Gintama [yaoi] yamaxhijixtossi : One love, love ones.

ลำดับตอนที่ #1 : Part 1

นับตั้งแต่วันที่ดาบภูติมุรามาฉะเล่มนั้นถูกฮิจิคาตะสยบไว้ด้วยแรงฮึดเหนือมนุษย์เมื่อครั้งไปช่วยคอนโด้ ดาบภูติโอตาคุที่ว่าก็ไม่เคยสำแดงฤทธิ์ให้เห็นอีก ฮิจิคาตะจึงสามารถใช้ดาบเล่มนั้นต่างดาบคู่กายได้ด้วยความคมอันเป็นสุดยอด เขาพกมันไปมาจนแทบจะลืมว่ามันเป็นดาบอาถรรพ์ ซึ่งดูเหมือนดาบภูตินั้นจะยอมรับฮิจิคาตะเป็นนายแต่โดยดี

วันนี้ก็ยังเป็นวันที่สงบสดใสเหมือนเดิม ยามเย็นของเมืองเอโดะที่ไร้ความวุ่นวายจากทั้งผู้ก่อการร้ายหรือเรื่องงี่เง่าของชาวสวรรค์มันช่างสงบเงียบ ถ้าไม่นับเสียงจอแจของร้านรวงต่างๆที่กำลังเตรียมการเพื่อต้อนรับราตรีอันยาวนาน และในรั้วที่ทำการชินเซ็นงุมิก็ยังมีเสียงโวยวายดังลั่นเหมือนเดิม

"แก!!!!...ไอ้ยามาซากิ!!! เล่นแบดมินตันอีกแล้วเร้ออออ" เสียงของรองหัวหน้าแห่งชินเซ็นงุมิตะโกนด่าพร้อมกับวิ่งไล่ลูกน้องจอมกวนประสาทของเขาที่เอาแต่เล่นแบดมินตันได้ทุกวี่ทุกวัน ทั้งวี่ทั้งวัน ซึ่งนั่นทำให้เขาปวดกบาลเป็นอันมาก

"หวะ หวา....ขอโทษคร้าบ...." ลูกน้องคนที่ว่าก็วิ่งหนีตามระเบียบ

"เมื่อไหร่แกจะเลิกทำบ้าๆบอๆแล้วทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันซะทีฟระ!!!" ฮิจิคาตะกระโดดถีบหลังยามาซากิเข้าอย่างจัง ทำให้ลูกน้องจอมป่วนของเขาล้มหน้าคว่ำบนพื้น แล้วยังตามไปกระทืบต่ออีก

"ผมกลัวแล้วคร้าบบบ อ๊อก...แอ๊ฟ...."

"เฮ้อ... เสียงดังกันจริงๆเลยเจ้าพวกลิงค่าง..." คอนโด้ หัวหน้าใหญ่แห่งชินเซ็นงุมิที่ชักรำคาญกับเสียงดังลั่นเดินออกมาดุด่าลูกน้อง "หัดอยู่เงียบๆบ้างไม่เป็นรึไง มันรบกวนคนอื่นนะเฟ้ย"

"ขอโทษด้วยครับ" ฮิจิคาตะลุกขึ้นจากตัวยามาซากิที่นอนหมดสภาพคาพื้น แต่สายตาก็ยังมองอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"ช่างเค้าเถอะครับคุณคอนโด้ พวกเราชินแล้วล่ะครับ" โอคิตะ เจ้าของผ้าปิดตาลายกวนประสาทพูดขึ้น "ปล่อยเค้าทะเลาะกันไปเถอะครับ คุณฮิจิคาตะจะได้มีอะไรทำ ไม่งั้นพวกผมโดนใช้งานกันอานพอดี" โอคิตะพูดราวกับยามาซากิเป็นที่ระบายอารมณ์ของรองหัวหน้าของเขาก็มิปาน

"....เดี๋ยวเถอะไอ้โซโกะ ..." ฮิจิคาตะคำรามในคอก่อนหันไปเห็นยามาซากิที่ลุกขึ้นตีแบดอีกแล้ว "ไอ้คุณยามาซากิ!!!!!!"

"จ๊ากกกกก" คนเป็นลูกน้องวิ่งหนีหัวหน้าด้วยความเร็วแสง ฮิจิคาตะที่เหลืออดเต็มทีชักดาบข้างเอวออกมาไล่กวดฟันยามาซากิไปมา

"หยุดเดี๋ยวนี้นะโว้ย......ถ้าไม่หยุดเดี๋ยวพ่อจับคว้านท้องซะนี่!!!"

"แบบนี้หยุดไม่หยุดผมก็ตายอยู่ดีนั่นแหละคร้าบบบบบบบ"

และแล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ฮิจิคาตะที่กำลังไล่ฟันยามาซากิอย่างเมามันหยุดกึกขณะกำลังเงื้อดาบ แล้วเขาก็ทรุดตัวลงไปนอนกับพื้น อาการปวดหัวชนิดรุนแรงเกิดขึ้นกับฮิจิคาตะอย่างฉับพลัน ชายหนุ่มกุมศีรษะไว้แน่นเหมือนจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ เขาร้องออกมาเสียงดังลั่นอย่างควบคุมไม่ได้

"อะ.....อ๊ากกกกกกกกกกก!!!! ปวดหัว......โอ๊ยยย!!!!"

"เฮ้ย!!! โทชิ!!!!" คอนโด้ตกใจ เขารีบวิ่งเข้าไปดูฮิจิคาตะที่กำลังบิดตัวไปมาด้วยความทรมาน "พวกแก!!! มาดูโทชิหน่อยเร็ว!!!"

ทั้งโอคิตะ ยามาซากิ และพวกชินเซ็นงุมิที่อยู่แถวนั้นกุลีกุจอมาดูอาการฮิจิคาตะพลางร้องเรียก "รองฯครับ รองฯ!!!" ท่าทางน่ากลัวของฮิจิคาตะทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าไปพยุงเพราะกลัวโดนลูกหลงไปด้วย

"อั่กกก.....อ๊ากกกก" ฮิจิคาตะยังไม่ได้สติ ม่านตาของเขาเบิกโพลงด้วยความเจ็บปวด

โป๊กกกกกกกกกกก!!!!!!..................

เสียงดังนั่นเกิดจากโอคิตะเอาก้อนหินก้อนเป้งแถวนั้นทุบหัวฮิจิคาตะอย่างแรงจนก้อนหินแหลกเป็นผง ท่ามกลางสีหน้าซีดเหวอของทุกคน ส่วนฮิจิคาตะสลบเหมือดทันที

"เรียบร้อยครับ ทีนี้ก็ช่วยกันแบกกลับไปที่ห้องคุณฮิจิคาตะกันหน่อยนะ" ใบหน้าไร้เดียงสาเอ่ยขึ้นสั่งการเหล่าลิ่วล้อที่ทำหน้าเหมือนเห็นผีกันทุกคน ไม่เว้นกระทั่งคุณคอนโด้

----------------------------------------------------------------------------

เวลาต่อมาไม่นาน ฮิจิคาตะถูกส่งไปพักผ่อนในห้องของเขาเรียบร้อยทั้งๆที่ยังไม่ได้สติ เหล่าชินเซ็นงุมิทั้งหลายต่างงุนงงกับเหตุการณ์นั้น บ้างก็สงสัยว่าเกิดอาเพศ บ้างก็คาดเดาอาการของเขาไปต่างๆนานา บ้างก็พนันกันว่ารองหัวหน้าจะตายหรือรอด ตอนนี้มีโอคิตะดูแลฮิจิคาตะอยู่เพียงลำพัง เขากำลังบิดผ้าชุบน้ำเย็นมาประคบที่หน้าผากฮิจิคาตะ ยุ่งวุ่นวายจริงๆเล้ย.... เขาคิด

และแล้วฮิจิคาตะก็มีการตอบสนองขึ้นมา ชายหนุ่มยกมือขึ้นจับผ้าเปียกบนหน้าผากอย่างอ่อนระโหยโรยแรง ดวงตาสีขุ่นค่อยๆลืมตาขึ้นมองหน้าโอคิตะ

"อ้าว ตื่นแล้วเหรอครับคุณฮิจิคาตะ" โอคิตะเอ่ยทักทายอย่างอารมณ์ดี "เป็นไงบ้างครับ ยังปวดหัวอยู่รึเปล่า"

"ที่นี่....ที่ไหน"

"ห้องของคุณไงล่ะครับ ท่าทางจะไม่ปวดหัวแล้วนี่... งั้นผมไปล่ะนะครับ" โอคิตะทำท่าจะลุกขึ้นแต่ฮิจิคาตะดึงแขนเสื้อของเขาไว้ "....มีอะไรเหรอครับ"

"ช่วย...เอ่อ....ช่วยอยู่เป็นเพื่อนกระผมหน่อยเถอะขอรับ รุ่นพี่โอคิตะ" ฮิจิคาตะทำหน้าเว้าวอน ซึ่งทำให้โอคิตะหันมาทำตาโตใส่อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

"ตะกี้....คุณว่าอะไรนะครับ"

"ช่วยอยู่เป็นเพื่อนกระผมหน่อยนะขอรับ.... กระผม...กลัวจัง" ขณะพูดฮิจิคาตะก็ทำสายตาเลิ่กลั่ก ส่วนโอคิตะอ้าปากค้างไปแล้ว....

-------------------------------------------------------------------------------

ยามาซากิที่ตอนนี้เลิกระทึกกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันที่เกิดขึ้นรู้สึกเป็นห่วงฮิจิคาตะขึ้นมาตะหงิดๆ เป็นเพราะเขาไปกระตุ้นต่อมโมโหรองหัวหน้ามากเกินไปรึเปล่านะ ก็เลยเส้นเลือดในสมองแตก แต่คิดไปคิดมาถ้าจะแตกก็น่าจะแตกเพราะโอคิตะมากกว่า ในใจก็หวังว่ารองหัวหน้าของเขาคงจะไม่เป็นอะไรมาก ไหนๆก็ไหนๆแล้วลองบากหน้าเข้าไปหาดีกว่า อย่างน้อย....ได้เป็นที่ระบายอารมณ์บ้างก็ยังดีจะได้ไถ่โทษได้มั่ง

คิดได้อย่างนั้นยามาซากิก็เดินไปที่ห้องของฮิจิคาตะ แต่ยิ่งเดินเข้าไปใกล้เท่าไหร่ก็ได้ยินเสียงโวยวายดังขึ้นเท่านั้น สายลับหนุ่มข้องใจว่าใครทำอะไรให้รองหัวหน้าเขาโกรธอยู่รึเปล่า แต่เสียงโวยวายนั่นมันไม่ใช่ของฮิจิคาตะนี่นา

"เลิกบ้าซะทีจะได้มั๊ย!!!! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!!!" นั่นเป็นเสียงของโอคิตะที่ทำหน้าตาน่ากลัวใส่ฮิจิคาตะที่กำลังกอดขาของเขาไว้อยู่

"ขะ...ขอร้องล่ะครับ รุ่นพี่.... อยู่เป็นเพื่อนกระผมหน่อยเถอะน้า..า" ฮิจิคาตะทำสีหน้าน่าสมเพชขณะโดนโอคิตะถีบๆเข้าที่ใบหน้า

"ไม่โว้ย....จะขี้กลัวก็ให้มันมีขอบเขตมั่งเด๊"

ยามาซากิถึงกับอึ้งทึ่งเสียวเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า.... มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย....

"เอ่อ...รองฯครับ" ยามาซากิตัดสินใจส่งเสียงออกไป

"อ๊ะ พอดีเลยยามาซากิ ช่วยมาเอาไอ้โอตาคุงี่เง่านี้ออกไปหน่อยเถอะ" โอคิตะหันมายิ้มให้ แต่ยามาซากิส่งหน้าเหวอกลับ "ปล่อยสิไอ้บ้านี่!!!" โอคิตะถีบเข้าที่ใบหน้าฮิจิคาตะอย่างแรงจนกลิ้งโค่โล่ไปชนผนังห้องด้านใน

"ฮือ...น่ากลัว รุ่นพี่โอคิตะน่ากลัวจังเยย" ฮิจิคาตะร้องไห้สะอึกสะอื้น

"มะ...มันเกิดอะไรกันขึ้นครับเนี่ย...." ยามาซากิละล่ำละลักถาม

"ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่ไอ้หมอนี่มันกวนประสาทเท่านั้นเอง" โอคิตะทำหน้าดูถูกเหยียดหยามฮิจิคาตะอย่างเห็นได้ชัด "ฝากด้วยนะยามาซากิคุง ผมต้องไปรายงานคุณคอนโด้หน่อย ว่าคุณฮิจิคาตะตายไปแล้ว ตำแหน่งรองหัวหน้าจะได้ตกมาอยู่กับผมซะที"

แล้วโอคิตะก็เดินจากไป ยามาซากิขมวดคิ้วกับคำถามที่เกิดขึ้นในใจมากมาย... จะว่าไปคุ้นๆนะว่าฮิจิคาตะเคยเจอเหตุการณ์ที่ทำให้วิญญาณของเขาต้องสลายไปเพราะดาบภูติอะไรทำนองนี้นั่นแหละ...ดาบภูติ....อย่าบอกนะว่ารองหัวหน้ายังพกมันไว้อยู่อีกน่ะ ยามาซากิมองเข้าไปในห้องฮิจิคาตะที่เจ้าของห้องยังนั่งซึมน้ำตาคลอเบ้า แล้วเขาก็เห็นดาบที่นึกถึงโดนฮิจิคาตะกอดไว้อยู่

"ระ...รองครับ...ดาบนั่นมัน...."

"หืม..." ฮิจิคาตะหันมา แล้วก็บ่อน้ำตาแตก "คุณยามาซากิ.....กระผมกลัวจังเลยขอร้าบ"

".....หวาาา......" ยามาซากิร้องขึ้นเมื่อเจอฮิจิคาตะกระโดดกอดเขาจนล้มลงไปกับพื้น สภาพตอนนี้ของรองหัวหน้าที่เคยเคร่งขรึม พึ่งพาได้ ถ้าโมโหขึ้นมาไม่เคยไว้หน้าอินทร์หน้าพรหมไม่มีเหลือแล้ว เหลือแต่เพียงโอตาคุขี้แยไม่ได้ความกำลังกอดเอวเขาไว้แล้วร้องไห้กระซิกๆเหมือนเด็กๆ

"เอ้อ...รองฯครับ" ยามาซากิไม่รู้จะทำยังไงดี ท่าทางฮิจิคาตะ(?) จะไม่หยุดร้องไห้ง่ายๆ ชายหนุ่มถอนหายใจยาวๆออกมาก่อนลูบๆที่หลังของอีกฝ่ายเบาๆเป็นเชิงปลอบ ยามาซากิรู้สึกแปลกๆพิกล ไม่นึกเลยว่าชาตินี้จะมีโอกาสได้ทำแบบนี้

เมื่อฮิจิคาตะ(?)เริ่มรู้สึกดีขึ้นมา เขาก็เงยหน้ามาเช็ดน้ำตากับหลังมือ "ขอบคุณนะขอรับ คุณยามาซากิ กระผมรู้สึกดีขึ้นแล้วล่ะ"

"งะ...งั้นเหรอครับ ถ้างั้นผมขอตัวก่......"

"หวา...อย่าเพิ่งไปสิขอรับ..." ฮิจิคาตะ(?) ไม่รอให้ยามาซากิพูดจบ เขาคว้าแขนเสื้อยามาซากิไว้ "อยู่เป็นเพื่อนกระผมก่อนนะครับ ที่นี่น่ากลัว...คนที่นี่ก็น่ากลัวด้วย อย่าทิ้งกระผมไว้คนเดียว..." เขาพูดด้วยสีหน้าน่าสงสาร(?)จนยามาซากิชักใจอ่อน เขาไม่ใช่โอคิตะนี่นาที่จะปฏิเสธแบบไร้เยื่อใยได้ แถมรูปลักษณ์ของฝ่ายตรงข้ามที่ถึงจะผิดปกติแต่ก็เป็นถึงรองหัวหน้าของชินเซ็นงุมิ ทำให้สายลับหนุ่มปฏิเสธไม่ออก

"ง่า...ก็ได้ครับ...แต่แค่แป๊บเดียวนะครับ"

"จริงเหรอขอรับ ดีใจจัง งั้นเรามาดูโทโมเอะ5000ไปพลางๆเถอะขอรับ" ฮิจิคาตะ(?)พูดด้วยสีหน้าดีใจ เขารีบคว้ารีโมทโทรทัศน์เปิดอนิเมเรื่องดัง โทโมเอะ5000 ที่กำลังฉายขึ้นจอแล้วดูอย่างเพลิดเพลินท่ามกลางความเหวอของยามาซากิ นี่มันยิ่งกว่าที่เขาคิดไว้อีกนะเนี่ย....