ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : PART 8: เลว?คำนี้ควรเป็นของใคร
Part 8:เลว?คำนี้ควรเป็นของใคร
ในเมื่อนายได้ทุกอย่างจากชั้นไปแล้ว
ชั้นจะเอาทุกอย่างคืนด้วยมือของตัวเอง
“เทรุปล่อยชั้น”มิคุดิ้นไปมาก่อนจะถูกเหวียงเข้ากับประตูห้องของร่างบางที่เพิ่งมาถึง
“ทีกับคานนนายยังกอดได้นะ”มิคุไม่พูดอะไรเพียงแต่ตบหน้าของเทรุกิไปอีกครั้ง
“นายอย่ามาแตะตัวชั้น”มิคุพูดพลางดิ้นไปก่อนจะถูกดันไปติดประตูคอนโดของร่างบาง ร่างสูงของเทรุกิค่อยๆไล้ลงไปที่ซอกคอขาวของร่างบางที่กำลังหลับตาเพราะความกลัวสำหรับร่างบางเค้าไม่เคยที่จะดิ้นอย่างนี้มาก่อนเลย
//ก๊อกๆ//
เสียงเคาะประตูเพื่อเรียกความสนใจจากทั้งคู่แล้วก็ได้ผลเพราะทั้งคู่หันมาทางต้อนเสียง ร่างของคนที่ยืนอยู่คือเพื่อนรักของมิคุและเป็นมือเบสประจำวง
“คานน”มิคุพูดก่อนจะพยายามออกจากอ้อมแขนไปหาร่างของเพื่อนที่ยืนถือกระเป๋าอยู่
“นายจะทำอะไรนะเทรุ นายก็รู้ว่ามิคุยังไม่พร้อมกับเรื่องอย่างนี้”คานนพูดเสียงเย็นก่อนมองอย่างไม่มิตรให้แก่เทรุกิที่กำลังทำอะไรไม่ถูก
“แล้วนายล่ะยังกอดมิคุได้เลย”เทรุกิเริ่มไม่ยอม
“แล้วทำอย่างกับว่ามิคุไม่เคยกอดไคเลยอย่างงั้น”คานนพูดพลางลูบหัวมิคุที่หลบอยู่ด้านหลัง
“.....”เทรุกิไม่เถียงต่อแต่ว่าก่อนจะเดินออกไปก็กระซิบที่หูของร่างบาง
“ขอโทษ”คำพูดสั้นๆที่ทำให้มิคุทรุดลงไปทำให้คานนต้องรีบประคองเข้าห้อง
----------------------------------------------------------------------------------------
“นาย แน่ใจนะทาคุยะว่าไม่เป็นไรแน่นะพักอีกสักนิดก็ได้นะ”ยูกิที่กำลังยกอาหารมาให้ร่างบางพุดขึ้นเพราะหลังจากเพิ่งที่มิคุออกไป ทาคุก็บอกว่าไม่เป็นไรแล้วก็บอกว่าต้องรีบไปแก้เนื้อเพลงอีกเยอะที่เหลืออยู่
“เเน่ใจสิ”ทาคุก่อนจะก้มลงอ่านบึกกระดาษเนื้อเพลงที่เขียนค้างมาทำ
“แค่โรคเครียดต่อไปต้องชินกับมันให้มากกว่านี้แล้วสิ”ยูกิเลื่อนเก้าอี้มานั่งเฝ้าโดยที่มองร่างของทาคุที่ยังจดจ่อกับเนื้อเพลงอย่างไม่ว่างตา
“พวกเราเหมือนเป็นส่วนเกินรึป่าว”ยูกิพูดขึ้นทำให้ทาคุหันมาสนใจก่อนจะลูบหัวเบาๆก่อนจะละสายตาจากเนื้อเพลง
“นั่นสินะ แต่ชั้นว่าเราต้องทำในสิ่งที่เราทำได้ให้ดีที่สุดดีกว่านะ”ทาคุยะพูดแล้วก็ก้มลงกินข้าวต้มที่ยูกิยกมาให้ตักเข้าปากอย่างช้าๆ มันทำยูกิคลายจากเรื่องเครียดและก็เข้าใจว่าทาคุยะทรมานแค่ไหนกับเรื่องนี้
-------------------------------------------------------------------------------------------
“นายแน่ใจนะ มิคุ”คานนพูดเสียงอ่อนเมื่อมิคุดูท่าไม่ดีแล้วแต่เจ้าตัวกลับบอกให้เค้ากลับ
“อือ กลับก่อนเถอะคานน ชั้นอยากอยู่คนเดียว”มิคุที่ตอนนี้หน้าซีดยิ่งกว่ากระดาษซะอีกพูดพร้อมปิดปากเหมือนมีอะไรบางอย่าง
“นี้นะหรอบอกว่าไม่มี นายไปหาหมอที่โรงพยาบาลดีกว่านะ”คานนกำลังจะเข้าไปปรพคองแต่มิคุก็ปัดมือก่อนจะอ้วกออกมา
“มิคุ!!”ร่างบางอ้วกออกมาไม่หยุดและดูอ่อนเพลียเมื่อหมดแรงที่จะสำรอกอาหารออกมาแล้ว
“นายหรือว่า โธ่เว้ย”คานนช้อนร่างบางในท่าที่คิดว่าคงจะดีที่สุด
“คานนไม่ต้อง ชั้นก็เหมือนทาคุยะล่ะแค่เครียดเฉยๆ”คานนทำหน้าไม่ถูกก่อนคานนจะทำอะไรมิคุก็บอกให้ร่างสูงพาไปที่ห้องนอน
“นายช่วยเรียกโบมาหน่อยได้ไหม”คานนพยักหน้าพลางหยิบโทรศัพท์รีบพูดเร็วรัวจนแทบฟังไม่ทันแก่ผู้ที่รับสายเลย
หลังจากนั้นประมาณสิบกว่านาทีโบก็เดินเข้ามาพร้อมกับกีต้าร์ที่เพิ่งไปเอา
“คานนไปข้างนอกหน่อยพาnyappy-chanไปเดินเล่นหน่อยนะ”มิคุพูดพลางชี้ไปที่หมาน้อยที่กำลังเล่อยู่ตรงนั้น
“อือ”คานนรับคำก่อนจะพาหมาน้อยไปข้างนอกทิ้งไว้แต่สองคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงกับคนที่นอนอยู่บนเตียง
“โบ นาย ไหนบอกว่ารับไม่ได้ที่จะต้องแต่งหญิงอีกไง”มิคุลุกอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนพูดพลางมองหน้าโบที่ไม่พูดอะไร
“ก็แค่คิดว่าชั้นมาแก้ไขมันก็ดี”มิคุมองโบแล้วหยิบอะไรบางอย่างออกมาลิ้นชักส่งให้โบ
“นะนาย.....”สิ่งที่มิคุส่งให้คือรูปที่เค้าออกจากวงการแล้วก็ไปตามคอนที่อันคาเฟ่ต่างๆ
“นายกำลังทำอะไรอยู่หรอ โบไม่สิไซโตคุงเราเรียกเหมือนเมื่อก่อนที่จะเข้าวงการดีกว่านะ”สิ่งที่มิคุพูดมันทำให้โบอึ้งเพราะการที่เรียกชื่อจริงมันหมายถึงตอนนี้เค้าคือไซโตไม่ใช่โบและคนตรงหน้าก็ไม่ใช่มิคุแต่เป็นอากิฮารุทั้งคู่คือคนนอกวงการไม่จำเป็นต้องใส่หน้ากากอะไรทั้งสิ้น
“นายต้องการอะไรกันแน่ฮารุ”โบที่เริ่มควบคุมตัวไม่อยู่เพราะยังช็อกและมึนงงกับเหตุการณ์
“แค่จะบอกนายว่านายคงไม่มีเหตุผลแค่ต้องการกลับมาวงเพราะเรื่องดนตรีแน่ๆ” มิคุพูดพร้อมมือที่สั่นเทาเพราะตอนนี้แค่พยุงตัวอยู่ได้เต็มที่แล้ว
“แต่อาจจะเรื่องอื่น”ร่างของโบชาไปทั้งตัวเหมือนร่างที่อยู่บนเตียงรู้เรื่องของเค้าทั้งหมดอย่างนั้นหรือ??
“แต่ไม่ได้อยากเป็นศัตรูกับนายหรอกเพียงแต่ถ้านายทำอะไรที่เกินขอบเขตไปกว่านี้ชั้นไม่ให้อภัยนายแน่”มิคุพูดจบก็ล้มตัวไปนอนโดยหันหลังให้แก่คนที่เค้าพูดด้วย
“น....นายรู้เรื่องนั่นด้วยหรอ”ร่างบางที่นอนที่อยู่บนเตียงเงียบก่อนจะทำเป็นไม่ได้ยิน
ใช่ชั้นรู้ทุกอย่างแต่ไม่อยากพูดแค่นั่น
นายที่ได้ทุกอย่างที่ต้องการถึงขนาดออกจากวงได้โดยที่เหตุมันอาจจะ
ทำให้แฟนเพลงไม่ชอบก็ตาม
“มิคุ โบกลับไปแล้วนะ”คานนที่เดินเข้ามาบอกหลังจากที่พาหมาน้อยมาเก็บเข้าที่นอนของมัน ก่อนจะมานนั่งอยู่ข้างๆร่างบาง
“นี่คานน ชั้นไม่ควรทำอะไรอย่างงี้ใช่ไหม ควรปล่อยให้พวกเค้ารักกันใช่ไหม ชั้นเลวมากสินะ”คานนไม่พูดอะไรเพียงแต่รุ้ถึงความรู้สึกของร่างบางที่นอนอยู่
“ไม่หรอก นายแค่ต้องปกป้องตัวเองความรักของตัวเองเท่านั้น”ร่างบางมองหน้าเพื่อนรักก่อนจะหลับตาหลับไปโดยมีคนเฝ้าข้างๆ
//ก๊อกๆ//
คานนตื่นขึ้นมาพร้อมมองไปรอบๆก่อนจะมองดูร่างบางที่หลับสนิทก่อนจะเดินไปเปิดประตู ร่างที่ปรากฏคือคที่ร่างบางคิดถึงมากที่สุด
“อ้าว เทรุกิกลับมาแล้วหรอ”เทรุกิไม่มองคานนก่อจะเดินเข้าข้างในอย่างไม่สนใจ
“มิคุล่ะ”เทรุกิถามคานนก่อนจะเปิดหาเบียร์ในตู้เย็น
“ป่วย เลยหลับอยู่ให้อง”เทรุกิผละออกจากเพราะไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างมิคุที่ไม่เคยป่วยเลยตั้งแต่เข้าวงมาหรือถ้าป่วยทุกคนก็จะรู้
“เกิดขึ้นได้ยังไง”เทรุกิเดินเข้าไปหาคานนพร้อมกระชากคอเสื้อของคานนเพราะโกรธที่เค้าไม่เคยรู้อะไรก่อนที่คานนรู้เลยไม่ว่าจะเรืองอะไรก็ตาม
“คานน....ขอน้ำหน่อย”มิคุที่เดินออกมาพร้อมสภาพที่เรียกว่าไม่เหลือเค้าเดิมของนักร้องคนเก่งประจำมันทำเอาคนที่เพิ่งมาเห็นตกใจ
“มิคุ ขอโทษ ชั้นขอโทษ”ร่างสูงของเทรุกิเข้ากอดคนป่วยแน่นก่อนจะรู้ได้ว่าคนในอ้อมกอดจู่ๆก็หมดสติ
“มิคุ~”เสียงเรียกของทั้งสองคนดังแต่คนที่ป่วยกลับไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะขยับ
‘พระเจ้า ผมขอโทษที่เอาแต่ใจแต่อย่าพรากคนๆนี้ไปจากผมเลย
ผมไม่เหลือไคที่จะอยู่ข้างๆอีกแล้ว’
----------------TBC----------------------
ในเมื่อนายได้ทุกอย่างจากชั้นไปแล้ว
ชั้นจะเอาทุกอย่างคืนด้วยมือของตัวเอง
“เทรุปล่อยชั้น”มิคุดิ้นไปมาก่อนจะถูกเหวียงเข้ากับประตูห้องของร่างบางที่เพิ่งมาถึง
“ทีกับคานนนายยังกอดได้นะ”มิคุไม่พูดอะไรเพียงแต่ตบหน้าของเทรุกิไปอีกครั้ง
“นายอย่ามาแตะตัวชั้น”มิคุพูดพลางดิ้นไปก่อนจะถูกดันไปติดประตูคอนโดของร่างบาง ร่างสูงของเทรุกิค่อยๆไล้ลงไปที่ซอกคอขาวของร่างบางที่กำลังหลับตาเพราะความกลัวสำหรับร่างบางเค้าไม่เคยที่จะดิ้นอย่างนี้มาก่อนเลย
//ก๊อกๆ//
เสียงเคาะประตูเพื่อเรียกความสนใจจากทั้งคู่แล้วก็ได้ผลเพราะทั้งคู่หันมาทางต้อนเสียง ร่างของคนที่ยืนอยู่คือเพื่อนรักของมิคุและเป็นมือเบสประจำวง
“คานน”มิคุพูดก่อนจะพยายามออกจากอ้อมแขนไปหาร่างของเพื่อนที่ยืนถือกระเป๋าอยู่
“นายจะทำอะไรนะเทรุ นายก็รู้ว่ามิคุยังไม่พร้อมกับเรื่องอย่างนี้”คานนพูดเสียงเย็นก่อนมองอย่างไม่มิตรให้แก่เทรุกิที่กำลังทำอะไรไม่ถูก
“แล้วนายล่ะยังกอดมิคุได้เลย”เทรุกิเริ่มไม่ยอม
“แล้วทำอย่างกับว่ามิคุไม่เคยกอดไคเลยอย่างงั้น”คานนพูดพลางลูบหัวมิคุที่หลบอยู่ด้านหลัง
“.....”เทรุกิไม่เถียงต่อแต่ว่าก่อนจะเดินออกไปก็กระซิบที่หูของร่างบาง
“ขอโทษ”คำพูดสั้นๆที่ทำให้มิคุทรุดลงไปทำให้คานนต้องรีบประคองเข้าห้อง
----------------------------------------------------------------------------------------
“นาย แน่ใจนะทาคุยะว่าไม่เป็นไรแน่นะพักอีกสักนิดก็ได้นะ”ยูกิที่กำลังยกอาหารมาให้ร่างบางพุดขึ้นเพราะหลังจากเพิ่งที่มิคุออกไป ทาคุก็บอกว่าไม่เป็นไรแล้วก็บอกว่าต้องรีบไปแก้เนื้อเพลงอีกเยอะที่เหลืออยู่
“เเน่ใจสิ”ทาคุก่อนจะก้มลงอ่านบึกกระดาษเนื้อเพลงที่เขียนค้างมาทำ
“แค่โรคเครียดต่อไปต้องชินกับมันให้มากกว่านี้แล้วสิ”ยูกิเลื่อนเก้าอี้มานั่งเฝ้าโดยที่มองร่างของทาคุที่ยังจดจ่อกับเนื้อเพลงอย่างไม่ว่างตา
“พวกเราเหมือนเป็นส่วนเกินรึป่าว”ยูกิพูดขึ้นทำให้ทาคุหันมาสนใจก่อนจะลูบหัวเบาๆก่อนจะละสายตาจากเนื้อเพลง
“นั่นสินะ แต่ชั้นว่าเราต้องทำในสิ่งที่เราทำได้ให้ดีที่สุดดีกว่านะ”ทาคุยะพูดแล้วก็ก้มลงกินข้าวต้มที่ยูกิยกมาให้ตักเข้าปากอย่างช้าๆ มันทำยูกิคลายจากเรื่องเครียดและก็เข้าใจว่าทาคุยะทรมานแค่ไหนกับเรื่องนี้
-------------------------------------------------------------------------------------------
“นายแน่ใจนะ มิคุ”คานนพูดเสียงอ่อนเมื่อมิคุดูท่าไม่ดีแล้วแต่เจ้าตัวกลับบอกให้เค้ากลับ
“อือ กลับก่อนเถอะคานน ชั้นอยากอยู่คนเดียว”มิคุที่ตอนนี้หน้าซีดยิ่งกว่ากระดาษซะอีกพูดพร้อมปิดปากเหมือนมีอะไรบางอย่าง
“นี้นะหรอบอกว่าไม่มี นายไปหาหมอที่โรงพยาบาลดีกว่านะ”คานนกำลังจะเข้าไปปรพคองแต่มิคุก็ปัดมือก่อนจะอ้วกออกมา
“มิคุ!!”ร่างบางอ้วกออกมาไม่หยุดและดูอ่อนเพลียเมื่อหมดแรงที่จะสำรอกอาหารออกมาแล้ว
“นายหรือว่า โธ่เว้ย”คานนช้อนร่างบางในท่าที่คิดว่าคงจะดีที่สุด
“คานนไม่ต้อง ชั้นก็เหมือนทาคุยะล่ะแค่เครียดเฉยๆ”คานนทำหน้าไม่ถูกก่อนคานนจะทำอะไรมิคุก็บอกให้ร่างสูงพาไปที่ห้องนอน
“นายช่วยเรียกโบมาหน่อยได้ไหม”คานนพยักหน้าพลางหยิบโทรศัพท์รีบพูดเร็วรัวจนแทบฟังไม่ทันแก่ผู้ที่รับสายเลย
หลังจากนั้นประมาณสิบกว่านาทีโบก็เดินเข้ามาพร้อมกับกีต้าร์ที่เพิ่งไปเอา
“คานนไปข้างนอกหน่อยพาnyappy-chanไปเดินเล่นหน่อยนะ”มิคุพูดพลางชี้ไปที่หมาน้อยที่กำลังเล่อยู่ตรงนั้น
“อือ”คานนรับคำก่อนจะพาหมาน้อยไปข้างนอกทิ้งไว้แต่สองคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงกับคนที่นอนอยู่บนเตียง
“โบ นาย ไหนบอกว่ารับไม่ได้ที่จะต้องแต่งหญิงอีกไง”มิคุลุกอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนพูดพลางมองหน้าโบที่ไม่พูดอะไร
“ก็แค่คิดว่าชั้นมาแก้ไขมันก็ดี”มิคุมองโบแล้วหยิบอะไรบางอย่างออกมาลิ้นชักส่งให้โบ
“นะนาย.....”สิ่งที่มิคุส่งให้คือรูปที่เค้าออกจากวงการแล้วก็ไปตามคอนที่อันคาเฟ่ต่างๆ
“นายกำลังทำอะไรอยู่หรอ โบไม่สิไซโตคุงเราเรียกเหมือนเมื่อก่อนที่จะเข้าวงการดีกว่านะ”สิ่งที่มิคุพูดมันทำให้โบอึ้งเพราะการที่เรียกชื่อจริงมันหมายถึงตอนนี้เค้าคือไซโตไม่ใช่โบและคนตรงหน้าก็ไม่ใช่มิคุแต่เป็นอากิฮารุทั้งคู่คือคนนอกวงการไม่จำเป็นต้องใส่หน้ากากอะไรทั้งสิ้น
“นายต้องการอะไรกันแน่ฮารุ”โบที่เริ่มควบคุมตัวไม่อยู่เพราะยังช็อกและมึนงงกับเหตุการณ์
“แค่จะบอกนายว่านายคงไม่มีเหตุผลแค่ต้องการกลับมาวงเพราะเรื่องดนตรีแน่ๆ” มิคุพูดพร้อมมือที่สั่นเทาเพราะตอนนี้แค่พยุงตัวอยู่ได้เต็มที่แล้ว
“แต่อาจจะเรื่องอื่น”ร่างของโบชาไปทั้งตัวเหมือนร่างที่อยู่บนเตียงรู้เรื่องของเค้าทั้งหมดอย่างนั้นหรือ??
“แต่ไม่ได้อยากเป็นศัตรูกับนายหรอกเพียงแต่ถ้านายทำอะไรที่เกินขอบเขตไปกว่านี้ชั้นไม่ให้อภัยนายแน่”มิคุพูดจบก็ล้มตัวไปนอนโดยหันหลังให้แก่คนที่เค้าพูดด้วย
“น....นายรู้เรื่องนั่นด้วยหรอ”ร่างบางที่นอนที่อยู่บนเตียงเงียบก่อนจะทำเป็นไม่ได้ยิน
ใช่ชั้นรู้ทุกอย่างแต่ไม่อยากพูดแค่นั่น
นายที่ได้ทุกอย่างที่ต้องการถึงขนาดออกจากวงได้โดยที่เหตุมันอาจจะ
ทำให้แฟนเพลงไม่ชอบก็ตาม
“มิคุ โบกลับไปแล้วนะ”คานนที่เดินเข้ามาบอกหลังจากที่พาหมาน้อยมาเก็บเข้าที่นอนของมัน ก่อนจะมานนั่งอยู่ข้างๆร่างบาง
“นี่คานน ชั้นไม่ควรทำอะไรอย่างงี้ใช่ไหม ควรปล่อยให้พวกเค้ารักกันใช่ไหม ชั้นเลวมากสินะ”คานนไม่พูดอะไรเพียงแต่รุ้ถึงความรู้สึกของร่างบางที่นอนอยู่
“ไม่หรอก นายแค่ต้องปกป้องตัวเองความรักของตัวเองเท่านั้น”ร่างบางมองหน้าเพื่อนรักก่อนจะหลับตาหลับไปโดยมีคนเฝ้าข้างๆ
//ก๊อกๆ//
คานนตื่นขึ้นมาพร้อมมองไปรอบๆก่อนจะมองดูร่างบางที่หลับสนิทก่อนจะเดินไปเปิดประตู ร่างที่ปรากฏคือคที่ร่างบางคิดถึงมากที่สุด
“อ้าว เทรุกิกลับมาแล้วหรอ”เทรุกิไม่มองคานนก่อจะเดินเข้าข้างในอย่างไม่สนใจ
“มิคุล่ะ”เทรุกิถามคานนก่อนจะเปิดหาเบียร์ในตู้เย็น
“ป่วย เลยหลับอยู่ให้อง”เทรุกิผละออกจากเพราะไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างมิคุที่ไม่เคยป่วยเลยตั้งแต่เข้าวงมาหรือถ้าป่วยทุกคนก็จะรู้
“เกิดขึ้นได้ยังไง”เทรุกิเดินเข้าไปหาคานนพร้อมกระชากคอเสื้อของคานนเพราะโกรธที่เค้าไม่เคยรู้อะไรก่อนที่คานนรู้เลยไม่ว่าจะเรืองอะไรก็ตาม
“คานน....ขอน้ำหน่อย”มิคุที่เดินออกมาพร้อมสภาพที่เรียกว่าไม่เหลือเค้าเดิมของนักร้องคนเก่งประจำมันทำเอาคนที่เพิ่งมาเห็นตกใจ
“มิคุ ขอโทษ ชั้นขอโทษ”ร่างสูงของเทรุกิเข้ากอดคนป่วยแน่นก่อนจะรู้ได้ว่าคนในอ้อมกอดจู่ๆก็หมดสติ
“มิคุ~”เสียงเรียกของทั้งสองคนดังแต่คนที่ป่วยกลับไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะขยับ
‘พระเจ้า ผมขอโทษที่เอาแต่ใจแต่อย่าพรากคนๆนี้ไปจากผมเลย
ผมไม่เหลือไคที่จะอยู่ข้างๆอีกแล้ว’
----------------TBC----------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น