ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 หอพัก
Kannaduki no miko
Chapter 1 หอพัก
ม่านบังตาถูกเลิกออกเล็กน้อย เพียงพอที่จะให้หญิงสาวร่างเล็กอย่างคุรุสึกาว่า ฮิเมโกะ แทรกตัวผ่านเข้ามาภายในห้องขนาดสี่เสื้อแคบๆได้
สีหน้าฮิเมโกะฉายแววพึงพอใจ เมื่อมองสำรวจไปทั่วห้อง ถึงแม้จะค่อนข้างเก่าและเล็ก แต่สำหรับการอยู่คนเดียว แค่นี้ก็ดีเกินพอแล้ว
“ไม่โทรมไปหน่อยเหรอ” เสียงหนึ่งดังขึ้น แล้วร่างบางระหงของ ฮิเมมิยะ จิคาเนะ ก็ลอดม่านบังตาเข้ามา ใบหน้าฉายแววกังวลชัดเจนเมื่อเห็นสภาพที่ผ่านระยะเวลาอันยาวนานของห้องพักนี้
“ไม่หรอกจ๊ะ ขนาดนี้กำลังดีเลย” ฮิเมโกะตอบ แล้วเปิดกระจกบานเดียวในห้องออก “มองจากตรงนี้เห็นมหาลัยด้วยล่ะ จิคาเนะจัง”
“แต่ว่า... ที่ดีกว่านี้ก็มีนะ ฮิเมโกะ”
จิคาเนะรู้ดีว่าหอพักแห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยที่ฮิเมโกะกับเธอเรียนมากนัก แถมราคาก็ยังไม่แพงขนาดที่จะทำให้ฮิเมโกะรู้สึกลำบากใจได้ แต่ยังไงมันก็อันตรายอยู่ดีที่จะให้มาพักตัวคนเดียวในที่ที่เธอไม่สามารถสอดส่องดูแลได้
ความจริงจิคาเนะเสนอให้ฮิเมโกะพักในหอพักของมหาวิทยาลัยที่ปลอดภัยและสะดวกสบายกว่า แต่เนื่องจากราคาค่าเช่าต่อเดือนค่อนข้างสูงและฮิเมโกะไม่อยากจะรบกวนเธอในเรื่องค่าใช้จ่าย ทั้งที่ความจริงถ้าฮิเมโกะเอ่ยออกมาคำเดียว เธอก็พร้อมจะซื้อหอพักนั้นให้เลยด้วยซ้ำ และก็เพราะเหตุผลนี้แหละ ทำให้ฮิเมโกะตัดสินใจมาพักอยู่ใกล้ๆมหาวิทยาลัยแทน ดีกว่าจะเป็นภาระของเธอ
“ฉันว่าเอาที่นี่แหละ จิคาเนะจัง” ฮิเมโกะตัดสินใจ แล้วปิดกระจกลงดังเดิม “ฉันรู้สึกถูกชะตากับมันน่ะ”
“งั้นเหรอ” จิคาเนะพูดได้เพียงแค่นั้น
ชายหัวล้านวัยสี่สิบต้นๆ โผล่หน้าเข้ามาในห้อง ใบหน้ากลมป๊อกฉายแววกระลิ้มกระเหลี่ยเมื่อมองมายังจิคาเนะ ท่าทางคงไม่ใช่คนดีนัก ไม่มีคนดีที่ไหนทำหน้าหื่นกามขนาดนั้นเวลามองผู้หญิงหรอก
...ให้พักที่นี่จะดีจริงๆน่ะเหรอ...
“ตัดสินใจได้หรือยังครับ” ผู้ดูแลถามฮิเมโกะ แต่ยังมองจิคาเนะไม่วางตา “จะได้ทำหนังสือสัญญากันเลย”
“ตกลงค่ะ เอาหนังสือสัญญามาเลยค่ะ” ฮิเมโกะตอบด้วยท่าทางใสซื่อ ไม่ทันสังเกตุสายตาของผู้ดูแลที่มองมายังทั้งสองเลย
“แล้ว... คุณมีคนค้ำประกันหรือเปล่าครับ”
“เอ๋...” ฮิเมโกะอุทานอย่างแปลกใจ ไม่คิดว่าหอพักเล็กขนาดนี้ยังต้องการคนค้ำประกันด้วย “แต่ฉันแค่เช่า ไม่ได้ซื้อนี่คะ”
“ผมเข้าใจครับ แต่เราต้องการคนค้ำในกรณีที่มีการเสียหายของห้องพัก เอาง่ายๆก็ให้มีคนรับผิดชอบคุณเวลาหอพักนี้พังล่ะครับ” ผู้ดูแลอธิบาย ใบหน้ามีรอยยิ้มน่ารังเกียจผุดขึ้น
“ตะ แต่ว่า”
“ฉันค้ำให้เองค่ะ” จิคาเนะเอ่ยแทรกขึ้น “คงไม่มีปัญหาใช่มั้ย”
ฮิเมโกะมีท่าทางวิตกกังวลอย่างชัดเจน
“ไม่เอาหรอก ฉันไม่อยากรบกวนจิคาเนะจังอีกแล้วนะ”
จิคาเนะยิ้มให้อย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไร แค่ค้ำประกันเอง ให้ฉันช่วยฮิเมโกะบ้างเถอะนะ”
“จิคาเนะจัง...”
“งั้นผมคงต้องดูสลิปเงินเดือนของคุณก่อน ส่วนคุณก็กรอกรายละเอียดในแบบฟอร์มนี้ได้เลยครับ” ยื่นเอกสารการทำสัญญาให้ฮิเมโกะ แล้วหันมาทางจิคาเนะเพื่อรับสลิปของรายได้แต่ละเดือนที่ทางบ้านส่งมา
เมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะจับมากกว่าสลิป จิคาเนะก็รีบชักมือกลับทันที
ผู้ดูแลบ่นพึมพำอุบอิบ มองรายได้ต่อเดือนในมือ แล้วก็ต้องอ้าปากค้าง
“หน่วย…สิบ...ร้อย...พัน...หมื่น...แสน... ทางบ้านส่งเงินให้คุณใช้เดือนละสามแสนเหรอ!!”
“ใช่” จิคาเนะตอบด้วยเสียงเย็นชา “ไม่มีปัญหาใช่มั้ย”
“อ่า ครับ ไม่มีแน่นอนครับ คุณหนู”
พอรู้ว่าเป็นคนรวย น้ำเสียงผู้ดูแลก็นอบน้อมลงทันควัน ใครจะไปคิดว่านักศึกษาสาวสองคนที่มาขอเช่าห้องพักเก่าๆโทรมๆ กลับได้เงินใช้เดือนละสามแสน มากกว่าเงินเดือนของเขาอีกมั้ง อุตส่าห์คิดว่าอ้อยเข้าปากช้าง เพราะส่วนมากพวกนักศึกษาสาวที่มาพักที่นี่ ไม่ขายตัวก็บ้านจนกรอบ เขาเกือบจะพลั้งปากช่วยออกค่าหน่วยกิตให้ แลกกับการนวดเล็กๆน้อยๆแล้วเชียว
“งั้น... ผมขอตัวล่ะครับ” ผู้ดูแลโค้งให้หลายครั้ง ก่อนจะลนลานออกไปจากห้อง เร็วกว่าตอยเข้ามาด้วยซ้ำ
“พรุ่งนี้ย้ายของเข้ามาเลยดีกว่า” ฮิเมโกะที่ดูเหมือนจะพุ่งความสนใจอยู่กับห้องพักหันมายิ้มกว้างให้จิคาเนะ
“อืมส์ พรุ่งนี้จะมาช่วยตอนบ่ายๆนะ ตอนเช้าฉันมีเรียนน่ะ” จิคาเนะมีแวววิตกกังวลเล็กน้อยที่ไม่สามารถมาช่วยฮิเมโกะได้ แต่วิชาของพรุ่งนี้ก็สำคัญมาก ถ้าเป็นไปได้ไม่อยากขาดเลย “แล้วจะให้โอโตฮะซังมาช่วยนะ”
ฮิเมโกะหน้างอลง ท่าทางงอนๆปนความผิดหวัง ทำให้จิคาเนะเกือบๆจะเปลี่ยนใจอยู่รอมร่อ
“แต่ถ้าฮิเมโกะอยากให้ฉันอยู่ช่วย พรุ่งนี้ฉันไม่เข้าเรียนก็ได้นะ”
“ไม่ได้นะ จิคาเนะจัง” ฮิเมโกะยิ้มบางๆให้ ถึงเธอจะค่อนข้างผิดหวัง แต่ก็ไม่อยากให้จิคาเนะต้องมาเสียการเรียนเพราะเธอ “จิคาเนะจังสอบได้คะแนนที่หนึ่งไม่ใช่เหรอ ถ้าหยุดเรียนแล้วไม่ได้ที่หนึ่ง ฉันคงรู้สึกผิดแย่เลย”
มันไม่ใช่แค่ความรู้สึกผิดอย่างเดียวหรอก แต่มันจะเป็นปัญหาที่เกี่ยวพันไปถึงตระกูลฮิเมมิยะด้วย จิคาเนะเป็นผู้สืบทอดคนเดียวของตระกูล ทำให้ต้องขยันเรียนมากกว่าคนปกติหลายเท่า ถึงเจ้าตัวจะไม่พูดอะไร แต่ฮิเมโกะนั้นรู้ดีว่าจิคาเนะต้องเหนื่อยมากแน่ๆ
แค่เรื่องเรียนก็เหนื่อยแล้ว อย่ามาลำบากเรื่องของเธออีกเลยนะ จิคาเนะจัง
“จะดีเหรอ”
จิคาเนะถามขึ้นอีกครั้งบนรถแท็กซี่ เพราะเวลานั่งรถเมล์หรือรถไฟฟ้าทีไรมักจะมีแต่คนมองเสียจนรู้สึกอึดอัด ดังนั้นจิคาเนะจึงนั่งแท็กซี่บ่อยเท่าที่โอกาสจะอำนวย เพราะฮิเมโกะนั้นไม่มีเงินมากพอจะจ่ายค่าแท็กซี่ทุกครั้ง แต่ยังไงจิคาเนะก็เป็นคนจ่ายทั้งหมดอยู่ดี
“เรื่องอะไรล่ะ”
“...ที่ไม่ให้ฉันไปช่วยนะ”
“ดีแล้วล่ะ จิคาเนะจังทำเพื่อฉันมามากพอแล้วนะ”
ประโยคนั้นจบลง พร้อมกับที่ริมฝีปากของฮิเมโกะแตะลงบนแก้มขาวเนียนของจิคาเนะ มันเร็วเสียจนไม่ทันตั้งตัว โชคดีที่คนขับไม่ทันเห็น ไม่งั้นคงต้องทนโดนมองด้วยสายตาแปลกๆตลอดทางแน่
<จบตอน>
Chapter 1 หอพัก
ม่านบังตาถูกเลิกออกเล็กน้อย เพียงพอที่จะให้หญิงสาวร่างเล็กอย่างคุรุสึกาว่า ฮิเมโกะ แทรกตัวผ่านเข้ามาภายในห้องขนาดสี่เสื้อแคบๆได้
สีหน้าฮิเมโกะฉายแววพึงพอใจ เมื่อมองสำรวจไปทั่วห้อง ถึงแม้จะค่อนข้างเก่าและเล็ก แต่สำหรับการอยู่คนเดียว แค่นี้ก็ดีเกินพอแล้ว
“ไม่โทรมไปหน่อยเหรอ” เสียงหนึ่งดังขึ้น แล้วร่างบางระหงของ ฮิเมมิยะ จิคาเนะ ก็ลอดม่านบังตาเข้ามา ใบหน้าฉายแววกังวลชัดเจนเมื่อเห็นสภาพที่ผ่านระยะเวลาอันยาวนานของห้องพักนี้
“ไม่หรอกจ๊ะ ขนาดนี้กำลังดีเลย” ฮิเมโกะตอบ แล้วเปิดกระจกบานเดียวในห้องออก “มองจากตรงนี้เห็นมหาลัยด้วยล่ะ จิคาเนะจัง”
“แต่ว่า... ที่ดีกว่านี้ก็มีนะ ฮิเมโกะ”
จิคาเนะรู้ดีว่าหอพักแห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยที่ฮิเมโกะกับเธอเรียนมากนัก แถมราคาก็ยังไม่แพงขนาดที่จะทำให้ฮิเมโกะรู้สึกลำบากใจได้ แต่ยังไงมันก็อันตรายอยู่ดีที่จะให้มาพักตัวคนเดียวในที่ที่เธอไม่สามารถสอดส่องดูแลได้
ความจริงจิคาเนะเสนอให้ฮิเมโกะพักในหอพักของมหาวิทยาลัยที่ปลอดภัยและสะดวกสบายกว่า แต่เนื่องจากราคาค่าเช่าต่อเดือนค่อนข้างสูงและฮิเมโกะไม่อยากจะรบกวนเธอในเรื่องค่าใช้จ่าย ทั้งที่ความจริงถ้าฮิเมโกะเอ่ยออกมาคำเดียว เธอก็พร้อมจะซื้อหอพักนั้นให้เลยด้วยซ้ำ และก็เพราะเหตุผลนี้แหละ ทำให้ฮิเมโกะตัดสินใจมาพักอยู่ใกล้ๆมหาวิทยาลัยแทน ดีกว่าจะเป็นภาระของเธอ
“ฉันว่าเอาที่นี่แหละ จิคาเนะจัง” ฮิเมโกะตัดสินใจ แล้วปิดกระจกลงดังเดิม “ฉันรู้สึกถูกชะตากับมันน่ะ”
“งั้นเหรอ” จิคาเนะพูดได้เพียงแค่นั้น
ชายหัวล้านวัยสี่สิบต้นๆ โผล่หน้าเข้ามาในห้อง ใบหน้ากลมป๊อกฉายแววกระลิ้มกระเหลี่ยเมื่อมองมายังจิคาเนะ ท่าทางคงไม่ใช่คนดีนัก ไม่มีคนดีที่ไหนทำหน้าหื่นกามขนาดนั้นเวลามองผู้หญิงหรอก
...ให้พักที่นี่จะดีจริงๆน่ะเหรอ...
“ตัดสินใจได้หรือยังครับ” ผู้ดูแลถามฮิเมโกะ แต่ยังมองจิคาเนะไม่วางตา “จะได้ทำหนังสือสัญญากันเลย”
“ตกลงค่ะ เอาหนังสือสัญญามาเลยค่ะ” ฮิเมโกะตอบด้วยท่าทางใสซื่อ ไม่ทันสังเกตุสายตาของผู้ดูแลที่มองมายังทั้งสองเลย
“แล้ว... คุณมีคนค้ำประกันหรือเปล่าครับ”
“เอ๋...” ฮิเมโกะอุทานอย่างแปลกใจ ไม่คิดว่าหอพักเล็กขนาดนี้ยังต้องการคนค้ำประกันด้วย “แต่ฉันแค่เช่า ไม่ได้ซื้อนี่คะ”
“ผมเข้าใจครับ แต่เราต้องการคนค้ำในกรณีที่มีการเสียหายของห้องพัก เอาง่ายๆก็ให้มีคนรับผิดชอบคุณเวลาหอพักนี้พังล่ะครับ” ผู้ดูแลอธิบาย ใบหน้ามีรอยยิ้มน่ารังเกียจผุดขึ้น
“ตะ แต่ว่า”
“ฉันค้ำให้เองค่ะ” จิคาเนะเอ่ยแทรกขึ้น “คงไม่มีปัญหาใช่มั้ย”
ฮิเมโกะมีท่าทางวิตกกังวลอย่างชัดเจน
“ไม่เอาหรอก ฉันไม่อยากรบกวนจิคาเนะจังอีกแล้วนะ”
จิคาเนะยิ้มให้อย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไร แค่ค้ำประกันเอง ให้ฉันช่วยฮิเมโกะบ้างเถอะนะ”
“จิคาเนะจัง...”
“งั้นผมคงต้องดูสลิปเงินเดือนของคุณก่อน ส่วนคุณก็กรอกรายละเอียดในแบบฟอร์มนี้ได้เลยครับ” ยื่นเอกสารการทำสัญญาให้ฮิเมโกะ แล้วหันมาทางจิคาเนะเพื่อรับสลิปของรายได้แต่ละเดือนที่ทางบ้านส่งมา
เมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะจับมากกว่าสลิป จิคาเนะก็รีบชักมือกลับทันที
ผู้ดูแลบ่นพึมพำอุบอิบ มองรายได้ต่อเดือนในมือ แล้วก็ต้องอ้าปากค้าง
“หน่วย…สิบ...ร้อย...พัน...หมื่น...แสน... ทางบ้านส่งเงินให้คุณใช้เดือนละสามแสนเหรอ!!”
“ใช่” จิคาเนะตอบด้วยเสียงเย็นชา “ไม่มีปัญหาใช่มั้ย”
“อ่า ครับ ไม่มีแน่นอนครับ คุณหนู”
พอรู้ว่าเป็นคนรวย น้ำเสียงผู้ดูแลก็นอบน้อมลงทันควัน ใครจะไปคิดว่านักศึกษาสาวสองคนที่มาขอเช่าห้องพักเก่าๆโทรมๆ กลับได้เงินใช้เดือนละสามแสน มากกว่าเงินเดือนของเขาอีกมั้ง อุตส่าห์คิดว่าอ้อยเข้าปากช้าง เพราะส่วนมากพวกนักศึกษาสาวที่มาพักที่นี่ ไม่ขายตัวก็บ้านจนกรอบ เขาเกือบจะพลั้งปากช่วยออกค่าหน่วยกิตให้ แลกกับการนวดเล็กๆน้อยๆแล้วเชียว
“งั้น... ผมขอตัวล่ะครับ” ผู้ดูแลโค้งให้หลายครั้ง ก่อนจะลนลานออกไปจากห้อง เร็วกว่าตอยเข้ามาด้วยซ้ำ
“พรุ่งนี้ย้ายของเข้ามาเลยดีกว่า” ฮิเมโกะที่ดูเหมือนจะพุ่งความสนใจอยู่กับห้องพักหันมายิ้มกว้างให้จิคาเนะ
“อืมส์ พรุ่งนี้จะมาช่วยตอนบ่ายๆนะ ตอนเช้าฉันมีเรียนน่ะ” จิคาเนะมีแวววิตกกังวลเล็กน้อยที่ไม่สามารถมาช่วยฮิเมโกะได้ แต่วิชาของพรุ่งนี้ก็สำคัญมาก ถ้าเป็นไปได้ไม่อยากขาดเลย “แล้วจะให้โอโตฮะซังมาช่วยนะ”
ฮิเมโกะหน้างอลง ท่าทางงอนๆปนความผิดหวัง ทำให้จิคาเนะเกือบๆจะเปลี่ยนใจอยู่รอมร่อ
“แต่ถ้าฮิเมโกะอยากให้ฉันอยู่ช่วย พรุ่งนี้ฉันไม่เข้าเรียนก็ได้นะ”
“ไม่ได้นะ จิคาเนะจัง” ฮิเมโกะยิ้มบางๆให้ ถึงเธอจะค่อนข้างผิดหวัง แต่ก็ไม่อยากให้จิคาเนะต้องมาเสียการเรียนเพราะเธอ “จิคาเนะจังสอบได้คะแนนที่หนึ่งไม่ใช่เหรอ ถ้าหยุดเรียนแล้วไม่ได้ที่หนึ่ง ฉันคงรู้สึกผิดแย่เลย”
มันไม่ใช่แค่ความรู้สึกผิดอย่างเดียวหรอก แต่มันจะเป็นปัญหาที่เกี่ยวพันไปถึงตระกูลฮิเมมิยะด้วย จิคาเนะเป็นผู้สืบทอดคนเดียวของตระกูล ทำให้ต้องขยันเรียนมากกว่าคนปกติหลายเท่า ถึงเจ้าตัวจะไม่พูดอะไร แต่ฮิเมโกะนั้นรู้ดีว่าจิคาเนะต้องเหนื่อยมากแน่ๆ
แค่เรื่องเรียนก็เหนื่อยแล้ว อย่ามาลำบากเรื่องของเธออีกเลยนะ จิคาเนะจัง
“จะดีเหรอ”
จิคาเนะถามขึ้นอีกครั้งบนรถแท็กซี่ เพราะเวลานั่งรถเมล์หรือรถไฟฟ้าทีไรมักจะมีแต่คนมองเสียจนรู้สึกอึดอัด ดังนั้นจิคาเนะจึงนั่งแท็กซี่บ่อยเท่าที่โอกาสจะอำนวย เพราะฮิเมโกะนั้นไม่มีเงินมากพอจะจ่ายค่าแท็กซี่ทุกครั้ง แต่ยังไงจิคาเนะก็เป็นคนจ่ายทั้งหมดอยู่ดี
“เรื่องอะไรล่ะ”
“...ที่ไม่ให้ฉันไปช่วยนะ”
“ดีแล้วล่ะ จิคาเนะจังทำเพื่อฉันมามากพอแล้วนะ”
ประโยคนั้นจบลง พร้อมกับที่ริมฝีปากของฮิเมโกะแตะลงบนแก้มขาวเนียนของจิคาเนะ มันเร็วเสียจนไม่ทันตั้งตัว โชคดีที่คนขับไม่ทันเห็น ไม่งั้นคงต้องทนโดนมองด้วยสายตาแปลกๆตลอดทางแน่
<จบตอน>
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น