Girl meet Girls (Yuri)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

Girl meets Girls

~บทนำ~

ภาพของหญิงสาวที่สะท้อนออกมาจากกระจกเงาบานสูง  มีเค้าโครงหน้ารูปไข่ขาวเนียน  นัยน์ตาสีดำสนิทไร้ประกายแต่งแต้ม  เส้นผมสีเดียวกันถูกรวบเป็นเปียสองข้าง  แว่นสายตากรอบทองวางหมิ่นอยู่บนดั้งจมูก  ทำให้ต้องใช้นิ้วดันไว้อยู่เรื่อยๆ

รูปร่างของหล่อนไม่สูงมาก  แลดูสมส่วนในชุดนักเรียนสีขาวขลิบขอบทอง  ด้านซ้ายปักอัการย่อภาษาอังกฤษสองตัวบนพื้นสีแดง  เข็มกลัดเลขหนึ่งแบบโรมันบ่งบอกให้รู้ว่าเป็นปีหนึ่ง

มิยาโซโนะ  ยูคาริ มองสำรวจตัวเองในกระจกอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ  และภาพที่สะท้อนออกมายังเป็น สาวแว่นผมเปีย เช่นเคย

ก๊อก ก๊อก

“ถ้าไม่รีบไปเดี๋ยวจะสายนะลูก” เสียงแม่ดังผ่านบานประตูที่กั้นอยู่

“ไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ” ยูคาริเหลือบมองกระจกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะคว้ากระเป๋าถือสีน้ำตาลเข้ม วิ่งลงบันไดไป

ที่ชั้นล่าง…มิยาโซโนะ  นัทสึกิ กำลังก้มหน้าวุ่นวายอยู่กับบัญชีค่าใช้จ่าย จนไม่ทันสังเกตุเห็นลูกสาว  นิ้วผอมเกร็งกำด้ามปากกาแน่น  ก่อนจะขีดฆ่ารายการสุดท้ายในสมุดอออกไป

ยูคาริอดถอนหายใจเฮือกไม่ได้…

ใบหน้าขาวซีดดุจกระดาษของแม่เงยขึ้นฉับพลัน  ริมฝีปากบางแย้มยิ้มเล็กน้อย แต่แทบจะซ่อนอาการอ่อนล้าไม่ได้เลย  ภายใต้ชุดสูทเข้ารูปสีเข้มไม่สามารถปกปิดแขนผอมบางและความซูบเซียวจากการทำงานหนักได้

“เมื่อคืนได้นอนมั้ยคะ?” ยูคาริถามด้วยเสียงอ่อนโยน  สีหน้าที่เรียบเฉยมาตลอดพลันอ่อนโยนตามไปด้วย

แม่ยิ้มอย่างเหนื่อยล้า แต่พยายามทำให้ดูร่าเริง “ได้งีบไปสองชั่วโมงแน่ะจ้ะ”

สองชั่วโมง….  กับการนอน หลังจากทำงานมาสิบสามชั่วโมง และต้องมานั่งเตรียมเอกสารสำหรับการประชุมของวันรุ่งขึ้นอีก แถมไอ้นิสัยใจอ่อน ปฏิเสธไม่เป็น เวลาที่มีใครมาขอให้ช่วยเป็นต้องรับปากเขาไปทั่ว โดยไม่ทันดูว่าแทบจะเอาตัวเองไม่รอดอยู่แล้ว ทำให้ยูคาริต้องคอยไล่พวกหวังสบายอยู่บ่อยๆ  เรียกได้ว่าตารางเวลาทั้งหมดในชีวิตของแม่หมดไปกับการทำงานเพื่อหาเงินให้เธอเรียนและช่วยเหลือชาวบ้านก็ว่าได้

“ลูกต้องรีบไปโรงเรียนไม่ใช่เหรอ” เสียงเตือนของแม่ลอยมาเข้าหู

ยูคาริเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ แล้วอดยิ้มน้อยๆที่มุมปากไม่ได้   มันเป็นของขวัญวันเกิดชิ้นแรกและชิ้นสุดท้ายที่ได้รับจากแม่เมื่อปีที่แล้ว  จึงถือเป็นสมบัติล้ำค่ามากที่สุดสำหรับเธอไปโดยปริยาย  แม้จะไม่ใช่นาฬิกาที่มีราคาแพงมากนัก  แต่ตัวเรือนชุบทองคำขาวสีเงินแวววาว กับหน้าปัดสีขาวประกายมุก ก็ทำให้ราคาของมันเลยหลักหมื่นไปพอสมควรทีเดียว

ตอนแรกที่เห็น  ยูคาริอึ้งไปเลย แต่ก็อดขำสีหน้าเหวอๆของแม่ยามนั้นไม่ได้  เพราะกว่าจะได้นาฬิกาเรือนนี้มา  แม่เดินเลือกอยู่นานสองนาน แถมยังกังวลอีกว่าจะเป็นผู้ใหญ่ไปมั้ย  แต่สำหรับยูคาริที่ชอบทำตัวเกินวัยแล้ว จึงไม่มีปัญหา และเหมาะสมอย่างไม่น่าเชื่อ

“ยูคาริ…  เดี๋ยวสายนะ” เสียงแม่เตือนอีกครั้ง คราวนี้มีแววกังวลแทนด้วย

“งั้น  หนูไปก่อนนะคะ” หญิงสาวตอบ ละสายตาจากนาฬิกาข้อมือไปค้างอยู่บนใบหน้าของผู้เป็นแม่  ก่อนจะรีบเดินไปสวมรองเท้า ไม่งั้นได้สายจริงๆแน่

“ความจริงลูกไม่เห็นต้องไปเรียนไกลขนาดนั้นเลยนี่” เสียงแม่พึมพำตามหลัง แล้วลุกขึ้น เดินมาส่งหน้าบ้าน “โรงเรียนใกล้บ้านก็มี  แถมยังไม่ต้องพักหออีก”

“ก็จริงค่ะ” ยูคาริยอมรับ “แต่ เซนต์โรเวเรีย มีชื่อเสียงด้านวิชาการมากที่สุด  แถมยังยกเว้นค่าเล่าเรียนของนักเรียนทุนให้ทั้งหมดด้วย  แม้แต่เครื่องแบบที่ใส่อยู่ยังฟรีเลยนะคะ” ยูคาริหมุนตัวให้ดูยูนิฟอร์มสีขาวที่ใส่อยู่   แค่มองผ่านๆก็คงรู้ว่าราคาแพงกระอักเลือดแน่ๆ  เพราะทำมาจากผ้าเนื้อดี ขลิบขอบด้วยทองคำบริสุทธิ์  ขนาดเข็มบอกชั้นปียังทำด้วยทองคำแท้เลย   ตอนที่โรงเรียนส่งเครื่องแบบมาที่บ้าน เธอแทบจะไม่เชื่อสายตาด้วยซ้ำ

แม่มีท่าท่างลำบากใจ “คือ.. แม่ไม่อยากให้ลูก เอ่อ คิดมากเรื่องเงิน…”

“หนูทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ” เสียงหนักแน่น จริงจังเสียจนคนเป็นแม่เงียบลง

สายตาของสองแม่ลูกประสานกัน  นัยน์ตาสีเข้มมีแววละม้ายคล้ายคลึงกันอยู่หลายส่วน แต่สิ่งที่ไม่เหมือนกันคงเป็นประกายเด็ดเดี่ยวในดวงตาของลูกสาวที่คนเป็นแม่ไม่มีละมั้ง

“…เดินทางระมัดระวังด้วยนะจ๊ะ”

“ไปก่อนนะค่ะ”

นัทสึกิได้แต่ยืนมองส่งลูกสาวด้วยสายตา  ไหล่ที่เล็กบอบบางกับหลังที่ยืดตรงนั้น ทำให้ดูเข้มแข็งอย่างประหลาด  ใบหน้าเชิดขึ้นราวกับจะมองไปเบื้องหน้าตลอดเวลาของยูคาริ ทำให้เธอกังวลโดยไม่มีสาเหตุ… หวังว่าคงไม่เกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวของเธอนะ

นัทสึกิก็ได้แต่หวังว่า โรงเรียนเซนต์โรเวเรีย คงจะเป็นทางเลือกที่ดีของยูคาริเท่านั้นก็พอ…