอร์จะมากกว่าปกติสักสองเท่าได้ ฝุ่นนั่งเผละลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างประตูหลังของร้าน พลางยกมือทักทายเจ้าเด็กรับใช้คนใหม่ที่ทำลังเข็นขยะไปทิ้ง

"ฝุ่นคะ" เสียงของน้ำ สาวน้อยที่เป็นผู้ช่วยเขาในวันนี้เอ่ยทักขึ้น "เหนื่อยจังเลยเนอะวันนี้ ไม่รู้ผู้จัดการร้านจะเพิ่มโบนัสให้รึเปล่าเนอะ"

"นั่นสินะครับ แต่ก็สนุกดีนะ" ฝุ่นกระเถิบออกให้น้ำนั่งด้วย ซึ่งสาวเจ้าก็ทำตามแต่โดยดี

"เดี๋ยวฝุ่นเลิกงานแล้วกลับบ้านเลยรึเปล่าคะ"

"ผมต้องไปทำงานต่อน่ะครับ น้ำล่ะกลับบ้านเลยรึเปล่า"

"....น้ำไม่มีบ้านหรอกค่ะ ตอนนี้อยู่กับแฟนในห้องเช่า แต่แฟนก็ไม่ค่อยกลับมาเลย" เธอดูเศร้าๆเมื่อพูดถึงเรื่องนี้

"เหรอ.....ขอโทษนะที่พูดเรื่องไม่สบายใจ"

"ไม่เป็นไรค่ะ น้ำชินซะแล้วล่ะ" เธอฝืนยิ้มให้ฝุ่น "แล้วฝุ่นไปทำงานที่ไหนเหรอ"

"ไปเล่นดนตรีแถวๆทองหล่อน่ะครับ ...เดี๋ยวผมต้องกลับบ้านก่อนแล้วล่ะ ขืนไปไม่ทันผู้จัดการไม่จ่ายแน่เลย" ฝุ่นมองนาฬิกาที่ติดอยู่บนผนัง "งั้นผมขอตัวนะ เจอกันพรุ่งนี้ครับ"

".... เอ่อ... ฝุ่นจะว่าอะไรไม๊ถ้าน้ำจะขอไปด้วยน่ะค่ะ"

"เอ๋?"

"คือยังไงน้ำก็ไม่อยากกลับไปที่ห้องเช่าอีกแล้วค่ะ แฟนของน้ำก็ไม่อยู่หลายวันแล้ว กลับไปก็ไม่มีใคร... น้ำ...น้ำเหงาน่ะค่ะ"

ตาปรือๆของฝุ่นกระพริบปริบๆด้วยความอึ้ง เขาไม่รู้ว่าสาวน้อยตรงหน้าที่จู่ๆก็ขอไปบ้าน(ห้อง)ของเขานี่คิดอะไรอยู่ แต่ที่รู้ๆคือมันไม่ควรอย่างยิ่ง ฝุ่นจึงตอบปฏิเสธไปอย่างนุ่มนวลที่สุดเท่าที่เขาพอจะคิดได้

"อย่าเลยครับ มันคงไม่ดีหากแฟนของน้ำรู้เข้า"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เค้าไม่ค่อยสนใจน้ำอยู่แล้ว ยังไงเค้าก็ไม่มีทางรู้หรอก" สาวน้อยกระเง้ากระงอด "ขอร้องล่ะค่ะ นะคะฝุ่น"

"......ขอโทษครับ วันนี้คงไม่ได้จริงๆ" ฝุ่นยังยืนยันคำเดิม "ไว้วันไหนหยุดงานค่อยไปก็แล้วกันนะครับ วันนี้ผมต้องไปทำงานต่อคงไม่สะดวก ขอโทษจริงๆนะ"

"งั้นวันอื่นต้องให้น้ำไปที่บ้านฝุ่นนะคะ สัญญานะ..."

"เอ่อ... ก็... ก็... ครับ"

ฝุ่นเดินจากมาอย่างงงๆ เขาไม่เข้าใจว่าเด็กสาวต้องการอะไรกันแน่ ชายหนุ่มไม่อยากคิดไปในทางลบสักเท่าไหร่เพราะมันจะไม่ดีกับเขาและฝ่ายหญิงเอง แต่ไม่ว่าอีกฝ่ายจะคิดยังไงก็ตาม ฝุ่นก็สัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่มีวันให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นเป็นอันขาด แต่เขาเป็นคนปฏิเสธคนไม่เก่ง ถ้าน้ำต้องการจะมาบ้าน(ห้อง)ของเขาให้ได้จริงๆ อย่างน้อยเขาก็ไม่อยากให้มันเป็นสองต่อสอง แถมยังตกปากรับคำไปแล้วอีกต่างหาก

..........คงต้องพึ่งเจ้าพวกนั้นซะแล้ว.............