ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 พบหน้า
ตอนที่ 2 พบหน้า
อากาศร้อนอบอ้าวกลางกรุงเทพไม่ทำให้ความรู้สึกตื่นเต้นของผมลดลงเลยแม้แต่น้อย กลับยิ่งรู้สึกรอคอยนานเป็นสิบปีเข้าไปอีก
เสียงเครื่องปรับอากาศดังลั่นเหมือนเสียงฮอเก่าๆ ที่ไร้ความเย็นในห้องแถวเล็กๆย่านสีลม คือที่ขายบัตรคอนเสิร์ตของ’Blue’
ภายในร้านมีรูปโปสเตอร์เก่าๆ เหมือนติดมาแล้วห้าสิบปียังไงยังงั้น ขายพวกเทปเพลงเก่าๆ ของพวกชอบสะสม ถัดไปด้านในร้านกลับมีห้องซ้อมนาดเล็กของเจ้าของร้าน ถึงจะมีแต่อุปกรณ์โทรมๆ แต่ก็มีทุกอย่างครบครัน
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ.. ผมคิดอย่างเจ็บปวด มือลูบเครื่องอัดเสียงที่ไม่ต่างจากเศษเหล็ก ให้นักดนตรีที่มีพรสวรรค์ขนาดนั้นมาอัดเสียงในห้องดนตรีพรรคนี้มันออกจะโหดร้ายไปแล้ว
“สนใจห้องซ้อมของเราเหรอครับ” เสียงผู้ชายวัยไล่เลี่ยกับผมดังขึ้น เขาพยักหน้าไปทางเก้าอี้ไม้ตัวเดียวในร้านเป็นเชิงบอกให้นั่ง “ถึงมันจะเก่าไปซักหน่อย แต่อัดเดโมเพลงของ’Blue’มาแล้วนะครับ”
ผมเงยหน้าขึ้น สบตาเป็นมิตรกับชายหนุ่มตรงหน้า ผมคิดว่าเริ่มถูกชะตากับเขาแล้ว
“อ่า… ครับ คือผมอยากได้บัตรคอนเสิร์ตของ’Blue’ จะช่วยขายให้ผมได้รึเปล่า”
เขามีท่าทางเสียใจเล็กน้อย หยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้ในปาก ก่อนควันขาวๆจะลอยละล่องไปทั่วใบหน้า ครอบคลุมสีหน้าของเขาอีกชั้นหนึ่ง
“เสียใจด้วยนะ” เขาตอบหลังจากสูบบุหรี่ไปอีกสองสามอึก “บัตรมันขายหมดตั้งแต่วันแรกแล้ว”
หมดแล้ว… ผมกลืนน้ำลาย รู้สึกถึงความเสียใจที่เอ่อล้นจากดวงตา
นี่ผมจะร้องไห้เพราะไม่ได้บัตรคอนเสิร์ตใบเดียวเหรอ!!
ไม่ ไม่มีทาง คนแข็งแกร่งอย่างผม คนที่ไม่มีวันให้ใครเห็นน้ำตาอย่างผม กลับร้องไห้งอแงเป็นเด็กเพราะไม่มีบัตรคอนเสิร์ตงั้นเหรอ…
“เฮ้ย เฮ้ย ไม่เห็นต้องร้องไห้เลยนี่หว่า” เขาเอ่ยอย่างตกใจ “แค่ไม่ได้บัตรคอนเสิร์ตแค่เนี้ย”
“ผะ ผมไม่ทราบจริงๆครับ” ผมพยายามซับน้ำตา รู้สึกแปลกใจที่ตัวเองเศร้าเสียใจมากขนาดนี้ ตอนที่โดนแม่ห้ามเรียนคณะที่ตัวเองชอบยังไม่ร้องสักแอะเลย “ผม… แค่คิดว่า เพลงของBlue มีบางอย่างที่มันอธิบายไม่ถูก ฟังแล้ว รู้สึก… ดี…”
“งั้นเหรอ” ชายหนุ่มหัวเราะหึๆ หน้าตาของเขาดูไม่เลวเลยทีเดียว เป็นพวกห่ามๆอย่างที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบ แต่อย่างว่าผู้หญิงที่ไหนจะสนพวกเงียบๆอย่างผมกันล่ะ
“ถ้านายอยากได้บัตรจริงๆล่ะก็… ลองไปหา’Blue’ดูสิ” เมื่อผมยังคงเงียบ เขาเลยพูดต่อ “มันเป็นเกมส์ที่เราเล่นกันทุกปี บัตรใบสุดท้ายจะเก็บไว้ที่’Blue’ ใครอยากได้จะต้องตามหาตัว’Blue’ให้เจอ ให้ฟรีๆด้วยนะ”
ผมรู้สึกสังหรณ์แปลกๆแฮะ “แล้วเคยมีใครเคยเจอ’Blue’มั้ยครับ”
“นี่แหละที่แย่ จัดมาสามปีแล้วยังไม่มีใครเคยเจอเลย” เขายักไหล่ เดินไปหยิบขวดน้ำจากตู้แช่เก่าๆ หน้าร้าน ส่งให้ผม “ไม่รู้ว่า’ยัยนั่น’ไปซ่อนอยู่ที่ไหน อ้อ ฉันก็เป็นหนึ่งใน’Blue’ ชื่อเชน ยินดีที่ได้รู้จัก”
ผมติดใจกับคำว่ายัยนั่นมาก แต่การที่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นสมาชิกของ’Blue’ลบทุกอย่างในหัวไปจนหมดสิ้น เหลือแต่ความตื่นเต้นสุดๆเท่านั้น
แล้วคำพูดทั้งหลายก็พรั่งพรูออกมา…
“จริงเหรอครับ!! คุณเป็นหนึ่งในวงBlueเหรอ!! พวกคุณเล่นเพลงคลาสสิกได้เพราะมากๆเลย โดยเฉพาะไวโอลินกับเปียโน ใครเป็นคนโซโลไวโอลินของเพลงที่สามครับ แล้วท่อนที่แปดของเพลงที่หกพลิ้วมากเลย สื่อความรู้สึกของผู้หญิงออกมาได้ดีมากๆ แล้วยัง…”
“สต็อป!!” เชนยกมือขึ้นห้าม “ถึงจะบอกว่าเป็นหนึ่งในBlue แต่ไม่ได้บอกว่าฉันเล่นดนตรีซักหน่อย อย่าเข้าใจผิดซิ”
“เอ๋.. งั้นใครเป็นคนเล่นละ” ผมทำหน้าเอ๋อๆ
เชนเกาหัวแกรกๆ ท่าทางลำบากใจเหมือนบอกไม่ได้
“ฉันบอกนายได้แค่ว่า Blueเป็นผู้หญิงและคนเล่นทั้งหมดก็คือยัยนั่นคนเดียว เข้าใจ๋”
“ผะ ผู้หญิง เล่นคนเดียว” ผมอ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อ จะบ้าเรอะ! เพลงพวกนั้นเล่นยากจะตาย แถมถ้านับดีๆแล้ว มีเครื่องดนตรีแทบทุกชนิดมั้ง!?
“เออ ฉันบอกได้แค่นี้แหละ นาย…”
“อะ กริชครับ ผมชื่อกริช”
“อืม… กริชนะ” เขาพึมพำ เปิดสมุดโน๊ตปกสีน้ำตาล เขียนอะไรยุกยิกลงไปบนกระดาษ “โอเค นายลงทะเบียนแล้ว มีเวลาอีกสองสัปดาห์ก่อนงานคอนเสิร์ต บอกไว้ก่อนนะว่าBlueไม่ยอมให้นาจับง่ายๆหรอก พยายามเข้าล่ะไอ้น้อง”
เวลาอีกสองอาทิตย์… เท่ากับอีกสิบสี่วัน
ภายในสิบสี่วัน ผมต้องตามหาBlueให้เจอ
คนที่ไม่เคยเห็นหน้า ไม่มีข้อมูล หรืออะไรซักอย่าง
รู้แต่ว่าเธอคือผู้หญิง
และผมต้องหาเธอให้เจอ
การตามหาBlue….
ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว….
อากาศร้อนอบอ้าวกลางกรุงเทพไม่ทำให้ความรู้สึกตื่นเต้นของผมลดลงเลยแม้แต่น้อย กลับยิ่งรู้สึกรอคอยนานเป็นสิบปีเข้าไปอีก
เสียงเครื่องปรับอากาศดังลั่นเหมือนเสียงฮอเก่าๆ ที่ไร้ความเย็นในห้องแถวเล็กๆย่านสีลม คือที่ขายบัตรคอนเสิร์ตของ’Blue’
ภายในร้านมีรูปโปสเตอร์เก่าๆ เหมือนติดมาแล้วห้าสิบปียังไงยังงั้น ขายพวกเทปเพลงเก่าๆ ของพวกชอบสะสม ถัดไปด้านในร้านกลับมีห้องซ้อมนาดเล็กของเจ้าของร้าน ถึงจะมีแต่อุปกรณ์โทรมๆ แต่ก็มีทุกอย่างครบครัน
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ.. ผมคิดอย่างเจ็บปวด มือลูบเครื่องอัดเสียงที่ไม่ต่างจากเศษเหล็ก ให้นักดนตรีที่มีพรสวรรค์ขนาดนั้นมาอัดเสียงในห้องดนตรีพรรคนี้มันออกจะโหดร้ายไปแล้ว
“สนใจห้องซ้อมของเราเหรอครับ” เสียงผู้ชายวัยไล่เลี่ยกับผมดังขึ้น เขาพยักหน้าไปทางเก้าอี้ไม้ตัวเดียวในร้านเป็นเชิงบอกให้นั่ง “ถึงมันจะเก่าไปซักหน่อย แต่อัดเดโมเพลงของ’Blue’มาแล้วนะครับ”
ผมเงยหน้าขึ้น สบตาเป็นมิตรกับชายหนุ่มตรงหน้า ผมคิดว่าเริ่มถูกชะตากับเขาแล้ว
“อ่า… ครับ คือผมอยากได้บัตรคอนเสิร์ตของ’Blue’ จะช่วยขายให้ผมได้รึเปล่า”
เขามีท่าทางเสียใจเล็กน้อย หยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้ในปาก ก่อนควันขาวๆจะลอยละล่องไปทั่วใบหน้า ครอบคลุมสีหน้าของเขาอีกชั้นหนึ่ง
“เสียใจด้วยนะ” เขาตอบหลังจากสูบบุหรี่ไปอีกสองสามอึก “บัตรมันขายหมดตั้งแต่วันแรกแล้ว”
หมดแล้ว… ผมกลืนน้ำลาย รู้สึกถึงความเสียใจที่เอ่อล้นจากดวงตา
นี่ผมจะร้องไห้เพราะไม่ได้บัตรคอนเสิร์ตใบเดียวเหรอ!!
ไม่ ไม่มีทาง คนแข็งแกร่งอย่างผม คนที่ไม่มีวันให้ใครเห็นน้ำตาอย่างผม กลับร้องไห้งอแงเป็นเด็กเพราะไม่มีบัตรคอนเสิร์ตงั้นเหรอ…
“เฮ้ย เฮ้ย ไม่เห็นต้องร้องไห้เลยนี่หว่า” เขาเอ่ยอย่างตกใจ “แค่ไม่ได้บัตรคอนเสิร์ตแค่เนี้ย”
“ผะ ผมไม่ทราบจริงๆครับ” ผมพยายามซับน้ำตา รู้สึกแปลกใจที่ตัวเองเศร้าเสียใจมากขนาดนี้ ตอนที่โดนแม่ห้ามเรียนคณะที่ตัวเองชอบยังไม่ร้องสักแอะเลย “ผม… แค่คิดว่า เพลงของBlue มีบางอย่างที่มันอธิบายไม่ถูก ฟังแล้ว รู้สึก… ดี…”
“งั้นเหรอ” ชายหนุ่มหัวเราะหึๆ หน้าตาของเขาดูไม่เลวเลยทีเดียว เป็นพวกห่ามๆอย่างที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบ แต่อย่างว่าผู้หญิงที่ไหนจะสนพวกเงียบๆอย่างผมกันล่ะ
“ถ้านายอยากได้บัตรจริงๆล่ะก็… ลองไปหา’Blue’ดูสิ” เมื่อผมยังคงเงียบ เขาเลยพูดต่อ “มันเป็นเกมส์ที่เราเล่นกันทุกปี บัตรใบสุดท้ายจะเก็บไว้ที่’Blue’ ใครอยากได้จะต้องตามหาตัว’Blue’ให้เจอ ให้ฟรีๆด้วยนะ”
ผมรู้สึกสังหรณ์แปลกๆแฮะ “แล้วเคยมีใครเคยเจอ’Blue’มั้ยครับ”
“นี่แหละที่แย่ จัดมาสามปีแล้วยังไม่มีใครเคยเจอเลย” เขายักไหล่ เดินไปหยิบขวดน้ำจากตู้แช่เก่าๆ หน้าร้าน ส่งให้ผม “ไม่รู้ว่า’ยัยนั่น’ไปซ่อนอยู่ที่ไหน อ้อ ฉันก็เป็นหนึ่งใน’Blue’ ชื่อเชน ยินดีที่ได้รู้จัก”
ผมติดใจกับคำว่ายัยนั่นมาก แต่การที่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นสมาชิกของ’Blue’ลบทุกอย่างในหัวไปจนหมดสิ้น เหลือแต่ความตื่นเต้นสุดๆเท่านั้น
แล้วคำพูดทั้งหลายก็พรั่งพรูออกมา…
“จริงเหรอครับ!! คุณเป็นหนึ่งในวงBlueเหรอ!! พวกคุณเล่นเพลงคลาสสิกได้เพราะมากๆเลย โดยเฉพาะไวโอลินกับเปียโน ใครเป็นคนโซโลไวโอลินของเพลงที่สามครับ แล้วท่อนที่แปดของเพลงที่หกพลิ้วมากเลย สื่อความรู้สึกของผู้หญิงออกมาได้ดีมากๆ แล้วยัง…”
“สต็อป!!” เชนยกมือขึ้นห้าม “ถึงจะบอกว่าเป็นหนึ่งในBlue แต่ไม่ได้บอกว่าฉันเล่นดนตรีซักหน่อย อย่าเข้าใจผิดซิ”
“เอ๋.. งั้นใครเป็นคนเล่นละ” ผมทำหน้าเอ๋อๆ
เชนเกาหัวแกรกๆ ท่าทางลำบากใจเหมือนบอกไม่ได้
“ฉันบอกนายได้แค่ว่า Blueเป็นผู้หญิงและคนเล่นทั้งหมดก็คือยัยนั่นคนเดียว เข้าใจ๋”
“ผะ ผู้หญิง เล่นคนเดียว” ผมอ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อ จะบ้าเรอะ! เพลงพวกนั้นเล่นยากจะตาย แถมถ้านับดีๆแล้ว มีเครื่องดนตรีแทบทุกชนิดมั้ง!?
“เออ ฉันบอกได้แค่นี้แหละ นาย…”
“อะ กริชครับ ผมชื่อกริช”
“อืม… กริชนะ” เขาพึมพำ เปิดสมุดโน๊ตปกสีน้ำตาล เขียนอะไรยุกยิกลงไปบนกระดาษ “โอเค นายลงทะเบียนแล้ว มีเวลาอีกสองสัปดาห์ก่อนงานคอนเสิร์ต บอกไว้ก่อนนะว่าBlueไม่ยอมให้นาจับง่ายๆหรอก พยายามเข้าล่ะไอ้น้อง”
เวลาอีกสองอาทิตย์… เท่ากับอีกสิบสี่วัน
ภายในสิบสี่วัน ผมต้องตามหาBlueให้เจอ
คนที่ไม่เคยเห็นหน้า ไม่มีข้อมูล หรืออะไรซักอย่าง
รู้แต่ว่าเธอคือผู้หญิง
และผมต้องหาเธอให้เจอ
การตามหาBlue….
ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว….
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น