ระดาดาวพร่างพราวฟ้า

ลำดับตอนที่ #3 : ณรงค์เดช 1

ปีพุทธศักราช 2529

เสียงกรี๊ดของสาวน้อยนับสิบดังสนั่น ในทันทีที่ร่างผอมสูงเก้งก้างปรากฏกายอยูบนระเบียง แต่ไม่นานนักก็สงบลงแล้วเกิดขึ้นใหม่ หลังจากเด็กสาวกลุ่มแรกวิ่งหนีเข้าห้อง อันเป็นเหตุมาจากเขาเดินเข้าไปใกล้ และเด็กสาวกลุ่มใหม่มองเห็นเขา เด็กหนุ่มหันหลังกลับไปมอง เธอเหล่านั้นลอบมองเขาโดยใช้ผนังใกล้ประตูเป็นเครื่องกำบัง ไม่ต่างอะไรกับปูลมน้อยหนีคนลงรูไม่มีผิด หนุ่มน้อยจินตนาการถึงความหลัง นานมาแล้วในวันที่แม่ขอเขายังคงมีชีวิตอยู่ อ่าวมะนาว ประจวบคีรีขัน ในวัยแปดขวบ มีแม่ มีน้าจา แต่ขาดพ่อ เด็กชายสบถหัวเราะ เยาะหยันตนเองอยู่กับความอัปยศที่เขาไม่ได้ก่อ แต่มีส่วนต้องรับผิดชอบ

บัดดลก็นึกขัน

“ฮึ ทำอย่างกะไม่เคยเห็นผู้ชายไปได้” พ่อหนุ่มพึมพำ ปรายตามองเด็กหญิงหลังประตูเหล่านั้น พลางหัวเราะในลำคออย่างบางเบา ‘จะกลัวก็ไม่ใช่ จะกล้าก็ไม่ใช่ ไม่อยากมอง แต่ก็อยากรู้ ตลกจริง แม่พวกนี้’ เขาคิด

จวนจะสุดทางเดิน ในที่สุดก็ต้องหยุด เมื่อสตรีในเครื่องแบบแห่งพรหมจรรย์ อันเป็นผู้นำทางหยุดการก้าวย่าง เกือบชนเข้ากับหลังของเธอ เจ้าของร่างเก้งก้างจิกเท้าทั้งสองลงกับพื้นไว้ได้ทัน

“เอาล่ะถึงแล้ว ห้องนี้แหละณรงค์เดช”

ราวกับจะเป็นการเชิญชวน เด็กชายแหงนหน้ามองป้ายไม้เล็กๆ ที่แขวนอย่างลอยตัวอยู่ ณ มุมหนึ่งเหนือประตู

“ม.3 /1” เขารำพึงอยู่ในใจ “เรียนซ้ำชั้น” ความปลดปลงถูกบังคับให้เกิดขึ้น ไม่มีวิธีไหนจะดีไปกว่านี้อีกแล้ว

อันทีจริงเขาควรจะได้ขึ้นชั้นม.4 แผนวิทยาศาสตร์ เตรียมตัวสอบเข้าแพทย์อย่างที่เคยตั้งใจ แต่จะทำอย่างไรได้ ก็ในเมื่อเขาหยุดเรียนไปถึงหนึ่งปีเต็ม ในวันนั้นเขาเรียมอยู่ม.3 ได้เพียงครึ่งหนึ่งของเทอมแรก หากแม่ไม่ตาย เด็กหนุ่มถอนหายใจ สะท้อนทุกข์เข้าไปในหัวอก อนาถาถึงขั้นต้องมาอาศัยเรียนฟรีในโรงเรียนผู้หญิง

“เอาวะ ก็ยังดีกว่าไม่ได้เรียน” เขาพึมพำในลำคออย่างพยายามปลงอีกครั้งหนึ่ง ริมฝีปากหยักงามสีชมพูราเรื่อเม้มเข้าหากันแน่น เมื่อความรู้สึกที่ถูกมองเหมือนตัวประหลาดบังเกิดขึ้น