คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : C H A P T E R 1
Chapter 1
สาวแก้มป่องนั่งมองเหตุการณ์ซ้ำไปซ้ำมา...รอยยิ้มหวานของอีกฝ่ายที่ยิ้มให้คนอื่น
รอยยิ้มที่เธอเคยคิดอยากให้มันมาเป็นของเธอเสมอมา...แต่เธอคิดผิด
“พี่ซอนเยมาช้าจังเลยค่ะ ฉันรอตั้งนาน” เสียงใสของอานโซฮีดังขึ้นเมื่อเห็นมินซอนเยเดินเข้ามาหาเธอ
รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของสาวแก้มป่องอีกครั้ง
"พอดี ผู้จัดการโทรมาเรื่องรายการวิทยุน่ะ" หญิงสาวบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนที่จะหันมายิ้มให้อีกฝ่าย
"ฉันยกเลิกไปน่ะ แล้วตกลงจะไม่ไปจริงๆเหรอ?"
อานโซฮีรู้ดีว่าวันนี้ ‘มินซอนเย’ จะไปที่ไหน...
วันนี้มีงานปาร์ตี้หน้ากากที่ห้องประชุม...ซึ่งเป็นงานประจำมหาวิทยาลัย
ซึ่งมินซอนเยก็ได้ชวนเธอไป แต่เธอปฏิเสธไปว่าเธอต้องจัดการกับการบ้านที่ดูเยอะเสียเหลือเกิน
...จริงๆแล้วเธอคิดอะไรที่มากไปกว่านั้น หญิงสาวจ้องมองชุดที่เธอจะใส่ พร้อมกับหน้ากากที่ปิดบังใบหน้า
จนไม่มีใครรับรู้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นใคร... แม้แต่มินซอนเยก็ตาม เพราะเธอรู้ว่าถ้าเธอไปกับมินซอนเย
อีกฝ่ายจะปฏิบัติกับเธอไม่แตกต่างอะไรไปจากพี่น้องคนสนิท ซึ่งเธอไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น...
เธออยากรู้ว่าถ้าเธอเป็นคนอื่น ถ้าเธอเป็นใครคนอื่นที่ไม่ใช่ อานโซฮี... มินซอนเยจะปฏิบัติกับเธอเช่นไร?
เธอแค่อยากจะอยู่ในฐานะใดก็ได้...ที่ไม่ใช่แค่พี่น้อง
หญิงสาวมาถึงในงานก่อนหน้าสักประมาณครึ่งชั่วโมง ก่อนที่เธอจะเห็นพี่ซอนเยของเธอก้าวเข้ามาในห้องประชุมซึ่งตอนนี้ถูกจัดให้ดู
เหมือนงานปาร์ตี้ในผับหรูเสียมากกว่า...
แม้ว่าคนจะพลุกพล่านถึงเพียงใดแต่เธอก็ยังเห็นมินซอนเยนั้นเด่นสมกับเป็นดาวดวงใหม่ของวงการเพลง
ไม่ว่าจะเป็นชุดราตรีที่สวยงามที่อีกฝ่ายใส่มา พร้อมกับหน้ากากอันเล็กซึ่งทำให้คนอื่นรู้อยู่ดีว่าคนๆนี้เป็นใคร...
หญิงสาวหน้าหวานสวยกำลังยืนหัวเราะอยู่กับผู้คนมากหน้าหลายตา ซึ่งมีคนๆหนึ่งที่เธอจำได้ ผู้ชายคนนั้น...
ผู้ชายที่กำลังทำให้มินซอนเยหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน... เธอสังเกตได้จากประกายตาจากดวงตาคมสวยเข้มของอีกฝ่าย
เธอรู้ว่าพี่ซอนเยคงปลื้มคนๆนี้มาก แค่รอยยิ้มกว้างที่แสนอ่อนโยนก็ทำให้เธอแน่ใจได้ แล้วมันก็ทำให้เธอเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม...
ความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในความคิด แม้ว่าเธอจะรู้ว่ามันไม่ได้มีผลดีต่อความสัมพันธ์ของเธอและมินซอนเย
แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจในเวลานั้น
มารู้ตัวอีกทีเธอก็กำลังเดินตรงไปยังกลุ่มนักเรียนที่เกาะกันอยู่ตรงกลางฟลอร์ เพราะว่ามีดารานักร้องที่ตนชื่นชอบยืนเด่นเป็นสง่าอยู่
และคงไม่มีใครแปลกใจที่มินซอนเยจะถูกเรียกให้ขึ้นไปร้องเพลงข้างบนเวที...
เสียงกรีด ร้องดังขึ้นเมื่อพิธีกรประกาศจบ... บรรดานักเรียนที่เป็นแฟนคลับของนักร้องสาวต่างปรบมือเรียกร้องให้ศิลปินคน โปรดที่ตนชื่นชอบขึ้นไปบนเวที
โซฮีจ้องมองรอยยิ้มที่ระบายความเขินอายของอีกฝ่าย... แม้ว่ามินซอนเยจะเคยชินกับเวทีและเสียงกรี้ด
หากเธอรู้อยู่เสมอว่ามินซอนเยเป็นคนขี้อายเช่นไร
แล้วนี่เป็นนิสัยของซอนเย...ขี้อายและถ่อมตัว นิสัยที่ทำให้เธอตกหลุมรักอีกฝ่ายอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
อาน โซฮีมารู้ตัวอีกที สายตาของเธอก็จับจ้องไปยังหญิงสาวร่างบางที่กำลังขึ้นไปบนเวที ก่อนที่เพลงทำนองหวานก็บรรเลงขึ้นมาหลังจากนั้น...
เธอยังคงไม่อาจละสายตาจากอีกฝ่ายได้ น้ำเสียงหวานก้องขึ้นมา ส่งผลให้ทุกคนต้องตกอยู่ในห้วงคิดคำนึง
เมื่อน้ำเสียงไพเราะกำลังขับกล่อมให้ผู้คนนิ่งเคลิ้มอยู่ และหนึ่งในนั้นก็คือ...อานโซฮี
เธอได้แต่จ้องมองไปที่มินซอนเยที่กำลังขับกล่อมเพลงหวาน... ใบหน้าขาวนวล...ดวงตาคมสวย...ริมฝีปากชมพู...
ทุกๆอย่างที่เป็นมินซอนเย
เธอรักมินซอนเย...
อาน โซฮีสะดุ้งเมื่อเสียงปรมมือดังขึ้น...ซึ่งเป็นสัญญาณว่าพี่ซอนเยได้ร้องเพลง จบแล้ว เธอจ้องมองไปยังหญิงสาวที่กำลังค้อมศีรษะขอบคุณ และเดินลงเวที
โซฮีค้นพบว่าอยู่ๆเท้าของเธอก็ก้าวเดิน...มือเรียวยาวยังคงเธอแก้วค๊อกเทล แล้วอยู่ๆเธอก็มาหยุดตรงที่ที่มินซอนเยยืนอยู่
ถือเป็นโชคชะตาของโซฮี ที่อยู่ๆนักร้องสาวยืนอยู่คนเดียว แม้ว่าจะมีใครหลายคนล้อมรอบอยู่ ในมือเรียวสวยยังคงถือแก้วไวน์อยู่
อยู่ๆความคิดแผลงๆก็บังเกิดขึ้นในความคิดของโซฮี เธอเดินเข้าไปข้างหลังมินซอนเย
ก่อนที่หญิงสาวจะเซไปเมื่อมีใครบางคนเบียดเข้ามาโดยไม่ได้คาดคิด ซึ่งส่งผลให้ค๊อกเทลที่อยู่ในมือของเธอหกรดเสื้อชุดสวย
ของมินซอนเยโดยไม่ได้ตั้งใจ...แล้วเหตุการณ์นี้ก็ทำให้สาวหน้าหวานหันมามองอีกฝ่าย
"เอ่อ...ขอโทษค่ะ" เธอพูดออกไป เธอหวังเป็นอย่างยิ่งที่อีกฝ่ายจะจำเธอไม่ได้ เธอไม่ได้ปรับน้ำเสียงด้วยให้ตายเถอะ!
หญิงสาวกระแอ่มเล็กน้อยก่อนพูดต่อเบาๆ "มีคนชนฉันเมื่อกี้"
มินซอนเยเพียงแต่ยิ้มบางๆให้อีกฝ่าย หากเป็นรอยยิ้มที่ดูฝืนๆและเย็นชา ซึ่งทำให้อานโซฮีอดที่จะรู้สึกแปลกใจไม่ได้
แต่ความเสียใจมีมากกว่านั้น เพราะเธอไม่เคยได้รับรอยยิ้มที่ดูเย็นชาขนาดนี้จากมินซอนเยมาก่อน...
"ไม่เป็นไร..." มินซอนเยกล่าวเพียงสั้นๆก่อนที่จะหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดแบบส่งๆ เมื่อเห็นว่ามันไม่ได้เลอะอะไรมากนัก
"อีกอย่างวันนี้คนก็เยอะด้วยแหล่ะ"
"แต่ว่าฉันน่าจะระวังมากกว่านี้ ขอโทษจริงๆนะคะ พี่...คุณมินซอนเย" โซฮีพูดออกไป เธอหมายความว่างั้นจริงๆ
เพราะเธอไม่ต้องการเห็นอีกฝ่ายต้องมาหมดสนุกเพราะเธอ ความคิดแผลงๆที่เริ่มมีมาทั้งหมดเริ่มพังทลายหายไป...
"ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ" มินซอนเยกล่าวย้ำเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายที่ดูน่าสงสารเสียเหลือเกิน
เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ทำให้อานโซฮียิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ
"ฉันซอนเย" หญิงสาวแนะนำตนเอง อานโซฮีหัวเราะออกมาเบาๆ
"ฉันว่าฉันรู้จักพี่ดีนะคะ พี่ออกจะดัง ฉัน...อืม โซยอนค่ะ"
"...เสียงเธอคุ้นมากๆเลย เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า?"
สาวแก้มป่องกลืนน้ำลายด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น
"คงไม่มั้งค่ะ...ฉันรู้จักพี่ดีแต่พี่คงไม่รู้จักและจำฉันไม่ได้หรอก"
มินซอนเยหัวเราะเบาๆก่อนที่จะเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วเอื้อมมือจะไปจับตรงหน้ากากเพชรของอีกฝ่าย...
"ไม่จริงหรอก ถ้าฉันเห็นเธอมาก่อน ฉันรับรองว่าฉันต้องจำเธอได้แน่ๆ แต่ก่อนอื่นเธอต้องถอดหน้ากากนี่ออกก่อน..."
"พี่ไม่รู้จักฉันหรอกค่ะ เพราะพี่ไม่เคยเห็นหน้าฉัน"
อานโซฮีรีบเบี่ยงใบหน้าหลบอีกฝ่ายเร็วๆ มินซอนเยผงะไปเมื่อเห็นท่าทีของอีกฝ่าย
"ถ้าเธอมั่นใจว่าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไร..." นักร้องสาวกล่าวเบาๆ
มินซอนเยคาดว่าคงเป็นความคิดที่ไร้สาระ ในเมื่อโซฮีคงไม่มีทางที่จะยอมใส่เสื้อโชว์เนื้อหนังขนาดนี้มาในงานแน่ๆ
ยิ่งอีกฝ่ายบอกเธอว่าติดธุระอีก ยิ่งเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่...
"เพียงแต่ว่าเธอ... อืม...ทำให้ฉันนึกถึงใครบางคน ทั้งเสียง ท่าทาง เหมือนกันมาก..."
"ค...ใครเหรอค่ะ?" โซฮีเผลอถามออกไปเมื่อได้ยินที่อีกฝ่ายกล่าวเช่นนั้น
"อืม...ฉันนึกไม่ออกน่ะ" มินซอนเยตอบแบบปัดๆ "ช่างเถอะ..เรื่องเหลวไหลน่ะ"
"บางทีฉันอาจจะท่าทางเหมือนใครที่พี่เคยรู้จักก็ได้นะคะ"
มินซอนเยยิ้มเมื่อได้ยินเช่นนั้น "ฉันก็คิดว่าอย่างนั้นเหมือนกัน"
เป็น ครั้งแรกที่โซฮีรู้สึกว่าเป็นรอยยิ้มที่มินซอนเยเคยยิ้มให้เธอ รอยยิ้มที่ทำให้เธอตกหลุมรัก ไม่ใช่รอยยิ้มที่ดูเย็นชาเหมือนครู่ผ่านมา
อานโซฮีจ้องมองอีกฝ่ายที่มองเธออย่างสนใจเป็นครั้งแรก รอยยิ้มหวานยังคงปรากฎอยู่บนใบหน้า...
เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นมินซอนเยมองเธออย่างใส่ใจ...สนใจ
และอยากทำความรู้จัก "แล้วโซยอนเรียนห้องอะไรเหรอ?"
โซฮีแทบหยุดหายใจเมื่อได้ยินคำถาม ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะสนใจอีกคนที่เธอสร้างขึ้นมาได้เร็วเช่นนี้...
"เอ่อ...ฉันเรียนห้องห้าค่ะ"
มินซอนเยยิ้มออกมาเมื่อได้ยินเช่นนั้น โซฮีสังเกตได้ว่าดูอีกฝ่ายร่าเริงผิดปกติ
"จริงเหรอ? อานโซฮี น้องของฉัน ก็เรียนอยู่ห้องเดียวกับเธอนะ เธอรู้จักโซฮีมั้ย?"
คนที่ถูกถามอดที่จะรู้สึกแปลกๆไม่ได้เมื่อได้ยินชื่อของตนเองออกมาจากปากของคนที่เธอตกหลุมรัก...
พี่ซอนเยกำลังพูดเรื่องของเธออยู่... หากตอนนี้เธอไม่ใช่อานโซฮี เธอจึงจำเป็นต้องเก็บซ่อนความรู้สึกดีใจไว้ให้มิด...
"...ใช่ค่ะ แต่เราไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ เลยไม่ค่อยได้คุยกัน"
มินซอนเยพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนที่จะยิ้มกว้าง "เธอเข้ามาเรียนเป็นปีแรก เป็นไงบ้าง?"
"ฉันก็เริ่มปรับตัวได้แล้วค่ะ ฉันเป็นคนเงียบๆเลยไม่ค่อยมีใครอยากเข้ามาคุยด้วยนัก เพราะว่าพวกเค้าคิดว่าฉันดูหยิ่งๆ
แต่จริงๆแล้วไม่ใช่นะ ความจริงฉันก็อยากจะมีเพื่อนบ้างเหมือนกันแหล่ะค่ะ"
ก่อนที่จะรู้ตัว อานโซฮีเงียบไปเมื่อเธอเพิ่งคิดได้ว่าเธอเผลอตอบไปตามความคิดของเธอ
แล้วมันเป็นคำตอบที่ใช้ตอบสำหรับคนที่รู้จักและสนิทกันเป็นอย่างดีเท่านั้น เป็นคำตอบของโซฮีที่ตอบมินซอนเย
ไม่ใช่ของโซยอน...คนที่เธออุปโลกขึ้นมา เธอน่าจะระวังตัวมากกว่านี้ เธอไม่ใช่คนที่พี่ซอนเยรู้จัก...
ตอนนี้เธอคือ โซยอน คนที่เพิ่งได้ทำความรู้จักกับมินซอนเย...
ดูเหมือนสีหน้าของอีกฝ่ายที่กำลังครุ่นคิดจะทำให้เธอเริ่มคิดมาก เหมือนอีกฝ่ายจะแปลกใจกับคำตอบของเธอ...
ก็น่าแปลกใจอยู่แหล่ะ...เธอดันตอบคำถามมินซอนเยอย่างกับรู้จักกันมาเป็นปีๆ...
อานโซฮี เธอนี่มันปัญญาอ่อนสุดๆเลย
"เธอนี่ดูเป็นคนเปิดเผยดีเนอะ" ซอนเยกล่าวยิ้มๆ ขณะที่โซฮีรู้สึกถึงความร้อนบนใบหน้า
เมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายรู้ถึงอาการป้ำๆเป๋อๆของตนเอง ก่อนที่ความคิดของเธอจะหยุดลงเมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมา...
"เธอเหมือนโซฮีมากๆเลย"
ความรู้สึกเย็นวาบเข้ามาเมื่อได้ยินชื่อตัวเองจากปากของอีกฝ่ายอีกครั้ง... หากสีหน้าคนฟังก็กลับมาเป็นปรกติ
เธอพยายามทำตัวเป็นปรกติ...
พี่ซอนเยพูดชื่อเธอ พี่ซอนเยเรียกชื่อเธอ...
"คุณติดโซฮีเหรอค่ะ?" คงเป็นคำถามที่แปลกประหลาดที่สุดสำหรับเธอ เธอกำลังถามเรื่องตัวเองกับมินซอนเยเนี้ยนะ?
"หือ?" มินซอนเยเลิกคิ้ว แปลกใจกับคำถามของอีกฝ่าย
"คือ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะยุ่งเรื่องส่วนตัวของคุณ" โซฮีรีบบอกเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย
"ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย... แล้วเลิกเรียกคุณได้แล้ว เรียกพี่ก็ได้นะ"
อานโซฮีเพียงแต่ยิ้มๆเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้เคืองโกรธที่เธอไม่มีมารยาทถามเรื่องส่วนตัว...
"เมื่อกี้เธอจะถามเรื่องฉันกับโซฮีใช่มั้ย?" ซอนเยถามอีกฝ่ายยิ้มๆ
"มีอะไรรึเปล่าเนี้ย? ดูเธอสนใจเรื่องโซฮีจัง? หรือว่าเธอชอบโซฮี?"
อานโซฮีหน้าเหวอไปเมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายยิงคำถามมาไม่ยั้ง แถมยังเป็นคำถามที่ตลกที่สุดเท่าที่เธอเคยได้ยินมา...
"มะ...ไม่ใช่นะคะ!" สาวแก้มป่องรีบปฏิเสธพัลวัน จนมินซอนเยต้องหัวเราะออกมาเบาๆ
"ฉันแค่ล้อเล่น รีบปฏิเสธเชียวนะ"
นักร้องสาวหัวเราะร่าจนอานโซฮีเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาจริงๆ ก่อนที่จะชะงักไปเมื่ออีกฝ่ายเลือนหน้าเข้ามาจนชิดใกล้
"หรือว่าจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ?"
ให้ตายสิ...โซฮีไม่เคยเกลียดสายตาพี่ซอนเยขนาดนั้นมาก่อนเลย
หญิงสาวเผยอปากน้อยๆกำลังจะปฏิเสธอีกฝ่าย หากต้องเงียบไปเมื่อเห็นสายตาเป็นประกายของอีกฝ่าย...
แล้วอานโซฮีก็รู้สึกถึงความร้อนที่วูบวาบไปทั้งตัว เมื่อเธอรู้สึกได้ว่ามินซอนเยกำลังจ้องมองเธออยู่...
เป็นครั้งแรกที่สายตาของอีกฝ่ายจ้องมองเธอ...
สายตาที่มองว่าเธอเป็นเพียงแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง....ที่ไม่ใช่พี่น้อง...
อานโซฮีตัวสั่นเมื่อเห็นสายตาของอีกฝ่ายที่เลื่อนมายังริมฝีปากอมชมพูของเธอ...
หญิงสาวกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ก่อนที่ใบหน้าจะแดงก่ำ...เมื่อนึกถึงรอยจูบของอีกฝ่าย
ริมฝีปากบางเริ่มแห้งเหือดจนเจ้าของต้องแลบลิ้นเล็กๆออกมาให้ความชุ่มชื่นแก่ริมฝีปาก
โซฮีกลืนน้ำลายเมื่อรู้สึกว่าใบหน้าของมินซอนเยและเธออยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ...
"โซยอน...?"
ชื่อๆนี้ทำให้เธอต้องสะดุ้งแล้วกลับมาสู่ความเป็นจริง...ความเป็นจริงที่ว่าเธอกำลังแสดงละครอยู่...
สายตาคู่สวยตัดสินใจสบสายตากับอีกฝ่าย
ก่อนที่จะรู้สึกตกใจเล็กน้อยเมื่อตระหนักได้ว่าพวกเธออยู่ใกล้กันถึงเพียงใด... ลมหายใจแทบจะเป็นลมหายใจเดียวกันอยู่แล้ว
แล้วตอนนี้เธอก็แทบจะลืมหายใจ
"ค่ะ?"
โซฮีนิ่งเงียบไปเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายจ้องมองเธอนิ่ง ก่อนที่เธอจะเห็นว่านักร้องสาวแอบกลืนน้ำลายเล็กน้อย
ก่อนที่จะถามคำถามที่ทำให้โซฮีต้องนิ่งกลายเป็นน้ำแข็ง...
"อยากออกไปข้างนอกมั้ย?"
หัวใจของอานโซฮีเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อได้ยินคำถามนี้... เธอรู้ดีว่าอีกฝ่ายหมายความว่าอย่างไร...
พี่ซอนเยต้องการจูบเธอ...แต่ไม่มีทางที่คนอย่างมินซอนเยจะจูบใครต่อหน้านักเรียนและอาจารย์เป็นร้อยในที่แห่งนี้ได้
แต่มันอาจจะไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นก็ได้นี่...
อานโซฮีเธอพร่ำเพ้อเกินไปแล้ว... อย่างพี่ซอนเยเนี้ยนะ จะมาสนใจคนที่เพิ่งรู้จักกันแค่ไม่ถึงชั่วโมง... อานโซฮี เธอมันบ้า!
โอ้ย...ให้ตาย... สมองของสาวแก้มกลมหยุดทำงานเมื่อเธอเห็นสายตาคมสวยของอีกฝ่ายที่จ้องมองมา
จนทำให้เธอเผลอสบตาอีกฝ่าย ก่อนที่จะพยักหน้าตอบแทนคำพูดไป
ในใจขอบคุณหน้ากากที่สวมอยู่เพราะมันช่วยปกปิดใบหน้าไม่ให้อีกฝ่ายจำเธอได้ และที่สำคัญ...
แก้มที่กำลังแดงก่ำจนหยุดไม่อยู่ของเธอ
มินซอนเยยิ้มบางๆ หากเป็นยิ้มที่ทำให้หัวใจเธอแทบหยุดเต้น ยิ้มที่อ่อนโยนที่เธอไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน
และตอนนี้เธอเริ่มจะอิจฉาตัวเธอเองในคราบของโซยอนซะแล้ว...
หญิงสาวพยายามไม่แสดงออกอะไรเมื่อเธอรู้สึกถึงมืออุ่นๆที่เอื้อมมาจับเธอและเตือนสติเธอให้รีบเดินตามเจ้าของมือที่อบอุ่นนี้...
และมันเป็นคืนอีกคืนที่ค่อนข้างหนาว แต่ตอนนี้ร่างกายของอานโซฮีกลับรู้สึกรุ่มร้อนจากการสัมผัสของอีกฝ่าย แม้จะแค่มือก็ตามแต่
มินซอนเยหยุดเดิน มือเรียวสวยดึงหน้ากากบนใบหน้าออกเมื่อรู้สึกว่าเกะกะ ก่อนที่จะหันใบหน้าสวยหวานมามองอีกฝ่ายนิ่ง...
แสงจันทร์สีนวลทำให้ใบหน้าของมินซอนเยดูมีเสน่ห์อย่างล้นเหลือ... จมูกที่ดูโด่งสวย...และริมฝีปากบางสวย ริมฝีปากของมินซอนเย...
โซฮีจำได้ดีว่าริมฝีปากของมินซอนเยบางสวยขนาดไหน... น่าแปลกที่ตอนนี้เธอกล้าจ้องมองริมฝีปากอีกฝ่ายอย่างไม่ปิดบัง
ก่อนที่เธอจะเลื่อนสายตาจับจ้องดวงตาของอีกฝ่ายที่จับจ้องที่ริมฝีปากเธอเช่นเดียวกัน...
สาว แก้มป่องคิดว่าเธอจะรอจนกว่ามินซอนเยจะจูบเธอ แต่ความคิดที่ว่ากลับเลือนหายไปเมื่อเธอค้นพบว่าตัวเองเริ่มเบียดชิดอีกฝ่าย มากกว่าเดิม ก่อนที่จะเลื่อนใบหน้าจนชิดอีกฝ่าย จนในที่สุดริมฝีปากก็สัมผัสกัน...
อานโซฮีหน้าแดงก่ำเมื่อมือของอีกฝ่ายค่อยๆเลื่อนมาสัมผัสตรงท้ายทอยก่อนที่จะประกบริมฝีปากหนักหน่วงกว่าเดิม
ร่างบางเริ่มรู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงหายไปเมื่อรู้สึกถึงริมฝีปากล่างของตนเองที่โดนอีกฝ่ายขบเบาๆ
ก่อนที่เธอจะรีบผละใบหน้าออกเมื่อรู้สึกถึงมือของอีกฝ่ายที่กำลังจะดึงหน้ากากที่ยังคงปกปิดใบหน้าของเธอออก...
สีหน้าของมินซอนเยดูแปลกใจกลับปฏิกริยาของเธอ....
ก่อนที่อานโซฮีจะเอื้อมฝ่ามือไปจับแก้มนุ่มของอีกฝ่ายก่อนที่จะบดเบียดริมฝีปากลงไป...
จนทำให้อีกฝ่ายเลิกสนใจกับปฏิกริยาของเธอไป
ทั้งสองผละออกจากกัน เมื่อต้องการอากาศสำหรับหายใจ...
อานโซฮีหน้าแดงก่ำ ริมฝีปากสวยบวมเจ่อเพราะแรงจูบ แม้ว่าจะมืดถึงเพียงใดเธอก็ยังคงเห็นใบหน้าที่แดงเข้มของมินซอนเยเช่นกัน
ใบหน้าที่แดงก่ำของพี่ซอนเย... สีหน้าที่ดูแปลกใจและงงงวย...ซึ่งเธอก็กำลังรู้สึกแปลกใจอยู่เช่นเดียวกัน...
"....เธอ" มินซอนเยหยุดชั่วครู่ ราวกับกำลังชั่งใจอย่างหนักกับสิ่งที่กำลังจะเอ่ย
เพราะว่าเรื่องแบบนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอเลย แล้วอีกอย่างเธอไม่เคยคาดคิดว่าเธอจะจูบกันคนที่เพิ่งรู้จักกันแบบนี้ด้วยซ้ำ
มันไม่ใช่นิสัยของมินซอนเยเลยสักนิดเดียว....
"อยากไปห้องฉันมั้ย?"
ความคิดเห็น