ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : PART 1:จุดเริ่มต้น
"ฮึก.....ฮือ...."เสียงสะอื้นปนเสียงร้องไห้ของร่างเล็กดังออกมาจากมุมห้องที่มืดมิด
"มิคุ นายอย่าทำอย่างงี้เลยนะ"ร่างสูงเปิดประตูมาพร้อมเดินตรงมาที่ร่างเล็กที่ไม่ยอมแม้แต่ะแตะต้องอาหารมาตั้งแต่เช้าจนตอนนี้ดึกแล้วร่างเล็กยังไม่ยอมออกจากห้องแถมปิดประตูล็อกไว้ ถ้าร่างสูงไม่ไปหากุญแจสำรองาจากคนนู้นคนนี้ก็คงเปิดห้องนี้ไม่ได้
"ทะ....เทรุ....ทำไม......โบต้อง......ทิ้ง.....พวกเราไปด้วยนะ"ร่างสูงนั่งลงกอดร่างเล็กพลางลูบหัวเบาๆให้ร่างเล็กสงบใจให้ได้
"โบ....เค้ามีเหตุผลนะมิคุ นายต้องเข้มแข็งนะ อย่าร้องนะ"แต่ดูท่าร่างสูงยังพูดไม่จบร่างในอ้อมกอดเค้าก็สงบไปโดยไม่รู้ตัวแล้ว
"หลับไปแล้วหรอ ขอโทษที่ทำอะไรให้นายไม่ได้นะ มิคุ"ร่างสูงอุ้มร่างบางขึ้นพร้อมวางลงอย่างเบามือบนเตียงของร่างเล็ก
"นายนี่เวลาที่ไม่โวยวายน่ารักกว่าเยอะเลยนะ"ร่างสูงดูร่างเล็กอย่างห่วงใยสำหรับเค้าแล้วคนตรงหน้านี้คือคนที่รักที่สุดรองจากพ่อแม่เลย ร่างสูงดูร่างเล็กจนแน่ใจว่าหลับสนิทแล้วก็เดินไปปิดปรตูพลางทำอาหารวางไว้บนโต๊ะอาหารแล้วเดินออกจากห้องพร้อมล็อกประตูเผื่อไว้
................................................................................
"อือ....."ร่างบางพลิกตัวพลางลุกขึ้นพยายามปรับโฟกัสให้ชัดขึ้นแล้วเดินมาดูตัวเองในกระจก
"ตาบวมหมดเลย"ว่าแล้วร่างบางก็ดุโน้ตบนโต๊ะอาหาร
TO:MIKU
กินข้าวด้วยนะ
อย่าหักโหมล่ะ
มีถ่ายแบบตอน4โมงเย็นนะ
เทรุกิ
"นายอีกแล้วนะ"ร่างบางรู้ดีว่าคนที่ทำอะไรให้เค้ามากมาคือคนๆนี้แต่ร่างบางแทบจะไม่เคยทันมองจนมาถึงวันนี้เลย
"มิคุ นายอย่าทำอย่างงี้เลยนะ"ร่างสูงเปิดประตูมาพร้อมเดินตรงมาที่ร่างเล็กที่ไม่ยอมแม้แต่ะแตะต้องอาหารมาตั้งแต่เช้าจนตอนนี้ดึกแล้วร่างเล็กยังไม่ยอมออกจากห้องแถมปิดประตูล็อกไว้ ถ้าร่างสูงไม่ไปหากุญแจสำรองาจากคนนู้นคนนี้ก็คงเปิดห้องนี้ไม่ได้
"ทะ....เทรุ....ทำไม......โบต้อง......ทิ้ง.....พวกเราไปด้วยนะ"ร่างสูงนั่งลงกอดร่างเล็กพลางลูบหัวเบาๆให้ร่างเล็กสงบใจให้ได้
"โบ....เค้ามีเหตุผลนะมิคุ นายต้องเข้มแข็งนะ อย่าร้องนะ"แต่ดูท่าร่างสูงยังพูดไม่จบร่างในอ้อมกอดเค้าก็สงบไปโดยไม่รู้ตัวแล้ว
"หลับไปแล้วหรอ ขอโทษที่ทำอะไรให้นายไม่ได้นะ มิคุ"ร่างสูงอุ้มร่างบางขึ้นพร้อมวางลงอย่างเบามือบนเตียงของร่างเล็ก
"นายนี่เวลาที่ไม่โวยวายน่ารักกว่าเยอะเลยนะ"ร่างสูงดูร่างเล็กอย่างห่วงใยสำหรับเค้าแล้วคนตรงหน้านี้คือคนที่รักที่สุดรองจากพ่อแม่เลย ร่างสูงดูร่างเล็กจนแน่ใจว่าหลับสนิทแล้วก็เดินไปปิดปรตูพลางทำอาหารวางไว้บนโต๊ะอาหารแล้วเดินออกจากห้องพร้อมล็อกประตูเผื่อไว้
................................................................................
"อือ....."ร่างบางพลิกตัวพลางลุกขึ้นพยายามปรับโฟกัสให้ชัดขึ้นแล้วเดินมาดูตัวเองในกระจก
"ตาบวมหมดเลย"ว่าแล้วร่างบางก็ดุโน้ตบนโต๊ะอาหาร
TO:MIKU
กินข้าวด้วยนะ
อย่าหักโหมล่ะ
มีถ่ายแบบตอน4โมงเย็นนะ
เทรุกิ
"นายอีกแล้วนะ"ร่างบางรู้ดีว่าคนที่ทำอะไรให้เค้ามากมาคือคนๆนี้แต่ร่างบางแทบจะไม่เคยทันมองจนมาถึงวันนี้เลย
Kattonde yuku ryuusei ROKETSUTO Mado kara mieru watashi wa
Mioroshitara chippoke de Dasaku mieta
เสียงมือถือของร่างบางดังขึ้นพอมิคุดูเบอร์ก็ยิ้มนิดๆก่อนกดรับ
'นายตื่นรึยัง'
"อือ"
'สบายใจรึยัง'
"ดี ขึ้นแล้วขอบคุณเทรุจัง"
'ดีแล้ววันนี้สมาชิกใหม่มานะอยากให้รีบมานะ'
"ได้ๆเดี๋ยวไปนะ เจอกันนะ"
ว่าแล้วร่างบางก็จัดแจงเสื้อผ้าก็พึ่งรู้สึกตัวว่าเทรุไม่ไค่พาเค้าไปนอนแล้วเพราะยังเปลี่ยนชุดนอน แต่ทำไมเค้าต้องหน้าแดงด้วยนะทั้งที่เราก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน
.....................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น