กล่อมขวัญ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

 

บทนำ

QQQQ

                นักศึกษา ปีหนึ่ง จะได้พบเจออะไรบ้างสำหรับชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย นั่นคงจะเป็นความตื่นเต้นของ ว่าที่นักศึกษาแทบจะทุกๆคน รวมทั้ง อณิสา ว่าที่ นักศึกษาคณะนิติศาสตร์ ในอีกไม่กี่วันข้าหน้านี้ด้วย แน่นอนว่า เจ้าตัวพร้อมทั้ง ร่างกายและหัวจิตหัวใจที่เติบโตขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง จากนักเรียนมัธยม มาเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยอันภาคภูมิ

                ช่วงระยะเวลาอีกไม่กี่วันที่หล่อน...ลูกสาว ท่านผู้ว่าราชการจังหวัด ทางภาคอีสาน กำลังเฝ้ารอวันเปิดภาคเรียนด้วยหัวใจพองโต หากแต่หัวใจพองๆของสาวน้อยก็มีอันต้องฟุบแฟบและเสียศูนย์ไม่ต่างจากลูกโปร่งที่ถูกเจาะให้แตกโพล๊ะกลางอากาศ

                “รัณย์ แม่ว่าแม่จะลองพูดกับอิมดู เรื่องไปเรียนกรุงเทพ” จำได้ว่า วันนั้นคุณนาย...ก็คุณแม่ของหล่อนนั่นล่ะ เรียกพี่รัณย์กับพี่พรีน พี่ชายกับพี่สะใภ้ของหล่อนเข้ามาหาในเมือง ...พี่รัณย์คือพี่ชายคนโตของหล่อน ส่วนพี่พรีน คือพี่สะใภ้เพิ่งแต่งงานกันหมาดๆ พี่ทั้งสองคนมีกิจการฟาร์มและพืชไร่ มีหุ้นส่วนใหญ่โตมั่นคงอยู่ที่ ห้วยสร้าง อำเภอหนึ่งที่ห่างออกไปจากตัวเมืองไกล  พี่รัณย์เป็นพี่ชายที่แสนดีของหล่อน เป็นลูกชายสุดรักสุดปลาบปลื้มของคุณพ่อและคุณนาย และพี่รัณย์อีกเหมือนกันที่คุณนายออกจะเกรงใจ มีอะไรก็ต้องปรึกษาพี่รัณย์ไปด้วย รองจากคุณพ่อน่ะนะ

                “เรื่องเรียน? มีอะไรอีกล่ะครับคุณนาย ก็ไหนบอกทำใจได้แล้ว”

                “ตอนนั้นก็พอทำใจได้ แต่ยิ่งใกล้เปิดเทอม ยิ่งใกล้วันที่น้องจะไป แม่ก็ยิ่งใจคอไม่ดี ... แม่ห่วงว่าน้องจะไปเจออะไรไม่ดี นี่ขนาดไอน่ะ อายุยี่สิบกว่า เรียนจบ ทำการทำงานแล้วนะยังพลาดเลย แล้วอิมนี่แม่ก็ยิ่งห่วงกว่าไออีก ในกรุงเทพมันอันตรายขนาดไหน เราจะไว้ใจใครได้บ้าง  รัณย์ก็รู้ว่าน้องเราเป็นยังไง ใจดี รักคน ไว้ใจคนไปทั่ว คิดแต่ว่าทุกคนจะรัก จะใจดีเหมือนตัวเอง แม่ล่ะห่วงจริง จริ๊ง”

                ในตอนนั้นอณิสายอมเสียมารยาท หล่อนยืนซุกอยู่แถวๆซอกประตู เมื่อแน่ใจว่าหัวข้อสนทนาอย่างเคร่งเครียดของ คุณนาย คุณพ่อ พี่รัณย์ และพี่พรีนเกี่ยวกับหล่อนโดยตรง

                “จะดีหรือคุณ ลูกเตรียมตัวพร้อมแล้วนะ ไม่สงสารแกหรือ ตอนจะสอบเข้าก็ตั้งใจเรียน ตั้งใจอ่านหนังสือจนสอบติด ถ้าทำอย่างนั้นก็เท่ากับทำลายความฝันของลูกเลยนะ”

                คำพูดของคุณพ่อ ทำให้เด็กสาวที่ซุ่มฟังที่หลืบประตูยิ้มออกมาได้ แต่ก็ต้องหุบลงทันทีเมื่อ คุณ นายบอกว่า

                “สงสารน่ะสงสารอยู่แล้ว แต่ เราจะสงสารตอนนี้ หรือว่าจะไปรอสงสารตอนที่ลูกเป็นอะไรขึ้นมา คราวไอฉันก็ใจแทบขาดนะ ลูกทุกข์แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้”

                ทั้งห้องเงียบลงไปจนน่าใจหาย อณิสา ยืนตัวเกร็งรอฟังด้วยความหวังที่เหลือน้อยลงไปทุกที

                “คุณนายใจเย็นก่อนดีกว่าไหมครับ คิดให้รอบคอบก่อน เหลือเวลาอีกอาทิตย์กว่าอิมจะเปิดเรียน”พี่รัณย์เหมือนพยายามจะช่วยหล่อนใจชื้นขึ้นมาอีกนิด แต่คุณนายนี่ซิ...

                “แม่คิดมาตลอดตั้งแต่รู้ว่าน้องสอบติดมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯแล้วล่ะ คิดหาวิธีหลายวิธีด้วย ไม่ใช่จะดันทุรังห้ามไม่ให้น้องไปอย่างเดียวหรอก ...แล้วถ้าแม่จะสบายใจและน้องได้ไปเรียนที่กรุงเทพฯจริงๆมันก็มีทางอยู่เหมือนกัน”

                คราวนี้คงไม่ใช่แค่หล่อนที่รอฟังด้วยใจระทึก คุณพ่อ พี่รัณย์ พี่พรีนก็เหมือนจะรอฟังจนตัวเกร็งเหมือนกัน

                “วีธีที่แม่จะสบายใจ ว่าน้องจะปลอดภัยก็คือ ถ้าน้องไปเรียนแม่ก็จะไปอยู่กับน้องที่กรุงเทพด้วย อยู่จนกว่าน้องจะเรียนจบ”

                “ห๋า!!!!!” มีเสียงอุทานสามเสียงดังออกมาอย่างไม่ได้นัดหมาย ส่วนอณิสาหล่อนได้ความรู้สึกครึ่งๆกลางๆระหว่างดีใจกับฉงนและอดไม่ได้ที่จะรอฟังว่า คุณพ่อจะว่าอย่างไร และก็ไม่นานเกินรอเลย

                “ไม่ดีมั้งคุณ คุณไปแล้วผมจะอยู่ยังไง ไอก็เพิ่งไปเมืองนอก รัณย์กับหนูพรีนก็ไปอยู่ห้วยสร้าง จะให้ผมอยู่คนเดียวเหรอ จะมาแยกกันอยู่ตอนแก่อย่างนี้นะ” คุณพ่อไม่เห็นด้วยแน่ๆน้ำเสียงแบบนี้

                แล้วคุณนายก็หน้ามุ่ย จริงแล้วคุณนายกับคุณพ่อ อยู่ด้วยกันไม่เคยแยกกันสักที คุณพ่อไปไหนก็มีคุณนายอยู่เคียงข้างไม่เคยห่าง ทั้งสองคนเป็นแบบอย่างที่ผู้พบเห็นชื่นชมคุณพ่อเป็นแบบอย่างของผู้นำและหัวหน้าครอบครัว ส่วนคุณนายก็มีส่วนส่งเสริมให้ครอบครัวของ ท่านผู้ว่า..อบอุ่น และสมบูรณ์

                “ก็ฉันมองไม่เห็นทางอื่นเลยนี่คะ ที่จะไม่ทำให้ลูกเสียใจ”

                คุณพ่อถอนใจบ้าง แล้วก็เหมือนว่าทุกคนเงียบลงไปเพื่อช่วยกันขบคิด...จริงแล้วอณิสา เข้าใจความห่วงใยของคุณนาย ว่าเพราะอะไรที่ทำให้คุณนายเกิดวิตกกังวลมากขนาดนี้....

๐๐๐๐๐๐๐