วุ่นนัก รักของสาวน้อยแวมไพร์

ลำดับตอนที่ #4 : เจอกันที่บ้านหรอ เฮือก!

+ +

                                                           ~~เบียร์~~
                                        "ไงจ้ะฟองเบียร์ ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ ~ ^o^" เสียงที่คุ้นเคยทำให้ผมหันไปมอง  อ๊ากกกส์!!!!ยัยนี่นิ
                                         "อื้อ"ผมพูด ช้าๆ ชัดๆ ให้ยายนั่นได้ยิน
                                         "นั้นไง พูดถึงพี่สาวเธอมาพอดี"
                                         "ไงจ้ะน้องชมพู่ ^o^"
                                         "ดีค่ะพี่เดียร์แสนสวย ^[]^"
                                         "อุ้ยตาย!ปากหวานจังนะจ้ะ"พี่เดียร์ยิ้มเห่ยๆให้ยัยชมพู่
                                          "พรุ่งนี้เจอกันค่ะ"ยัยชมพู่โบกมือบ๊ายบายพี่เดียร์
                                          "วันนี้พ่อแม่กลับ5ทุ่มนะครับ"ผมบอกพี่เดียร์
                                          "จ้ะ งั้นวันนี้กินอะไรดีน้ออ???"
                                          "ไข่ดาวกรอบๆฮับ!"ผมรีบพูดทันที

                                                                ~~เดียร์~~
                           ฉันชานตาเบียร์นั่งเล่นเกมมวยปล้ำ  -*-  จริงๆฉันก็ไม่ได้ชอบหรอกนะแต่ว่า..น้องชายฉันนะสิT[]T  ไม่เหมือนผู้ชายเอาซะเล้ย
                                          

                                                                พรึ่บ!!!!!!!!!

               อยู่ดีๆ ไฟก็ดับหมดทั้งบ้าน ฉันรีบคว้ากระเป๋าตังเป็นอย่างแรกเพราะในนั้นน่ะมันมีพวงกุญแจซึ่งทำมาจากเหล็กหรืออะไรอื่นๆที่แข็งๆทั้งนั้น  ถ้าตีหัว หัวคงแตกแน่นอน

                                                             แอ๊ด...ตึง!!
                              เสียหน้าต่างดังขึ้น เบียร์หันไปมองข้างหลัง
                             "พ..พี่..เ ..ดี..ยร์..คร..ครั..บ"ฟองเบียร์กระตุกชายเสื้อฉัน
                             "แฮ่~~"~ไอ้วิปริตมันกระโดดลงมาจากหน้าต่าง   กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!
                                                  แว๊บ!  นั้นไง!ไฟมาพอดี
                             "กิ๊ดๆ  กิ๊ดๆๆ"ไอ้วิปริตร้องแล้วมันก็จะคว้าตัวเบียร์ไว้แต่ว่า..ฉันฉุดเบียร์ไว้ก่อน..เล็กมันข่วนโดนแก้มเบียร์เล็กน้อย..เอ๊ย!..ไม่สิ..ใหฐ่เลยแหละ..ฉันกอดเบียร์ไว้แน่นไอ้วิปริตก็มาข่วนเฉือนหางคิ้วของเบียร์อีกครั้ง
                              "กรี๊ดดดดดดดดดด!!!" คราวนี้ฉันร้องบ้าง ได้โปรดมาช่วยฉันที ใครก็ได้  ฉันยิ่งกอดเบียร์แน่นขึ้น ไอ้วิปริตนั่นมันก้มลงมาที่คอฉัน ฉันแอบมองขึ้นไป อี๊!ฉันกลัวสุดขีด มันพยายามจะกัดคอฉัน  มันคว้าตัวฉันไปแต่ เบียร์กลับมาบังฉันไว้ เบียร์ก็เลยถูกไอ้เปรตวิปริตนั่นฉุดไปน้ำลายหนึ่งหยดของมันหยดลงบนแก้มของฉัน แหวะ!กลิ่นเหม็นชะมัด  
      
                                    ฉึก!!ไอ้วิปริตนั่นมันเอาเล็บยาวๆของมันจิกคอของเบียร์แล้วยกขึ้นสูงจากพื้น เบียร์หันมามองฉัน
 
                                         "พ..พี่ต้อ..งทำการบ้านเอ..ง...นะครั..บ"เบียร์ยิ้มให้ฉันอย่างกวนๆแล้วตกลงมาที่พื้น ด้วยแรงที่ไอ้วิปริตขว้างเบียร์ออกไป
                                         "ม่ายยยยยยยยยย!!!เบียร์!!หันมามองพี่สิ  ถ้าน้องเป็นอะไรไปพี่ต้องโดนแม่ด่าแน่ๆ  ลุกขึ้นมาสิ  ลุกเดี๋ยวนี้!!! ฮือๆๆ"
                                             แอ๊ด..ตึง
                                        หน้าต่างฉันถูกเปิดออก ฉันไม่สนแล้ว ฉันเอาแต่กอดเบียร์ แล้ว น้ำตาหยดแรกของฉันก็ตกลงบนริมฝีปากของเบียร์  ฉันรู้สึกเหมือนเจ็บๆที่หลัง เหมือนกับว่ามันมีอะไรจุกอยู่ แล้วอยู่ดีๆตัวฉันลอยสูงขึ้น สูงขึน จนไปอยู่ถึงเพดานห้อง
 
                                           "กรี๊ดดดดดด!!!!ไม่นะ อ๊ากกกก  ฉันกลัวความสูงงงงงง"
                                    ฉันหันไปมองที่หลังของตัวเอง อ๋อ ไอ้ก้อนที่กระจุกก็คือปีกสีดำนี่เอง   หา!!ปีกงั้นหรอ  ฉันสลบฟึบไปบนพื้น...........


                                            
                                           
                                       ฉันตื่นขึ้นมาบนห้องตัวเอง อยู่บนเตียง และมีผ้าห่มปิดอย่างมิดชิด      แถมยังไดยินเสียงผู้ชายคุยกันด้วย  เอ๊ะ!!แล้วเบียร์ก็ต้องฟื้นแล้วนะสิ ส่วนผู้ชายอีกคน....ผีงั้นหรอ!!