Fic An cafe :My LOVE [TerukixMiku]

ลำดับตอนที่ #9 : Part 9:ลาก่อนAn Cafe

Part 9 ลาก่อนAn Cafe

“มิคุซัง “เสียงเปิดประตูอย่างรีบร้อนก่อนจะปรากฏเจ้าร่างของมือกีต้าร์ที่เดินเข้ามาในห้องของพยาบาลที่มีป้ายห้าห้องเป็นชื่อของคนที่พวกเค้ารู้จักกานดี

“ทาคุจังมาเยี่ยมหรอ”ร่างที่อยู่บนเตียงใบหน้าที่ซีดขาวอยู่แล้วซีดยิ่งกว่าเก่าทำเอาร่างที่เห็นตกใจเข้ามาใกล้ๆ

“ทำไม มิคุซังซีดขนาดนี้ล่ะครับ”อีกคนยิ้มไม่พูดอะไรแต่ไปหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้อีกคนดู ทำเอาคที่ดูกระดาษแผ่นนั้นตกใจ

“มิคุซัง....”ร่างบางหน้าเศร้าเล็กน้อยกับข้อความในกระดาษ “ชั้นร้องเพลงไม่ได้แล้ว”

“มิคุนายตื่นแล้วหรอ อ้าวทาคุยะก็มาด้วยหรอ”ทาคุยะมองคนที่เข้ามาเยียนพร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตา

“รู้แล้วหรอ ชั้นขอโทษมิคุไม่อยากเลยขอร้องเถอะนายต้องหายนะ”คานนเดินมานั่งอีกของเตียงพลางกอดร่างบางที่ทำหน้าเศร้า

“คานน กอดแน่นไปแล้ว.....”ทันทีที่ร่างของคนป่วยจะพูดคานนก็รีบปิดปากพลางยื่นกระดาษกับปากกาให้
มิคุรับมาพร้อมยิ้มนิดๆก่อนจะนอนลงอีกที

“ทาคุยะเรามาคุยกันหน่อยได้ไหม”คานนเมื่อดูพักหนึ่งแล้วว่ามิคุคงหลบต่อแล้วจึงเรียกอีกคนที่ไม่ยอมปล่อยมือคนป่วย

“นายคงเห็นสภาพมิคุแล้วสินะ”ทาคุยะมองหน้าคานนที่ตอนนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด

“ชั้น ไม่อยากเสียเค้าไปขอร้องล่ะ ชั้นกับเค้าจะลาออกจากวงไปขอร้องอย่าบอกไคเรื่องนี้จนกว่าพวกชั้นจะไปได้ไหมแม้แต่เทรุกิหรือไคทั้งสิ้น”ประโยคที่ทำเอามือกีต้าร์ของวงอึ้ง

“ทำไมล่ะครับ แค่นี้โรคของมิคุซังต้องรักษาหายสิครับ”ทาคุพูดแย้งขึ้นพลางเข้าไปใกล้คานนมากขึ้น

“ถ้ามันหายก็ดีสิ”ทำเอาคนฟังอึ้งไปเลย

“หมอบอกว่าผ่าตัดก็หายอยู่แต่ก็มีเปอร์เซ็นรอดน้อยมาก”อีกคนถึงกับทรุดลงไปเจ็บใจที่เค้าทำอะไรให้กับคนสองคนนี้ไม่ได้เลย

“ผม จะทำตามที่บอกครับแล้วจะลาออกเมื่อไหร่ล่ะครับ”คานนเอาใบลาออกสองใบให้กับอีกคนที่ทรุดลงไป

“พรุ่งนี้”ยิ่งทำเอาทาคุยะมองหน้าอีกคนหนักว่าเก่า

“ชั้นจะพามิคุย้ายไปที่อื่นแล้วจะบอกให้นายรู้ทีหลังนะ”คานนย่อมานั่งให้เท่ากับอีกคนพลางกุมมืออีกคนแน่นพลางกอดอีกคนแล้วซบที่ไหล่

“มิคุนะไม่ไหวแล้วขอโทษนะ”ทาคุยะกอดอีกคนแน่นก่อนจะรับรู้ถึงน้ำตาที่ไหล่ลงบไหล่ของตน

“คานน”เสียงที่ทำเอาทั้งคู่หันไปมองร่างที่อยู่ตรงหน้าคือนักร้องนำของพวกเค้านั้นเอง

“มิคุไม่ต้องพูดแล้ว”คานรีบรุดขึ้นไปหาอีกคนที่ยืน

“ขอโทษทาคุด้วยนะที่ทำให้ต้องหาวงใหม่แต่ไม่ต้องห่วงนะชั้นติดต่อเพื่อนที่อยู่วงอื่นให้พวกนายแล้วนะ”ประโยคที่พูดออกมาทำเอาคานนอึ้งไม่นึกว่ามิคุจะรู้เรื่องนี้เพราะเค้ากะจะบอกหลังจากที่ลาออกแล้ว

“ทาคุส่งใบลาออกของชั้นมาหน่อย”มิคุรับใบลาออกของตนมาพร้อมกับดึงไส้ในมันออกมาและดูประโยคที่คานนเขียนพลางเซ็นชื่อที่ใต้ชื่อของตนเพื่อแสดงตนสมัครใจที่จะออก

“มิคุ”คานนพูดเบาๆพลางกอดอีกคนไว้

“เอาไปให้เทรุกิวันนี้ปานนี้หมอนั่นคงอยู่ที่ห้องของหมอหรือไม่ก็กลับไปแล้ว”มิคุพูดพลางเดิเข้าห้องพักพร้อมเก็บของๆตลงกระเป๋าที่คานนเตรียมมา

“บอกเทรุกิด้วยนะว่าชั้นเอาไอ้มาให้”มิคุพูดกับทาคุยะที่ยืนอยู่หน้าห้องพร้อมยื่นถุวกระดาษบางอย่างให้

“มิคุพอแล้วเดี๋ยวเสียงจะแย่กว่านี้”คานนยกของมิคุออกมาพลางมองอีกคนด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย

“พวกชั้นไปแล้วนะลาก่อนทาคุยะ”ทาคุยะกลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมาอีกรอบพลางกอดมิคุแน่น

“เทรุกิซังนี่ไม่ไหวเลยทั้งๆมีคนที่ดีอย่างมิคุซังอยู่แล้วทำไมต้องแบ่งใจให้คนอื่นด้วย”มิคุไม่พูดอะไรพลางกอดตอบอีกคนก่อนจะผละออกเพราะรถมาแล้ว

“ขอให้พวกคุณโชคดีนะครับ”ทาคุยะพูดก่อนจะเดินกลับเข้าโรงพยาบาล
“ทาคุยะนายอย่าคิดมากอีกนะ”คานนตะโกนไล่หลังทำเอาอีกคนหันกลับมายิ้มให้กับรถที่กำลังเคลื่อนออกไป

-----------------------------------------------------------

“ทาคุยะ นายจะเข้าห้องซ้อมวันนี้จิงๆหรอ”ยูกิถามพลางถือของให้อีกคน

“อือ มีเรื่องที่ต้องทำนะ”ทาคุยะพูดพลางเปิดประตูห้องซ้อมและพบกับสองร่างที่กำลังนั่งคุยกันก่อนจะหันมามองพวกเค้า

“เทรุกิซังไม่ไปเยี่ยมมิคุซังเลยหรอครับ”เทรุกิงงว่าทำไมต้องถามเค้า

“ก็มีคนเฝ้าไข้อยู่แล้วนิแล้วชั้นก็ไปส่งให้แล้ว”โบมองอีกคนอย่างสงสัยเรื่องเมื่อคืน

“ฮึก...คุณนี่ไม่เข้าใจอะไรให้”ทาคุยะพูดพลางส่งซองสีขาวสองซองให้เทรุกิทำเอาเทรุกิตกใจ

“พวกนายจะลาออกหรอ”ยูกิตกใจพลางจับอีกคนที่กำลังร้องไห้ไม่หยุด

“ไม่ใช่พวกผม”ทาคุยพูดออกทำเอาโบหยิบซองสองซองนั้นมาดู ทำเอาโบต้องตกใจมากขึ้นมันไม่ใช่คนอื่นเลย

“คานนกับมิคุหรอ”ทำเอาหัวใจของโบต้องช้ำกว่าเก่า ทำไม ทำไมกันอย่างนี้อีกแล้ว

“ไม่จริงใช่ไหมทาคุยะ”เทรุกที่เร่มรนรานอย่างเห็นได้ชัดพูดพลางเขย่าอีกคนเพื่อให้พูดออก

“ใช่ครับพวกเค้าไม่อยู่แล้ว”แต่ทันทีที่ทาคุยะพูดก็มีเสียงเปิดประตูร่างสองร่างที่เดินเข้าทำเอาทาคุยะตกใจ

“มิคุซัง คานนซัง”ทั้งสองคนหันมาทางทาคุยะพลางเดินผ่านสองคนที่กำลังอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“มิคุ”เทรุกิจับมือของอีกคนไว้ทำให้คานนมองนิดๆ

“อย่าจับมิคุได้ไหม”เทรุกิงงมากขึ้น แต่มิคุก็ไม่พูดอะไรพลางหยิบอะไรให้กับโบที่กำลังมองทั้งคู่

“มิคุอยากเอามาให้นายก่อนไปนะ”คานนพูดทำให้โบแปลกใจ โบรับมาแล้วก็พบว่ามันคือตุ้มหูสีชมพูอันใหญ่ที่เค้าเคยให้มิคุเมื่อก่อน

“เสร็จธุระแล้วมิคุไปกันเถอะ”คานนพูดพร้อมดึงมิคุออกมา

“เดี๋ยว....”มิคุหันมาทางเทรุกิด้วยใบหน้าที่เทรุกิไม่คิดว่าจะได้เห็นใบหน้าที่เศร้าขนาดนี้

“...........”เหมือนมิคุจะพูดอะไรแต่เสียงกลับไม่ออกมาทำเอาคานนตกใจทันทีไม่ใช่แค่คานนที่ตกใจแต่ทุกคนก็ตกใจไม่เว้นแม้แต่มิคุเอง

“มิคุไม่จริงนะ เร็วขนาดนี้เลยหรอ”คานนตกใจพลางมองมิคุที่ทำหน้าตกใจไม่แพ้กัน
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่คานน”เทรุกิกระชากคอเสื้อคานนเข้ามาทำให้อีกคนฉุดขาด

“มันไม่ใช่เพราะนายรึไงที่ทำให้เค้าเกิดอาการหนักขึ้นนะ”คานนพูดจบก็ชกห้าอีกคนลงไปนอนทำเอามิคุรีบวิ่งเข้าไปดู

“..........”มิคุเหมือนพูดอะไรแต่เสียงก็ไม่ออกมา

“มิคุนี่นาย เสียงนาย”เทรุกิกอดอีกคนแน่นเหมือนไม่ให้ไปไหน

“ทาคุยะเอาของที่มีออกมาสิ”ทาคุยะรีบให้ยูกิค้นหาทันทีถุงกระดาษที่มิคุซังสั่งให้เอามาให้เทรุกิ

“เอานี้ไปดูแล้วนายจะเข้าใจว่าทำไมมิคุถึงเป็นอย่างนี้”เทรุกิรับมาก่อนจะไม่ทันได้ถามอะไรคานนก็พาอีกคนที่อยากถามที่สุดไป

“เทรุกิมันคืออะไรหรอ”โบถามเทรุกิส่ายหัวก่อนจะเทมันออกมาบโต๊ะใกล้ๆ

“นี่มัน.....”สิ่งที่ทำให้เทรุกิกับโบต้องตะลึงคือสิ่งที่อยู่ในถุงคือภาพของพวกเค้าทั้งสองคนที่กำลังออกเดทหรือไม่ก็ภาพตอนมีอะไรกันซึ่งไม่น่าจะมีไคเห็นนี่นา

“ทำถึงมีภาพอย่างนี้ได้ล่ะ”โบตกใจมากกว่าก่อนจะทำท่าจะวิ่งตามสองคนนั้นออกไปเพื่อถามให้รู้เรื่อง

“ไม่ต้องหรอกโบ นี่คงเป็นคำตอบทั้งหมดล่ะมั้ง”เทรุกิชูจดหมายฉบับหนึ่งก่อจะเริ่มอ่านออกมา

ขอโทษด้วยนะที่ต้องทำอย่างนี้ชั้นไม่มีทางเลือกจริงๆตอนนี้ชั้นป่วยอยู่นะ
แล้วก็ไม่สามารถร้องเพลงได้แล้วเป็นแค่ตัวไม่มีประโยชน์ในวงเท่านั้น
ชั้นรู้ว่าขอโทษเท่าไหร่มันก็ไม่ช่วยอะไรน่ะนะแต่หมอบอกว่าถ้าไม่ผ่าตัดจะทำให้ร่างกายย่ำแย่กว่านี้
ที่จริงชั้นเป็นโรคนี้นานแล้วล่ะแต่มันเพิ่งมากำเริบและก็ขอโทษที่เอารูปพวกนี้มาให้ดูนะ
มันเป็นรูปที่ชั้นถ่ายเองล่ะ พอดีเห็นเข้าพอดีเลย อย่าไปว่าคานนที่ไปขู่พวกนายเลยนะ
หมอนั่นเล่าให้ฟังแล้วทำเอาชั้นด่าไปเป็นหมดกระดาษไปเป็นปึกเลย55+ แล้วที่คานนรู้ว่าชั้นป่วยได้ไงเพราะ
หมอนี่มันเป็นเพื่อนกับหมอทั้งๆชั้นก็อุตส่าเตือนไม่ให้หมอบอกไคแล้วเเท้ๆกลับบอกไอ้หมอนี่ได้
อ้อ ชั้นบอกกบผู้จัดการแล้วเค้าบอกว่าช่วยไม่ได้อ่านะตอนแรกเค้าบอกว่าขอให้คานนอยู่ชั้นก็เห็นด้วยแต่ไอ้หมอนี่บอกว่าไม่เอา แย่เนอะ ขอโทษโบที่ตอนนั้นพุดแรงไปหน่อยแต่ชั้นไม่อยากเสียเทรุไปนะเพราะเทรุเป็นแสงที่ชั้นมี ขอโทษ ขอโทษจิงๆ..........
ป.ล.โบชั้นอิจฉานายจิงๆนะไม่ที่เศร้าตอนนายออกไม่ใช่เรื่องโกหกเลยนะ
จากอากิฮารุ

“ทำไม ทำไมพวกนายต้องทำอย่างนี้ด้วย ชั้นต่างหากที่พยายามแย่งทุกอย่างจากนาย มิคุทำไม”โบร้องไห้ออกมาท่ามกลางทุกคนที่เหลือที่ร้องไห้ตามกันเป็นสาย

------------------------------------------------------------------------------------------
“ดีแล้วนะที่ทำอย่างนี้นะ”มิคุพยักหน้าพลางกอดหมาน้อยแน่นพลางมองมันด้วยใบหน้าเศร้า

“อีกประมาณเดือนหนึ่งนะถึงจะไปอเมริกาได้นะเพราะต้องทำหลายเรื่องนะ”มิคุพยักหน้าก่อจะส่งกระดาษแทนคำพูดให้กับอีกคน

“คานนทำไมต้องไปด้วยหรอ นี่นายไม่อยากให้ไม่อยากให้ชั้นไปเป็นเพื่อนใช่ไหมเนี่ย”มิคุส่ายหัวพลางมองอีกคนที่ขับรถ

“ชั้นขอแค่อยู่ข้างนายก็พอไม่ต้องการอะไรแล้วล่ะ”มิคุมองคานนเศร้าเพราะรู้ว่าตอนนี้สำหรับเค้าแล้วไม่มีไคแทนเทรุกิได้

“ไม่ต้องหน้างั้นเลยนะ รู้ว่าไม่สนใจชั้นแต่ไม่ต้องทำหน้าอย่างงั้นเลยแต่ถ้านายหายแล้วชั้นขอน้องสาวนายล่ะกัน”ทันทีที่พูดจบมิคุก็โยนหมาน้อยน่ารักที่กำลังนอนอยู่ไปทำเอามันกัดอีกคนทันที

“เฮ้ย เอามันออกไปนะโว้ย ชั้นขับรถอย่ะเฟ้ย”

-----------------TBC--------------------