ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part 1
โอ๊ส สวัสดีครับ ผมยามาซากิ ซางารุ ทำงานอยู่ที่ชินเซ็นงุมิครับ หน้าที่ของผมคือการเป็นหน่วยสอดแนมฝ่ายศัตรูหรือที่เรียกว่า สปาย นั่นเองครับ กรุณาอย่าสับสนกับคำว่า สโตรกเกอร์ นะครับ เพราะนั่นมันทำด้วยจิตใจขุ่นมัวล้วนๆ แต่ของผมนี่ทำเพราะหน้าที่ครับ งานของผมก็แค่ลอบติดตามเป้าหมายไปจนกว่าจะพบหลักฐานแล้วค่อยยกกองกำลังไปถล่มทีหลังครับ งานอื่นๆก็เช่นลอบเข้าไปด้านหลังหรืออะไรทำนองนี้ จะว่าไปมันก็อันตรายพอควรล่ะครับ เด็กดีทั้งหลายไม่ควรทำตามนะครับ
แต่ผมเองก็ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะผันแปรจาก สปาย มาเป็น สโตรกเกอร์ ได้ในวันนี้....
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เมืองเอโดะปลอดภัยจากผู้รุกรานและการทะเลาะวิวาทระหว่างชาวสวรรค์และพวกต่อต้านต่างแดน แต่ก็ไม่แน่นั่นแหละพวกมันกำลังวางแผนอยู่ก็เป็นได้ ผมเองก็เลยว่างงานเพราะไม่ได้อยู่ในสายตรวจตรา ถ้าว่ากันตามตรงตอนนี้ผมต้องตีแบดมินตันอยู่กับเพื่อนๆในชินเซ็นงุมิ แต่กลับไม่ได้เป็นอย่างนั้น ทำไมน่ะเหรอครับ....อยากรู้ล่ะสิ ถึงไม่อยากผมก็จะเล่า
เพราะผมดันมาติดอกติดใจกับสิ่งอื่นที่ไม่ใช่แบดมินตันยังไงล่ะครับ ซูโม่เหรอ ไม่ใช่ครับ ผมยังไม่อ้วนครับ ถ้าสปายอย่างผมอ้วนล่ะก็อนาคตดับวูบทันทีเลยนะครับ สิ่งที่ผมติดใจคือคนครับ
คนๆนี้ว่ากันตามตรงแล้วก็ไม่ได้ดูโดดเด่นอะไรนัก ออกจะเป็นตัวประกอบเหมือนผมซะด้วยซ้ำครับแต่ดันไปอยู่กับกลุ่มพระเอกก็เลยมีชื่อเสียงพอตัวอยู่บ้าง แต่ด้วยหน้าที่เดิมๆการกระทำเดิมๆเป็นกิจวัตรประจำวันทำให้เป็นตัวประกอบที่หาโดดเด่นอะไรไม่ได้ วันนี้ก็เช่นกันครับ ตอนบ่ายๆเย็นๆคนๆนี้ก็จะเดินออกจากร้านกินจังรับจ้างสารพัดเพื่อกลับบ้านของตนเอง ใช่แล้วล่ะ คนๆนั้นคือชินปาจิคุง หนุ่มแว่นผู้ทำหน้าที่รับมุขพระเอกไงล่ะครับ
ผมตามชินปาจิคุงอยู่บนหลังคาห่างจากตัวเขาประมาณ 100 เมตร ถึงจะเห็นอย่างนั้นก็เถอะชินปาจิคุงก็ถือเป็นซามูไรที่มีฝีมือคนหนึ่งเหมือนกัน การเข้าใกล้เกินกว่านี้เห็นจะไม่สมควรนัก แต่วันนี้ผมทนไม่ไหวแล้วครับ ขอเข้าไปคุยด้วยหน่อยเถอะ....
"สายัณห์สวัสดิ์ครับชินปาจิคุง" ผมทักทายแบบธรรมดาที่สุดหลังจากโผล่หน้าไปหา
"อ้าว คุณยามาซากินี่เอง สายัณห์สวัสดิ์ครับ กำลังจะไปทำงานเหรอครับ" ชินปาจิคุงตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้ม บ้าเอ๊ย น่ารักเป็นบ้า....
"เปล่าครับ วันนี้ออกจะว่าง ข้าวของเต็มมือเลยนี่ให้ช่วยถือดีกว่านะ" ผมไม่รีรอแย่งถุงกระดาษที่ชินปาจิถืออยู่มาทันที ก็กลัวเขาตอบว่าไม่เป็นไรน่ะ
"อ๊ะ ไม่ต้องก็ได้ครับ ผมเกรงใจน่ะครับ ....แต่ก็ขอบคุณนะครับหนักอยู่เหมือนกัน" พูดแล้วก็หัวเราะ
"แล้วลูกพี่กินโทกิสบายดีไม๊ครับ" ผมเฉไฉคุยเรื่องอื่น... ก็มันนึกไม่ออกแล้วนี่หว่า จะให้บทสนทนาขาดช่วงก็กระไรอยู่จริงมั๊ย
"สบายดีครับ ช่วงนี้ชอบบ่นว่าเงินหมดๆ แต่ก็ยังนอนเอกเขนกอยู่บนโซฟาไม่ยอมไปหางานทำซักที ผมเองก็ไม่ได้เงินเดือนซะทีไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้ แย่จริงๆเล้ย"
บทสนทนาภาษาตัวประกอบคุยกันสองคนก็ได้ดำเนินไปอย่างเชื่องช้าจนถึงบ้านของชินปาจิคุง จริงๆผมก็อยากคุยต่อหรอกนะ แต่หวั่นเกรงสุขภาพของตัวเองจากไข่เจียวมหาประลัยของแม่คุณโอทาเอะจริงๆ ไม่รู้หัวหน้าคอนโด้ไปหลงเสน่ห์อะไรตรงไหนได้นะ
"ถึงแล้วครับคุณยามาซากิ ขอบคุณมากนะครับ"
"โอ้ไม่เป็นไรหรอก ขอตัวดีกว่านะ"
"ไว้วันหลังมาทานข้าวที่บ้านผมไหมครับ"
"แหงะ ไม่ล่ะๆ ชินปาจิคุงก็รักษาสุขภาพตัวเองด้วยนะ"
"เช่นกันครับคุณยามาซากิ โชคดีครับ"
ดูสิครับ ดูสิ บทสนทนาจืดๆของตัวประกอบครับ แล้วอย่างนี้จะให้ผมทำยังไงมากไปกว่านี้เล่าครับ เฮ้อ เทพเจ้าแห่งสโตรกเกอร์เอ๋ย โปรดอวยพรให้ลูกด้วยเถอะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น