คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : แฟนใหม่
แฟนใหม่
{baekhyun part}
อนนี้ผมำลันั่อยู่ในรถหรูอผู้ายที่ไ้ึ้นื่อว่าเป็นุอา ใ่ฮะ พวเราำลัเินทาเพื่อลับบ้านามทีุ่อาานยอลบอ หลัาออมาาอนโอยอู ผม็นั่เียบมาลอทาเพราะยัอึ้ับประโยเมื่อี้ไม่หาย
“อา็…..อบแบฮยอนนะ”
บอเลยว่าอนนี้ผมเินมา ผมไม่รู้้วย้ำว่าอาานยอลอบผมเมื่อไหร่และอนไหน ลอเวลาผมิว่ามีแ่ผมฝ่ายเียวที่อบเา
บรรยาาศในรถอนนี้เียบมา ไม่มีใรพูอะไรออมา นระทัุ่อาเลี้ยวรถเ้าอที่อนโแห่หนึ่ ผมึรีบพูออมา
“อ่ะ…..เอ่อ อาานฮะ ที่นี่ที่ไหนเหรอฮะ?”
ผมิว่าผมพูเสียัแล้วนะ แุ่อาไม่ยอมอบพลายิ้มและเปิประูรถฝั่ัวเอออไป เินอ้อมมายัฝั่ผมและเปิประูรถ่อนะ่อยๆ้มลปลสายเบลล์ให้ผม ผมลั้นหายใและหลับาปี๋เมื่อหน้าอาานอยู่ใล้ๆแถวมู
ยัไม่ไ้ทันไ้ลืมา มือให่ออาาน็่อยๆลาผมลารถ้วยวามนุ่มนวล วามสสัยยิ่ทวีูเมื่ออาานอ้อมไปหลัรถเพื่อหยิบระเป๋าเป้นาลามาสะพาย้าไหล่ัวเอ
มือเล็อผมโนมือให่ออานานูมาลอระยะทาที่เินมายัลิฟ์ เมื่อเินมาถึหน้าลิฟ์อาานึเอื้อมมือไปยัั้น35 หาอาานหันลับมามอผมสันิ ะเห็นว่าหน้าผมแยิ่ว่ามะเือเทศแน่ๆ
อนนี้ผมับอาานยืนอยู่หน้าห้อ 35/107 ลอเวลาที่ยืนอยู่ในลิฟ์ ผมถามอาานว่าเราอยู่ที่ไหนแ่็ไ้ำอบลับมาเพียวามเียบและรอยยิ้มอ่อนโยน
หลัารูาร์หน้าห้อเสร็ อาาน็ูมือผมเ้าห้อทันที ่อนะปิประูและเินนำผมไปยัโฟา ผมมอไปรอบๆห้อ ที่นีู่ว้าและสวยว่าอนโอยอูมา ะแพน่าูสินะ
“อนโอาเอ ื้อไว้่อนที่เราะมาเาหลี ืนนี้้าที่นี่่อนนะ อาว่ามันึแล้ว พรุ่นี้เราไม่มีเรียนใ่ไหม?” อาานถามผมที่ยืนทำหน้าเหวอ่อนะลุึ้นปลเน็ไทและพับแนเสื้อึ้น
“ฮะ ว่าแ่ที่นี่มีสอห้อนอนใ่ไหมฮะ?” ผมอบล่อนะถามึ้น
“ใ่ แ่อาว่าเราไม่นอนนเียวหรอใ่ไหม?” อาานเินมาหยุรหน้าผมและโน้มัวลมา้อหน้า ให้ายสิ ทำแบบนี้ผม็เินนะ
“อะ..อาาน” ผมเบือนหน้าหนีพลาถอยออมาเล็น้อย อาานเห็นว่าหน้าผมแมาแน่ๆถึไ้ยิ้มรุ่มริ่มแบบนั้น
“ฮ่าๆ อาไม่แล้ล่ะ แบฮยอนไปพัผ่อนหรือูทีวี่อนนะอาะทำอาหารแปปเียว เี๋ยวออมาทาน้าวัน ยอูบอว่าเราไม่ไ้ทานมื้อเย็นนี่ ใ่ไหม?” อาานพูพลาเินไปที่โนห้อรัว
“อ่ะ เอ่อ ฮะ แล้วอาานไม่อาบน้ำ่อนหรือฮะ?”
“เี๋ยว่อยอาบ็ไ้ อาลัวเราะหิวนะ” วามใส่ใเล็น้อยๆออานานมัทำให้ผมรู้สึีเสมอ
ให้ายสิ ะเินอะไรันนัันหนานะ แบฮยอน
{end part baekhyun}
{chanyeol part}
อนนี้ผมำลันัู่แบฮยอนทานสปาเ็ี้อย่าอร่อย ใบหน้าน่ารัำลัเี้ยวุ่ยๆ แ้มาวยับไปมา ผมนั่้ออย่าไม่ละสายานแบฮยอนเห็นเ้า
“อาานไม่ทานเหรอฮะ?” แบฮยอนหยุเี้ยว่อนะถามผม
“อ่ะ....อ้อ ินสิ” เมื่อรู้ัวว่าถูับไ้ผมึรีบัสปาเ็ี้เ้าปาหนึ่ำ
วามริผมยัไม่่อยหิวเท่าไหร่ แ่ผมเป็นห่วนรหน้ามาว่า ยิ่เป็นโรระเพาะ่ายว่านอื่น แ่ถ้าหาผมไม่ทานแบฮยอน็ไม่ทาน้วย
“ที่นี่สวยีนะฮะ” แบฮยอนพูึ้นพลามอไปรอบๆ
“เพื่อนอาเป็นเ้าอที่นี่หน่ะ ็เลยไ้สิทธิพิเศษ” ผมอบพลายน้ำึ้นื่ม
“อ๋อ ีันะฮะ ว่าแ่ว่า น้อแบไม่รู้เลยนะฮะว่าอาาน็ทำอาหารเป็น้วย” ใบหน้าน่ารันั้นเอียอถาม้วยวามสสัย
“อนอาไปเรียนที่อัฤษ อาใ้ีวินเียว็เลยไปอป้ายุนมีสอนนะ เป็นไบ้า ฝีมืออา อร่อยไหมรับ?” ผมอบามวามริ ุแม่อผมท่านเสียั้แ่ผมยัเ็ แ่็มีป้ายุนมีนี่แหล่ะรับที่อยูแลผมมาลอ
“อร่อยมาเลยฮะ ั้นวันหลัน้อแบ้อไปอให้ป้ายุนมีสอนบ้าล่ะ” แบฮยอนอบ่อนะ้มหน้าทานสปาเ็ี้่อและเยหน้าึ้นมาเี้ยวเพื่อโว์ถึวามอร่อย
โยที่เ้าัวไม่รู้เลยว่าอสมะเือเทศเลอะที่มุมปา
ผมเอื้อมมือไปเ็เบาๆที่มุมปานั้น่อนะบ่นเล็น้อย
“ินีีสิรับ เห็นไหมเลอะหมแล้ว”
แบฮยอนนั่นิ่แ็ทื่อราวับหุ่นยน์พลันใบหน้าหวานาว็ลายเป็นสีแปลั่ที่แ้มใสทั้สอ้า ผมเาว่าเาะเินแหละ
ผมนั่ยิ้มมอหลานัวเล็ที่รีบยแ้วน้ำึ้นื่มเพื่อบัแ้มแๆ หลัาื่มเสร็ผม็ยันั่ยิ้มอยู่ ทำไมันนะ แบฮยอนถึทำให้ผมยิ้มไ้ทั้วันแบบนี้
“อ่ะ....อาาน ยิ้มอะไรฮะ?” แบฮยอนถามทั้ที่แ้มยัแอยู่
“ยิ้มให้นี้อายรับ” ผมอบออไปามร
“ื้อ อาานอย่าแล้น้อแบสิฮะ ไปอาบน้ำเลยนะฮะ” แบฮยอนลุึ้น่อนะึมือผมให้ลุึ้นาม
“ฮ่าๆๆ ไม่แล้็ไ้ เี๋ยวอาล้าาน่อนนะรับ” ผมลูบหัวหลานเบาๆ
“น้อแบล้าเอฮะ อาานไปอาบน้ำเถอะ มันึแล้วนะฮะ” แบฮยอนพูพลาันหลัผมไปยัประูห้อนอน
ในะที่ผมำลัะหันลับมา แบฮยอน็สวมอผมาทา้านหลั แนเรียวาวผ่อโอบรอบเอวพลันุหน้าอยู่ับหลัอผม ผมอึ้ับารระทำนี้มา แ่ยัไม่ทันพูอะไรแบฮยอน็พูึ้น่อน
“อบุนะฮะอาาน ที่ไม่ปิเสธวามรู้สึอน้อแบ วามริน้อแบอบอาานั้แ่ที่เอันรั้แรแล้ว แ่พอุป๊าบอว่าอาานไม่อบนที่เ็ว่า น้อแบ็พยายามัใ” แบฮยอนพูออมาอย่ายืยาว ผม่อยๆุมมือบาให้ลายาเอว่อนะหันลับมามอหลานัวเล็ที่้มหน้าไม่ยอมเยึ้นมาสบา
“อาไม่ปิเสธวามรู้สึัวเอหรอ และ็ไม่ไ้อบแบฮยอนเพราะวามสสาร้วย แ่อาแ่ทำามหัวใัวเอ” ผมพูพลาเยาหลานเพื่อให้สบาับแววาริัอผม
“อะ...อาาน” แบฮยอนพูะุะั
“อาะรอเราเรียนบนะ และอาะพิสูน์ให้ไอ้ริสเห็นว่าอาูแลเราไ้” ผมบอ้วยน้ำเสียริั
แบฮยอนไม่อบอะไรและสวมอผม้วยวามรวเร็ว ผมรู้สึไ้ว่าแบฮยอนอแน่นมา ผมออบและลูบหัวหลานเบาๆ
ผมไม่รู้หรอนะรับว่าไอ้ริสมันะว่าไ บาทีมันอาะ่อยหน้าผม หรือพราแบฮยอนไปาผม แ่ผม็ะพิสูน์ให้มันเห็นว่าผมรัลูมันริ
สสัยเรื่อนี้้อเลียร์ันยาวเลยรับ
23.30 น.
เป็นเวลาเือบเที่ยืนที่ผมออมาาห้อน้ำ ผมสวมเพียเสื้อล้ามและาเายาวสีเทาสบายัว ที่นี่ะมีเสื้อผ้าอผมมาว่าที่บ้านเนื่อาอนโที่ผมื้อใล้บริษัทและสะวสบาย ่อนที่ไอ้ริสมันะเอาแบฮยอนมาฝาผมเลี้ย ผม็มาลุัวอยู่ที่นี่ ถ้าไม่ใ่เพราะนัวเล็ผมไม่ลับไปนอนที่บ้านบ่อยนั
“แบฮยอนรับ ึแล้วนะ ยัไม่นอนอีเหรอ?” ผมะโนถามนัวเล็ที่นอนอยู่บนโฟา ่อนหน้านี้ผมบอให้เาไปนอนแ่เาบอว่าะูทีวีรอเ้านอนพร้อมผม อย่าที่รู้ๆันอยู่รับ แบฮยอนนอนนเียวไม่ไ้
“……………….” สิ่ที่อบมาือวามเียบ ้วยวามสสัย ผมึพาผ้านหนูผืนเล็ไว้ที่ราวแวน่อนะเินไปยัโฟาที่นัวเล็นอนูทีวี
อ้าว หลับะแล้ว
ผมนั่ลรอบโฟาพลามอใบหน้าน่ารัิ้มลิ้มที่ผ่อนัหวะลมหายใเ้าออสม่ำเสมอเป็นสัาว่าหลับสนิทแล้ว ผม่อยๆเอื้อมมือไปปัผมหน้าม้าที่ปรหน้าผาเนียนสวย ้อมอปานิ มูหน่อยนั้น่าน่าสัมผัสเหลือเิน เฮ้ย! านยอล แเป็นบ้าอะไรว่ะ แบฮยอนยัเ็อยู่นะเว้ย
ผม่อยๆสะบัวามินั้น่อนะลุึ้นและสอมือหนาอุ้ม้อนแบฮยอนในท่าเ้าสาว ทำไมถึัวเบานานี้นะ ถ้าเทียบับผู้ายทั่วไป แบฮยอนัวเล็และน่าทะนุถนอมราวับเ็น้อยนหนึ่
ระหว่าอุ้มหลานมายัห้อนอน นในอ้อมอผมเอาแ่ราุ้ิ้ไม่ไ้ศัพท์ราวับลูสุนัน่ารัๆ ผมแอบำเล็น้อยเพราะรู้อยู่แ่ใว่าหลานอบละเมอ
เมื่อเินมาถึเีย ผม่อยๆบรรวาแบฮยอนลบนที่นอนเบาๆเพราะลัวรบวนารนอนอเา สสัยะ่วั นาผมอุ้มมายัไม่รู้สึัวเลยนี่
ผมเินไปปรับแอร์ให้อยู่ในอุหภูมิที่เหมาะสม ไม่หนาวและไม่ร้อนนเินไป่อนะเินลับมายัเียที่นัวเล็นอนอยู่ ่อยๆึผ้าห่มึ้นมาห่มนเือบถึลำอ ผมัแที่นอนให้อย่าี เมื่อเห็นว่าเสร็แล้วผมึหันหลัลับเพื่อออไปนอนที่โฟาเพราะห้อนอนอีห้อยัไม่ไ้สั่ให้แม่บ้านทำวามสะอา
ในะที่ผมะ้าวาออไป มือเรียวอนที่ผมิว่าหลับสนิทแล้วว้าหมับเ้าให้ที่้อมือผม ผมรีบหันลับไปู็พบแบฮยอนลืมามอหน้าผมปริบๆ
“แบฮยอนยัไม่นอนอีเหรอรับ? หืม?” ผมุมมือเรียวไว้่อนะนั่ลบนอบเีย
“ื่นั้แ่อาานอุ้มเ้ามาแล้วฮะ ึึึ” นัวเล็อบ่อนะึผ้าห่มลุมึ้นมารึ่หน้าเพื่อหัวเราะและ่อนแ้มแ นี่แสว่าเาแล้หลับั้นเหรอ ให้ายสิ
“ร้ายนะเรา แล้อาเหรอรับ อาอุ้มเราหนัมานะรู้ไหม?” เมื่อเห็นันั้นผมึแล้อบ ไ้ผลรับ แบฮยอนรีบเอาผ้าห่มออ่อนะเถียลับมา
“อาานว่าน้อแบอ้วนเหรอฮะ น้อแบไม่ไ้อ้วนนะ” ทำหน้าอนแ้มพออมลมที่ผมูเมื่อไหร่็น่ารัลอ
“ฮ่าๆๆ อาไม่แล้แล้ว แบฮยอนนอนเถอะนะ นี่็ึมาแล้ว” ผมว่าอีรั้่อนะัผ้าห่มให้ แ่็ไม่วายโนนัวเล็ับ้อมืออี
“อาานนอนับน้อแบสิฮะ” นัวเล็ทำหน้าาเว้าวอนผม
“เอ่อ......ือ.....” ผมพยายามปิเสธ เพราะอนนี้สถานะอผมับแบฮยอนมันเปลี่ยนไปแล้ว ไม่เินสิรับแปล
“อาาน รัเียน้อแบหรือฮะ?” นัวเล็ถาม้วยสีหน้าเหมือนะร้อไห้
“ไม่ใ่นะ แบฮยอน ือ.........” ผมพยายามะิำอบ
“ั้นอาาน็นอนับน้อแบสิฮะ น้อแบไม่อยานอนนเียว อีอย่า.......”
“………….?” ผม้อหน้าแบฮยอนเพื่อรอฟัประโยถัไป
“น้อแบแ่อยาให้อาานนอนอน้อแบนี่ฮะ”
พัเลยรับ ผมอุส่าห์ห้ามใ สุท้ายมาายเพราะำพูอนัวเล็นี่แหล่ะรับ แล้วผมะอใไม่ให้ฟัหลานไ้ไหมนี่ เฮ้อ!!!
ั้นืนนี้ผมอัวไปนอนอหลาน่อนนะรับ ฮุฮุ (อาานนหื่นมาแล้ว)
{end part chanyeol}
เวลาเือบแปโมเ้าอวันหยุ ร่าสอร่านอนอันใ้ผ้าห่มผืนหนา ทั้ที่สภาพอาาศไม่ไ้หนาวอย่าที่ิ เป็นเพราะวามอบอุ่นที่ทำให้หลับสบายนแสพระอาทิย์ส่อเ้ามาทาผ้าม่าน
ร่าเล็นามว่าแบฮยอนนอนอุอาอย่าแนบแน่นโยที่เ้าัวไม่รู้เรื่อ านยอลเอ็ใ่ย่อยาแนหนาให้นัวเล็นอนหนุนมาทั้ืน
เสียออหน้าห้อัึ้นอย่ารัว ร่าสู่อยๆลืมาเนื่อาเสียที่รบวนารนอนอเาับนัวเล็ ฟัาเสียออแล้วะมีธุระเร่่วน านยอล่อยๆลุาที่นอนโยไม่ให้นที่นอนหนุนแนนรู้สึัว
เินัวเียไปยัหน้าห้อและเปิประูโยไม่ทันไ้สัเที่หน้าอล้อว่าใรมา
“เี่ยโอ มาทำอะไรแ่เ้าว่า?” เมื่อเห็นหน้าบุลที่มารบวนารนอนึทำเสียรำาใส่เพราะไม่ใ่ใรที่ไหน เพื่อนเาเอ บ่นนไม่ทันสัเว่าเพื่อนนไม่ไ้มานเียว
“มึื่นสายว่ะไอ้ยอล เออ ูยืมใ้ห้อน้ำหน่อยิ ไม่ใู่หรอแ่.........” เฮุนพูไม่ทันบประโย ็มีเสียแทรเ้ามา
“หวัีฮะ อาาน อโทษที่มารบวนแ่เ้าฮะ แ่ลู่ฮานปวี่ไม่ไหวแล้ว อเ้าห้อน้ำหน่อยนะฮะ” นหน้าหวานที่ยืน้าเฮุนพูทัทายรัวเร็วพลาวิ่เ้าห้อโยที่เ้าอห้อไม่ทันอนุาิ แ่เฮุนมาที่นี่บ่อย านยอลเอ็ไม่ว่าอะไร ่อนเฮุนะเินเ้าห้อามำวนเ้าอห้อ
เพราะรีบเินไป ลู่ฮานเลยไม่ทันสัเห้อน้ำที่อยู่บริเวทาเินมายัห้อนั่เล่น ร่าเล็หน้าหวานยืนบิไปมาลาห้อนั่เล่น่อนะเห็นประูห้อนอนอานยอลเปิอ้าึิว่าห้อน้ำน่าะอยู่ในนั้น
“อาานยอลฮะ ลู่ฮานอเ้าห้อน้ำที่ห้ออาานยอลนะฮะ” ะโนถามและไม่รอำอบ่อนะวิ่เ้าไป
“ไ้สิ ฮะ เฮ้ย ไม่ไ้.....ละ...” เพราะวาม่วยัรอบำอยู่ึทำให้ร่าสูอบล่อนะนึึ้นไ้ว่านไม่ไ้อยู่นเียว
ลู่ฮานรีบวิ่เ้ามา าลมโ็สอส่อหาห้อน้ำพลามอไปรอบๆห้อ่อนะเห็นนัวเล็ที่นั่ัวรบนเียสีาว นที่พึ่ื่นเอามือยี้า้วยวามัวเีย่อนะถามโยที่ไม่ทันลืมาว่าใรอยู่ในห้อ
“ใรมาเหรอฮะ อาานยอล” ถามออไปแ่ลับไม่ไ้รับำอบ าเล็หยีึลืมามอบุลปริศนา
“ลู่ฮาน!!! / แบฮยอน!!!” เสียอนทั้สอัประสานัน แบฮยอน็้อหน้าลู่ฮานที่ทำาโยิ่ว่าไ่ห่าน ลู่ฮานเอ็้อหน้าแบฮยอนที่ทำหน้าเหวอ ่อนที่ทัู้่ะหันไปมอยัประูที่มีายร่าสูสอนวิ่เ้ามาพร้อมัน
เอาแล้วไล่ะ อยาเ้าห้อน้ำนไ้เรื่อเลยไหม? ลู่ฮาน
30 minute later
อนนี้ทั้สี่นนั่เียบ้อหน้าันหลัาที่านยอลเป็นนเล่าเรื่อทั้หม ลู่ฮานนั่อมยิ้ม้าๆแบฮยอน ส่วนเฮุน็ส่สายาเิล้อมาให้เพื่อนรั
มิน่า ถึเป็นู่หมั้นันไ้
“นายไม่ใเหรอ ลู่ฮาน?” แบฮยอนถามนหน้าหวานที่เอาแ่นั่อมยิ้ม
“วามริัน็รู้เรื่อที่นายแอบอบอาานยอลนานแล้ว ไม่้อถามนะว่าใรบอ” ลู่ฮานอบ่อนะหัวเราะเล็น้อย
“ย่าห์ ยอูใ่ไหม?”
“ฮ่าๆๆ ไม่รู้สินะ อ้อวันนี้นายหนอนลาวาะพาันับยอูไปเที่ยวอ่ะ ไป้วยันสิ” ลู่ฮานพูพลาบุ้ยปาไปทาเฮุน
“หนอนลาวา?” แบฮยอนทำหน้าเมื่อไ้ยินื่อนี้ ่อนะนึึ้นไ้ว่าลู่ฮานเยเล่าให้ฟัเรื่อทีุ่อาเฮุนื้อุ๊าัวแรให้ลู่ฮานือหนอนัวสีเหลือหน้าาล
“น่า นะๆ ไปเที่ยว้วยัน ุอาานยอลฮะ ให้แบฮยอนไปเที่ยวับพวเรานะฮะ” เมื่อเห็นว่าแบฮยอนไม่อบึหันไปถามเ้าอห้อแทน
“นี่นายะลาแบฮยอนไปไหนอีล่ะ แบฮยอนยัไม่ไ้ลับบ้านเลยนะ” เฮุนเอ็ร่าบาหน้าหวานที่อบลาเพื่อนไปทำวีรรมแสบๆ เรื่อที่ไปผับยัไม่เลียร์เลยนะรับ
“ันไม่ไุ้ยับนายะหน่อย อย่ามายุ่ไ้ป่ะ นะฮะอาานยอล ุอาไป้วยัน็ไ้นะฮะ” ประโยหลัที่พูับานยอล่าแ่าับำพูที่ิัเฮุนเหลือเิน
เฮุนทำหน้าเอือมไปให้านยอลรับรู้ว่าเาเหนื่อยับเ็ื้อนนี้เหลือเิน ร่าสูเ้าอห้อยิ้มรับบาๆพลาอบลเพราะว่าวันนี้็เป็นวันหยุอีวัน
100%
สวัสีมิรรัแฟนฟิทุท่าน อโทษที่หายไปนานนะะ เราอาะไม่ไ้อัพเป็นานประำ แ่เราแ่เพื่อสนอวาม้อารอเหล่าิปเปอร์ ะพยายามาอัพบ่อยๆนะะ ยัไอมเม้นท์ิมไ้ รู้ไหมว่าเ้าอบอ่านอมเม้นท์มาเบยยยยย เ้าะไม่บัับน้าา ใรอยาเม้นท์ให้ำลัใเิเลย่าาา ยัไ็อย่าพึ่ทิ้ันไปน้าาา รัทู้นนนนน >< เหมือนเิมนะ @Topzyier #พล็อันมาเม้นให้ำลัใเ้าหน่อยิ ><
ความคิดเห็น