Gintama [yaoi] yamaxhijixtossi : One love, love ones.

ลำดับตอนที่ #3 : Part 3

เช้าวันต่อมา ฮิจิคาตะลืมตาโพลงขึ้นมาท่ามกลางความมืด แล้วเขาก็รู้สึกปวดหัวตะหงิดๆ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เขาจำได้แค่ว่าอยู่ๆก็ปวดหัวจนแทบระเบิดเมื่อนานมาแล้ว ชายหนุ่มมองไปรอบๆก็พบว่าอยู่ในห้องของตัวเอง ตัวเขาอยู่ในชุดยูกาตะที่หลุดลุ่ย คงมีใครเปลี่ยนชุดให้เขาล่ะมั้ง มือของฮิจิคาตะคลำๆดูบนหัวนอนเผื่อจะเจอบุหรี่จะได้จุดสูบไล่อาการปวดหัวออกไปสักหน่อย แต่แล้วมือก็ไปจับอะไรคล้ายๆผมคนทำเอาชายหนุ่มคิ้วกระตุก

"....อะไรวะ" พอเลื่อนมือลงมาก็คลำพบใบหน้าของใครบางคนที่นอนอยู่ข้างๆ "ไม่น่า....คนสินะ คนแน่ๆ...คงไม่ใช่....ผี.....หรอกน่า...." ฮิจิคาตะรวบรวมความกล้าเปิดผ้าห่มขึ้นดู.... ก็พบยามาซากินอนหลับสนิทอยู่ในสภาพที่หลุดลุ่ยไม่แพ้กัน ที่สำคัญอีกฝ่ายกำลังกอดเอวเขาไว้อีกต่างหาก

ยามาซากิรู้สึกอึดอัดขึ้นมา เหมือนมีอะไรสักอย่างรัดตัวเขาจนเริ่มหายใจไม่ออก เมื่อค่อยๆลืมตาขึ้นก็พบคนที่เคยนอนอยู่ด้วยแผ่รังสีอำมหิตออกมาแบบเขื่อนทะลัก

"ทะ...ทชชี่คุง???"

"แกเรียกใครว่าทชชี่นะ......ไอ้-คุณ-ยา-มา-ซา-กิ......" ฮิจิคาตะเดือดควันปุดๆ

......

"จ๊ากกกกกกกกก ผมขอโทษคร้าบบบบบบบบบ" ยามาซากิแหกปากร้องสุดเสียง แล้ววิ่งออกมาจากห้องฮิจิคาตะอย่างไม่คิดชีวิต

"หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้ยามาซากิ!!!!! ไอ้บ้าเอ๊ย!!!!" ฮิจิคาตะตะโกนออกมาจากห้องไล่หลังยามาซากิที่วิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกโมโหเป็นอันมากที่อีกฝ่ายกล้ามานอนถึงในห้องอันศักดิ์สิทธิ์ของเขา แถมยังฟูกเดียวกันอีก เมื่อวานมันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย....

"โทเชร้...." เสียงคอนโด้แว่วมาแต่ไกล ไม่ทันไรเขาก็ปรากฏตัวตรงหน้าฮิจิคาตะ "นายยังไม่ตายใช่ไม๊ ....โทเช้...ตอบเซ่โทเช้....."

"อย่าตะโกนกรอกหูสิครับ มันน่ารำคาญนะไอ้กอริลล่า" ฮิจิคาตะพูดตอบหน้าบูด "ผมจะไปตายกะเรื่องแค่นี้ได้ไงล่ะ บ้าบอจริงๆ"

"แย่จังนะครับ นึกว่าคุณฮิจิคาตะตายไปแล้วซะอีก ....แย่จริงๆเล้ย" โอคิตะเดินส่ายหน้ามาสมทบ "อุตส่าห์บอกคุณคอนโด้ไว้แกก็ไม่เชื่อผมซะอีก รู้งี้ฆ่าทิ้งไปตั้งกะเมื่อวานก็ดีแล้วแท้ๆเชียว..." ประโยคหลังนั่นเขาจงใจพูดอุบอิบแต่พอให้อีกฝ่ายได้ยิน

"แกอยากตายตอนนี้งั้นสินะโซโกะ"

"ไม่อยากตายหรอกครับทชชี่"

".....แกว่าไงนะ...."

"ก็หมอนี่น่ะสิ มาบอกชั้นว่านายถูกดาบภูติสิงสู่จนวิญญาณหายไปแล้ว" คุณคอนโด้อธิบาย "ชะ....ชั้นก็เลยนึกว่า....ฮึก...โทเชร้!!!!" เขาไม่พูดเปล่าๆแต่กระโดดกอดฮิจิคาตะน้ำตาไหลพรากๆ

"...อย่าซีเฟ้ย ขยะแขยง....ปล๊อย...." ฮิจิคาตะพยายามผลักหัวหน้ากอริลล่าของเขาออก

"แล้วยามาซากิล่ะครับ เมื่อวานผมโยนภาระคุณให้เขาไปนี่นา แล้วหมอนั่นไปไหนแล้ว" โอคิตะถามหน้าตายพลางมองไปมาในห้องของฮิจิคาตะ

"....มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่... คุณคอนโด้...ถ้าคุณไม่ปล่อยอีกผมจะฟันทิ้งนะครับ" ชายหนุ่มขู่ซะจนคอนโด้กระโดดโหยงหนี "บ้าเอ๊ย ชั้นจำได้แค่ตัวเองปวดหัว แล้วก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย"

"ไปถามยามาซากิเอาก็แล้วกันครับ ผมขี้เกียจเล่า" พูดจบโอคิตะก็เดินออกไป คอนโด้ก็เดินตามไปด้วยเพื่อไปทำงาน

"อะไรวะ ให้เล่าแค่นี้ก็ไม่ได้ นิสัยเสียจริงๆ" เขาบ่นอุบไล่หลังทั้งคู่ สงสัยต้องไปบังคับถามเอาจากยามาซากิซะแล้ว
-------------------------------------------------------------------------------------------

ทางยามาซากิที่รอดพ้นปากเหยี่ยวปากกามาได้ก็รีบกลับห้องตัวเอง แล้วเปลี่ยนเครื่องทรงเป็นชุดทำงานอย่างเร่งรีบก่อนที่ความซวยจะมาเยือนเป็นคำรบสอง แต่ก็รู้สึกโล่งใจที่รองหัวหน้าของเขากลับมาเป็นคนเดิมแล้วและหวังว่าคงจะไม่กลายเป็นโอตาคุไปอีก

"จบกันซะที ....ไปทำงานดีกว่า"

"ยามาซากิ!!!!"

"เจ๊ย!!!" เจ้าของชื่อที่เพิ่งจะโล่งใจสะดุ้งโหยงด้วยเสียงเรียกที่แสดงถึงความไม่ปลอดภัยของเขา ฮิจิคาตะเดินเข้ามาในห้องยามาซากิพลางมองหน้าลูกน้องด้วยสีหน้าสุดโหดที่ยามาซากิต้องขนลุกเกรียว

"เมื่อวานเกิดอะไรขึ้น คายออกมาเดี๋ยวนี้" รองหัวหน้าขู่

"มะมะมะไม่มีอะไรนี่คร้าบบบบ" ยามาซากิเสียงสั่นขณะตอบ จะให้บอกได้ไงเล่าว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรน่าอดสูกับฮิจิคาตะบ้าง

"บอกมาเดี๋ยวนี้...." ท่านรองชักดาบออกมาจ่อคอหอยยามาซากิที่ทรุดเข่าอ่อน

"ไม่มีอะไรจริงๆนะครับรอง... อย่าทำผมเลยครับ" สายสืบหนุ่มโบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน "ไม่มีอะไรจริงๆนะครับ รองแค่สลบไปเท่านั้นเองแหละครับ"

"แล้วทำไมไอ้โซโกะมันบอกว่าชั้นโดนดาบภูติสิงสู่หา... แกบอกมานะว่าไอ้โอตาคุนั่นทำอะไรบ้าง"

"ไม่ต้องห่วงครับ...ทชชี่คุงไม่ได้ทำอะไรหรอกครับ" ครับรอง ทชชี่คุงไม่ได้ทำอะไรเลย...ผมสิที่เป็นคนทำทุกอย่างเลยน่ะ..... ยามาซากิคิดในใจ แต่ดูเหมือนฮิจิคาตะจะรู้ว่าเขาพูดไม่ตรงกับที่คิดอยู่ เพราะดาบที่ฮิจิคาตะถือมันใกล้เข้ามาที่คอของเขาเรื่อยๆ

"ยา-มา-ซา-กิ......"

"หวา....ขอโทษครับ!! ขอโทษครับๆๆขอโทษคร้าบ!!!!....." ยามาซากิคำนับปะหลกๆโขกหัวกับพื้นหลายรอบเผื่อฮิจิคาตะจะไว้ชีวิตเขา แต่ฮิจิคาตะกลับเงียบไปนาน ทำเอาคุณสายลับไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาพักใหญ่ๆเพราะกลัวที่จะสบตากับปีศาจตรงหน้าที่พร้อมจะเชือดเขาได้ทุกเมื่อ

"..........."

"..........?"

"..........."

".........รองครับ?" ยามาซากิเงยหน้าขึ้นมา ดาบที่จ่อคอเขาหายไปแล้ว เห็นเพียงแต่ฮิจิคาตะยืนค้ำหัวเขาอยู่เท่านั้น

".........."

"เอ่อ...รองครับ?!" ยามาซากิประหลาดใจที่อีกฝ่ายยืนนิ่งราวกับรูปปั้น

"........." ฮิจิคาตะยืนโงนเงนๆ แล้วค่อยๆยกมือขึ้นมากุมหน้าผากท่ามกลางความเงียบกริบ ดาบที่มือหล่นตุ้บลงบนพื้น

"รอง เป็นอะไรไปครับ" คนเป็นลูกน้องลุกขึ้นยืนเข้าไปจับไหล่รองหัวหน้าเขย่าด้วยความเป็นห่วง แต่แล้วมือของฮิจิคาตะก็ดึงเอวยามาซากิมากอดไว้แน่นและซุกหน้าลงบนไหล่ของร่างที่เล็กกว่า ยามาซากิสะดุ้งโหยงและหน้าแดงก่ำด้วยความตกใจ "เหวอ...รองคร้าบ ทำอะไรน่ะครับ"

"คุณยามาซากิ บาดเจ็บรึเปล่าขอรับ" สำเนียงการพูดของฮิจิคาตะเปลี่ยนไป เมื่อเขาเงยหน้าจากไหล่ของยามาซากิก็ไม่ใช่แววตาคมกริบปานจะเชือดอีกแล้วแต่เป็นแววตาเลิ่กลั่กกังวลของโอตาคุหนุ่มเจ้าเดิมที่มองเขาด้วยความเป็นห่วงจนน้ำตาคลอเบ้า

"เอ่อ...รองครับ?" ยามาซากิอึกอัก

"ก็บอกแล้วไงขอรับว่าอย่าเรียกว่ารอง กระผมไม่ค่อยชอบน่ะขอรับ" ฮิจิคาตะ(?)ยิ้มให้เมื่อรู้ว่ายามาซากิไม่ได้บาดเจ็บอะไร "เรียกกระผมว่าทชชี่สิขอรับ"

"อ่า...ครับทชชี่คุง" มันมาอีกแล้ว.... ยามาซากิอยากจะร้องไห้

"ไหนๆก็ไหนๆแล้วไปเดินเล่นกับกระผมไหมขอรับ วันนี้มีฟิกเกอร์ล๊อตใหม่ของโทโมเอะ 5000 วางขายด้วยนะขอรับ" เขาชวนมันซะดื้อๆด้วยรอยยิ้ม แล้วก้มเก็บดาบภูติที่ตกอยู่ใส่ฝักเหมือนเดิม

"ไม่ล่ะครับ ผมมีงานต้องทำจริงๆนะครับ" ยามาซากิปฏิเสธอย่างนุ่มนวล

พอดีกับที่โอคิตะเดินมาเรียก "คุณฮิจิคาตะ ได้เวลาออกลาดตระเวนแล้วนะครับ ...ทำอะไรกันอยู่น่ะครับ"

"คุณโอคิตะเรียกแล้วนะครับรอง เอ้ย... เอ่อ รองนั่นแหละครับ ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะคร้าบบบ" ยามาซากิวิ่งจู๊ดหนีไปทันที

"เดี๋ยวสิขอรับคุณยามาซากิ รอกระผมด้วยขอรับ!!!" ทชชี่ทำท่าจะวิ่งตามไปแต่โดนโอคิตะฉุดแขนไว้เสียก่อน

"จะไปไหน... ไอ้โอตาคุงี่เง่า...." เจ้าชายซาดิสม์เรียกด้วยน้ำเสียงเหี้ยมโหดและสีหน้าสะใจอย่างแรง

"ปล่อยนะขอรับ รุ่นพี่โอคิตะ ยะ...อย่าทำอะไรกระผมเลยนะขอรับ จะใช้ให้กระผมไปซื้อขนมปังหรือน้ำผลไม้ก็ยอมแล้วขอร้าบบ" ทชชี่กุมหัวงุดๆด้วยกลัวโดนอีกฝ่ายทำร้าย

"ไม่ต้องห่วงหรอกนะชั้นไม่ทำแบบนั้นหรอก" โอคิตะชักดาบออกมาเมื่อสบโอกาสรังแก "เห็นแบบนี้ชั้นก็ไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า อยู่เฉยๆแล้วจะส่งไปโลกหน้าแบบสบายๆไง" เขาเงื้อดาบทำท่าเตรียมฟัน

"หวาๆๆๆ อย่านะขอร้าบ..."

"ไปบ้าฟิกเกอร์ต่อที่โลกโน้นซะเหอะ ไอ้คุณฮิจิคาตะ!!!!!"

.....เคร้ง!!!!....

เสียงดาบปะทะกันอย่างรุนแรง

คาตะนะของโอคิตะที่หวดลงมาหมายจะบั่นคอฮิจิคาตะนั้นถูกรับไว้ด้วยดาบภูติที่เจ้าของชักออกมาทันพอดี แววตาของร่างที่เคยถูกทชชี่ครอบครองก็กลับเป็นสายตาคมกริบของฮิจิคาตะตัวจริงเหมือนเดิม

"ทำอะไรของแกวะโซโกะ...."

"อ้าว...นึกว่าเป็นทชชี่ซะอีกนะครับเนี่ย มุขแนวใหม่ไว้ใช้หลอกล่อศัตรูเหรอครับ" โอคิตะประหลาดใจเล็กน้อย

"ใครเป็นทชชี่กันวะหา... เดี๋ยวปั๊ดเตะส่งกลับดาวบ้านเกิดเลยนี่!!! ...แล้วเจ้ายามาซากิหายหัวไปไหน"

"วิ่งหนีไปแล้วล่ะครับ" โอคิตะเก็บดาบเข้าฝัก

"ชิ... ยังไม่ทันจะถามให้รู้เรื่องเลย ไอ้บ้านั่น" ฮิจิคาตะจุดบุหรี่สูบ "เจออีกทีจะทำให้คายออกมาให้ได้..."

นักดาบหน้าอ่อนเอียงคอด้วยความสงสัย "ก็เมื่อกี๊คุณฮิจิคาตะก็อยู่กับยามาซากิตั้งนานนี่ครับ ทำไมไม่ถามล่ะครับ"

"อยู่ตั้งนานบ้าอะไร พอชั้นเอาดาบจ่อคอมันมันก็หนีไปซะเฉยๆต่างหาก ตอนนายมาเห็นมันรึไง"

"เห...ตอนผมอยู่ยามาซากิก็อยู่นี่ครับ ยังคุยกับคุณฮิจิคาตะอยู่เลย หรือว่าตอนนั้นคุณกลายเป็นทชชี่ไปจริงๆน่ะครับ"

"ทชช่งทชชี่อะไร ไม่รู้โว้ย.... ไม่เห็นจะจำได้...ไปทำงานกันได้แล้ว" พูดจบฮิจิคาตะก็พ่นควันบุหรี่เดินนำไป

"........" โอคิตะทำหน้าครุ่นคิด ตอนที่เขาลงดาบไปท่าทางจะไม่ใช่ฮิจิคาตะจริงๆนั่นแหละ แต่พอพริบตาก็กลับเป็นคุณมายองเล่อร์ตามเดิม มันหมายความว่าไงกันหว่า