คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : ตอน แม่ของหมอยากเห็นหน้าว่าที่ลูกสะใภ้
ทัทาย
หมอรอฤทธิ์เป็นหมอที่ทำลอให้เี่ อนนาเอหนีไปเปิร้านาแฟอยู่บนอย หมอเป็นลูายเ้าอโรพยาบาลในรุเทพฯ ที่อยาปลีวิเวไปทำานเป็นหมอบนอย แ่หมอแอบอบนาเอมา 6 ปีแล้ว้าแ่รู้ว่านาเอไม่พร้อม ็ีบๆ ไปินาแฟทุวัน นาเอรู้ว่าหมออบุยัน แ่็ยัไม่ไ้เปิใะให้หมอเป็นพ่อเี่ แ่็ไม่ไ้รัเีย
ราวนี้เฮียเอาไ หมอเาถูหมอู ทัหมอว่าหมอะเสียอรั สสัยหมอูะแม่น55 หมอเลยมารุหนัแล้ว่ะ
นศามี
ะที่แ้วมุาำลัิไป่าๆ นานาถึเหุาร์ในวันนั้น สอา็พาเินไปนถึโ๊ะนที่นั่อยอย่า่อรอะเอ แล้ววาลมโ็เบิว้าึ้นทันที เพราะนที่หันลับมาไม่ใ่พ่ออลู แ่เป็น
“ุหมอรอฤทธิ์” หมอสูินรีแพทย์สุหล่อมีอายุสามสิบ้นๆ ลี่ยิ้มว้าอบอุ่น ระบายเ็มวหน้าหล่อเหลา าวสะอาสะอ้าน
เาลุาเ้าอี้มอเธออย่าสุภาพเหมือนที่เยมอมาลอหลายปี
“สวัสีรับุแ้ว” สีหน้าแปลใทำให้เารีบถาม “ุแ้วำลัรอใรอยู่หรือเปล่ารับ” เพราะเห็นว่าเธอมีสีหน้าแปลใเมื่อเห็นว่าเป็นเา
“เอ่อ ปละ เปล่า่ะ ไม่ไ้รอใรเลยริๆ”
ิ้วสวยมวมุ่น เธอิว่าเป็นเาเสียอี ส่วนหมอรอฤทธิ์็ิว่าเาลับึ้นอยไปแล้ว “หมอมาทำอะไรที่นี่ะ นึว่าลับึ้นอยไปั้แ่อาทิย์ที่แล้ว”
เานิ่ันไปรู่หนึ่เพื่อรวบรวมวามิให้เ้าที่แล้วอบ “หมอไม่ลับอยแล้วรับ หมอะลับมาอยู่รุเทพฯ”
“อ้าว! ทำไมหมอยัไม่ลับอยะ เี๋ยวนบนอย็อยเ้อหรอ” ุหมอรอฤทธิ์ถูามัวให้ลับมา่วยานที่โรพยาบาลอบิา้วยสาเหุที่หมอสูินารีเวมือทออโรพยาบาลถูรถนอย่าะทันหัน และมาราอหมอ็ป่วย แ่เมื่ออาทิย์่อนหมอโทรมาบอว่าะลับึ้นไปที่อย หมอหนุ่มเป็นที่รัอผู้นบนอยมา แล้วยัเป็นหนุ่มป๊อปปูลาร์ประำอยสุใ มีสาวๆ อยาะให้หมอ่วยรวัหวะารเ้นอหัวใให้ไม่เว้นแ่ละวัน
สีหน้าหล่อเหลาอหมอหนุ่มูเรียึ้นเล็น้อย “หมอลับไปอยอนนี้ไม่ไ้แล้วรับุแ้ว เพราะุแม่อหมอบอว่าอยเ้อมานาน อนนี้ ท่านไม่ยอมให้ลับแล้ว พอเรียมัวะับอาารำเริบึ้นมาทุที เพราะท่านำลัป่วยเป็นโรน้อยใหมอ ่วนี้ยัมาเป็นโรรอมใแทร้อน” ่อนถอนหายใออมา
แ้วมุาอมยิ้ม พราพยัหน้าพร้อมับถอนหายใยาวามอย่าเ้าใ าที่รู้ัุหมอมาหลายปีเธอไ้ยินเรื่อแม่อหมอน้อยใลูายที่หนีไปทำานบนยออยมาลอ เพราะหมอรอฤทธิ์มัะไปทานาแฟสบนร้านายาแฟสแห่เียวบนยออยสุใ แล้วปรับทุ์ให้ฟัอยู่เสมอ เมื่ออาทิย์่อน หิสาวยัทำุปผัโมฝาไปให้แม่อเา เพราะุหมอลาอยมาเยี่ยมแม่ทุเือน แล้ว้อแวะเวียนมาอให้เธอทำุปผัโมไปฝาแม่ที่บ้าน เาบอว่าแม่อเาอบุปที่ร้านอเธอมา ุปผัโมเป็นอาหารฝรั่นิเียวที่แ้วมุามั่นใว่าทำอร่อยไม่่าาพิมพิาหุ้นส่วนที่เพิ่ะอแยัวออไป
“หมายวามว่าหมอะย้ายมาทำานในรุเทพฯ ไม่ลับไปเป็นหมอบนอยอีแล้วใ่ไหมะ”
“ใผม็อยาลับึ้นไปทำานบนอยสุใ แ่ถ้าแม่อผมท่านไม่ยอมริๆ ็้ออยู่่อไป” รอฤทธิ์รู้ีว่าอีเหุผลที่ทำให้เาอยาลาอย ็เพราะนรหน้านั่นแหละที่ทิ้อยและหมอบนอยอย่าเาลมา ทั้ที่ลึๆ แล้วเามีวามสุับารอยู่บนอยนอยาวนใรบานลับึ้นไปบนอย้วยัน เพียแ่เหุผลอแ้วมุาลับมาที่นี่อีรั้็เพื่ออนาอเี่รอฤทธิ์ึพูอะไรไม่ออเาเอเอ็นูเี่ไม่่าาลูสาวแท้ๆ
แ้วมุา้อใบหน้าหล่อเหลาอย่าเ้าใเหุผล “ันเ้าใวามรู้สึอหมอนะะ” เพราะหาไม่ห่วเรื่อารเรียนอเี่ ป่านนี้ เธอ็ยัเปิร้านาแฟอยู่บนยออยไม่ลับลมา ไ้ทำอะไรที่อบในบรรยาาศน่าอภิรมย์ เธอาแฟสทุแ้วสุพิถีพิถัน แล้วยัมีบราวนี่ีส ไวน์็โแล เ้มะพร้าวน้ำหอม ที่แ้วมุาทำเอับมือเอาไว้อยบริารลู้า ในราาไม่แพ แ่ลู้าและนัท่อเที่ยวที่ไ้แวะไปเยี่ยมเยือนร้านาแฟ ‘เี่ อฟฟี่ ฮิลล์’ ้อิใในรสาิและบรรยาาศที่สวยามท่ามลาุนเา
รอฤทธิ์พยัหน้าล่าวำอบุ “อบุที่เ้าใผมรับ มีแุ่ที่เ้าใวามรู้สึอผม”
้วยวามเป็นผู้หิทำให้แ้วมุาเ้าใวามรู้สึมาราออีฝ่ายเ่นัน“แ่หมอเป็นลูนโ ็ไม่ผิทีุ่พ่อุแม่อหมอะอยาให้หมอลับลมาเลิเป็นหมออย”
หมอรอฤทธิ์เป็นบุรายนโ ึ่้อรับสืบทอิารโรพยาบาลอรอบรัว แ่เาทิ้วามศิวิไล์ไปทำานอยู่บนอยั้แ่เรียนบ ท่ามลาวามสุใอยู่บนยออยที่มีื่อว่า
‘อยสุใ’
ยามเ้า เมหมอลอยเลื่อนเ็มฟ้า มีอาาศเย็นสบายลอทั้ปี แล้วที่นั่นเอที่ทำให้เาไ้เอแ้วมุา หิสาวารุเทพฯ ที่หนีอะไรบาอย่าไปเปิร้านาแฟอยู่บนอยสุใ ร้านเล็ๆ แ่อย่าน่ารั อบอุ่น นุหมอหนุ่ม้อแวะไปื่มาแฟส ั่วบใหม่ๆ ราาไม่แพ แ่บรรยาาศี ไ้มวิวุนเาแบบสามร้อยหสิบอศา
แ้วมุาสนิทับหมอรอฤทธิ์ เพราะนอาเาะเป็นลู้าประำอนที่เธอายาแฟอยู่บนยออยแล้ว หมอรอฤทธิ์ยัเป็นนทำลอให้เธอ เาึเป็นผู้ายนแรที่ไ้อุ้มและเห็นหน้าหนูน้อยเี่ มาไปว่านั้น หาวันที่เธอลอไม่มีหมอรอฤทธิ์อยให้ำลัใ หิสาวิว่าเธอไม่มีีวิรอเลี้ยเี่มานป่านนี้ เพราะืนนั้น เาทำทุอย่าเพื่อไม่ให้เธอทิ้ลูน้อยเอาไว้บนโลที่เียวาย ะว่าไปแล้ว เาือผู้มีพระุที่สุนหนึ่ในีวิเธอ
แ้วมุาไม่อยาเสียเวลาสสัยในเมื่อหมอไม่ลับอย ้วย้ออ้า้อ่วยานที่โรพยาบาลอบิา่อไปแล้วแม่อหมอ็้อารำลัใาลูาย แล้วทำไมหมอถึไม่ไปทำาน มาหาเธอที่ร้านทำไม
“แล้ววันนี้ หมอไม่ออรวนไ้หรือะ หมอมาหาแ้วที่ร้าน มีอะไร่วนหรือเปล่าะ”
เาัสินใมาหลายวันแล้ว เมื่อวานมีนไ้ไปหาหมอ แ่นไ้อมืออเาไปูแล้วพูว่า
“หมอะป้าอเือน หมอะทำอะไร่วนี้็รีบนะะ วหมอำลัะเสียอรั” เมื่อหมอถูหมอูทั หมอรอฤทธิ์ที่ไม่เยเื่อเรื่อหมอูึลุึ้นมาบอว่า
‘เาะ้าอีไม่ไ้แล้ว’
“ือหมอะวนุแ้วไปเยี่ยมแม่อหมอ ท่านอยาเห็นหน้าุ”
ใรบานที่รีบเร่เินเ้ามาในร้าน้วยอาารรู้สึผิ เานัับลูสาวัวน้อยว่าะไปรับเธอที่บ้านแ่เ้า ทว่าเิอุบัิเหุถูรถเี่ยว พอเาไปถึหน้าบ้านอเธอ แ้วมุา็ไปส่ลูที่โรเรียนแล้ว เมื่อูเวลา็รู้ว่าเี่้อเ้าเรียนไปแล้ว แ่นเรใเมียลัวว่าเธอะเ้าใผิ หาว่าเาเป็นพ่อที่ไม่่อยรับผิอบ นัับเี่แล้วไม่ไปรับ เลยรีบามมาที่ร้านเพื่ออธิบาย แล้วั้ใว่าืนนี้ะเยวามผิ้วยารอาสาไป่วยเมียรีผ้าที่บ้าน แ่เวลานี้ สิ่ที่เห็นำาำในอยายเท้าไปำหน้าใรบาน
แ้วมุามอหน้าหมอรอฤทธิ์ “ทำไมแม่อหมออยาเห็นหน้าแ้วล่ะะ”
หิสาวพยายามุมน้ำเสียให้เรียบที่สุ ทั้ที่วามรินั้นใ พบเอันมาหลายปี ไม่ใ่มอไม่รู้ ูไม่ออว่าุหมอรอฤทธิ์ิอะไร ที่ผ่านมา เี่ยัเล็ เรื่อราวในอีนั้น็ฝัใทำให้ิว่านเอเป็นนไม่ีพอะบหานีๆ อย่าหมอรอฤทธิ์ แ่ยิ่เวลานี้ ทุอย่าเปลี่ยนไป ภายในใระ่าัเนว่าเี่เิมาไ้อย่าไร
หมอรอฤทธิ์อออาารเิน พออยู่่อหน้าเธอ เาแทบพูไม่ออ “ท่านบอว่าุทำุปผัโมอร่อยรับ”
“ท่านอยาเห็นหน้านทำุปไปฝาั้นเหรอะ”
แ้วมุายิ้มเื่อน “ริเหรอะ” แปลใทำไมแม่อหมอ้ออยาเห็นหน้านทำุป
มืออุ่นๆ าวสะอาึมือเล็ๆ มาถือเอาไว้ แล้วระับึ้น
“เปล่ารับ ไม่ริ เมื่อรู่ผมเินไปหน่อย แ่เอาริๆ แม่อหมอท่านอยาเอหน้าว่าที่ลูสะใภ้”
ิ้วโ้สวยไ้รูปเลิึ้นอย่าประหลาใ “อะไรนะะ หมอพูผิหรือเปล่าะ” พลายิ้มเื่อนๆ ไม่ิว่าะถูหมอรุใส่แบบนี้ แ่ระนั้น ำพูอหมอ็ระเ็นใส่หูใรบานที่เินเ้ามาแล้ว
“ไปเยี่ยมแม่อผมหน่อยนะรับท่านอย่าพบหน้าุริๆ”
ภาพรหน้าทำให้อนถึับพูอะไรไม่ออ ไ้แ่ระแอมระไอทั้ที่วามริอยาะอ้วใส่หน้านพู เระทำให้เมียโรธมาอ้วใส่ร้านเมีย อนเลียัวเอที่ันเ่หลายภาษา นฟัภาษาไทยเ้าใทุำ เาพยายามสูหายใเ้าปอแรๆ ยืน่มอารม์รุ่นโรธ ุ่นเือใ่อผู้ายที่เาำหน้าไ้เพราะอูประวัิารายานอสีฟเมื่อวาน ว่าเป็นหมอหนุ่มหล่ออนาไล โปรไฟล์ีโร ที่ำลัเสนอัวอยาทำหน้าที่พ่ออเี่แทนเา
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เฮียเอาไะ หมอรุหนัแล้วนะเฮีย
ความคิดเห็น