คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Chapter 23 วิญญาณที่กลับมา
Kaze :
นานมาเลย ที่ผมไม่ไุ้ยับอาาริั้แ่ วันวาเลนไทน์วันนี้ผมรับ็อโแล็าผู้หิที่ื่อ าโมเมะนั้นมา ผู้หินนั้นิ่อหาผมลอเวลา นมันน่าเบื่อมา อาาริเอ็เหมือนะิ่อหาผมบ่อยรั้ พวเ้าน่าะรู้ว่าผมไม่ว่า อาาริเธอเ้าใผมี นานนวันปัิมอโรเรียนสรีผมรู้เลยว่า้อพบับอาาริแน่ๆ
22.04น.
ผมเินเ้าไปในาน นแรที่ผมมอือ หิสาวผมทอุระโปรยาวสีาวป่นฟ้า เธอสวยมา ผมเินไปหาเธอ แ่าโมเมะลับเินมายืน้าๆเธอ ามมารยาทผมวรเิาโมเมะเ้นรำ แ่ามวามรู้สึผมอยาให้เธอเป็นู่เ้นรำับผมมาว่านะ อาาริ พอผมเ้นรำับาโมเมะ สายาผมมัะมอไปทาอาาริ เธอยัมีสีหน้ายิ้มแย้ม ยัีที่พวนิิมาุยับเธอ
พอานเลิ าโมเมะ็มาามผมอีแล้วเป็นผู้หิที่น่ารำาที่สุเลย
“เราะพบันอีใ่ไหม่ะ”
“แน่นอนรับ ผมะอยู่เีย้าุลอ แล้วเสาร์นี้เอันนะรับ”
ถึผมะพูแบบนั้นเพื่อให้ยัยนี้ไปไลๆ็ามเหอะ แ่ลืมไปเลยว่าวันเสาร์มีนัประุมลุ่มนี่นาทำไีนะ
ิ๊ิ๊ๆๆ
“รับ าเสะรับ”
“นี่เ้าหัวแ วันเสาร์นี่นายว่าแน่เหรอ ปินายไม่่อยว่าไม่ใ่”
อาาริ อารม์ไหนอเธอถึไ้โทรมาเนี่ย ันีใริๆเลยนะ^ ^ รีบอบเธอไปเลยีว่า
“อืม.....็ไม่ว่านะ ฝาบอนอื่น้วยล่ะันว่าันมีธุระ”
“เออๆ ั้นแ่นี้นะ”
ผมรีบัสายทิ้ไม่อยาให้เธอเสียเิน่าโทรมา(่ายเนอะ) หรือไม่็รู้สึว่าไม่อยาุยับเธอ ไม่รู้ว่าเธอะรู้สึยัไนะ ที่ผมทำแบบนี้
หลัานั้นมา พวเ็โรเรียนสรีและโอิน ่า็นินทาผมไว้เยอะมามาย อาะมีถึั้นลเน็เพราะผมเอ็ไปเที่ยวับผู้หิหลายน (็นมันหล่อ่วยไม่ไ้นี่นา) แล้วเธอ็โทรมาหาผม
“...............โมิ โมิ นี่อาารินะ.....าเะ”
“เฮ้อ.........ว่าไ เธอมีเรื่ออะไรเหรอ อนนี้ันยุ่มาเลยนะ”
“อโทษนะ แ่่วยออมาพบันหน่อยไ้ไหม........”
“หืม.........ที่ไหนเหรอ...........ถ้าวันนี้ันไม่ว่าหรอนะ”
“.............อืม..............ที่ร้านาแฟร้านเิม อน 5 โมเย็น อร้อล่ะออมาพบันหน่อยไ้ไหม ถือว่านี่เป็นารอรั้สุท้ายอันนะ าเะ”
“เอาเหอะ ถ้าันมีอารม์ันะไปหานะ แ่นี้ล่ะ”
ทำไมน้ำเสียเธอถึฟัูรีบร้อนแบบนั้นนะ ถ้าผมไปแล้วมันะเป็นสิ่ที่เลวร้ายสำหรับผมหรือเปล่า สายลมบอทีสิว่าผมวรทำยัไ .................ว่าผมะรู้ัวว่าัวเอเผลอหลับเวลามัน็ปาไป 2 ทุ่มแล้ว ป่านนี้อาาริลับไปแล้วล่ะมั้ ทำไมเราไม่เอันอนวันแ่านะล่ะ ็อีไม่ี่อาทิย์เอนี่ ารที่ผมรอให้เวลานั้นผ่านไปเนี่ยมันีแล้วเหรอ...........
“ว่าไนะ านแ่านเป็นโมะ หมายวามว่าไ โอนิิึ”
“็ฝ่ายหิเ้า...........เออ.....ือทาฝ่ายท่านอาาริมาอยเลิอาเป็นเพราะ่าวทา้านลบ อท่านาเะอาะเป็นไ้รับ”
“แล้วทำไม้อเป็นอนที่ใล้วันำหนล่ะ ิ่ออาาริสิ”
“ือระผมไม่มีเบอร์ท่านอาาริหรอรับ”
่วยไม่ไ้แฮะ ั้นสสัยผม้อโทรเอะแล้ว รู้สึเ็บปวยัไไม่รู้ ที่โนปิเสธแบบนี้ มันะเหมือนันที่เธอโนันปิเสธรั้นั้นหรือเปล่านะ
“ออภัย่ะ ไม่มีหมายเลที่ท่านเรีย่ะ”
“แปลั ทำไมเป็นอย่าี้ล่ะ เิอะไรึ้นับเธอนะอาาริ.........”
น่าแปลที่เวลาผ่านไปหลายปีผมไม่ไ้่าวออาาริเลย เหมือนเธอไม่มีัวนบนโลนี้เลย พรรพว็แยย้ายันไปมีรอบรัว แ่ทำไมู่ทอมี้ยาบาเนะับอิึมิถึแยาันไ้ล่ะนั้น แถมยาบาเนะ็ไปบวเป็นแม่ีะ้วย พวเ้าไม่ิะบอ่าวออาาริับผมมั้เหรอไนะ วันนี้ท้อฟ้าูแปลไป ูมืมนเหลือเิน.......
“แย่แล้วท่านาเะ พวอันเธบุเ้ามาแล้ว”
“อันเธเหรอ โธ่เว้ย แล้วอาาริมั่วทำอะไรอยู่นะ นอื่นไปไหนหม”
“พวนิิไปรวมัวที่โบสถ์อท่านยาบาเนะอรับ ท่านาเะ”
ทำไม้อเป็นที่นั้น้วยนะ ผมรีบับมอเอร์ไ์ออไปแ่พวอันเธ็ใ่ว่าะน้อยๆ มีอยู่เ็มถนนไปหม สสัย้อใ้ สอรมัน่วยะแล้ว
เอี้ย!!!!!!!!!!!ปั!!!! ปั!!!!
เฮ้อ.......เ้านิิทำอะไรหน้าหลุมศพล่ะนั้น พวอันเธำนวนมาเินไปหานิิแ่ยัยยาบาเนะ็ใ้หออเธอสัหารพวอันเธ พร้อมทั้เวทย์แู่เหมือนพวมันะมาเินไป
ว!!!!!
“ไม่เป็นไรนะ ยาบาเนะ”
“อบุ นะอิึมิ”
ยัยทอมทำไมเธออบมาทันเวลายัยี้นั้นในอันรายลอเลย ว่าแ่นิิทำอะไรหน้าหลุมศพนั้ันนะ ระหว่าที่ผมัารอันเธบริเวนอโบสถ์ ็เิแสสีทอสว่าึ้นมาแสนั้นทำลายพวอันเธนหม ผมหันไปมอที่้นแส ผมไ้เห็นหิสาวผมยาวยัศสีทอ อายุ 18 ปีลอยอยู่เหนือป้ายหลุมศพรหน้านิิ แถมเธอยัมีปีสีาว หรือว่านั้น.......
“...............พี่อาาริ.........”
อาาริ.........อาาริั้นเหรอทำไมเธอ........เธอถึลอยเหนือหลุมศพนั้นล่ะ
“สวัสี๊ะนิิ สบายีไหม๊ะ..........อ่ะ ยาบาเนะ อิึมิอยู่ันพร้อมหน้าเลยนะ แล้วุ........”
เธอมอมาที่ผม พร้อมทั้อึ้ นอื่นๆในนั้น็ไม่รู้เหมือนันว่าผมยืนอยู่รนี้สีหน้าอยาบาเนะบ่บอว่าเธอไม่พอใผมมา แ่อนนี้หัวผมมันหนัมา ำถามมาเิึ้นมา แ่ที่แน่ๆ ทำไมอาาริถึลอยอยู่บนหลุมศพนั้น
“อาาริ ทำไมเธอถึลอยบนหลุมศพนั้นล่ะ”
“าเะ........เหรอ..........เป็นนายริๆ้วย”
“แหมไปหมุที่ไหนล่ะเ้าายาเะ อาารินะ ายไปหลายปีแล้วยัไม่รู้อีเหรอ”
“าย.....อาาริายแล้วเหรอ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น