คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part 1 : Intro
ณ ที่ทำการหน่วยSOS เคียวน์นั่งแกร่วอยู่คนเดียวในห้องที่ว่างเปล่ากว่าปกติ เหตุเพราะฮารุฮิไม่ได้เข้ามา จริงๆเธอไม่ได้เข้ามา2-3วันแล้วเพราะมัวถูกชมรมดนตรีสากลที่เธอกับยูกิเคยไปเป็นตัวช่วยรบเร้าให้ไปช่วยซ้อม แล้วยังติดใจจนขอลาจากSOSไป 1 สัปดาห์เต็มๆแถมยังอนุมัติด้วยตัวเองอีก เคียวน์จึงไม่มีคนลากไปไหนมาไหนดังเช่นปกติ เขาได้แต่นั่งซดน้ำชาอุ่นๆที่มิคุรุชงมาให้ แต่คนชงชาก็หายไปไหนไม่รู้อีก
"คุณอาซาฮินะช้าจังเลยแฮะ ไหนว่าจะไปห้องน้ำเดี๋ยวมาไง" เคียวน์บ่นกับตัวเอง "แต่นี่ไม่มีใครเลยสักคนมันก็เหงาๆอยู่ล่ะนะ ถึงจะว่างดีก็เถอะ..."
นอกจากจะไม่มีสาวน้อยร่าเริงเกินเหตุ สาวซึนนั่งเงียบอ่านหนังสือ สาวน่ารักผู้คอยปรนนิบัติ อีกคนคือหนุ่มนักพลังจิตที่มักจะเล่นเกมส์กระดานกับเขาบ่อยๆ โคอิซึมิ อิทสึกิ ก็หายตัวไปด้วย แต่รายนี้เป็นกรณีพิเศษ...
"เคียวน์คุง" พูดถึงเสือเสือมันก็มา เคียวน์ที่นั่งอยู่คนเดียวสะดุ้งโหยง ประตูห้องชมรมอักษร(เก่า)ที่ค่อยๆเปิดออกปรากฏร่างชายหนุ่มผมสีน้ำตาลปรกหน้าผากครึ่งเดียวกับรอยยิ้มเป็นมิตรที่ดูแปร่งๆในบางที และตอนนี้มันก็ยังแปร่งๆเหมือนเดิม "เมื่อไหร่จะมาคบกับผมซะทีล่ะครับ"
"ชั้นบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเล่นมุขแบบนั้น พอทีๆ" เคียวน์พูดปัดๆไปอย่างไม่ใส่ใจนัก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อิทสึกิพูดแบบนี้กับเขา แต่มันนับร้อยๆครั้งตั้งแต่วันแรกที่ฮารุฮิพา(ฉุดกระชากแกมบังคับ)เคียวน์มาเข้าหน่วยSOS แล้วพาอิทสึกิตามมา วันแรกที่เคียวน์พบอีกฝ่ายเขาก็โดนพูดแบบนี้ทันทีเมื่อลับหลังฮารุฮิและทุกคน แล้วก็เป็นเช่นนั้นมาเรื่อยๆจนกระทั่งวันนี้
"ผมไม่ได้เล่นมุขนะเคียวน์คุง ผมพูดจริงตลอดนะครับ" เจ้าของรอยยิ้มเดินมานั่งตรงข้ามกับเคียวน์เหมือนเช่นทุกวัน แววตาที่แทบจะเป็นเส้นเดียวด้วยรอยยิ้มนั่นมันส่งประกายประหลาดๆมาที่เขาอีกแล้ว เคียวน์กลืนน้ำลายอึก... ลืมไปเลยว่าตอนนี้อยู่กับไอ้หมอนี่สองต่อสองนี่หว่า
"พอๆๆ ชั้นไม่ได้คิดแบบนั้นกับนาย โอเค๊? เพราะงั้นพอซะทีเถอะ .....แล้วเห็นคุณอาซาฮินะรึเปล่า" เคียวน์รีบเปลี่ยนเรื่องคุยด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะพูดจาละเมิดทางจิตใจเขาอีก
"เห็นคุณอาซาฮินะบอกว่าขอตัวกลับก่อนน่ะครับ" อิทสึกิตอบขณะที่มือควานหาเกมส์กระดานมาเล่นกับเคียวน์ "แต่มาถามจากผมจะดีเหรอครับ ผมอาจจะโกหกคุณก็ได้นะ"
"แล้วนายจะโกหกชั้นไปทำไม" เคียวน์มองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้ใจ
"โธ่ คุณก็รู้นี่ครับว่าผมคิดยังไงกับคุณ ผมอาจจะโกหกเพื่อให้คุณอยู่กับผม...แค่สองคน... อีกนานๆไงครับ" อิทสึกิยิ้มให้เคียวน์อย่างอารมณ์ดี แต่เคียวน์กลับส่งสีหน้าระแวงคืนมาให้ จนหนุ่มพลังจิตหัวเราะคิกคักขำอีกฝ่าย "ผมพูดเล่นน่ะครับ คุณอาซาฮินะกลับไปแล้วจริงๆครับ ...เห็นบอกว่ามีงานพิเศษน่ะครับ"
"แล้วไป.... ไม่ต้องกางกระดานแล้วโคอิสึมิ ชั้นว่าชั้นกลับดีกว่า" เคียวน์ร้องห้ามอิทสึกิที่เตรียมจะเล่นโอเทลโล่แล้วลุกขึ้นจากโต๊ะพลางเดินไปเก็บกระเป๋า
"เดี๋ยวสิครับ แล้วไม่รอคุณสึซึมิยะกับคุณนางาโต้เหรอครับ"
"อยากรออยู่หรอก แต่เล่นหายไปทั้งตัวทั้งกระเป๋าแบบนี้จะให้รออากาศรึไง แต่คงต้องไปบอกพวกฮารุฮิที่ชมรมดนตรีก่อนละนะ" ชายหนุ่มหยุดพูดแล้วมองหน้าอีกฝ่าย "....นายก็มาด้วยกันสิ"
คำตอบของอิทสึกิคือใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มยิ่งกว่าเดิมกับพยักหน้าสองสามที เอสเปอร์หนุ่มที่ลุกขึ้นจัดกระเป๋าดูมีความสุขมากเมื่อได้ยินคำชวนของเคียวน์จนสังเกตได้ชัด เคียวน์ชักไม่แน่ใจแล้วว่าที่ชวนอิทสึกิไปด้วยกันนี่มันจะปลอดภัยกับชีวิตและทรัพย์สินของเขารึเปล่า แต่เขาก็ไม่อาจแล้งน้ำใจขนาดไม่ชวนเพื่อน(ผู้โชคร้าย)ร่วมชะตากรรมที่มาร่วมเข้าชมรมไร้ความหมายนี่ให้รอคุณผู้บัญชาการคนเดียวได้ ไหนๆก็ไหนๆกลับบ้านกันไปหมดฮารุฮิจะได้ไม่โวยวายใส่เขาอยู่คนเดียวไงล่ะ
.............................................................
"กลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวชั้นซ้อมเสร็จแล้วจะตามไป" สาวน้อยสุดมั่นผู้นามว่าฮารุฮินั้นตอบอย่างไม่ใส่ใจเมื่อชายหนุ่มทั้งสองเดินมาบอกว่าจะกลับแล้ว
"จะดีเหรอ แล้วนางาโต้ไม่กลับด้วยรึไง" เคียวน์ถามด้วยเป็นห่วงสาวน้อยมนุษย์ต่างดาวที่ยืนอยู่ข้างๆฮารุฮิ ถึงจะรู้ว่าไม่มีใครหน้าไหนทำอันตรายเธอได้ก็ตาม
"เดี๋ยวชั้นไปส่งเองน่า นายสองคนก็กลับๆไปได้แล้วไป๊ เกะกะ ล๊อกห้องแล้วใช่ไหมล่ะ"
เคียวน์จึงต้องจำใจเดินออกมาจากห้องชมรมดนตรีหลังฮารุฮิออกปากไล่ ที่ตามเขามาคืออิทสึกิที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างน่าหมั่นไส้ยิ่งนักสำหรับเคียวน์
"ได้กลับบ้านด้วยกันแบบนี้ดีจังเลยนะครับ" อิทสึกิพูดทำลายความเงียบขณะที่ทั้งสองคนเดินลงบันไดอาคารเรียน
"ทำไม?" เคียวน์ถาม ทั้งๆที่ในใจก็รู้อยู่ว่าอีกฝ่ายจะตอบมาว่าไง
"ผมจะได้บอกรักเคียวน์คุงได้เต็มๆไงล่ะครับ ก็เวลากลับบ้านกับทุกคนในหน่วยทีไรผมก็ต้องแอบบอกว่าชอบเคียวน์คุงทุกทีนี่นา น่าอึดอัดออกนะครับ"
คนที่อึดอัดน่ะมันชั้นต่างหากเล่า.... เคียวน์คิด
ดวงตาสีน้ำตาลจ้องเคียวน์ไม่วางตา "ไหนๆก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว...." มือของอิทสึกิคว้ามือข้างที่ว่างจาการถือกระเป๋าของอีกฝ่าย "ผมชอบคุณนะครับเคียวน์คุง มาคบกับผมเถอะนะ"
"ก็บอกว่าให้พอไงเล่า... นายนี่บ้ารึเปล่าเนี่ย" เคียวน์สะบัดมือออกด้วยความระแวง แต่อิทสึกิก็ยังตามตอแยด้วยการเขี่ยแก้มเคียวน์เบาๆ
"ถึงจะบ้าผมก็ชอบเคียวน์คุงคนเดียวนะครับ"
"เออๆ รู้แล้ว คุยเรื่องอื่นมั่งได้มั๊ย" ชายหนุ่มจับข้อมืออีกฝ่ายไว้แล้วโยนคืนไป
บทสนทนาของทั้งคู่ไม่พ้นเรื่องที่อิทสึกิพร่ำบอกว่าชอบเคียวน์ๆ และเคียวน์พูดปัดๆไปอย่างไม่ใส่ใจ จนกระทั่งทั้งสองคนแยกกันกลับบ้าน
แต่เคียวน์ไม่รู้สึกตัวเลยว่าเขาเองไม่เคยบอกปฏิเสธอิทสึกิไปแบบจริงจังเสียที...
ความคิดเห็น