ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part 2
เวลาผ่านไป เมื่อโทโมเอะ 5000 ได้จบลง ฮิจิคาตะ(?) ก็ทำหน้าเสียดายประมาณว่า ว๊า..จบแล้วเหรอ ส่วนยามาซากิที่ทำหน้าแหยๆตั้งแต่โทโมเอะ 5000เริ่มฉายยันจบก็เริ่มเมื่อยกราม... แล้วเขาก็สบโอกาสลี้....
"เอ่อ...รองฯครับ อนิเมจบแล้ว... ผม... ไปได้รึยังครับ"
"หา...จะไปแล้วเหรอขอรับ" ฮิจิคาตะ(?)ทำหน้ากระเง้ากระงอด "...อย่าเพิ่งไปเลยนะขอรับคุณยามาซากิ"
"ง่า....ไม่ไหวมั้งครับ ผมก็มีเรื่องของผมต้องทำเหมือนกันนาคร้าบ...." ยามาซากิพยายามบ่ายเบี่ยง "โอ้ จริงสิ นี่ก็มืดมากแล้วผมยังไม่ได้ไปอาบน้ำเลยครับ คืนนี้กะว่าจะนอนเร็วๆซะหน่อย ไหนๆก็ไหนๆแล้วผมต้องขอตัวก่อนนะคร้าบ" ยามาซากิไม่รอให้ตัวเองพูดจบ เขารีบลุกขึ้นเตรียมวิ่ง
"เดี๋ยวสิขอร้าบ... ให้กระผมไปอาบน้ำด้วยนะขอร้าบบบบ"
ยามาซากิไม่ทัน คราวนี้ฮิจิคาตะ(?)กระโดดใส่เขาจนลงไปนอนคลุกฝุ่นบนพื้น "แหงะ....ปล่อยผมไปเต๊อออ มันหนักนะครับรอง...."
"อย่าเพิ่งทิ้งกระผมสิขอรับ ให้กระผมไปอาบด้วยนะขอรับ ที่นี่น่ากลัวจิงๆเลยอ้ะ ....ถ้ากระผมไปอาบน้ำคนเดียวกระผมต้องกลัวจนอุจจาระแตกแตนแน่ๆเลยขอร้าบ..."
ยามาซากิคอตก...ให้ตายสิว๊า...นี่มันเวรกรรมอะไรของเขากันเนี่ย.... รองหัวหน้ากลายเป็นโอตาคุงี่เง่าแถมมาเกาะเขาหนึบหนับยิ่งกว่าปลิงทะเลซะอีก เอาไงก็เอาวะ ขอแค่พาไปอาบน้ำด้วยคงไม่เป็นไรมั้ง.... ยามาซากิชักรู้สึกว่าตัวเองเป็นพี่เลี้ยงเด็กและกำลังดูแลเด็กขี้แงหนึ่งคน
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ยามาซากิไม่เคยคิดเลยว่าไอ้การอาบน้ำนี่มันช่างยากลำบากได้ถึงขนาดนี้ เขาหอบแฮ่กๆคลานออกมาจากห้องน้ำในชุดยูกาตะและตีสีหน้าไม่เสบยออกมา ต่างกับฮิจิคาตะ(?)ที่ใส่ชุดยูกาตะเช่นกันแต่เดินออกมาอย่างแช่มชื่นหน้าตายิ้มแย้มเบิกบาน จะไม่ให้เป็นอย่างนั้นได้อย่างไรเมื่อยามาซากิต้องคอยลากฮิจิคาตะ(?)ที่กระโดดหลบหลังเขาเสมอเมื่อเจอชินเซ็นงุมิคนอื่นๆที่ทำหน้าสงสัย ยามาซากิต้องคอยพูดบ่ายเบี่ยงถึงพฤติกรรมแปลกๆของฮิจิคาตะ(?) แถมยังต้องคอยหยิบสบู่แชมพูโน่นนี่นั่นให้ฮิจิคาตะ(?)ที่ไม่กล้าเดินไปหยิบเอง แล้วไหงต้องมาสระผมแถมถูหลังให้อีกด้วย......
"มะ...ไม่เอาแล้ว...พอที...." ยามาซากิคร่ำครวญ "ขืนเป็นแบบนี้ ต้องตกอับจากสปายกลายเป็นเบ๊แหงๆ...ม่าย..."
"หืม..พูดอะไรรึขอรับคุณยามาซากิ" ฮิจิคาตะ(?) ไม่ทันได้ฟังเพราะมัวแต่กินไอศกรีมแท่งหลังอาบน้ำอยู่ "อยากกินไอศกรีมเหรอขอรับ ถ้าไม่รังเกียจกระผมแบ่งให้ก็ได้นะขอรับ" แล้วเขาก็เอาไอศกรีมแท่งอันเดียวกันนั้นยัดปากยามาซากิ
"อู้...อื้อ....อื้อๆๆ" ยามาซากิพยายามบอกว่าไม่ใช่อย่างนั้นโว้ย....แล้วกัดไอศกรีมหมดแท่งแถมกลืนเอื๊อกลงไป "รองครับ... คือ ผมรู้สึกเพลียยังไงบอกไม่ถูก ขอตัวไปนอนก่อนล่ะครับ"
"ดะ...เดี๋ยวสิขอร้าบ" ฮิจิคาตะ(?)รั้งยามาซากิไว้อีกครั้ง จนอีกฝ่ายชักเหลืออด
"อะไรอีกเล่า!!! ยุ่งวุ่นวายอยู่ได้ น่ารำคาญชะมัดเลย!!!!!" ยามาซากิหันไปตะคอกใส่ฮิจิคาตะ(?)เป็นครั้งแรก แต่แล้วก็ต้องชะงักด้วยสีหน้าของฮิจิคาตะ(?)ที่ตกใจจนเหมือนจะร้องไห้อีกแล้ว "หวาๆ รองครับ...หง่ะ ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจนะ...."
ฮิจิคาตะ(?)เปลี่ยนจากสีหน้าตกใจเป็นขมวดคิ้ว กัดริมฝีปาก "ฮึก...ถ้า..ถ้ากระผมรบกวนคุณยามาซากิ ....ขออภัยด้วยนะขอรับ..." ฮิจิคาตะ(?)พูดไปน้ำตาคลอเบ้าไป "แต่ว่า......กระผมกลัวจริงๆนะขอรับ...."
ยามาซากิรีบเข้าไปปลอบก่อนที่ฮิจิคาตะจะร้องไห้มากไปกว่านี้เพราะกลัวคนอื่นจะมาเห็นเข้า... แต่อีกใจนึงก็ไม่อยากเห็นอีกฝ่ายร้องไห้ "รู้แล้วๆ ขอโทษนะครับรองฯ...ง่า...งั้นเดี๋ยวผมไปส่งที่ห้องของรองฯก็แล้วกันครับ...มาเถอะครับ" ยามาซากิลากตัวรองหัวหน้า(?)ของเขาที่กำลังอยู่ในอารมณ์มาคุให้ค่อยๆเดินไปตามระเบียง เขาเพิ่งรู้ตัวนี่แหละว่าแพ้สีหน้าแบบนั้นของฮิจิคาตะ ก็ปกติแล้วมีหรือที่รองหัวหน้าของเขาจะแสดงอะไรแบบนี้ออกมาได้ จริงๆแล้วเขาไม่อยากเห็นฮิจิคาตะเป็นแบบนี้เลย ให้วิ่งไล่กระทืบเขายังจะดีซะกว่า
"ถึงแล้วครับรองฯ" ยามาซากิพาฮิจิคาตะ(?)มาถึงห้องจนได้ "....ถ้างั้นผมไปแล้วนะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ"
"ยะ...อย่าเพิ่งไปสิขอรับ คุณยามาซากิ..." เป็นอย่างที่ยามาซากิคิดไว้จริงๆ นึกแล้วว่าต้องเรียก...
"มีอะไรอีกล่ะคร้าบบบ........" เขาทำเสียงเนือยๆ รู้สึกเหนื่อยล้าเต็มที ทางใจน่ะ....เมื่อไหร่ตูจะได้ไปหลับนอนซะทีวะเนี่ย....
"คือว่า....ผมกลัวผีอ่าขอรับ...." ฮิจิคาตะ(?)มองล่อกแล่กไปมา "....ช่วยนอนเป็นเพื่อนกระผมได้ไหมขอรับ"
"..........." ไม่มีเสียงตอบจากยามาซากิ มีแต่สีหน้าตกใจส่งกลับไปให้อีกฝ่ายเท่านั้น "ห๊าาาา....."
"...ทะ....ทำไมล่ะขอรับ หรือกระผมกรน...หรือกระผมนอนดิ้นอย่างนั้นหรือขอรับ" ฮิจิคาตะ(?)ลุกลี้ลุกลนเมื่อเห็นรีแอ๊คชั่นของยามาซากิ
"....เปล่าทั้งนั้นแหละครับ..." ใครจะไปนึกล่ะว่ารองหัวหน้าจะยอมรับว่าตัวเองกลัวผีง่ายๆแบบนี้ ให้ตายสิ ไงๆไอ้หมอนี่ก็ไม่ใช่ฮิจิคาตะ โทชิโร่ที่เขารู้จักแน่ๆ แถมจะให้เขาไปนอนกับตัวเองอีกเนี่ยนะ.....ฝัน ต้องกำลังฝันอยู่
"ถ้างั้นคุณยามาซากินอนกับกระผมหน่อยสิขอรับ .....ได้โปรดนะขอรับ" ฮิจิคาตะ(?)ยังเว้าวอนไม่เลิก
"ก็ได้ครับ..." ยามาซากิรับปากอย่างเสียไม่ได้ แต่อีกใจก็คิดว่าดีเหมือนกัน ....ซักครั้งเถอะน่า โอกาสนี้คงไม่มีอีกแล้วตลอดชีวิตของเขาที่จะได้นอนในห้องเดียวกับผู้ชายที่เขาชื่นชมมาตลอดโดยไม่โดนไล่สับ ถึงจะไม่ใช่ตัวจริงๆก็คงพอกล้อมแกล้ม.... เอาน่า...ให้มันเป็นความทรงจำซักครั้งก็แล้วกัน คิดแล้วยามาซากิก็อดแอบยิ้มกับตัวเองไม่ได้ ฮิจิคาตะ โทชิโร่ รองหัวหน้าปีศาจแห่งชินเซ็นงุมิกำลังขอร้องลูกน้องตัวเองให้นอนเป็นเพื่อนเพราะกลัวผี.... พรืดด.... สปายหนุ่มพยายามกลั้นหัวเราะ
"งั้นผมปูฟูกให้ก็แล้วกันนะครับ" ยามาซากิเปิดตู้เก็บของในห้องฮิจิคาตะออกด้วยความคุ้นเคย ในชินเซ็นงุมิเขารู้หมดแหละว่าอะไรอยู่ที่ไหน ก็เป็นสายลับนี่นา แล้วยามาซากิก็พบว่ามันมีฟูกแค่ผืนเดียว...
"แย่ล่ะสิ รองครับ สงสัยฟูกจะไม่พอแล้วล่ะครับ"
"ไม่เป็นไรหรอกขอรับ นอนฟูกเดียวกันก็ได้ขอรับ"
คราวนี้ยามาซากิหันมาทำตาเบิกโพลงใส่ฮิจิคาตะ(?) "จะจะจะ..จะดีเหรอคร้าบบบบ" สาบานได้นะว่าเขาไม่ได้หูฝาด
"...ไม่ได้เหรอขอรับ นอนฟูกเดียวกันน่าสนุกออกนะขอรับ เหมือนตอนไปทัศนศึกษาเลย" ฮิจิคาตะ(?)ยิ้มอย่างเบิกบานราวกับได้เล่นของเล่นใหม่ "จะได้เพิ่มค่าความสนิทสนมระหว่างกระผมกับยามาซากิคุงไงล่ะขอรับ"
"ไม่ใช่เกมนะครับรอง...." แถมเป็นเกมแนวจีบสาวซะด้วยสิ ยามาซากิคิด "แถมน่าอึดอัดออกนะครับ หมอนก็มีอันเดียวซะด้วยสิ"
"ไม่เป็นไรหรอกขอรับ รับรองกระผมไม่ไปเบียดคุณยามาซากิแน่นอนขอรับ" ฮิจิคาตะ(?)เดินมาช่วยยามาซากิปูฟูก "แถมคืนนี้ก็อากาศเย็นด้วย ยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่เลยขอรับ..... คุณยามาซากิห้ามหนีไปจากกระผมนะขอรับ ไม่งั้นกระผมโกรธจริงๆด้วย"
"....ง่ะ ไม่หนีหรอกครับรอง..."
"อย่าเรียกว่ารองๆๆ เลยขอรับ มันดูห่างเหินยังไงก็ไม่รู้ เรียกกระผมว่าทชชี่ดีกว่านะขอรับ"
"อ่า ครับ ทชชี่คุง"
เมื่อปูฟูกเสร็จก็ได้เวลานอน ยามาซากินอนตัวแข็งทื่อในขณะที่ฮิจิคาตะ เอ๊ย ทชชี่เป่าตะเกียงกระดาษแล้วนอนลงข้างๆบนหมอนอันเดียวกัน ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ความมืดและความเงียบเข้าปกคลุมห้องของฮิจิคาตะ เอ้ย ทชชี่ และอาจจะปกคลุมทั่วชินเซ็นงุมิ อากาศก็เริ่มเย็นลงทุกทีๆ ยามาซากิมองลอดออกไปทางซี่หน้าต่างก็เห็นแสงจันทร์ที่ไม่เต็มดวงสาดส่องเข้ามา มันอาบบนใบหน้าของทชชี่ที่หลับตาพริ้ม ดูไม่ต่างจากฮิจิคาตะคนเดิม จะว่าไปยามาซากิก็แทบไม่เห็นรองหัวหน้าของเขาหลับเหมือนกัน สายลับแห่งชินเซ็นงุมิมองสำรวจใบหน้าอีกฝ่ายแล้วก็แอบยิ้มกับตัวเอง ถึงว่าสิทำไมฮิจิคาตะถึงมีผู้หญิงมาชอบมากมาย ใบหน้าเรียวงามได้รูปรับกับดวงตาคมกริบ ทั้งคิ้ว ทั้งจมูก ทั้งแก้ม ทั้งริมฝีปากทุกอย่างดูดีไปหมดจนเป็นที่น่าอิจฉาของชายหนุ่มทั้งหลาย ....ถ้าไม่ติดนิสัยบ้ามายองเนสขนาดหนักกับน๊อตหลุดง่ายสับไม่เลี้ยงแล้วล่ะก็นะ.....
ยามาซากิเผลอจ้องหน้าฮิจิคาตะ(?)และคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นาน แล้วทชชี่ก็นอนตะแคงหันหน้ามาทางเขา หน้าของทั้งสองคนใกล้กันไม่เกินสองนิ้ว ยามาซากิกระพริบตาปริบๆ
"คุณยามาซากิขอรับ" ทชชี่เอ่ยขึ้นทั้งๆที่หลับตาอยู่
"....อะไรเหรอครับ ทชชี่คุง"
"กระผม...หนาวจังเลยขอรับ" เขาเขยิบตัวเข้ามาใกล้ยามาซากิมากขึ้น "ขอกระผมกอดหน่อยได้ไหมขอรับ"
ยามาซากิแทบช๊อก... เดี๋ยวเซ่!!!...นี่มันรุกมากเกินไปแล้วมั้งเนี่ย!!! อยากจะพูดอย่างนั้นอยู่หรอกแต่ยามาซากิแสดงออกได้แค่สีหน้าที่ทชชี่ไม่ได้มอง โอตาคุหนุ่มถือว่าการเงียบนั้นคือคำตอบว่าได้ เขาจึงเอื้อมมือไปกอดเอวยามาซากิไว้แล้วหนุนหัวที่ต้นแขนของอีกฝ่าย ส่วนยามาซากิอ้าปากค้างเหมือนจะพูดอะไรแต่ไม่มีเสียงลอดออกมา เขาได้แต่นอนตัวแข็งทื่อยิ่งกว่าเดิม ลมหายใจของทชชี่สัมผัสต้นคอของเขาเบาๆเป็นจังหวะ กะ...กอดเหรอ กอดงั้นเร้ออออ นี่เขากำลังโดนกอดจากผู้ชายงั้นเร้อออออ แถมคนที่ทำแบบนั้นดันเป็นฮิจิคาตะซะอีก
"ขอบคุณนะขอรับ คุณยามาซากิ คุณเป็นคนแรกเลยนะขอรับที่ใจดีกับกระผมถึงขนาดนี้" ทชชี่กระซิบเบาๆ
"......ไม่เป็นไรหรอกครับ" ไม่เป็นไรซะที่ไหน... ยามาซากิลำบากแทบตายตั้งแต่ทชชี่ปรากฏตัวขึ้น เขาแค่ปฏิเสธไม่ออกเท่านั้นเองเพราะเป็นใบหน้าของรองหัวหน้าของเขา
"...คุณยามาซากิอุ่นจังเลยนะขอรับ" ทชชี่พูดพร้อมกับกอดเอวยามาซากิไว้แน่นขึ้น "กระผมขอกอดอย่างนี้ทั้งคืนเลยนะขอรับ"
"......" ไม่มีคำตอบจากยามาซากิ
ไออุ่นจากทชชี่ทำให้ยามาซากิรู้สึกดีไม่เบาเลย ในคืนที่อากาศหนาวเหน็บอย่างนี้การได้กอดใครซักคนเป็นสิ่งที่วิเศษ ยิ่งเป็นคนที่เรารู้สึกดีๆด้วยแล้วมันจะมีความสุขยิ่งขึ้นไปอีก ยามาซากิรู้สึกแปลกๆขึ้นมา หรือว่าเขากำลังรู้สึกดีกับเจ้าโอตาคุนี่กันนะ ใบหน้าที่แนบอยู่บนซอกคอของเขาก็ดู...เอ่อ.... เอ่อ.... น่ารักดี ....เอ๋....นี่แสดงว่าเขากำลังคิดว่าฮิจิคาตะน่ารักน่ะสิ ยามาซากิเริ่มสับสน รองหัวหน้าที่มักจะอารมณ์ฉุนเฉียวใส่เขาเสมอๆเนี่ยนะ... น่ารัก.... คิดไปคิดมายามาซากิก็หน้าแดงโดยไม่รู้สึกตัว เขาโอบแขนที่ทชชี่หนุนอยู่มากอดเอวอีกฝ่ายไว้พลางยิ้มกรุ้มกริ่ม แต่แล้วก็ทำหน้าสลดลงเมื่อเขารู้สึกว่า นี่ไม่ใช่ฮิจิคาตะสักหน่อย
"ทชชี่คุง... ทชชี่คุงครับ" ยามาซากิส่งเสียงเรียกเบาๆ แต่ทชชี่ไม่มีเสียงตอบกลับ เขาหลับไปแล้ว
"........ถ้าเป็นรองตัวจริงทำแบบนี้กับเราก็ดีน่ะสิ" เขารู้ตัวแล้วว่าตนเองคิดอย่างไรกับฮิจิคาตะ นี่เขาบ้าไปแล้วรึไงนะ ดันไปรู้สึกแบบนั้นซะได้ โชคดีจริงๆที่รองหัวหน้าเขาไม่ได้ยิน ไม่งั้น....
แล้วยามาซากิก็หลับไปในอ้อมกอดของทชชี่
"เอ่อ...รองฯครับ อนิเมจบแล้ว... ผม... ไปได้รึยังครับ"
"หา...จะไปแล้วเหรอขอรับ" ฮิจิคาตะ(?)ทำหน้ากระเง้ากระงอด "...อย่าเพิ่งไปเลยนะขอรับคุณยามาซากิ"
"ง่า....ไม่ไหวมั้งครับ ผมก็มีเรื่องของผมต้องทำเหมือนกันนาคร้าบ...." ยามาซากิพยายามบ่ายเบี่ยง "โอ้ จริงสิ นี่ก็มืดมากแล้วผมยังไม่ได้ไปอาบน้ำเลยครับ คืนนี้กะว่าจะนอนเร็วๆซะหน่อย ไหนๆก็ไหนๆแล้วผมต้องขอตัวก่อนนะคร้าบ" ยามาซากิไม่รอให้ตัวเองพูดจบ เขารีบลุกขึ้นเตรียมวิ่ง
"เดี๋ยวสิขอร้าบ... ให้กระผมไปอาบน้ำด้วยนะขอร้าบบบบ"
ยามาซากิไม่ทัน คราวนี้ฮิจิคาตะ(?)กระโดดใส่เขาจนลงไปนอนคลุกฝุ่นบนพื้น "แหงะ....ปล่อยผมไปเต๊อออ มันหนักนะครับรอง...."
"อย่าเพิ่งทิ้งกระผมสิขอรับ ให้กระผมไปอาบด้วยนะขอรับ ที่นี่น่ากลัวจิงๆเลยอ้ะ ....ถ้ากระผมไปอาบน้ำคนเดียวกระผมต้องกลัวจนอุจจาระแตกแตนแน่ๆเลยขอร้าบ..."
ยามาซากิคอตก...ให้ตายสิว๊า...นี่มันเวรกรรมอะไรของเขากันเนี่ย.... รองหัวหน้ากลายเป็นโอตาคุงี่เง่าแถมมาเกาะเขาหนึบหนับยิ่งกว่าปลิงทะเลซะอีก เอาไงก็เอาวะ ขอแค่พาไปอาบน้ำด้วยคงไม่เป็นไรมั้ง.... ยามาซากิชักรู้สึกว่าตัวเองเป็นพี่เลี้ยงเด็กและกำลังดูแลเด็กขี้แงหนึ่งคน
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ยามาซากิไม่เคยคิดเลยว่าไอ้การอาบน้ำนี่มันช่างยากลำบากได้ถึงขนาดนี้ เขาหอบแฮ่กๆคลานออกมาจากห้องน้ำในชุดยูกาตะและตีสีหน้าไม่เสบยออกมา ต่างกับฮิจิคาตะ(?)ที่ใส่ชุดยูกาตะเช่นกันแต่เดินออกมาอย่างแช่มชื่นหน้าตายิ้มแย้มเบิกบาน จะไม่ให้เป็นอย่างนั้นได้อย่างไรเมื่อยามาซากิต้องคอยลากฮิจิคาตะ(?)ที่กระโดดหลบหลังเขาเสมอเมื่อเจอชินเซ็นงุมิคนอื่นๆที่ทำหน้าสงสัย ยามาซากิต้องคอยพูดบ่ายเบี่ยงถึงพฤติกรรมแปลกๆของฮิจิคาตะ(?) แถมยังต้องคอยหยิบสบู่แชมพูโน่นนี่นั่นให้ฮิจิคาตะ(?)ที่ไม่กล้าเดินไปหยิบเอง แล้วไหงต้องมาสระผมแถมถูหลังให้อีกด้วย......
"มะ...ไม่เอาแล้ว...พอที...." ยามาซากิคร่ำครวญ "ขืนเป็นแบบนี้ ต้องตกอับจากสปายกลายเป็นเบ๊แหงๆ...ม่าย..."
"หืม..พูดอะไรรึขอรับคุณยามาซากิ" ฮิจิคาตะ(?) ไม่ทันได้ฟังเพราะมัวแต่กินไอศกรีมแท่งหลังอาบน้ำอยู่ "อยากกินไอศกรีมเหรอขอรับ ถ้าไม่รังเกียจกระผมแบ่งให้ก็ได้นะขอรับ" แล้วเขาก็เอาไอศกรีมแท่งอันเดียวกันนั้นยัดปากยามาซากิ
"อู้...อื้อ....อื้อๆๆ" ยามาซากิพยายามบอกว่าไม่ใช่อย่างนั้นโว้ย....แล้วกัดไอศกรีมหมดแท่งแถมกลืนเอื๊อกลงไป "รองครับ... คือ ผมรู้สึกเพลียยังไงบอกไม่ถูก ขอตัวไปนอนก่อนล่ะครับ"
"ดะ...เดี๋ยวสิขอร้าบ" ฮิจิคาตะ(?)รั้งยามาซากิไว้อีกครั้ง จนอีกฝ่ายชักเหลืออด
"อะไรอีกเล่า!!! ยุ่งวุ่นวายอยู่ได้ น่ารำคาญชะมัดเลย!!!!!" ยามาซากิหันไปตะคอกใส่ฮิจิคาตะ(?)เป็นครั้งแรก แต่แล้วก็ต้องชะงักด้วยสีหน้าของฮิจิคาตะ(?)ที่ตกใจจนเหมือนจะร้องไห้อีกแล้ว "หวาๆ รองครับ...หง่ะ ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจนะ...."
ฮิจิคาตะ(?)เปลี่ยนจากสีหน้าตกใจเป็นขมวดคิ้ว กัดริมฝีปาก "ฮึก...ถ้า..ถ้ากระผมรบกวนคุณยามาซากิ ....ขออภัยด้วยนะขอรับ..." ฮิจิคาตะ(?)พูดไปน้ำตาคลอเบ้าไป "แต่ว่า......กระผมกลัวจริงๆนะขอรับ...."
ยามาซากิรีบเข้าไปปลอบก่อนที่ฮิจิคาตะจะร้องไห้มากไปกว่านี้เพราะกลัวคนอื่นจะมาเห็นเข้า... แต่อีกใจนึงก็ไม่อยากเห็นอีกฝ่ายร้องไห้ "รู้แล้วๆ ขอโทษนะครับรองฯ...ง่า...งั้นเดี๋ยวผมไปส่งที่ห้องของรองฯก็แล้วกันครับ...มาเถอะครับ" ยามาซากิลากตัวรองหัวหน้า(?)ของเขาที่กำลังอยู่ในอารมณ์มาคุให้ค่อยๆเดินไปตามระเบียง เขาเพิ่งรู้ตัวนี่แหละว่าแพ้สีหน้าแบบนั้นของฮิจิคาตะ ก็ปกติแล้วมีหรือที่รองหัวหน้าของเขาจะแสดงอะไรแบบนี้ออกมาได้ จริงๆแล้วเขาไม่อยากเห็นฮิจิคาตะเป็นแบบนี้เลย ให้วิ่งไล่กระทืบเขายังจะดีซะกว่า
"ถึงแล้วครับรองฯ" ยามาซากิพาฮิจิคาตะ(?)มาถึงห้องจนได้ "....ถ้างั้นผมไปแล้วนะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ"
"ยะ...อย่าเพิ่งไปสิขอรับ คุณยามาซากิ..." เป็นอย่างที่ยามาซากิคิดไว้จริงๆ นึกแล้วว่าต้องเรียก...
"มีอะไรอีกล่ะคร้าบบบ........" เขาทำเสียงเนือยๆ รู้สึกเหนื่อยล้าเต็มที ทางใจน่ะ....เมื่อไหร่ตูจะได้ไปหลับนอนซะทีวะเนี่ย....
"คือว่า....ผมกลัวผีอ่าขอรับ...." ฮิจิคาตะ(?)มองล่อกแล่กไปมา "....ช่วยนอนเป็นเพื่อนกระผมได้ไหมขอรับ"
"..........." ไม่มีเสียงตอบจากยามาซากิ มีแต่สีหน้าตกใจส่งกลับไปให้อีกฝ่ายเท่านั้น "ห๊าาาา....."
"...ทะ....ทำไมล่ะขอรับ หรือกระผมกรน...หรือกระผมนอนดิ้นอย่างนั้นหรือขอรับ" ฮิจิคาตะ(?)ลุกลี้ลุกลนเมื่อเห็นรีแอ๊คชั่นของยามาซากิ
"....เปล่าทั้งนั้นแหละครับ..." ใครจะไปนึกล่ะว่ารองหัวหน้าจะยอมรับว่าตัวเองกลัวผีง่ายๆแบบนี้ ให้ตายสิ ไงๆไอ้หมอนี่ก็ไม่ใช่ฮิจิคาตะ โทชิโร่ที่เขารู้จักแน่ๆ แถมจะให้เขาไปนอนกับตัวเองอีกเนี่ยนะ.....ฝัน ต้องกำลังฝันอยู่
"ถ้างั้นคุณยามาซากินอนกับกระผมหน่อยสิขอรับ .....ได้โปรดนะขอรับ" ฮิจิคาตะ(?)ยังเว้าวอนไม่เลิก
"ก็ได้ครับ..." ยามาซากิรับปากอย่างเสียไม่ได้ แต่อีกใจก็คิดว่าดีเหมือนกัน ....ซักครั้งเถอะน่า โอกาสนี้คงไม่มีอีกแล้วตลอดชีวิตของเขาที่จะได้นอนในห้องเดียวกับผู้ชายที่เขาชื่นชมมาตลอดโดยไม่โดนไล่สับ ถึงจะไม่ใช่ตัวจริงๆก็คงพอกล้อมแกล้ม.... เอาน่า...ให้มันเป็นความทรงจำซักครั้งก็แล้วกัน คิดแล้วยามาซากิก็อดแอบยิ้มกับตัวเองไม่ได้ ฮิจิคาตะ โทชิโร่ รองหัวหน้าปีศาจแห่งชินเซ็นงุมิกำลังขอร้องลูกน้องตัวเองให้นอนเป็นเพื่อนเพราะกลัวผี.... พรืดด.... สปายหนุ่มพยายามกลั้นหัวเราะ
"งั้นผมปูฟูกให้ก็แล้วกันนะครับ" ยามาซากิเปิดตู้เก็บของในห้องฮิจิคาตะออกด้วยความคุ้นเคย ในชินเซ็นงุมิเขารู้หมดแหละว่าอะไรอยู่ที่ไหน ก็เป็นสายลับนี่นา แล้วยามาซากิก็พบว่ามันมีฟูกแค่ผืนเดียว...
"แย่ล่ะสิ รองครับ สงสัยฟูกจะไม่พอแล้วล่ะครับ"
"ไม่เป็นไรหรอกขอรับ นอนฟูกเดียวกันก็ได้ขอรับ"
คราวนี้ยามาซากิหันมาทำตาเบิกโพลงใส่ฮิจิคาตะ(?) "จะจะจะ..จะดีเหรอคร้าบบบบ" สาบานได้นะว่าเขาไม่ได้หูฝาด
"...ไม่ได้เหรอขอรับ นอนฟูกเดียวกันน่าสนุกออกนะขอรับ เหมือนตอนไปทัศนศึกษาเลย" ฮิจิคาตะ(?)ยิ้มอย่างเบิกบานราวกับได้เล่นของเล่นใหม่ "จะได้เพิ่มค่าความสนิทสนมระหว่างกระผมกับยามาซากิคุงไงล่ะขอรับ"
"ไม่ใช่เกมนะครับรอง...." แถมเป็นเกมแนวจีบสาวซะด้วยสิ ยามาซากิคิด "แถมน่าอึดอัดออกนะครับ หมอนก็มีอันเดียวซะด้วยสิ"
"ไม่เป็นไรหรอกขอรับ รับรองกระผมไม่ไปเบียดคุณยามาซากิแน่นอนขอรับ" ฮิจิคาตะ(?)เดินมาช่วยยามาซากิปูฟูก "แถมคืนนี้ก็อากาศเย็นด้วย ยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่เลยขอรับ..... คุณยามาซากิห้ามหนีไปจากกระผมนะขอรับ ไม่งั้นกระผมโกรธจริงๆด้วย"
"....ง่ะ ไม่หนีหรอกครับรอง..."
"อย่าเรียกว่ารองๆๆ เลยขอรับ มันดูห่างเหินยังไงก็ไม่รู้ เรียกกระผมว่าทชชี่ดีกว่านะขอรับ"
"อ่า ครับ ทชชี่คุง"
เมื่อปูฟูกเสร็จก็ได้เวลานอน ยามาซากินอนตัวแข็งทื่อในขณะที่ฮิจิคาตะ เอ๊ย ทชชี่เป่าตะเกียงกระดาษแล้วนอนลงข้างๆบนหมอนอันเดียวกัน ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ความมืดและความเงียบเข้าปกคลุมห้องของฮิจิคาตะ เอ้ย ทชชี่ และอาจจะปกคลุมทั่วชินเซ็นงุมิ อากาศก็เริ่มเย็นลงทุกทีๆ ยามาซากิมองลอดออกไปทางซี่หน้าต่างก็เห็นแสงจันทร์ที่ไม่เต็มดวงสาดส่องเข้ามา มันอาบบนใบหน้าของทชชี่ที่หลับตาพริ้ม ดูไม่ต่างจากฮิจิคาตะคนเดิม จะว่าไปยามาซากิก็แทบไม่เห็นรองหัวหน้าของเขาหลับเหมือนกัน สายลับแห่งชินเซ็นงุมิมองสำรวจใบหน้าอีกฝ่ายแล้วก็แอบยิ้มกับตัวเอง ถึงว่าสิทำไมฮิจิคาตะถึงมีผู้หญิงมาชอบมากมาย ใบหน้าเรียวงามได้รูปรับกับดวงตาคมกริบ ทั้งคิ้ว ทั้งจมูก ทั้งแก้ม ทั้งริมฝีปากทุกอย่างดูดีไปหมดจนเป็นที่น่าอิจฉาของชายหนุ่มทั้งหลาย ....ถ้าไม่ติดนิสัยบ้ามายองเนสขนาดหนักกับน๊อตหลุดง่ายสับไม่เลี้ยงแล้วล่ะก็นะ.....
ยามาซากิเผลอจ้องหน้าฮิจิคาตะ(?)และคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นาน แล้วทชชี่ก็นอนตะแคงหันหน้ามาทางเขา หน้าของทั้งสองคนใกล้กันไม่เกินสองนิ้ว ยามาซากิกระพริบตาปริบๆ
"คุณยามาซากิขอรับ" ทชชี่เอ่ยขึ้นทั้งๆที่หลับตาอยู่
"....อะไรเหรอครับ ทชชี่คุง"
"กระผม...หนาวจังเลยขอรับ" เขาเขยิบตัวเข้ามาใกล้ยามาซากิมากขึ้น "ขอกระผมกอดหน่อยได้ไหมขอรับ"
ยามาซากิแทบช๊อก... เดี๋ยวเซ่!!!...นี่มันรุกมากเกินไปแล้วมั้งเนี่ย!!! อยากจะพูดอย่างนั้นอยู่หรอกแต่ยามาซากิแสดงออกได้แค่สีหน้าที่ทชชี่ไม่ได้มอง โอตาคุหนุ่มถือว่าการเงียบนั้นคือคำตอบว่าได้ เขาจึงเอื้อมมือไปกอดเอวยามาซากิไว้แล้วหนุนหัวที่ต้นแขนของอีกฝ่าย ส่วนยามาซากิอ้าปากค้างเหมือนจะพูดอะไรแต่ไม่มีเสียงลอดออกมา เขาได้แต่นอนตัวแข็งทื่อยิ่งกว่าเดิม ลมหายใจของทชชี่สัมผัสต้นคอของเขาเบาๆเป็นจังหวะ กะ...กอดเหรอ กอดงั้นเร้ออออ นี่เขากำลังโดนกอดจากผู้ชายงั้นเร้อออออ แถมคนที่ทำแบบนั้นดันเป็นฮิจิคาตะซะอีก
"ขอบคุณนะขอรับ คุณยามาซากิ คุณเป็นคนแรกเลยนะขอรับที่ใจดีกับกระผมถึงขนาดนี้" ทชชี่กระซิบเบาๆ
"......ไม่เป็นไรหรอกครับ" ไม่เป็นไรซะที่ไหน... ยามาซากิลำบากแทบตายตั้งแต่ทชชี่ปรากฏตัวขึ้น เขาแค่ปฏิเสธไม่ออกเท่านั้นเองเพราะเป็นใบหน้าของรองหัวหน้าของเขา
"...คุณยามาซากิอุ่นจังเลยนะขอรับ" ทชชี่พูดพร้อมกับกอดเอวยามาซากิไว้แน่นขึ้น "กระผมขอกอดอย่างนี้ทั้งคืนเลยนะขอรับ"
"......" ไม่มีคำตอบจากยามาซากิ
ไออุ่นจากทชชี่ทำให้ยามาซากิรู้สึกดีไม่เบาเลย ในคืนที่อากาศหนาวเหน็บอย่างนี้การได้กอดใครซักคนเป็นสิ่งที่วิเศษ ยิ่งเป็นคนที่เรารู้สึกดีๆด้วยแล้วมันจะมีความสุขยิ่งขึ้นไปอีก ยามาซากิรู้สึกแปลกๆขึ้นมา หรือว่าเขากำลังรู้สึกดีกับเจ้าโอตาคุนี่กันนะ ใบหน้าที่แนบอยู่บนซอกคอของเขาก็ดู...เอ่อ.... เอ่อ.... น่ารักดี ....เอ๋....นี่แสดงว่าเขากำลังคิดว่าฮิจิคาตะน่ารักน่ะสิ ยามาซากิเริ่มสับสน รองหัวหน้าที่มักจะอารมณ์ฉุนเฉียวใส่เขาเสมอๆเนี่ยนะ... น่ารัก.... คิดไปคิดมายามาซากิก็หน้าแดงโดยไม่รู้สึกตัว เขาโอบแขนที่ทชชี่หนุนอยู่มากอดเอวอีกฝ่ายไว้พลางยิ้มกรุ้มกริ่ม แต่แล้วก็ทำหน้าสลดลงเมื่อเขารู้สึกว่า นี่ไม่ใช่ฮิจิคาตะสักหน่อย
"ทชชี่คุง... ทชชี่คุงครับ" ยามาซากิส่งเสียงเรียกเบาๆ แต่ทชชี่ไม่มีเสียงตอบกลับ เขาหลับไปแล้ว
"........ถ้าเป็นรองตัวจริงทำแบบนี้กับเราก็ดีน่ะสิ" เขารู้ตัวแล้วว่าตนเองคิดอย่างไรกับฮิจิคาตะ นี่เขาบ้าไปแล้วรึไงนะ ดันไปรู้สึกแบบนั้นซะได้ โชคดีจริงๆที่รองหัวหน้าเขาไม่ได้ยิน ไม่งั้น....
แล้วยามาซากิก็หลับไปในอ้อมกอดของทชชี่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น