คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 ของขวัญ
Chapter 3 ของขวัญ
ภาพของสายตาทุกคู่ จับจ้องมายังร่างของหญิงสาวที่ก้าวลงมาจากรถแท็กซี่ ดูเหมือนจะเป็นเรื่องปรกติสำหรับเจ้าตัวไปเสียแล้ว ฮิเมโกะที่ลงตามหลังมาถึงกับรู้สึกภูมิใจนิดๆไม่ได้
...ก็จิคาเนะจังของเธอน่ะ ไม่ว่าไปที่ไหนก็มีแต่คนมองอยู่แล้ว เพราะจิคาเนะจังทั้งสวย ทั้งสง่า แถมมีเสน่ห์ในแบบที่เธอไม่มีอีก เป็นธรรมดาที่ทุกคนจะต้องตกตะลึงในความงามของจิคาเนะจัง...
"ไปกันเถอะ ฮิเมโกะ" จิคาเนะมีสีหน้าอึดอัดนิดหน่อย แต่ยังคงยิ้มบางๆให้
วันนี้ทางมหาวิทยาลัยหยุดสอน จิคาเนะมีเวลาว่าง จึงชวนฮิเมโกะมาเลือกของขวัญที่ห้างสรรพสินค้าด้วยกัน ฮิเมโกะมีท่าทางอึ้งเล็กน้อยเพราะจิคาเนะนั้นเกลียดสถานที่ที่มีคนเยอะๆ อย่างพวก ห้างหรือสถานีรถไฟ แล้วจู่ๆจะมาชวนเธอไปซื้อของที่ห้างซะงั้น เล่นเอาฮิเมโกะปลื้มใจ ยิ้มแก้มปริ รู้ดีว่าจิคาเนะนั้นยอมให้เธอทุกอย่างจริงๆ
..จะว่าไปก็เป็นฝ่ายรับอีกแล้วซินะ..
"เป็นอะไรหรือเปล่า ฮิเมโกะ" จิคาเนะหันมามองอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นฮิเมโกะถอนหายใจเฮือก "เบื่อเหรอ? หรือว่าอึดอัด?"
"เปล่าหรอกจ๊ะ...อ้ะ! เราไปดูร้านนั้นกันเถอะนะ จิคาเนะจัง" ฮิเมโกะชวน แล้วรีบดึงจิคาเนะไปยังร้านกิ๊ฟช็อปสีสันสดใสซึ่งแน่นขนัดไปด้วยเด็กผู้หญิง
"คนเยอะจังเลย" ฮิเมโกะเปรย
"ไปร้านอื่นก็ได้นะ" จิคาเนะเสนอ
เสียงพูดคุยของทั้งสองทำให้เด็กผู้หญิงในร้านหันมามองเป็นตาเดียว ส่วนมากจะเป็นเด็กนักเรียนไฮสคูล ดูจากเครื่องแบบก็พอเดาได้ว่าร้านนี้ขายของประเภทน่ารักคิขุ
ทั้งหมดมองฮิเมโกะผ่านๆอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังจิคาเนะ ผู้ซึ่งตกเป็นเป้าสายตาไปอีกแล้ว สีหน้าของเด็กสาวบางคนถึงกับแดงระเรื่อ จับจ้องใบหน้าจิคาเนะด้วยสายตาเคลิบเคลิ้ม
"ไปร้านอื่นกันเถอะ" จิคาเนะเสนอด้วยเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย
"นั่นสิ ไปกันเถอะ" ฮิเมโกะเห็นด้วย
แต่สายไปเสียแล้ว เมื่อมือของเด็กสาวคนนึงคว้าหมับเข้าที่แขนของจิคาเนะติดหนึบไม่ยอมปล่อย ใบหน้าเล็กๆกับดวงตาใสซื่อมีแววอ้อนวอน
"ขอถ่ายรูปพี่ซักใบสิคะ" พูดพลางโบกกล้องดิจิตอลขนาดเล็กในมือ
ฮิเมโกะหันไปขอความเห็นของจิคาเนะด้วยท่าทางกระตือรือร้น จิคาเนะจึงพยักหน้าน้อยๆ
"เชิญเลย"
เด็กสาวคนนั้นมีท่าทางปลาบปลื้มใจอย่างเห็นได้ชัด มือเล็กๆอันสั่นเทายกกล้องขึ้น แล้วกดชัตเตอร์แชะ
"ขะ ขอบคุณมากค่า!"
"ไม่เป็นไรจ๊ะ" ฮิเมโกะตอบแทนจิคาเนะที่อมยิ้มน้อยๆ แล้วรีบจูงมือกันเดินไปทางอื่น โดยมีเสียงกรีดกร้าดของเหล่าสาวๆที่ตะลุมบอนแย่งกล้องกันให้วุ่น
หลังจากเดินเข้าร้านนู้น ออกร้านนี้ วนไปวนมาหลายรอบ เจอทั้งแมวมองที่เข้ามาทาบทาม ผู้ชายที่เข้ามาจีบ และผู้หญิงที่เข้ามาขอถ่ายรูปแทบจะทุกนาที ก็เล่นเอาเสียเวลาไปมากโข แต่ฮิเมโกะก็ยังไม่เจอของที่อยากได้จริงๆซักที ด้านจิคาเนะเองก็ไม่ได้เร่งเร้าหรือบ่นอิดออดอะไร เพียงแต่แนะนำว่าอะไรมีความจำเป็นต่อบ้านใหม่บ้าง เช่น แอร์ ไมโครเวฟหรือแม้กระทั่งเตียงนอน(ฮิเมโกะนอนฟูก) เธอก็สามารถซื้อให้ได้ แต่ฮิเมโกะคิดว่ามันราคาแพงเกินกว่าจะเรียกว่าของขวัญแล้ว
เวลาล่วงไปประมาณเที่ยง กลุ่มคนที่มาจับจ่าใช้สอยเริ่มหนาตาขึ้นแล้ว จิคาเนะจึงชวนฮิเมโกะไปนั่งในร้านอาหารฝรั่งเศส(อะหู หรูจริงนะแม่คุณ)เป็นการพักเหนื่อยและหลบสายตาคนไปได้ในตัว
แต่ก็อย่างที่บอก นี่มันเที่ยงแล้ว ในร้านจึงแน่นขนัดไปด้วยผู้คน(ขนาดอาหารฝรั่งเศสนะเนี่ย) จนแทบไม่มีโต๊ะว่างให้สองสาว พนักงานต้อนรับหน้าร้านเดินกลับมาบอกด้วยท่าทางเหนื่อยๆ
"พอดีโต๊ะของเราเต็ม กรุณานั่งร่วมโต๊ะกับท่านอื่นได้มั้ยคะ"
"ค่ะ" ฮิเมโกะตอบ เนื่องจากเดินมาหลายชั่วโมงแล้ว ในสมองจึงมีแต่ความอ่อนล้ามากกว่าจะสนใจเรื่องหยุมหยิมพวกนี้
พนักงานหญิงนำทั้งสองไปยังโต๊ะด้านในสุดติดกับกระจก มองเห็นวิวด้านนอกั
"ขอประโทษนะคะ แต่กรุณาให้แขกสองท่านนั่งด้วยได้มั้ยคะ" พนักงานหญิงโน้มตัวลงถาม
"อ้ะ เชิญเลยครับ" เสียงผู้ชายอันคุ้นหูเหมือนเคยได้ยินมาก่อนตอบกลับมา ทั้งสองนั่งหันหลังให้จึงมองไม่เห็นหน้า แต่ดูจากสีผมก็เริ่มเดาออกลางๆ
เมื่อเห็นคนร่วมโต๊ะ นัยน์ตาทั้งสี่คู่ แปดข้างก็เบิกกว้างเหมือนไม่ทันคาดคิดว่าจะเจอกันโดยบังเอิญ
"โซมะคุง! สึบาสะซัง!" ฮิเมโกะร้อง ใบหน้ามีแววยินดีที่เห็นเพื่อนเก่าอีกครั้ง
"คะ คุรุสึกาว่ากับฮิเมมิยะ!" โซมะร้องบ้าง แต่ก็ฉีกยิ้มกว้างเหมือนกัน
ความจริงโซมะเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันกับฮิเมโกะและจิคาเนะ แต่เนื่องจากโซมะลงคนละวิชา ทำให้ไม่ค่อยเจอหน้าฮิเมโกะบ่อยเท่าไรนัก ตรงข้ามกับจิคาเนะที่เจอทุกอาทิตย์เพราะทั้งคู่อยู่ชมรมเทนนิสเหมือนกัน
"สวัสดีจ๊ะ โซมะคุง สึบาสะซัง" ฮิเมโกะหันไปทักชายหนุ่มร่างสูง เจ้าของเรือนผมยาวสีเหลือบเขียวอ่อน ตอนนี้สึบาสะมาอาศัยอยู่กับโซมะ และเข้าทำงานที่บริษัทโมเดลลิ่งแห่งหนึ่งจึงเริ่มที่จะมีชื่อเสียงบ้างแล้ว
"อืม สวัสดีนะ ยัยลูกแมว" สึบาสะทักด้วยท่าทางเหมือนคนโดนเหยียบเท้าอยู่ตลอดเวลา แล้วหันไปทางจิคาเนะ "นั่งลงสิ ยัยจันทรา"
ลูกแมวกับจันทรา เป็นฉายาที่สึบาสะตั้งให้กับหญิงสาวทั้งสอง โดยบอกว่าฮิเมโกะน่าลำคาญเหมือนลูกแมว ส่วนจิคาเนะก็ให้อิมเมจเย็นๆเข้ากับดวงจันทร์ดี ความจริงฮิเมโกะนึกันเล็กน้อยที่คนอย่างจิคาเนะมีชื่อเล่น แต่เมื่อมาฟังดู 'จันทรา'ก็เป็นคำที่เหมาะดี เลยกลายเป็นชื่อติดปากของสึบาสะไปเลย
หลังจากนั่งเรียบร้อยแล้ว พนักงานหญิงยื่นเมนูให้สองสาว แล้วรอจนฮิเมโกะกับจิคาเนะสั่งเสร็จ จึงล่าถอยออกไป
"ไม่เจอกันนานเลยนะคะ สึบาสะซัง" ฮิเมโกะอมยิ้ม แล้วหันไปทางโซมะ "โซมะคุงด้วย"
"ด้วยเหรอ?" โซมะหัวเราะแห้งๆ แล้วกระดกแก้วน้ำพรวดเดียวใส่ปาก
ฮิเมโกะไม่เปลี่ยนไปเลย...
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
KnM Booklet
อันนี้เป็นตอนแถมพิเศษ เลียนแบบbooklet ที่แถมกับDvD นะครับเป็นเหตุการณ์เล็กๆน้อย สมัยม.ปลาย
ชอบไม่ชอบยังไงก็บอกกันด้วยนะ (ถ้าไม่ชอบจะได้ไม่ลง)
Chapter กอดฟรี
(ผู้แสดง มาโกโตะ ฮิเมโกะ โอโตฮะ จิคาเนะ กลุ่มสามสาวอิสึมิ)
มาโกโตะ : สวัสดีค่า! ฉันชื่อ ซาโอโตเมะ มาโกโตะ ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้รับหน้าที่มาเป็นพิธีกรแบบนี้ ทั้งที่ฉันโผล่มาไม่กี่ตอน แถมยังไม่มีบทเด่นเลยด้วย(ฮือๆกระซิกๆ) ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ!!
ฮิเมโกะ : พึมพำอะไรอยู่คนเดียวน่ะ มาโกะจัง... วันนี้เรามาขอให้จิคาเนะจังช่วยติววิชาเลขให้ไม่ใช่เหรอ
มาโกโตะ : อ้ะ จริงด้วย ลืมเป้าหมายหลักไปได้ยังไงกัน เรามาหาท่านมิยะนี่นา …ว่าแต่ท่านมิยะยุ่งจะตาย จะมีเวลาติวให้พวกเราเร้อ
ฮิเมโกะ : นั่นสิคะ จิคาเนะจังน่ะ ต้องยุ่งทั้งเรื่องที่เรียนและเรื่องที่บ้าน ...(ก้มหน้านิ่งแล้วถอนหายใจเฮือก)
มาโกโตะ : เอาเป็นว่าไปหาท่านมิยะก่อนละกันนะ ฮิเมโกะ!
~ณ บ้านฮิเมมิยะ ~
(ฮิเมโกะกดกริ่ง แล้วประตูก็เปิดออก)
โอโตฮะ : คุณหนูไม่ว่างค่ะ กรุณากลับไปด้วย (พูดจบก็ปิดประตูใส่หน้า)
มาโกโตะ : เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนเด้ เปิดประตูมาคุยกันก่อน ยัยหัวสว่าน!!
ฮิเมโกะ : ชะ ช่างเถอะมาโกะจัง จิคาเนะจังคงไม่ว่างจริงๆนั่นแหละ
(ประตูเปิดผัวะออก)
โอโตฮะ : คุณว่าใครหัวสว่านคะ ช่างไร้มารยาท!!
มาโกโตะ : หน็อยย~ เธอนั่นแหละเป็นใคร จู่ๆก็มาทำเจ้ากี้เจ้าการแทนท่านมิยะ บอกมานะยัยหัวหลอด!
ฮิเมโกะ : (พยายามจะห้ามทั้งสองคน) พอเถอะ โอโตฮะซัง มาโกะจัง …~
โอโตฮะ : ดิฉันคือใครน่ะเหรอคะ จะบอกให้เอาบุญก็ได้ ดิฉันชื่อโมโตสึกิ โอโตฮะ หัวหน้าสาวใช้และสาวใช้ส่วนตัวของคุณหนูยังไงล่ะยะ เพราะฉะนั้นดิฉันขอสั่งให้คุณออกไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ!!!
มาโกโตะ : โธ่เอ้ย เป็นแค่สาวใช้มาทำเป็นออกคำสั่งแทนท่านมิยะ! บอกไว้ก่อนว่าท่านมิยะไม่เห็นคนใช้อย่างพวกเธออยู่ในสายตาหรอก!!
โอโตฮะ : อึก... อึก... ละ แล้วคุณล่ะคะ! ถือสิทธิ์อะไรมาเรียกชื่อท่านมิยะกัน ท่านมิยะเองก็คงไม่สนใจคนอย่างคุณเหมือนกันล่ะค่ะ แล้วอีกอย่าง ดิฉันดูแลคุณหนูมาแต่เล็ก ยังไงคุณหนูก็ให้ความสำคัญมากกว่าคุณอยู่แล้ว!!
ฮิเมโกะ : (น้ำตาคลอเบ้าแล้ว) พอเถอะน้า มาโกะจางงง โอโตฮะซางง (แง้งงง TT^TT)
(จิคาเนะเดินลงมาจากข้างบนพอดี)
จิคาเนะ : อ้าว? ฮิเมโกะ โอโตฮะซัง แล้วก็คุณซาโอโตเมะ... เกิดอะไรขึ้น? มายืนทำอะไรกันอยู่ตรงประตูบ้าน แล้วฮิเมโกะร้องไห้ทำไมล่ะ บอกฉันมาซิว่าใครทำเธอร้องไห้
ฮิเมโกะ : (โผเข้ากอดจิคาเนะแน่น) จิคาเนะจางงง ~~!
โอโตฮะ &มาโกโตะ : (หันขวับมายิงตาเขียวปั้ดใส่ฮิเมโกะ) ยัยบ้า~! ขอฉันกอดมั่งเด้!!
~แล้ววันนั้นก็จบลงด้วยการไล่ปล้ำจิคาเนะจังผู้น่าฉงฉาน (แต่จิคาเนะจังก็ยอมกอดทุกคนให้ทีนึงนะ)~
ป.ล.อีกนิด
กลุ่มสามสาวอิสึมิ(ไม่รู้มาจากไหน) : ท่านมิยะคะ ได้ยินว่าท่านมิยะแจกกอดฟรี จริงหรือเปล่าคะ?
จิคาเนะ : ไม่จริงงงงง! (ตั้งท่าจะวิ่งหนีกองทัพสาวๆ แต่ช้าไปเสียแล้ววว)
กลุ่มสามสาวอิสึมิ : ท่านมิย้ยยยา~~!!
~จบแล้วจ้า~
ความคิดเห็น