วุ่นนัก รักของสาวน้อยแวมไพร์

ลำดับตอนที่ #3 : สาวน้อยผู้โชคร้ายย(จริงอ่ะ)

+ +
+ + 
                                      วันต่อมา
          แง้ T_________Tvv
                                 ฉันถูกยัดให้ใส่ชุดสมัยอยุธยา  เอ๊ะไม่สิ  สมัย...อืม...ช่างเหอะ    แต่ที่รู้ๆคือชุดสีส้ม หมวกสีชมพูพ่วงด้วยดอกไม้เป็นตัน - -* กระโปรงมีดอกไม้สีชมพูติดที่ชายกระโปรงถุงเท้าก็ โค-ตะ-ระ  ยาวเลยรองเท้าก็เป็นสีดำ  ว่าไปก็สวยนะ^^   ส่วนเรื่องเมื่อวานฉันต้องซ้อมยัน3ทุ่ม - -  แต่เรื่องการบ้านก็มีตาเบียร์น้องสุดที่รักมาช่วยทำให้  ^ _ ^
 
                                 และแล้วการแสดงก็เริ่มขึ้น  นายเวียร์ขึ้นบนเวทีคนแรกเลย  เขาขึ้นไปพูดเอ๊ย!ไม่สิ  เขาขึ้นไปบ่น (จะบ้าเรอะ) เขาบ่นๆๆๆๆเรื่องไอแดร็คคิวล่า มนุษย์หมาป่า และก็แวมไพร์  อย่าไปเชื่อเขาเชียว นี่มันเรื่องโกหกทั้งเพ !!  
        
                        และแล้ว....คิวฉันก็มาถึง  ฉันต้องแสดงเป็นนางเอกของเรื่อง  เหอๆๆ- -  ฉันขึ้นไปบนเวทีและก็(ทำเป็น)หักเลี้ยว ที่มุมถนน ซึ่งตรงนั้นแหละฉันจะโดนตาเวียร์กัดคอ  อึ๊ย!!กัดคอเรอะ  ตายล่ะ  ฉันไปเจอเขาพอดี
 
                                "ขอร้องล่ะกัดเบาๆนะ T__T"ฉันกระซิบเขา
                        ดูเหมือนเขาจะพยักหน้า 

                                 ฉึก!!!!!เลือดไหลเป็นสายออกจากคอฉัน  เฮือก!!ห..ห..หา..หาย..ใจ..ไม่ออก!! เขาเป็นหมากลับชาติมาเกิดหรอเนี้ย?????????

                         
                                   เมย์

     ฉันเห็นเดียร์ล้มลงไป  อิอิ  เธอแสดงเก่งจัง  แบบแผนวางไว้เนียนมากก แถมยังมีเลือดไหลอีกแนะ  สมจริง จริงๆนะเนี้ย  ^^

                                    เดียร์

            ฉันตื่นมาพอดีกับเวลาที่บทวางไว้  แฮ่กๆ  ชักจะเจ็บคอแล้วละสิ  ตอนนี้หน้าฉันถูกโบ๊ะให้หน้าขาวจั๊วะ       จะว่าไปก็เหมือนผีแฮะ -*-

             ฉันแสดงไปตาบทที่วางไว้  ทั้งกัดคอ  บิน  กระโดด  ร่อน  เดิน  วิ่ง  พูด  บ่น  และอะไรอีกมากมาย  ในที่สุดละครเรื่องนี้ก็จบที่นางเอกต้องตาย  ฮือๆๆ  ฉันยังไม่ตายซะหน่อย  จะร้องไห้กันทำไม!!!!!! 

              ฉากจบ  

        หญิงสาวคนนั้นถูกตำรวจยิงที่อก     ชายหนุ่มพาหญิงสาวบินหนีไปที่หน้าผาแห่งหนึ่ง   สาวน้อยคนนั้นยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมบอกว่า 'เราจะอยู่ด้วยกั...น..ตลอด.....ไป' พูดจบร่างของสาวน้อยก็ตกลงพื้นแต่โชคดีที่ชายหนุ่มรับไว้ได้  เขาปล่อยโฮออกมา 
   
                       นายอย่าทำให้ฉันอยากร้องไห้ได้ไหม???
   ฉันแอบลืมตาขึ้นมา  เอ๋??? เขาร้องจริงๆนี่นา  จะร้องไห้ทำไมเนี้ย?ฉันไม่ได้คู่กับนายจริงๆซะหน่อย  ตาบ้าเอ๊ย

                        ..หลังจบการแสดง..
                        "นายร้องไห้ไมอ่ะเวียร์"
                        "มันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วยล่ะ"เขาว่าพลางหน้าบึ้ง
                        "นาย..โกรธฉันหรอ?"
                        "ใช่!!"  อ้าว  งงแหลกค่ะ
                        "ทำไมอ่ะ??!"
                        "ก็ฉันโกรธ....อ่ะถามจริง..ที่ฉันกัดเธอ เธอไม่เจ็บหรอไง"
                        "ตาบ้า ก็เจ็บสิย่ะ  หรือว่านายไม่เจ็บ ฉันจะได้กัดให้ เอาป่ะล่ะ"ฉันว่าพลางยักคิ้ว
                         "งั้น..ไม่โกรธและ"
                         "อ่าว..หรือว่า.....เอ๊ะนายนี่!กล้าแกล้งฉันเชียวหรอ"
                         "แต่ฉันอยากให้เธอเป็นแวมไพร์นี่ ^ ^"  อ๊ากก  หรือว่า..
                         "แสดงว่านายเป็นแวมไพร์ใช่ม่ะ"
                         "เอ่อ.."
                         "แหม..ฉันรู้หรอกน่าว่านายหลอกฉัน..ฉันไม่เชื่อว่าแวมไพร์มีจริง"
                          "เธออยากเห็นป่ะล่ะ"
                          "เอาสิถ้านายกล้า"
                          "คืนนี้ 3ทุ่ม เจอกันที่บ้านเธอ  ห้องนอนนะ"
                          "นายรู้หรอบ้านฉันอยู่ไหน"
                          "คนอย่างฉันฉลาดอยู่แล้ว"เขายักคิ้วให้ฉันทีนึงแล้วก็เดินกลับบ้าน
                           
                                     อะไรของเขากันแน่เนี้ย?????