Love connect my heart เชื่อมรักดวงใจราชัน

ลำดับตอนที่ #1 : คัดใจ

 เมืองโคโร อียิปต์

   ต่อให้หมดยุคฟาโรห์ แต่ก็ยังเป็นมหานครที่มีกษัติย์ปกครอง
อยู่ยังคงไว้ซึ่งวัฒนธรรมที่งดงาม น่าค้นหาทุกยุคทุกสมัย
เป็นมหนาครที่เป็นเอกลักษณ์ ของประเทศ ที่เต็มไปด้วยอารยธรรมที่เก่าแก่
เป็นประเทศที่รำ่รวย แต่ราชาผู้ปกครองก็ยังเป็นห่วงประเทศ เลยทำให้ต้องทำงานหนักกว่าประเทศอื่น ที่ตอนนี้เพื่อนๆของพระองค์ ต่างยกให้ลูกชายดูแลต่อจากตน ซึ่งแตกต่างจากตน เพราะลูกชายคนเดียว ที่ทำให้เขาหนักใจ กับนิสัยที่ดิบ เถือน ไร้หัวใจ ไม่มีความอ่อนโยนหากยังเป็น เช่นนี้สงสัยเขาต้อง ยกตำแหน่งให้หลานชาย แทนมั่ง 

  "เมื่อไรเจ้าลูกชายตัวดีของเรา จะเข้าใจชีวิตและอ่อนโยนกับเขาเป็นสักที เพราะมีแม่ที่คอยตามใจเช่นเจ้า เลยเสียคนแบบนี้"

"ทรงตรัสเช่นนั้นก็ไม่ถูกนะเพคะ ท่านพี่ก็ตามใจลูกเช่นกัน"

"ไม่เถียงกับเจ้าแล้ว ตอนนี้ลูกชายตัวดีไปอยู่ไหน ทำไมไม่มาเข้าเฝ้า ปกติต้องมาแล้วนี้
ไปทำอะไรที่ไหนอีก"

"ก็คงไปล่าสัตว์ ไม่ก็ป่วนชาวบ้านเล่น หรือไม่ก็นอนอยู่กับสาวๆเพคะ "

"เฮ้อ แล้วอย่างนี้ฉันจะกล้ายกประเทศให้มันดูแลต่อไหม เห็นทีต้องคิดใหม่ ยกให้หลานชาย
น่าจะดีกว่ายกให้ ไอ้ลูกเสเพล"

"ไม่ได้นะเพคะ ลูกเราเป็นรัชทายาทนะเพคะ ไม่ใช่หลานท่านพี่"

"ก็มันสมควรได้รับไหม มันเคยคิดจะช่วยงานพ่อมันไหม เห็นแต่เที่ยว รังแก ทำตัวเหมือนชาวบ้าน เป็นพักปลา ไม่นึกถึงหัวอกพ่อแม่ คิดว่าเป็นเจ้าชาย อยากจะทำอะไรก็ได้ ไม่มีใครทำอะไรมันได้ เพราะมันเป็นลูกเรา ทุกคนเลยชิน แต่ลูกสาวชาวบ้านที่มันชอบฉุดมาทำเมีย พอสมใจก็เขียทิ้งไม่สนใจ ว่าพวกนางจะเจ็บปวดเสียใจขนาดไหน นี้ก็เพิ่งฉุดมา คงยังสนุกกับนางจนไม่
ยอมมาเฝ้าเรา แล้วอย่างนี้บ้านเมืองจะเป็นเช่นไร หากลูกชายเราปกครอง "

"ถ้าเขาเบื่อ เขาก็เลิกเองเพคะ เชื่อว่าเขาต้องเป็นราชาที่ดีเช่นพระองค์ได้แน่เพคะ แต่ต้องรอสักหน่อยเพคะ"

"รอจนเราตายก่อนใช่ไหม ถึงจะเห็นไอ้ลูกชายเป็นผู้เป็นคนกับเขาสักทีนะ"

"หม่อมฉันคิดว่า เราต้องดัดนิสัยลูกใหม่เพคะ ต้องคัดใจเขาสักหน่อย ก็คงเปลี่ยนเขาได้เพคะ"

"เราก็เคยทำไปแล้ว ผลที่ได้ เจ้าก็รู้ว่ายิ่งทำให้ลูกเราดื้อกว่าเดิม"

"ก็ต้องใช้หมายตายสุดท้าย ถึงจะไม่เห็นด้วยเรื่องยกตำแหน่ง ให้หลานชายท่านพี่ แต่ก็คิดว่ามีวิธีนี้ วิธีเดี่ยวที่จะทำให้ลูกเรายอมเปลี่ยนแปลงตัวเอง เพราะเขากลัวการถูกปลดจากตำ่แหน่ง
เจ้าชายรัชทายาทเพคะ ทรงคิดว่าไงเพคะ"

"ก็ดี งั้นเราก็ต้องวางแผนดีๆ ห้ามใจอ่อนด้วยรู้ไหม "

"เพคะ หม่อมฉันอยากมีหลานอุ้ม เหมือนคนอื่นเขา หม่อมฉันจะไม่ใจอ่อนเด็ดขาดเพคะ "

"เราก็อยากมีหลานเช่นกัน แต่ดูๆแล้วไม่มีใครอยากเป็นเมีย ไอ้ลูกชายตัวดีสักคน มันจะมีหลานให้เราได้หรือเปล่า เฮ้อ"

"ต้องมีเพคะ ไม่งั้นก็ไม่ต้องยกสมบัติให่เพคะ "

"เจ้ากล้าทำหรือ ไม่กลัวลูกลำบากหรือไง "

"กลัวเพคะ แต่ต้องคัดใจบ้าง จะได้เป็นคนกับเขาบ้างเพคะ"

"ดี ทหารไปตามหลานชายเรา กับลูกเรามาหาเรา มีเรื่องสำคัญ จะแจ้งให้พวกเขารู้ "

"พะยะคะ ฝ่าบาท"


  ทางด้านเจ้าชาย ทรงกำลังสนุกกับเรือนร่างที่น่าค้นหา กำลังเพลินกับของเล่นชิ้นใหม่
ที่ไปล่าสัตว์ กลับมาก็พบสาวสวยเลย ฉุดมาบำเรอตนเอง ไม่คิดรักใคร สนใจใครเป็นพิเศษ เพราะคิดว่าเป็นของเล่น ของที่ไว้ระบายอารมณ์เท่านั้น มีลูกชายน้องพ่อ เป็นเพื่อนคุย
ถึงจะไม่ใช่พ่อแม่เดียวกันแต่ก็รักกัน เช่นพ่อแม่เดียวกัน กำลังสำราญกับสาวงาม
และอาหาร จนลืมไปเฝ้าพ่อ

 "มิคาเอล เราว่าพอเถอะ นางนะชำ่ไปทั้งตัวแล้ว เจ้าเลิกทำแบบนี้เถอะ ถ้าพ่อของนายรู้
พวกเราโดนทำโทษแน่ "

"ฟาคาเอล เจ้าจะกลัวไปทำไหม ท่านพ่อไม่เคยขัดใจเราเช่นเจ้าเลยจะบอกให้ "

"เจ้าเลยเป็นคนแบบนี้ใช่ไหม แล้วไม่คุยกับสาวต่างชาติคนนั้นหรือไง เห็นมีนางคนเดียวที่ทำให้เจ้ายิ้มได้ นางสวยไหมขอเราดูรูปนางหน่อย เห็นองครักษ์นายบอกว่า นางเป็นแม่ชีใช่ไหม
นายเปลี่ยนรสนิยมแล้วหรือไง"

"ก็เดียวคุย ยังสนุกอยู่เลย เจ้าไม่ต้องรู้จักนางนะดีแล้ว เดียวเจ้าจะมาแย่งนางไปจากเรา
หากเจ้าได้รู้จักนาง เห็นหน้านางเจ้าอาจจะเปลี่ยนใจมาชอบนาง เราไม่ยอมหรอก เรายกพวกนางในฮาเล็มเราทั้งหมดให้นายก็ได้ แต่คนเดียวที่เราไม่ยกให้ คือนางคนที่เจ้าเรียกว่าแม่ชี
นั้นแหละ "

"เราไม่แย่งนางก็ได้ แค่ขอดูรูป อยากรู้ว่านางมีอะไรดีถึงทำให้ เจ้าชายรัชทายาทเปลี่ยนไป  ขนาดนี้ "

"งั้นก็ได้ พวกเจ้าออกไปได้แล้ว ต่อไปพวกเจ้าต้องไปอยู่กับ ฟาคาเอล เรายกพวกเจ้าทุกคนให้เพื่อนเราแล้ว "

"ขอบพระทัยเพคะ เจ้าชาย"

"เอ้าหละ ถ้าเจ้ายกพวกนางให้เรา เรามีสิทธิ์ที่จะให้นางไปไหน ก็ได้ตามใจเรา งั้นให้พวกนางกลับบ้านของพวกนาง และให้มิคาเอลส่งของกำนัลไปขอโทษพวกเจ้า ก็แล้วกันไปกันได้แล้ว
ก่อนที่เพื่อนเราจะเปลี่ยนใจ "

"เป็นพระคุนมากเพคะ เจ้าชาย ขอบพระทัยเพคะ"

"ขอบใจมิคาเอลเถอะ "

"ขอบพระทัยองค์ชายเพคะ"

"ไปกันได้แล้ว อย่ามาทำให้เราโกรธ รู้นะว่าจะเจออะไร"

"เพคะพวกเราทูลลาเพคะ"

"พวกนางน่ารำคาญจริง ไปสะได้ก็ดี ไม่มีใครทำให้เราหายเบื่อได้สักคน ไม่มีอะไรท้าทายเลย"

"ก็ไม่ลองไปหานางคนนายสนใจ นางอาจทำให้นายหายเบื่อ"

"ไม่นางชอบคัดใจ เหมือนท่านพ่อท่านแม่ คืนไปเราได้กลายเป็นคนที่ทำตามนางทุกอย่าง
เราคงหมดสถาพแน่นอน แต่ถ้าเราคุมนางได้นี้สิน่าไป คงสนุกมีเรื่องแกล้งนางทุกวันแน่"

"นางคงเป็นคนเดียวที่นาย คงไม่ทำให้นางเสียใจเหมือน พวกนางที่นายยกให้เราใช่ไหมเพื่อน"

"ไม่รู้ แต่นางเป็นคนเดียวที่มองเราต่างจาก คนอื่นมอง นางมองที่ใจ รับรู้ว่าเราทำไปเพราะอะไร และชอบคัดใจเราตลอดเลย"

"นายคงได้คนคอยปราบพยศแล้ว"

"คงใช่มั่ง นางเป็นคนเดียว ที่เราไม่เคยรำคาญ เวลาพูดด้วย"

"ฮ้าๆๆๆๆๆ นายเจอคนที่นายรักเข้าแล้ว แถมเป็นรักออนไลน์ด้วย ใครๆรู้คงเสียชื่อ
เจ้าชายไร้หัวใจแน่ "

"ตลกมากไง ก็ในเมื่อ ที่นี้ไม่มีใครรักและเข้าใจเรา เช่นนาง ถึงจะถูกต่อว่าก็ดีกว่า ไม่มีใครรักในแบบที่เราเป็น นายไม่มีวันเข้าใจหรอก "

"ใครว่า เรากับนายไม่ต่างกันหรอกเพื่อน"

"หมายความว่านายก็มี"

"ใช่ อาจจะเป็นคนเดียวกันกับนายไง เลยอยากเห็นหน้านะ"

"ไม่มีทางนางคุยกับเราคนเดียว นายอย่ามาใส่ร้ายนาง"

"ก็แค่คิดนะ"

"คิดก็ผิด"

"ได้ ไม่ว่า แล้วจะดูได้หรือยัง "

"เรียนเจ้าชายทั้งสอง ฝ่าบาทให้มาตามไปเข้าเฝ้า ทรงมีเรื่องด่วนจะแจ้ง ให้ทั้งสองทราบ
พะยะคะ"

"ได้ ไปกัน ส่วนเรื่องที่นายขอ ไว้เราเฝ้าเสร็จก็มาคุยต่อดีไหม"

"ได้ครั้งนี้ยอม"

"ไปกันเถอะ ไม่อยากโดนใครว่าร้ายอีก"