หัวใจที่สิ้นหวัง...

ข้อมูลเบื้องต้น

แค่อยากเขียนเกี่ยวกับความโหดร้ายของสงคราม
ความน่าเศร้าแล้วก็สิ้นหวัง ของผู้คนที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย
อย่าให้สงครามต้องเกิดขึ้นในยุคนี้เลย หยุดความขัดแย้งเสียทีเถอะ....

Myspace Backgrounds

เนื้อเรื่อง

       นอกหน้าต่างนั่น ฝนเม็ดเล็กๆตกลงสู่พื้นดิน แผ่วเบา ต้นไม้ใบหญ้ารอบบริเวณต่างดูสดใสราวกับเรืองแสงในตัวเอง ยามที่ฟ้าเริ่มเปิด ฝนเริ่มหยุด สิ่งมีชีวิตที่ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ตามใจเหล่านี้ ต่างมอบความงามของตนเองสู่โลกที่เต็มไปด้วย ความวุ่นวาย ท่ามกลาง สงครามและ ความตาย...

       ไกลออกไปเท่าที่ชายชราจะทอดสายตาไปได้ เป็นเพียงความว่างเปล่า ไกลสุดลูกหูลูกตา

       ครั้งหนึ่ง...มันเคยเป็นที่ที่เขามีความสุขที่ได้มองดู

       เมื่อเวลาผ่านไป...

       ทุกอย่างก็เปลี่ยน...

       ตามกาลเวลา…

       เหมือนกับต้นไม้ ดอกไม้ ในคราที่พายุย่างกรายเข้ามา พัดพาเอาลมพายุอันรุนแรงโหดร้าย โถมกระหน่ำใส่พวกมันจนดูผิดรูปผิดร่าง บ้างล้มทั้งยืน บ้างลอยสู่ท้องฟ้าอย่างไร้จุดหมาย

       ต่างอะไรกับโลกมนุษย์เล่า

       ก่อนหน้าสงคราม เหล่าเพื่อนบ้านต่างรื่นเริงกับงานสังสรรค์ ที่ล้วนมีแต่ความสุข ก่อนหน้านั้น ทุกอย่างราวกับอาบด้วยแสงแห่งความปลื้มปริติ  และเมื่อสงครามย่างกรายเข้ามา

       ทุกอย่าง...หายไป

       ชายชราวางมือลงบนขอบหน้าต่าง ยิ้มของเขาเหือดแห้งและสิ้นหวัง น้ำตาหยดเล็กๆร่วงเผาะลงบนแก้ม ไหลอาบลงบนใบหน้า...หลังสงคราม ทุกอย่างล้วนเงียบเหงา หมองหม่นและน่าเศร้า

        ผู้คนที่เป็นมิตร เสียงเด็กๆหัวเราะ เสียงร้องของนกไนติงเกล เงียบหายไปกับ  สายลม

        หมดแล้วความงดงามของโลกใบเก่า มีเพียงฟ้าหลังฝน และผู้ที่ยังคงยืนหยัดอยู่...ต้นไม้ใบหญ้าที่รอดชีวิต และตัวของชายชราเอง ท่ามกลางซากปะหลักหักพัง ร่างที่ไร้วิญญาณ...และร่างภรรยาอันเป็นที่รักของเขา นอนอยู่ในอ้อมกอดของลูกชายวัยหนุ่มที่เจ็บสาหัสจากอานุภาพของความขัดแย้ง

        จบสิ้นแล้ว ทุกอย่าง...

        ชายชราค่อยๆหลับตาลง แตะมือลงบนหน้าผากของลูกชายที่หายใจบางเบาเต็มที กลิ่นของวันใหม่ผสมกับกลิ่นจางของเลือดที่ลอยอยู่ในอากาศทำให้หัวใจชายชราเวิ้งว้างว่างเปล่า เขากระซิบกับลูกชายด้วยเสียงแผ่วเบา

       นอนเถอะลูก...ยังไม่เช้า ไม่ใช่เช้าที่สดใส นอนให้หลับ

       ทันทีที่ชายชรากล่าว ลูกชายของเขาหลับตาลง ลมหายใจที่บางเบานั้น บัดนี้จางหายไปตลอดกาล

       ชายชรามองดูร่างของภรรยาและลูกชายอันเป็นที่รัก

       อะไรคือความแน่นอน...

       และอะไรคือความไม่แน่นอน...

       เขาต้องอยู่คนเดียว ในโลกนี้อีกนานเท่าไหร่...

       ชายชราไม่มีวันรู้ได้ เขามองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง น้ำตาไหลรินลงแก้ม    ดวงอาทิตย์เคลื่อนตัวขึ้นสู่ขอบฟ้า ทอแสงสีทองอร่ามไปทั่วทุกทิศ

       สงครามครั้งนี้จบลงแล้ว

       แต่หัวใจของเขา ยังคงมีบาดแผล และความสิ้นหวัง

       ตลอดไป...

       ไม่มีวัน จางหาย

       ชายชรากุมมือของภรรยาไว้

        เหลือเวลาอีกเท่าไหร่ ที่เขาต้องอยู่บนโลกอันโหดร้ายนี้ คราใด ที่เขาจะได้อยู่กับภรรยาและลูกชายความมีความสุขอีกครั้ง

        สงครามบนโลกไม่มีวันจบสิ้น และหัวใจของเขาก็คงไม่มีวันสดใสเหมือนเดิม...