คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 รัก
Chapter 2 รัก
“เป็นยังไงบ้าง”
เมื่อ ฮิเมมิยะ จิคาเนะ ก้าวเข้ามาในห้องพัก เวลาก็ล่วงเลยไปประมาณบ่ายกว่าๆแล้ว สภาพห้องส่วนใหญ่ถูกทำความสะอาด ดูไม่เก่ามากเหมือนเมื่อวาน แต่เธอก็ยังไม่ชอบมันอยู่ดี
“เรียบร้อยดีค่ะ”
เสียงฮิเมโกะดังลอดมาจากห้องน้ำ ฟังจากเสียงแล้วคงกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่
จิคาเนะถอดรองเท้า แล้วเดินเข้ามานั่งกลางห้อง ห้องพักนี้ยิ่งแลดูเล็กเข้าไปอีก เมื่อมีเฟอร์นิเจอร์สองสามชิ้นเพิ่มเข้ามาคือ ตู้เสื้อผ้า โต๊ะทำงาน และตู้เย็นขนาดเล็ก...
...สมบัติของฮิเมโกะมีเพียงแค่นี้เท่านั้นเอง …
สำหรับจิคาเนะที่ชินกับการอยู่ห้องกว้างๆ รู้สึกอึดอัดเหลือเกิน ถึงเธอจะคิดว่าห้องกว้างๆมันรู้สึกวังเวง แต่ก็ยังดีกว่าที่แคบจนอึดอัดแบบนี้
แล้วฮิเมโกะจะอยู่ได้เหรอเนี่ย
“มาแล้ว จิคาเนะจัง” ฮิเมโกะโผล่ออกมาจากห้องน้ำเล็กๆ ใบหน้าแดงระเรื่ออาจเพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จก็เป็นได้ “เรียนเป็นยังไงบ้างคะ”
“ก็ดีนะ ” ตอบพลางมองไปรอบๆ “โอโตฮะซังล่ะ”
“กลับไปแล้วล่ะ บอกว่ามีธุระต้องไปทำต่อ” ฮิเมโกะเอ่ยยิ้มๆ แล้วเปิดตู้เย็นหยิบชากระป๋องส่งให้ “ชากระป๋องคงไม่เป็นไรนะ จิคาเนะจัง”
จิคาเนะยิ้มน้อยๆอันเป็นเอกลักษณ์ประจำตัว “ไม่เป็นไรหรอก” สีหน้าอ่อนโยน “ถ้าได้กินกับฮิเมโกะ อะไรก็ได้อยู่แล้ว”
ฮิเมโกะถอนหายใจเฮือก เธอกล้าเอาสมบัติทุกชิ้นที่มีอยู่แม้กระทั่งสร้อยรูปเปลือกหอยสีชมพูเป็นพนันเลยว่า จิคาเนะไม่เคยกินชากระป๋องหยอดเหรียญแน่ๆ แต่จิคาเนะก็ไม่เคยปฏิเสธสิ่งที่ฮิเมโกะหยิบยื่นให้แม้แต่น้อย ถึงจะเป็นแค่ชากระป๋อง แต่ก็เป็นชากระป๋องที่ฮิเมโกะให้ เพราะงั้นมันจึงมีค่ามากกว่าอะไรทั้งหมด
“แล้ว...อยากได้อะไรเป็นของขวัญล่ะ” จิคาเนะจิบชาไปอึกนึง ใบหน้างดงามมีแววแปลกใจกับรสชาติชาเล็กน้อย ... ชากระป๋องไม่มีทางเทียบรสชาติชาฝรั่งที่โอโตฮะชงให้(ด้วยความรัก)หรอก
“ของขวัญ? ในโอกาสอะไรหรือคะ” ฮิเมโกะมีสีหน้าแปลกใจ
“ย้ายบ้านใหม่ไง อยากได้อะไรก็บอกมาเลยนะ”
“อะไรก็ได้เหรอ”
“อืม อะไรก็ได้”
“...เอ…”
คิ้วของฮิเมโกะขมวดลงน้อยเป็นเชิงครุ่นคิด อะไรบ้างที่จิคาเนะจะหามาให้เธอได้... มันก็ทุกอย่างนั่นแหละ ถึงตอนแรกจะหามาไม่ได้ แต่ถ้าเอ่ยปากขอคำเดียว จิคาเนะจะสรรหามาให้จนได้ และมันก็เป็นอย่างนี้ทุกครั้งเรื่อยไป
ทำไมเธอถึงเป็นผู้รับตลอดเลยนะ…
“ไม่ต้องรีบบอกก็ได้ ค่อยๆคิดละกัน” จิคาเนะจิบชาอีกอึก คิ้วงามขมวดลงเล็กน้อย แม้กระนั้นความงามเพียบพร้อมก็ยังไม่ลดลง
“แต่ว่า...นอกจากจิคาเนะจังแล้ว ฉันไม่อยากได้อะไรเลยนะ”
หัวใจจิคาเนะเต้นแรงขึ้น ใบหน้าแดงระเรื่อ
“’งั้นเหรอ”
“จ๊ะ ฉันน่ะ รักจิคาเนะจังมากนะ”
รัก...
“ฮิเมโกะ...” จิคาเนะเงยหน้าขึ้นจังหวะเดียวกับที่ฮิเมโกะยื่นหน้าเข้ามา ริมฝีปากนุ่มประกบอย่างเชื่องช้า และสิ่งที่จิคาเนะรับรู้ต่อมาคือรสชาติของน้ำชาที่ไหลผ่านริมฝีปากของฮิเมโกะ
น่าแปลกที่ชาชนิดเดียวกัน แต่กลับให้รสชาติต่างกันขนาดนี้
“เป็นไง” ฮิเมโกะเลียริมฝีปาก จิบชาอีกคำ แล้วถ่ายทอดรสจูบอีกครั้ง
รัก...
“หวาน” จิคาเนะพึมพำ ซึมซาบของชาที่ไหลผ่านลำคอลงมาช้าๆ เอื้อมมือไปรั้งร่างลงตรงหน้าลงกับพื้นเสื่อทาทามิ
รัก...
ริมฝีปากอบอุ่น วาบหวาน กับร่างกายที่ร้อนผ่าวแนบติดกัน
รัก...มาก
รัก...ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
รัก...แบบไม่มีเงื่อนไข
รัก...แม้จะไม่สามารถเป็นหนึ่งเดียวกันได้
รักมากค่ะ...
ความคิดเห็น