ลำดับตอนที่ #1
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1
ทาเินทอยาวภายในอาารสีาวสะอาา มีเสียเปียโนลอเล้าัแว่วานัเล่นที่นั่บรรเลอยู่รโถลาห้อว้า มีสวนหย่อมัอยู่โยรอบลอไปนถึห้อรว ถ้าไม่บอว่าสถานที่แห่นี้ือโรพยาบาล ใรหลายนิว่าเป็นโรแรมหรูระับห้าาวมาว่า
เสียฝีเท้าหนัๆ หลายู่้าวลไปบนทาเิน นที่เินนำหน้าสุอยู่ในุสูทเรียบหรูสีเทา ใบหน้าหล่อเหลาสวมแว่นาันแสีำแ่ไม่สามารถปปิวามหล่อเหลาเอาไว้ไ้
เ้าอวามสูว่าหนึ่ร้อยแปสิบห้าเนิเมร ือ ‘าอป ออสิน’ มาเฟียหนุ่มรูปามที่สาวๆ ในโรพยาบาล่าเหลียวมอเป็นาเียว ไม่ใ่แ่เพียวามหล่อที่พมาเ็มร้อย แ่เามีบวนิามที่เฝ้าอารัาเือบสิบน นั่นเรียสายาสนใานทั่วไปไ้เป็นอย่าี หาแ่ว่านี่ือโรพยาบาลเอนที่ีที่สุและแพที่สุ ารไ้เห็นภาพอสุภาพบุรุษนหนึ่มีทีมบอีาร์รายล้อมึไม่สร้าวามประหลาใมานั เพราะที่โรพยาบาลแห่นี้มีแ่นระับเศรษีมาใ้บริาร อีทั้ยัรับนป่วยระเป๋าหนัที่เินทาา่าประเทศเพื่อมารัษาที่เมือไทยโยเพาะ เพราะ่าประเทศนั้นมี้อำัทา้านารรัษามาว่าเมือไทย
“มิสเอร์ออสินเิเ้าห้อรวไ้เลย่ะ”
เสียพยาบาลที่พูภาษาอัฤษไ้อย่าีสมับเป็นโรพยาบาลเอนั้นนำัึ้นพร้อมับเินมาผายมือเิ าอปเินนำเ้าห้อรวพร้อมับทีมอารัาเ็มอัราที่เินามผู้เป็นนายไปอย่ารู้หน้าที่ พยาบาลสาวะร้อทัแ่พวเาเหล่านั้น็เินามเ้านายเ้าไปโยไม่สนใสีหน้าเหวอๆ อพยาบาลสาวาวไทย
ารเ้ามาแบบรบทีมอผู้ป่วยทำใหุ้หมอนสวยเยหน้าาแฟ้มประวัินไ้ึ้นมอ วาู่ลมโะพริบปริบๆ
‘อะไรัน มาหาหมอหรือะมาอุ้มหมอ’
‘แพทย์หิ บัวบุษยา ศิริุล’ หรือหมอบัว มวิ้วทันทีที่เห็นภาพนี้ เธอเป็นแพทย์ทีู่แลารฝัเ็มให้ับผู้ป่วยที่เ้ามารัษาที่ศูนย์เวศาสร์ารฟื้นและายภาพบำบัภายในโรพยาบาลเอนื่อัแห่นี้ แม้ะเพิ่เรียนบมาไ้ไม่นาน แ่เธอ็ไ้รับารยย่อว่ามีวามสามารถใน้านารฝัเ็มเป็นอย่ามา
ผู้ป่วยรายนี้เป็นนที่ผู้อำนวยารโรพยาบาลยโทรศัพท์สายรมาให้เธอ่วยรับหน้าที่รวเป็นพิเศษ เพราะเาเป็นลูายอเพื่อนสนิทผู้อำนวยาร แ่นาพยาบาลลือันว่านลุ่มนี้เป็นพวมาเฟียที่มีอิทธิพลมา
เธอไม่เยรู้ัพวมาเฟีย เยูผ่านภาพยนร์ ับ่วเรียนมหาวิทยาลัยเยอ่านผ่านามาบ้าในนิยายพาฝัน แ่ไม่ิว่าเี๋ยวนี้ะยัมีพวลุ่มนที่ั้นเป็นมาเฟียอยู่อี ท่านผู้อำนวยารบอเธอว่า เา้อารไ้รับารรัษาที่รุ และเธอือแพทย์เพาะทานเียวที่ทาโรพยาบาลไว้ใให้ทำหน้าที่รัษานสำันนี้
ใบหน้าน่ารัในุเสื้อาวน์าวสะอามอ้อเม็มาทำให้าอป้อลับ ไม่เยมีใรสบาเาอย่าท้าทายเ่นนี้มา่อน นั่นือวามิที่ทำให้มาเฟียหนุ่มอประหลาใไม่ไ้ นถึับ้อถอแว่นันแออเพื่อมอนสวย
สายาสอู่สบัน ะที่บัวบุษยา็ไม่ไ้ยอมแพ้ มาเฟียหนุ่มยยิ้มน้อยๆ อย่าพึพอใ และรอยยิ้มน่าประหลานั้น็ทำให้บัวบุษยาไ้สิ อ่อว่าัวเอไม่ไ้ที่เผลอมอเานานเินไป
“มิสเอร์ออสินเินั่่ะ แ่่อนนั่่วยเิผู้ิามอุออไปรอ้านนอ้วย่ะ หมอ้อารทำานอย่ามีสมาธิ”
ายหนุ่มพยัหน้าแล้วหันลับไปสั่ผู้ิามรูปร่าำยำ พูเป็นภาษาอัฤษ “พวมึไ้ยินไหม ไปรอ้านอ”
“รับเ้านาย” พวเาไม่เยินับารมาโรพยาบาล เพราะหาผู้เป็นเ้านาย้อารพบแพทย์ แพทย์วรเ้าไปหาเ้านาย ไม่ใ่ให้เ้านาย้อเินทามาถึโรพยาบาล
“ราวนี้ ุหมอนสวยพร้อมะรวผมแล้วใ่ไหมรับ” เสียทุ้มอบลับแ่วายัไม่ละไปาวหน้าหวาน
“วันนี้ป่วยเป็นอะไรมาะ”
“ผมปว้อมือ้าวา”
ออสินยยิ้มเ้าเล่ห์ ไม่รู้เป็นอะไร เาอบมอผู้หิใส่เสื้อาวน์ เพราะอาีพหมอเป็นอาีพในฝันอมาเฟียหนุ่มเมื่อรั้เป็นวัยรุ่น
“แ่อนนี้อา้อเพิ่มโรหัวใเ้นแรผิปิอีโรรับหมอ”
“ถ้าั้นเิุไปพบแพทย์ที่แผนอายุรรรมโรหัวใ่อนีไหมะ ถ้าหัวใเ้นปิแล้ว่อยลับมาให้หมอรวูอาารอุ”
าอปนิ่อึ้ที่ถูุหมอนสวยไล่ออาห้อทาอ้อม
“เอาละ่ะ อบที่หมอถามนะะ มีอาารอะไรอีบ้าะ เล่าให้หมอฟัให้หม”
“็ปว้อมืออย่าเียวรับ”
“ปวั้แ่เมื่อไร อย่าไระ ่วยเล่าอย่าละเอีย้วย่ะ หมอะไ้วิเราะห์ถูว่าุป่วยเป็นอะไร และวระรัษาอย่าไรี”
“ผมปว้อมือั้แ่เือนที่แล้ว แ่ว่าเพิ่ปวมาเมื่ออาทิย์่อน เวลาที่ปวมาๆ...” าอปหยุไปนิ เอาลิ้นุนระพุ้แ้ม ้อหน้านสวย่อนะพู่อ “็อนที่ับปืน มันะเสียวแปลบที่นิ้วมือและ้อมือ”
“ับปืน?” ุหมอสาวทวนำ
“ใ่รับ”
“ุทำอาีพอะไรหรือะ” บัวบุษยาถาม่อ ไม่ไ้มีวามหวาหวั่นับสิ่ที่อีฝ่ายพูถึว่านั่นือวัถุอันราย อีทั้ใบหน้าหล่อเหลาที่พยายามทำเหมือน่มู่ให้เธอลัวลายๆ นั่นอี มันทำให้เธอนึหมั่นไส้เามาว่า
“ผมเป็น...อืม...ำรว”
“ำรว แ่ทำไมในแฟ้มประวัิบอว่าุเป็นนัธุริ”
“ผมยัพูไม่บ ผมเป็นนที่ำรว้อารัว่าหารับ”
“...”
บัวบุษยาหน้าีเหมือนถูู่ลับลายๆ ว่าอย่าลวลายับเาะรว
“ผมล้อเล่น ผมว่าุหมอรัษาให้ผมไ้แล้ว เรื่อที่ว่าทำไมผมถึ้อใ้ปืนไม่ำเป็น้อรู้เยอะหรอ หมอไม่ใ่เมียผม” เาหยุมอหน้าสวยๆ “หรือว่า...”
สายาอเาทำให้บัวบุษยาแทบะเอาสันแฟ้มประวัิารรัษาผู้ป่วยฟาใส่ใส่เา “นีุ่”
ายหนุ่มยิ้มเล็น้อย “ผมเป็นนัธุริ ทำอาีพสุริและ อนนี้ ผมปว้อมือและนิ้วมา ผมบอ้อมูลส่วนัวแล้ว ุหมอะรัษาผมไ้หรือยั”
“ารรัษาุือหน้าที่อหมออยู่แล้ว” บัวบุษยาอบอย่า่มอารม์ ล เา้อวนประสาทเธออย่านั้นใ่ไหม แ่อนนี้ เาือนไ้อเธอ บัวบุษยาึ้อระับวามไม่อบใเอาไว้ “ถ้าอย่านั้น หมออูมือหน่อย่ะ”
“อูแ่มือหรือรับ นึว่าะอูใ้วย”
าอปยื่นมือไปให้้วยแววาวิบวับที่ทำให้บัวบุษยารู้สึเริ่มเหลือทน
“ถ้าุยัรบวนารรวอหมออี หมอะไม่รวอาารุแล้วนะะ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
1ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
1ความคิดเห็น