~BluE MooN~เสียงเพลงสีฟ้ากับนัยน์ตาสีน้ำเงิน

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 พระจันทร์สีน้ำเงิน

ตอนที่ 1 พระจันทร์สีน้ำเงิน



เสียงเพลงหวานซึ้งจากเครื่องเสียงราคาถูกดังกังวานไปทั่วร้านที่ประดับไปด้วยแผ่นเสียงขนาดใหญ่แบบเก่า  ลำโพงแตกพร่าเริ่มบรรเลงเพลงของไซคอฟสกี้ที่หวาน ละมุนละไมซ้ำอีกรอบ



ภายในร้าน’The Classic’ นั่งไปด้วยชายหนุ่มสองคน  คนแรกอายุประมาณสามสิบ ผมยาว ไว้หนวดเคราแต่งตัวเซอๆ ดูแล้วคงเป็นพวกอารมณ์ศิลปิน  ต่างกับอีกคนลิบลับ



อีกคนอายุสิบเก้าปี หน้าตาสะอาดสะอ้าน แต่งกายชุดนักศึกษาของมหาลัยชื่อดัง  รองเท้าถูกระเบียบ ดูเนี้ยบไปทุกส่วน ไม่เหมาะกับร้านแผ่นเสียงที่ทั้งเก่า ทั้งซอมซ่อนี้เลย …และคนคนนั้นก็คือ ผมเอง



เหตุผลที่ผมมานั่งอยู่ตรงนี้ก็เพราะเมื่อสองชั่วโมงก่อน พี่ชัย เจ้าของร้าน ‘เดอะ คลาสสิก’ แกโทรมาบอกว่ามีของดีจะโชว์ให้’ฟัง’ นั่นคือซีดีเพลงของ’Blue’ วงเพลงบรรเลงอินดี้ใต้ดินที่ผมไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อนเลยด้วยซ้ำ



ผมไม่อยากจะคุยหรอกนะว่าผมค่อนข้างรอบรู้เรื่องเพลงคลาสสิกดี  ความจริงผมอยากเรียนทางด้านดนตรีคลาสสิกด้วยซ้ำ แต่แม่อยากให้เรียนคณะวิศวะมากกว่า ผมเลยขัดท่านไม่ได้



ผมมาหาพี่ชัยประมาณบ่ายสามโมง… แล้วพี่ชัยก็คะยั้นคะยอให้ลองฟังเพลงของ’Blue’ ดูซักครั้ง  ไม่งั้นผมจะเสียงดายไปตลอดชีวิต



ผมคิดว่าพี่แกเว่อร์นิดๆนะ  กะอีแค่เพลงบรรเลงของมือสมัครเล่น มันจะดีเลิศประเสริฐศรีสักแค่ไหนกันเชียว



….ยังไม่ได้ฟังผมก็ให้คะแนนติดลบในใจเสียแล้ว…  นี่แหละนิสัยเสียส่วนตัวของผม



พี่ชัยจัดแจงเปิดเครื่องเสียงจีนแดงราคาถูก ก่อนจะใส่แผ่นซีดี กดปุ่มเพลย์อย่างกระตือรือร้นเหมือนเด็กๆอวดของเล่นชิ้นใหม่ให้เพื่อนดูยังไงยังงั้น



ปุ่มวอลลุ่มถูกหมุนขึ้น  เสียงเพลงที่ทั้งหวานซึ้ง นุ่มนวลเข้ามากระทบกับโสตประสาทของผมอย่างแผ่วเบา



พี่ชัยบ่นพึมพำเรื่องลำโพงว่าเปิดดังไม่ค่อยได้  เสียงมันจะแตก  แต่จิตใจของผมกลับล่องลอยไปไกลเสียแล้ว…



เริ่มด้วยเพลงโหมโรง ตามด้วยเพลงเศร้าซึ้งๆ  ขั้นด้วยเพลงของไซคอฟสกี้เป็นส่วนใหญ่  แต่เพลงที่ผมติดใจมากที่สุดคือหมายเลข 9 ของไซคอฟสกี้  ทำนองเพลงทำได้ซึ้งตรึงใจเป็นที่สุด  ราวกับจะพาตัวผมลอยไปในสายลมสู่ฟ้ากว้างใหญ่



โน๊ตตัวสุดท้ายจบลง  เสียงดนตรีขาดหายไปชั่วครู่  จิตใจของผมถูกดึงกลับมาโลกแห่งความจริงอีกครั้ง  เหลียวหน้าไปมองพี่ชัยเป็นเชิง’ขออีกรอบครับ’



พี่ชัยยิ้มแห้งๆ ลุกขึ้นไปหยิบแผ่นซีดีใส่กล่อง ยื่นให้ผมอย่างจนใจ



“ถ้าชอบมากขนาดนั้นล่ะก็  พี่ให้ยืม  แล้วแกอย่าลืมเอามาคืนด้วยล่ะ” พี่ชัยกำชับ จ้องเขม็ง ทั้งเสียดายแต่คงรำคาญเต็มที ถึงจะเพราะขนาดไหนแต่ถ้าฟังสองชั่วโมงติดกัน มันก็เบื่อได้เหมือนกัน “ไม่ไหวว่ะ ฟังกับแกเกือบสองชั่วโมงจนจะร้องเป็นเพลงได้อยู่แล้ว”



“งั้นผมขอเลยได้ป่ะพี่” ผมหยิบซีดีมาพลิกดูหน้าปก  เผลอยิ้มน้อยๆออกมาไม่ได้  



ภาพของเด็กสาวอายุราวสิบเจ็ดยืนหันหลังมองท้องฟ้ายามเย็นสีส้ม  ชายกระโปรงพลิ้วไปตามสายลม… ให้ความรู้สึกเศร้าเจืออบอุ่นไปในคราวเดียวกัน



ผู้หญิงคนนี้ใครกัน?



เข้าใจเลือกนางแบบจริงๆ…หน้าตาจะสวยหรือเปล่านะ?



“โนเวย์” เสียงเฉียบขาดของพี่ชัยดังขึ้นอีกรอบ  ขัดความคิดกระจัดกระจายของผม “กว่าข้าจะหามาได้แทบตาย แกจะมาเอาไปดื้อๆ ฝันกลางวันไปเหอะวะ”



“แต่ผมอยากได้จริงๆนะ  ขายต่อเท่าไรผมก็เอา” ผมพยายามต่อรอง ทีแรกพี่ชัยทำท่าเหมือนสนใจ แต่แล้วก็ส่ายหน้าปฏิเสธ



“เอางี้” พี่ชัยเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าสลดของผม “พี่จะให้แกยืมไปก่อนแล้วกัน แค่ยืมนะว้อยไม่ได้ให้  กลางเดือนหน้าจะมีคอนเสิร์ตภายในของ’Blue’ คงจะมีแผ่นขายด้วย ถ้าแกสนใจก็ไปดูในงานแล้วกัน”



สนใจ?…อย่าล้อเล่นน่าพี่  ผมดีใจทนแทบคลั่งแล้ว



ก้าวแรกที่เข้าไปในร้านพี่ชัย



วินาทีแรกที่ได้ฟังเพลงของ Blue



นับแต่วันนี้ ชะตาชีวิตของผมได้เปลี่ยนแปลงไป…



ทุกอย่าง…เพราะ  ‘Blue’