(5’a) Cute girl Rascals ยัยตัวแสบขโมยหัวใจนายจอมทะลึ่ง

“ถ้าฉันขาวกว่านี้ก็คงจะดีสินะ แต่ฉันน่ารักอยู่แล้วแหละไม่ต้องสวยก็ได้ อิอิ”ฉันพูดกับมุกมิกเพื่อนที่ฉันสนิททททสุดๆ

“เธอก็ขาวอยู่แล้วนะ ทั้งขาวทั้งน่ารักไม่งั้นเธอไม่ได้ครองตำแหน่ง SoCute girl wearing ของ Excellent high school หรอยะ” มุกมิกนี่รู้ใจจริงเลยชมฉันอย่างนี้ฉันก็เขิลนะ แต่เธอก็ไม่ธรรมดาเลยละเพราะเธอก็ได้ตำแหน่ง SoPretty good grades เชียวละ

“แกๆเป้าหมายกำลังมาอะ” มุกมิกชี้ไปข้างหลังฉัน

“ใครอะแก”ฉันพูดแต่ไม่ได้หันหลังไปดู

“^-^หวัดดีคับมุกมิกคนสวยและยัยดอร์ลาร์ตัวแสบ” ฉันจำเสียงนี้ได้เลย

“ไอ้พอสเตอร์ 5’a จอมทะลึ่ง”

“นี่ปากร้ายแล้วยัง.............” ไอ้นี่แหละศัตรูฉันเลยแหละ ฉันเกลียดไอ้พอสเตอร์ 5’a หรือเรียกชื่อเต็มของกลุ่มก็คือ The casting abilities มันเป็นกลุ่มที่นักเรียนโหวตกันขึ้นมาและนี่ก็คือกลุ่มที่มีความสามารถในด้านต่างๆไอ้พอสเตอร์มีความสามารถด้านความเจ้าชู้ เขาคือคลาสโนวาที่เปลี่ยนผู้หญิงเปลืองกว่าเสื้อผ้าฉะอีก แต่ผู้หญิงพวกนั้นก็ยอม ฉันละเกลียดนักผู้ชายแบบนี้นะ!

“ยังอะไรยะ!”ฉันเริ่มโมโหแล้วนะ

“ก็ไม่สวยนะสิ ฮ่าๆๆๆ”เขาก็เอานิ้วมาชี้ที่หน้าผากฉันแล้วเดินจากไป

“ไอ้พอสเตอร์บ้าเอ้ย”ฉันจะวิ่งไปเอาคืนแล้วเชียวแต่มุกมิกดึงแขนฉันไว้ก่อนเฉยๆหรอกไม่งั้น(วิ่งไปอย่างนั้นแหละไม่กล้าหรอก)

“ป๋ะ กลับบ้านกันดีกว่าเดี๋ยวแฟนขลับเธอมาเห็นคะแนนนิยมจะตกนะ”

"คอยดูนะฉันจะทำให้นายมาสยบแทบเท้าฉันให้ได้เลยยยยยยยยยยยยยยะ

“ป๋ะๆ กลับบ้านกันดีกว่านะ เร็วววว”มุกมิกดึงแขนฉันกลับบ้าน

 ตอนเดินออกจากโรงเรียนฉันเลยชวนมุกมิกไปกินไอตริมแต่มุกมิกรีบกลับบ้านฉันก็ได้ไม่ได้ไป ฉันเดินก้มหน้าเลยไม่ได้มองว่าใครยืนรอฉันอยู่ ฉันเดินไปชนเขา กำลังจะขอโทษแต่พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นหน้าไอ้พอสเตอร์

“โอ๊ย! เดินยังไงเนี่ยไม่ดูรึไง” เขาโวยวายใหญ่เลย

“นายก็เหมือนกันแหละ ไม่เห็นฉันจะเดินมาทำไมไม่หลบละ!” ฉันก็โวยวายเหมือนกันแหละ

“นี่ เธอนะแหละที่ผิดยังจะมาโยนความผิดให้คนอื่นอยู่”

“โอเค ฉันผิดเองพอใจยัง” ฉันขี้เกลียดทะเลาะเพราะวันนี้ฉันเหนื่อยมากแล้ว

“ยัง” เขาทำหน้าทะลึ่งใส่ฉันเหมือนคิดจะแกล้งอะไรเลย

“นายจะเอาอะไรอีกฮ่ะ” ฉันชักจะลำคราญแล้วนะ

“ฉันอยากกินไอตริม เธอพาฉันไปกินหน่อยซิ”

“อะไร นายก็ไปเองสิ วันนี้ฉันเหนื่อยมากกกกกกกเลยนะ” ฉันทำหน้าเหนื่อยให้มันสมจริงสมจังเลยละ

“ไม่ได้ แล้วทำไมตอนเธอเดินออกมายังชวนเพื่อนเธอไปกินอยู่ละ”

“นายได้ยินหรอ นายแอบตามฉันมาหรอ! นายคิดอะไรกับฉันรึเปล่าเนี่ยชอบฉันหรอออออ” ฉันพูดเล่นไม่คิดอะไรจริงจังหรอกเพราะฉันรู้อยู่แล้วละว่าซะตากรรมจะเป็นยังไงถ้าได้เป็นผู้หญิงของเขา

“โอ๊ย หัดคิดอะไรตื้นๆหน่อยนะ เร็ว”เขาไม่พูดเฉยๆ ดึงแขนฉันขึ้นรถด้วย

พอมาถึงเขาก็สั่งๆไม่ถามฉันสักคำว่าเอาอะไรบ้าง

“นี่นายจะเลี้ยงงฉันหรอ ร้อยวันพันปีไม่เคยชวนมากิน” ฉันถามด้วยความแปลกใจ

“กินๆไปเถอะน่า” ฉันรีบกินแล้วชวนเขากลับบ้าน ๆฉันกับบ้านพอสเตอร์อยู่ใกล้กันไม่ใช่ใกล้กันหรอกติดกันเลย

แม่ฉันก็เอนดูเขาเหมือนลูกหลาน เขาไม่มีแม่เพราะแยกทางจากพ่อเขาตั้งแต่เขายังเด็กๆเขาจำไมได้ด้วยซ้ำว่าหน้าแม่ของเขาเป็นยังไง ฉันก็สงสารเขาเหมือนกันคิดไปคิดมา พ่อเขากับพ่อฉันก็เป็นเพื่อนกันเป็นตำรวจเหมือนกัน แต่บางทีเมื่อพ่อเขากับพ่อฉันไม่กลับบ้านแม่ฉันก็จะชวนเขามาบ้านมากินข้าวที่บ้านด้วย

 พอถึงบ้านแล้วฉันก็เลยชวนเขามากินข้าวด้วยเพราะฉันรู้ว่าวันนี้พ่อเขากับพ่อฉันติดทำคดีใหญ่กลับบ้านดึก

“นี่ นายป๋ะกินข้าวบ้านฉัน”

“คิดยังไงเนี่ยชวนฉันกินข้าว แต่คงไม่ว่างหรอวันนี้มีนัดนะ”เขาบอกแล้วเลื่อนกระจกขึ้นแล้วขับรถไป ปล่อยให้ฉันยืนงงอยู่

“โอ๊ย คิดจะไปก็ไป”ฉันบ่นกับตัวเองก่อนเดินเข้าบ้าน