คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : โฮ่ วันนี้ช่างเป็นวันซวยของฉันจริงๆ
“โม ไอ้โม ไอ้โมโว้ย”เสียงเรียกของกิ๊ง เพื่อนสนิทคนสำคัญของฉันเรียก เอ๊ะ มานจาเรียนฉันทำใมกานหว่า
“มีอะไร เรียกทำใม”ฉันถามด้วยเสียงงังเงียสุดๆ โธ่เอ๊ย กำลังเคลิ้มๆอยู่เลย มาเรียกทำใมกานเนี่ย เดี๊ยแม่ศอก
“ตื่นสิฟะ นอนอยู่นั่นแหละ ไปดูคอนเสิตร์กะชั้นหน่อยซิ”กิ๊งพยายามที่จะฉุดกระชากลากถูฉันขึ้นจากโต๊ะ
“คอนเสิตร์อะไร ใคร ที่ไหน”
“ถามทีละคำถามสิ คอนเสิตร์ก้อคอนเสิตร์สิ ที่ร.รเรานี่แหละ วันนี้ วงคอมโบ”ห๊ะ วงอะไรโบๆนะ ฉันไม่รู้จักหรอกย่ะแล้วก็นะ รู้สึกว่ายัยกิ๊งคงอ่านสีหน้าฉันออก เลยพูดต่อไปอีก
“ไม่รู้จักล่ะสิ”
“อืม”ฉันตอบไปตามตรง แหม ใครจะไปอยากดูล่ะ คอนเสิตร์ของใครก็ม่ายรุ ไม่รู้จัก
“ยัยเชยยยยย ไม่รู้จักจริงๆน่ะหรอ วงเขาออกจะดังแบบระเบิดเถิดเทิง ฉันยังเคยเปิดให้เธอฟังฟังอยู่เลย ที่มีผู้ชายสามคน เป็นนักร้องกะเล่นกีต้าร์แล้วก็กลองน่ะ นักร้องเล่นเบสด้วยอ้า”อ๋อจำได้แล้ว มิน่า มันถึงอยากไปดูนัก มันจาไปดูกนักร้องนั่นเองโห่เอ๊ยยยยยยย
“ไอ้วงที่ขายหน้าตา ไม่ได้ขายคุณภาพนั่นอ่ะนะ ดอ๊ย ไม่เอาด้วยหรอก ถ้าเป็นปีกแอ๊ดอะไรก็ว่าไปอย่าง”
“แหม แกก็ ไปว่าเค้าซะแรงเชียว เค้าก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากมายซักหน่อย”
“หึไม่ไปอ่ะ”ฉันสั่นหัวงึกๆ “ไปเองเหอะ”
“ไม่ได้ ต้องไป” ว่าแล้วนังกิ๊งมันก็เริ่มกระบวนการฉุดกระชากลากถุฉันออกจากดต๊ะ เฮ้ยยยยย เดี๋ยวสิ รองเท้าฉันยังไม่ได้ใส่เลยนะเฟ้ย เอ็งจารีบทำใมนักหนาเนี่ย เอ้า แล้วรองเท้าฉันล่ะ จะไม่ให้ฉันใส่หรือไง แหม ยัยบ้าเอ๊ย โอย สงสัยต้องเดินแบบใส่ถุงเท้าไปดูคอนเสิตร์ซะแล้วล่ะฉัน เฮ้อ คิดแล้วเศร้า=_=
อ้อ ฉันยังไม่แนะนำตัวใช่มะ ฉันชื่อโมอ่ะ ก็น่าจะรุกานอยู่แล้วนี่เนอะ(แล้วฉันจาบอกไปถามไมฟะเนี่ย=_=;;;;)อายุ17 อยู่ม.6 ชื่อจริงก็พิชญาดา นามสกุลหรอ ไม่ต้องรู้หรอก(อันที่จริงคนเขียนยังไม่ได้คิด) กำลังถูกนังกิ๊งมันลากไปดูคอนเสิตร์วงอะไรโบๆซักกะอย่างนี่แหละ อ้อ ลืมบอกด้วยว่าฉันไม่ได้ใส่รองเท้าไป ฮิฮิ น่าสมเพชดีไม๋ล่ะ
---------------------------
“อ้าว ไอ้โม ทำใมทำหน้ายังกะมีใครเอาถุงเท้ายัดปากมากอย่างงั้นเลยล่ะฟะ”ยัยปิ๊งถามฉันหลังจากที่ฉันถูกมันลากเข้ามาในบริเวณงานแล้ว แหม ทำใมไม่ถามหลังคอนเสิตร์จบไปเลยล่ะยะ
“ก็ฉันไม่ได้ใส่รองเท้ามา มะเหงหรอเนี่ย ตาอ่ะมีไม๋”
“อ๋อหรอ คือที่จริงนั่นมันก็เรื่องของแกอีกอ่ะแหละ ไม่เกี่ยวกะชั้นเลย ไงก็สมน้ำน่าแกด้วหล่ะ” น่านดูมาน ดูมาน แหม น่าจับไปฆ่าหมกในลิ้นชักจริงๆ
“ฉันกลับนะเฟ้ย”
“ไม่ได้”กิ๊งจับมือฉันไว้”ห้ามไปไหนเด็ดขาด ถ้าแกไป เราเลิกคบกัน”โห่ ไอ้กิ๊ง แกจายื้อช้านไว้ถามม้ายยยยยยยยยย เดี๋ยวพอคอนเสิตร์เริ่มไปซักพัก ฉันก็แว๊บออกมาอยู่ดีอ่ะแหละ นั่นไงคิดไม่ทันไรคอนเสิตร์เริ่มแล้วจริงๆด้ว เอาวะ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนแกอีกซัก5นาทีแล้วกัน แกจะได้ไม่เหงา
“สวัสดีครับทุกคน โว้ เย้~~~” นายที่เป็นมือกีต้าร์ตะโกนผ่านไมค์สุดเสียงพร้อมกับทำหน้าประหลาดประหลาด แหม ฉันเห็นแล้วอยากจะตั๊นหน้าจริงๆ
“เอ่อ วันนีนักร้องของเรา เค้าแต่งตัวยังไม่เสร็จน่ะครับ รอหน่อย ถ้าเป็นแฟนตัวจริงคงต้องรอได้ช่ายม้ายยยยยยยยยย”นายนั่นตะโกรอีกรอบ หูย หูฉันจะแต่ไม๋ฟะเนี่ยแล้วก็ดันมีคนบ้าจี้ตามมัน ไปพูดตะโกนตอบว่า รอด้าย~รอด้ายค่ะสุดที่รัก และแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน ยัยกิ๊งเพื่อนฉันเอง ดอ๊ย ทนไม่ได้อ่ะ ออกไปแบบไม่ให้มานรู้ด่า เฮ้อ
------------------------------
โอย ออกมาอยู่ในสวนแบบนี้ค่อยสบายหน่อย นี่นะ สวนนี่ไม่มีผู้หญิงเลย มีแต่ผู้ชาย ก็อย่างว่าอ่ะแหละ มันเล่นไปดูกันเกือบหมดร.ร(ที่ไม่ได้ไปก็ช้านนี่ไง) เอ๊ะ แต่เดี๋ยว ตรงนั้นเค้าทำอะไรกันอยู่น่ะ คู่รักทะเลาะกานเรอะ ร.รมีคูรักด้วยเรอะ ไม่น่า...... ร.รเรามีคนน่าตาอย่างนี้ซะที่ไหน คือ ที่จริงแล้วฉันเป็นกรรมการนักเรียนด้วยอ่ะ ฉันจำได้หมดอ่ะแหละ แต่นั่นยังไงก็ไม่ใช่นักเรียนร.รเราแน่ๆ คงเป็นพวกทำงานคอนเสิตร์มั้ง ไงๆ ก็เข้าไปสาระแนจังหน่อยดีก่า อิอิ^_^
“นี่ ทำใมไม่ยอมพูดอะไรบ้าง เจนให้โชไม่หมดแล้วนะ ทำใมอยู่ๆจะมาทิ้งเจนไปแบบนี้ล่ะ เจนไม่ยอมนะ”ฝ่ายหญิงเริ่มร้องให้รำพึงรำพัน เฮ้ย นั่นมันเจนที่เป็นดารานี่หว่า หูยยยยยยยยโคตรสวยอ่ะ แล้วผู้ชายมีดีตรงไหนนะ คิดจากทิ้งแม่ดาราคนนี้ไป
“ก็ฉันเคยบอกไปแล้วไม่ใช่หรอ ว่าเราไปกันไม่ได้ เธอก็ไม่เคยฟัง”ผู้ชายคนนั้นเอ่ยปากขึ้นมาบ้าง เออเฮอะ เค้าหล่อนะเนี่ย ถึงว่า
เพี๊ย
แม่ดาราคนนั้นปราเข้าตยหน้านายโชอะไรนั่นแล้วก็วิ่งหนีไป อันนี้ฉันก็ไม่ค่อยจะเข้าใจ แต่ยังไงก็ต้องช่วยผู้ชายคนนั้นก่อน
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”ฉันวิ่งเข้าไป แต่หมอนั่นก็ผลักฉันออก
“ไม่ต้องมายุ่ง”
“อะไรกัน คนอุตส่าห์จะมาช่วยแท้ๆ”ฉันพูดออกไป ก็นะ เล่นกันแบบนี้เลยหรอ แหม มันน่า
“ฉันไม่ต้องการให้ยาจกอย่างเธอมาช่วย”เอ้า เป็นยาจกแล้วช่วยไม่ได้เรอะ เอ๊ะ เดี๋ยวสิ ใครเป็นยาจก พูดใหม่อีกทีซิ
“ยาจกอะไร บ้าหรอ ดูยังไงว่าฉันเป็นยาจก”
“ก็จนขนาดไม่มีรองเท้าใส่ไม่ใช่เรอะ เนี่ยนะ ถ้าไม่ใช่ฉันคงต้องบอกว่าเธอนี่เซอร์สุดๆเลยนะ”
“ไม่ต้องพูดแล้ว”ฉันทำท่าจะลุก ตานี่นี่ ไม่ยอมสำนึกบุญคุณแล้วยังมาหาว่าบ้านฉันจนอีก เฮอะ
“เดี๋ยว มากะฉันก่อน”หมอนั่นจับข้อมือฉันพร้อมกะลากไป
“เฮ้ย จะพาฉันไปไหน”ฉันขัดขืนสุดใจขาดดิ้น อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย อย่ามาแต๊ะอั๊งฉันนะ
“เอาน่า มาช่วยงานกันหน่อย เดี๋ยวซื้อรองเท้าให้”ว่าแล้วมันก็ลากฉันไปต่อ โดยไม่รู้สึกเลยว่าฉันกำลังจะดิ้นตาย อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แบบนี้ม่ายอาววววววววววววววว>_<
ความคิดเห็น