ปล่อยปลา-ธรรมดา

เนื้อเรื่อง

26/08/11

 

   วันนี้หม่อมป้าโทรมาหาตอนสายๆบอกว่าอยากทำบุยปล่อยปลา เมื่อหม่อมป้าสุดที่รักมีบัญชามาเยี่ยงนี้หลานชายที่แสนดีมีหรือจะไม่สนอง

 

    เราปร฿กษากันว่าจะไปปล่อยที่ไหนดี หม่อมป้าบอกว่าอยากไปปล่อยที่วัดสร้อยทองมีปลาขาย เราก็แย้งไปว่า ปล่อยอย่างนี้ไม่ค่อยได้บุญมันเป็นการขายชีวิตขายบุญแบบหลอกๆ ปล่อยเต่าที่นั่นเต่าบางตัวก็เป็นเต่าบกจับมันไปปล่อยลงน้ำก็อาจตายได้ง่าย หรือถ้ามันกระเสือกกระสนหนีตายขึ้นมาจากน้ำได้ก็คงจะโดนแม่ค้าเจ้าเดิมจับมาขายอีก หม่อมป้าก็ดูจะคล้อยตามเราจึงเสนอไปว่าไปซื้อปลาที่ตลาดสิ เหมือนเป็นการไปช่วยชีวิตมัน ซื้อแล้วเอาไปปล่อยที่หน้าวังสวนจิตรลดาได้บุญดี ปล่อยที่นี่ไม่มีคนจับกินแน่นอน

 

    หม่อมป้าเห็นด้วยเลยไปจัดการRescueชีวิตปลาดุกน้อยมา19ตัว ปลาไหล19ตัว หลังจากป้าอฐิฐานเสร็จ หลานชายผู้นี้จึงแว๊นเอาปลาไปปล่อยที่คลองหน้าสวนจิตรลดา

 

     แล้วปลาก็ได้กลับสูเส้นทางชีวิตของมันอีกครั้ง ปลอดภัยจากมือมนุษย์ผู้บริโภคชีวิตเพื่อนร่วมโลกอยู่เป็นนิจ

 

      แต่ความคิดมากของผมมาเกิดหลังจากปล่อยปลาเสร็จแล้สนะสิ

 

      ด้วยสันดานเป็ฯคนคิดมากขนานขี่ลดกลับบ้าน ผมนึกห่วงใยปลาที่ปล่อยไปท้ง38ตัว กลัวว่ามันจะถูกปลาที่ใหญ่กว่ากิน กลัวตัวเหี้ยที่ตัวสูสีกับจระเข้ล่อเป็นอาหาร

 

     ห่วงจนต้องขี่รถวนมาดูอีกรอบ

 

เหมือนปลาที่ปล่อยไปมันจะรู้ว่าผมกลับมาก ผมเห็นมันว่ายขึ้นมาบนผิวน้ำทักทายผม ถ้านี่เป็นฉากในหนังคงมีซับไตเติ้ลว่าปลามันขึ้นมาขอบคุณที่ช่วยชีวิตมันแล้วพระเอกน้ำตาไหลที่ได้ทำความดี แต่ชีวิตจริงผมว่ามันว่ายขึ้นมาด่าผมมากกว่า ที่ดันเลือกมาปล่อยในที่ๆมีปลาใหญ่กว่าพวกมันเยอะมาก แถมมีตัวเหี้ยตัวเบ้อเริ่มที่จับปลากินเป็ฯอาหารอยู่ด้วย   ผมเลยได้แต่ภาวนาให้มันรอดปลอดภัย

 

 การปล่อยปลาครั้งนี้ทำให้ผมไม่สบายใจเลย

 

หลังจากตัดใจขับรถกลับบ้าน ผมใช้สติพิจารณาความไม่สบายใจของตัวเอง เมื่อตัดห่วงออกไป ผมพบว่าสิ่งที่ผมทำนั้นมันดีที่สุดแล้ว อย่างน้อยๆที่ตรงนั้นก็ปลอดภัยจากมือมนุษย์ ไม่มีคนจับมันไปย่างขายคู่กับส้มตำแน่ๆ

 

 พิจารณาดีๆผมได้ทำหน้าที่ผมแล้วอย่างดีที่สุด ส่วนมันจะรักษาชีวิตมันได้ยืนยาวได้แค่ไหนนั้น มันเป็นเรื่องที่เกินกำลังของผมที่จะไปควบคุมตรงนั้นได้ เพราะผมคงไม่สามารถดำน้ำดูแลมันได้ ท่าทำอย่างนั้นอาจถูกทหารวังจับเอา^^

 

เรื่องที่เหล่านั้นจะใช้ชีวิตได้นานแค่ไหนนั้นผมคงต้องปล่อยไปตามบุญกรรมของมัน

 

   มันเป็ฯเรื่องธรรมดาของธรรมมะ-ธรรมดา-ธรรมชาติ

 

   ผมขับรถกลับถึงบ้าน ด้วยบุญเต็มหัวใจ