ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part 2
ชินเซ็นงุมิ ที่ทำงานของพวกเขี้ยวๆแห่งเมืองเอโดะ ถึงจะรั่วแต่ก็สุดยอดที่สุดแล้วในการอารักขาบาคุฟุ
"เจ้ายามาซากิมันหายหัวไปไหนของมัน เกิดเรื่องใหญ่แล้วไม่รู้รึไง" รองหัวหน้าปีศาจฮิจิคาตะเอ่ยขึ้นเมื่อตามหามือเท้าคู่ใจไม่เจอ
"สงสัยเผ่นกลับบ้านไปก่อนแล้วล่ะครับ คงเพราะได้กลิ่นตุ๋ยตุ่ยว่าจะโดนจิกหัวใช้งานแหงๆ" โอคิตะ มือดาบที่เก่งที่สุดแต่ซาดิสม์พูดตอบ "เดี๋ยวก็คงกลับมาแหละครับ แต่ก่อนหน้านั้น.... ตายซะเถอะฮิจิคาตะ!!!" โอคิตะชักดาบออกมาหมายจะแทงกระซวกท้องอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว แต่ฮิจิคาตะหลบทันแบบเฉียด
"ชะเฮ้ย!!! มันอันตรายนะเฟ้ย ไอ้บ้านี่"
"ปลอดคนดีจริงๆ ลาโลกไปซะแล้วเอาตำแหน่งรองหัวหน้ามาให้ผมซะดีๆ" พูดจบก็ไล่ฟันฮิจิคาตะด้วยคาตะนะคมกริบ ฮิจิคาตะโยกหลบอย่างว่องไวแล้วชักดาบขึ้นมาป้องกันตัว เสียงดาบกระทบกันดัง เช้ง!!!
"แก๊... อ๊ะ ยามาซากิ มาพอดีเลย"
"หึ รอดตัวไปนะแก" โอคิตะเก็บดาบ
"มีอะไรเหรอครับรองฯ เห็นหน้าผมแล้วดีใจขนาดนั้นเลยเหรอครับ"
"ไม่ใช่ว๊อย ชั้นจะให้แกไปสอดแนมพวกชาวสวรรค์ดาว^$^#%#* ซะหน่อย งานเรื่องค้าน้ำมันเถื่อนนั่นไง แผนที่อยู่ที่นี่" ฮิจิคาตะยื่นกระดาษยับยู่ยี่ให้ "ลำบากหน่อยล่ะ เพราะเจ้าพวกดาว^$^#%#*มันเป็นมืออาชีพทางการขู่ฆ่า ถ้าแกโดนจับล่ะก็เรื่องมันจะไม่จบง่ายๆแค่ช่วยตัวประกันแล้วออกมานะเฟ้ย"
"..... ครับรองฯ ขอผมเตรียมตัวซักวันสองวันก่อนนะครับ" ยามาซากิเก็บกระดาษสำคัญนั่นเข้ากระเป๋า
"อย่าชักช้าล่ะ เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงชื่อเสียงของชินเซ็นงุมิด้วยนะ"
"ครับ....."
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมไม่อยากใช้คำนี้หรอกนะครับ แต่นั่นแหละ งานเข้าแล้วตรู......
ซักวันจะลาออกดีมั๊ยเนี่ย เงินมันก็ดีอยู่หรอก แต่ความเสี่ยงนี่เข้าขั้นระดับ 10 เลยนะครับ อยากรู้จริงๆว่าใครมันจะมีงานที่กดดันเท่าสโตรกเกอร์ เอ๊ย สปายบ้าง แย่แล้วแฮะ มือมันสั่นๆ ถึงจะเหมือนทุกทีแหละแต่ว่าโดนรองหัวหน้าฮิจิคาตะกดดันซะขนาดนั้น คราวนี้ผมมั่นใจเลยว่าสั่นมากกว่าปกติหลายเท่า อีตาคนเขียนกินทามะเอ๊ย.... แกเคยรู้บ้างไม๊เนี่ยว่าชั้นต้องทำงานกดดันขนาดไหน เอาแต่ยัดเยียดบทบ้าๆบอๆให้อยู่ได้ เล่มล่าสุดที่ในไทยก็มาตายอีก คนเขียนฟิกก็ดันไม่ได้อ่านสปอยเลยไม่รู้ว่าชั้นจะตายแน่รึเปล่าอีก บัดซบจริงๆเลย......ปั๊ดโธ่เอ๊ย!!!!
ทำไงดี...เป็นสปายของชินเซ็นงุมิแต่ดันกลัวซะเองใช้ได้ที่ไหน แต่จะทำไงได้เล่าก็มันกลัวไปแล้วนี่ คราวนี้....ชั้น....อาจจะตายก็ได้....
ไม่ๆๆๆ จะคิดอย่างนั้นก่อนทำงานไม่ได้เดี๋ยวก็เป็นจริงขึ้นมาหรอก ชั้นจะต้องทำงานให้สำเร็จแล้วก็ต้องมีชีวิตรอดกลับมาให้ได้ด้วย
ผมคิดออกแล้วว่าจะทำยังไงดี งานครั้งนี้สำคัญมากซะจนผมไม่คิดว่าเปอร์เซ็นต์ความสำเร็จมันจะเกิน50 ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ไปหาชินปาจิคุงซะหน่อยดีกว่า อย่างน้อยๆก็บอกความรู้สึกอะไรออกไปซักนิดก็ยังดี.... ถ้าตายอย่างน้อยก็ได้ทิ้งอะไรไว้บ้าง ไม่ตายก็เจ๊ากันไปล่ะฟะ
คิดได้แบบนั้นแล้วผมก็วิ่งขึ้นหลังคาไปยังบ้านของชินปาจิคุงทันที มืดขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย ป่านนี้ชินปาจิคุงจะทำอะไรอยู่นะ แต่ที่แน่ๆคงไม่เจอซือเจ๊เข้าหรอกเพราะคงทำงานพิเศษอยู่ หน้าอกผมเจ็บแปร๊บขึ้นมาทันทีเมื่อคิดถึงอนาคตวันสองวันที่จะถึงนี้ ....รู้งี้ทำอะไรกับชินปาจิคุงมากกว่านี้ก่อนก็ดี ไม่น่าโง่รีรอเลยเรา
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ที่บ้านของชินปาจิ ตอนนี้ชินปาจิกำลังนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์พลางเกาตูดแกรกๆอยู่ ก็มีเสียงกริ่งประตูดังขึ้น เด็กหนุ่มคิดในใจว่าใครกันหนอที่มากดกริ่งดึกดื่นป่านนี้ ถ้าไม่ใช่คุณกินก็คงเป็นพวกเดิมๆล่ะมั้ง พวกชินเซ็นงุมิน่ะ.... เอ๊ะ ปกติพวกนี้เค้ากดกริ่งด้วยเหรอเนี่ย
"คร้าบ สวัสดีครับ ...คุณยามาซากิ" ถึงจะคิดว่าเป็นพวกชินเซ็นงุมิแต่ก็ไม่นึกว่าเป็นยามาซากิเลยสักนิด ชินปาจิคุงจึงประหลาดใจพอสมควร
"สวัสดีครับชินปาจิคุง พูดแบบนี้ก็คงไม่ดีนักแต่ว่าขอเข้าไปหน่อยได้ไหมครับ" สารรูปของยามาซากิดูอิดโรยกว่าทุกครั้งที่เจอกัน หน้าตาที่ปกติจะร่าเริงและทะเล้นนิดหน่อยก็ไม่ปรากฎเลยแม้แต่น้อยในตอนนี้
"เข้ามาสิครับ หนีอะไรมารึเปล่าครับเนี่ย"
"เปล่าครับ คือ....เอ่อ.... มีธุระนิดหน่อยก็เลยแวะมาน่ะ"
"นั่งก่อนครับ เดี๋ยวผมจะชงน้ำชาให้นะครับ"
"คือว่าไม่ต้องก็......" ยามาซากิตั้งใจจะพูดว่าไม่ต้องก็ได้เพราะกะจะอยู่แค่ไม่นานและไม่อยากรบกวน แต่พอชินปาจิหันหน้ากลับมาเข้าก็เปลี่ยนใจ ".....กรุณาด้วยครับ"
"ไม่เห็นต้องเกรงใจกันขนาดนั้นก็ได้นี่ครับ คนกันเองแท้ๆ" ชินปาจิยิ้มให้ โอแย่ล่ะ มันยิ่งทำให้ยามาซากิรู้สึกแปลกๆ
"....ชินปาจิคุง" ยามาซากิพูดขึ้นแต่ตากลับมองน้ำชาที่รินอยู่แทนฝ่ายตรงข้าม
"อะไรเหรอครับ"
"ผม....ผมคิดว่าผมชอบชินปาจิคุงเข้าแล้วล่ะ"
...........ชินปาจิหันมาทำตาโตใส่อีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง "ว..ว่าไงนะครับ ......จ๊าก!!!!...ร้อน..." ตอนที่เหม่อไปวูบนึงน้ำชาก็หกลวกมือชินปาจิเข้าซะนี่
"เป็นอะไรรึเปล่า ยื่นมือมาซิ" ยามาซากิล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมากุลีกุจอเช็ดตรงที่โดนลวกให้ชินปาจิ "ต้องรีบเช็ดจะได้ไม่ลวกมาก มียาทาแก้น้ำร้อนลวกไม๊"
"..อะ คือมันหมดแล้วน่ะครับ"
ยามาซากิควักยาในกระเป๋าออกมาทาให้ "น่าจะบอกให้เร็วๆกว่านี้จะได้เอาออกมาทาเร็วๆ เดี๋ยวมือของชินปาจิคุงก็เป็นแผลหมด....หรอก" ยามาซากิกุมมือของเด็กหนุ่มตรงหน้านิ่งไป
"เอ่อ... คุณยามาซากิครับ...." ชินปาจิส่งเสียงเรียก
"ขอโทษนะชินปาจิคุง" เขาพูดขึ้น แล้วจูบลงที่หลังมือเด็กหนุ่บเบาๆ
"หวา..ทำอะไรน่ะครับคุณยามาซากิ" ชินปาจิทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่คิดว่าจะเจอแบบนี้ ยามาซากิจูบไล่ไปที่ปลายนิ้วแล้วจับมือของชินปาจิมาที่หน้าอกตัวเอง เสียงหัวใจเต้นแรงของยามาซากิส่งผ่านมือไปถึงชินปาจิที่ยังทำหน้าเหวอเอ๋อ
"ผมขอโทษจริงๆนะ แต่ผมคิดว่าถ้าไม่ได้บอกตอนนี้ ก็คงจะไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้ว" แม้จะพุดแบบนั้นแต่ยามาซากิกลับไม่สบตากับอีกฝ่าย
ชินปาจิเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ หัวใจที่เต้นแรงกับมือที่กุมมือของเขาอยู่ก็สั่นจนรู้สึกได้ "คุณยามาซากิ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่าครับ"
"เปล่าหรอกครับ ...ขอโทษอีกครั้งนะที่ทำให้ลำบาก" ยามาซากิฝืนยิ้มแล้วลุกขึ้นยืน "แล้วก็ขอบคุณมากนะชินปาจิคุงที่อุตส่าห์รับฟัง.... ผมไปก่อนนะ" พูดจบยามาซากิก็วิ่งหนีไป
"ดะ เดี๋ยวสิครับคุณยามาซากิ คุณยามาซากิครับ!!!" ชินปาจิตะโกนไล่ตามแต่ก็คงไม่ทันสปายแห่งชินเซ็นงุมิไปได้ "สังหรณ์ใจไม่ดีเลยแฮะ..."
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น