คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2 คำขอจากพระราชา
บทที่2
ฉันได้เข้ามาในห้องโถงกับรินเรอย่างที่บอกว่าฉันตื่นเต้นมากๆ ก็แหม ในชีวิตนี้ฉันได้เข้าปราสาทแล้ว ถึงจะเป็นโลกแห่งการ์ตูนก็เถอะ แต่ฉันก็ดีใจมากเลยหละ ฉันก็เดินไปอยู่ตรงเพิร์ลกับอีฟที่ยื่นอยู่ตรงหน้าพระราชา แต่เมื่อพระราชาเห็นหน้าของฉันก็ทำท่าชะงักเล็กน้อย แหมๆ เห็นความสวยของฉันถึงกับตะลึงเลยหรอค่ะ (หลงตัวเองสุดๆ + ความหื่นส่วนตัวสูง)
“เจ้าคงเป็น เฟรน สินะ“ พระราชาถาม
“ค่ะ ^^“
“ ทำไมเจ้าถึงได้.. “
พระราชากำลังจะพูดต่อ แต่ก็มีขุนนาง เอ่อ เรียกว่าขุนนางมั้ง เดินเข้ามากระซิบข้างหูของพระราชาด้ายเรื่องอะไรบางอย่าง =0= โหยยยกำลังจะรู้เลยว่าพระราชาจะพูดว่าอะไร ต้องเป็นเรื่องสำคัญแน่ๆ
“ ช่างเถอะ พวกเจ้าคือมนุษย์ที่อินุยาฉะพามาใช่ไหม“
“ใช่ค่ะ“ อีฟพูดขึ้น
“ข้ามีเรื่องอยากจะขอร้องพวกเจ้า ฟังให้ดีนะ ตอนนี้ลูกสาวของข้ากำลังป่วยหนัก การที่จะช่วยลูกสาวข้าได้คือ ต้องไปหาดอกเลทิสในตำนานที่อยู่ในป่ามรรณะ ที่ว่ากันว่ารักษาได้ทุกโรค“
โห มีดอกแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย โลกของเราน่าจะมีบ้างนะ ช่วงนี้ค่ารักษามันแพงน่ะ>3<
แต่ไอ้ป่ามรรณะนี่ มันฟังดูชวนขนลุกยังไงก็ไม่รู้สิ
“ข้าอยากให้พวกเจ้าไปหาดอกนั่น พวกเจ้าทำให้ข้าได้ใช่ไหม“
“แล้วทำไมถึงไม่ให้ทหารของท่านไปหาละค่ะ“
เพิร์ลเอ่ยถามพระราชาด้วยท่าทางงงๆ
“เพราะว่าดอกเลทิสจะปรากฏดอกให้เฉพาะมนุษย์ ตัวการ์ตูนอย่างพวกเราจู่ๆไปหามัน ก็ไม่เจอหรอกนะ“
“แต่ทำไมถึงเป็นพวกเราล่ะค่ะ” รินเรถาม
“เรื่องนั้นข้าก็ไม่รู้ เพราะข้าบอกอินุยาฉะว่าเอาใครมาก็ได้” =o= แป๋วววววววคิดว่าจะมีเหตุผลที่ฟังดูลึกซึ้งซะอีก
“แต่ที่ข้ารู้อย่างหนึ่งก็คือ มนุษย์นั้นมีพลังมากมายอยู่ในตัวทุกคน”
“.....” พลังหรอ ?
“ว่าแต่ว่า พวกเจ้าจะช่วยข้ารึเปล่า“
“.......”
“ว่าไงล่ะ”
“พวกเรามาที่นี่ก็เพราะจะมาช่วยพระราชาอยู่แล้วละค่ะ” แต่ก็นะสาวน้อยน่ารักอย่างฉันต้องช่วยอยู่แล้วล่ะ พระราชามีสีหน้าดีขึ้นหลังจากฟังคำตอบของฉัน
“พูดได้ดีนี่ ขอบใจพวกเจ้ามากนะ ออ ลืมบอกอีกเรื่องหนึ่ง แต่พวกเจ้าจะไม่เปลี่ยนคำพูดใช่ไหม”
“ไม่ค่ะ!!” พวกเรารับคำอย่างหนักแน่น
“ ดี ในระหว่างเดินทางนั้นอาจจะมีศัตรูที่ร้ายกาจ ที่ไม่ชอบมนุษย์อย่างพวกเจ้าอยู่ก็ได้นะ”
O[]O ทำไม (ฉัน)
OoO พึ่ง (รินเร) ความคิดเรียงกัน
O-O มาบอก (เพิร์ล)
=o= ตอนนี้ฟะ (อีฟ)
“แต่ไม่ต้องกลัวหรอก ข้าบอกไปแล้วว่ามนุษย์ทุกคนมีพลังรวมถึงพวกเจ้าด้วยนะ”
“พลังของพวกเราเป็นยังไงหรอค่ะ”
“เรื่องนั้นข้าก็ไม่รู้ แต่เพื่อความปลอดภัยของพวกเจ้า ข้าจะให้คนไปคุ้มครองด้วย”
“จริงหรอค่ะ ใครหรอ” อยากให้เป็นคนหล่อๆจังเลย^^
“เอาไว้พรุ่งนี้เดี๋ยวก็รู้”
=3= โถถถถถ พระราชาใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยย อย่าทำให้อยากแล้วจากไปสิค่ะ
“ว่าแต่ แล้วพวกเราต้องเดินทางยังไงหรอค่ะ” อีฟที่ฟังอยู่นานถามขึ้น
“พวกเจ้าต้องเดินทางเข้าไปส่วนที่ลึกที่สุดของป่ามรรณะ ซึ่งคนที่จะนำทางพวกเจ้าไปก็คือ คนที่คุมครองพวกเจ้านั่นแหละ”
อืม ฉันพอจะเข้าใจแล้วล่ะ
“ส่วนพวกสำภาระต่างๆที่ใช้ในการเดินทางเดี๋ยวฉันจะเตรียมให้พวกเธอส่วนหนึ่งนะ แต่อาจะไม่ครบ ยังไงพวกเจ้าก็ต้องช่วยตัวเองด้วย การเข้าไปในป่าไม่ใช่เรื่องง่ายๆยิ่งเป็นป่มรรณะก็ต้องระวังเป็นสองเท่านะ จำไว้”
“ค่ะ ขอบคุณพระราชามากๆนะค่ะ” เพิร์ลพูดขึ้น
“ไม่เป็นไร วันนี้พวกเจ้าก็ไปพักก่อนเถอะ นี่มันก็ดึกแล้วด้วย เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไม่มีแรง”
“ค่ะ!!”
พวกเราได้เดินออกจากห้องโถงหลังจากที่คุยกับพระราชาเสร็จเรียบร้อยแล้ว เฮ้ออออออ
พรุ่งนี้ก็ต้องออกเดินทางแล้วสิ ชักหวั่นๆขึ้นมานิดๆนะเนี่ย
“เดี๋ยวข้าจะพาพวกเจ้าไปที่ห้องเอง”
เมื่อพวกเราเดินออกมาก็พบอินุยาฉะที่กำลังยืนรออยู่หน้าประตู
“จร้า ขอบใจนะ อินุยาฉะ”
อินุยาฉะพาฉันและทุกคนเดินไปยังที่ห้อง โอ้ววว ประตูห้องมันช่างใหญ่เสียนี่กระไร เหมือนประตูทางเข้าห้องโถงเลยแต่เล็กกว่านิดหน่อย
แอดดดดด
“วาวววววว” ทุกคนพูดพร้อมกันหลังประตูที่ถูกเปิดออก สิ่งที่พวกเราได้เห็นคือ ห้องใหญ่ๆ มีเตียงนอนสี่เตียงที่เรียงห่างกันเล็กน้อย แถมแต่ละเตียงก็ใหญ่ๆทั้งนั้น ห้องคงกว้างประมาณบ้านหลังหนึ่งละมั้ง เพราะว่ามันใหญ่จริงๆ
“พระราชาสั่งจัดห้องเป็นพิเศษให้คล้ายกับโลกของพวกเจ้าน่ะ” นี่มันเกินความจริงจากโลกมากเลยนะเนี่ย แต่ ก็เหมือนฝันเลย ที่ได้นอนห้องใหญ่ๆแบบนี้ เหมือนว่าพวกเราเป็นเจ้าหญิงเลยเน่ะ
ห้องตกแต่งได้สวยมาก จนไม่กล้านอนเลยล่ะ
“ถ้างั้นตามสบายนะ ข้าไม่กวนแล้ว”
“นี่ อินุยาฉะ”
“มีอะไรหรอ เฟรน”
“นายจะเดินทางไปกับเราด้วยรึเปล่า”
“ออ ไม่หรอข้าต้องช่วยดูแลอะไรอีกหลายอย่างแทนเจ้าพวกที่จะเดินทางไปกับพวกเธอน่ะ และก็เป็นงานสำคัญด้วย”
“หรอ”
“ข้าไปก่อนนะ” พูดจบอินุยาฉะก็เดินออกไป ทิ้งให้พวกเราสี่คนไว้ในห้อง
“อ้า ~ สะ ~ บาย” ยัยเพิร์ลกระโดดขึ้นเตียงเป็นคนแรก ตามด้วยรินเรที่กระโดดขึ้นไปนอนอีกคน
ตุบ!
ฉันโดดขึ้นเตียงใหญ่ตามด้วยคน สบายจริงๆนั้นแหละ^^ทั้งนุ่ม ทั้งนิ้ม ส่วนอีฟผู้ดีนิดหน่อยแค่นั่งลงที่เตียงไม่ได้กระโดดโลดเต้นแบบพวกเรา รินเรนอนเตียงแรกสุดจากด้านหน้า ตามด้วยเพิร์ลฉัน และก็อีฟที่นอนริมสุดด้านใน
“นี่พวกเธอว่าพลังที่พระราชาบอกพวกเราเป็นยังไงหรอ” จู่ๆอีฟก็เปิดประเด็นถามขึ้นท่ามกลางความสุขที่ได้นอนบนเตียงของพวกเรา=o=
“ฉันก็ไม่รู้” รินเรตอบ
“แล้วเรื่องลูกสาวของพระราชาไม่สบาย ฉันว่าต้องมีอะไรอีกแน่ เพราะถึงขนาดต้องไปหาดอกเลทิสอะนั่นเลยนี่น่า ต้องไม่ใช่อาการป่วยหนักธรรมดาแน่ๆ จริงไหม” อืม ~มันก็จริงอะนะ ถ้าคิดๆดูแล้ว เรื่องอาการของลูกสาวเขา ก็ไม่ได้บอกอะไรพวกเราเลย
“มันก็จริงนะ อีฟ เธอนี่เก่งนะ พอจะเดินตามรอยเท้าโคนันได้ 555+”
“ตลกตายแหละ เพิร์ล”
“ถ้าพระราชาไม่อยากเล่าก็ช่างเถอะ คงต้องมีเหตุผลที่บอกเราไม่ได้อยู่นั้นแหละ หรือไม่ก็ยังไม่ถึงเวลาที่พวกเราจะต้องรู้ก็ได้นะ” คราวนี้ตาฉันที่เป็นคนพูดบ้าง
“เฟรนพูดถูกนะ”
“เอาเถอะ เก็บความสงสัยแล้วไปอาบน้ำกันได้แล้ว ฉันอาบก่อนนะ” รินเร
“บ้านแกสิ ฉันจะอาบก่อน” เพิร์ล
“ฉันต่างหาก ที่จะอาบก่อน” อีฟ
ทุกคนต่างก็แย่งกันที่จะเข้าห้องน้ำคนแรก ซึ่งฉันก็อาศัยจังหวะที่พวกนั้นทะเลาะกัน หยิบเสื้อผ้าและผ้าขนหนูที่อยู่ข้างๆเตียง ฉันเดาวาพระราชาคงจะเตรียมให้ วิ่งเข้าห้องน้ำที่มีอยู่ในตัวของห้องทันที ^^ ฮ่าฮ่า ก็จะได้ไม่ต้องมาแย่งกันไง ฉันเป็นเพื่อนที่ดีนะเนี่ย แต่ก็ได้ยินเสียงด่าฉันแว่วๆ (ดังเลยแหละ ไม่ใช่แค่แว่ว) แต่ก็ชั่งเถอะ นานๆทีแกล้งเพื่อนบ้างก็ยังดี ถือเป็นการเอาคืนที่พวกเธอทั้งสามคนยังไม่ยอมจ่ายเงินค่า สโนว์ ไอซ์ (ยังจำได้อีกหรอเนี่ย=o=)
ทางด้านหนึ่งของปราสาท
“นี่ มุคุโร่” เสียงของชายที่เป็นใหญ่ที่สุดในดินแดนนี้พูดขึ้น เขาได้เรียกมุคุโร่มาคุยกันเป็นการส่วนตัวที่ห้องของเขา
“ครับ พระราชา”
“ทำไมเจ้าถึง ไม่ไปดูพวกมนุษย์ที่จะเดินทางไปกับพวกเจ้าด้วยล่ะ”
“ผมไม่ได้บอกเลยนะครับว่าจะเดินทางไปด้วย”
“แต่ข้าอยากจะให้เจ้าเดินทางไปด้วย”
“แล้วใครจะทำหน้าที่ ปกป้องดูแล เจ้าหญิงล่ะครับ จะให้ผมทิ้งเจ้าหญิงไปแบบนี้ ผมคงทำไม่ได้” ใช่แล้ว มุคุโร่นั้นเป็นองค์รักษ์ที่ดูแล และ ปกป้องลูกสาวของเขา เวลานี้เจ้าหญิงมีอาการแย่ลงเขานั้นต้องการให้มุคุโร่ไปช่วยด้วยอีกแรง
“ข้าให้คนมาดูแลแล้ว เจ้าก็รู้ใช่ไหมว่างานนี้สำคัญแค่ไหน”
“ครับ ผมรู้แต่”
“ถ้าเจ้าไม่ไป เกรสจะเป็นยังไงก็ไม่รู้นะ”
“เออ..”
“นี่ก็ถือว่าเป็นงานขององค์รักษ์ทั้งสองคนนะ จะให้ฮิบาริทำคนเดียวก็ไม่ถูก” ” องค์รักษ์นั้นมีอยู่สองคนนอกจากมุคุโร่ก็มีฮิบาริด้วยอีกคน
“แต่ก็มี โกคุเดระ กับ ดีโน่แล้วนี่ครับ”
“เจ้าแน่ใจหรอว่าจะพอ ถ้าคิดดูแล้วถ้าเจ้าไม่ไปด้วยก็มีฮิบาริแค่คนเดียวที่พึ่งพาได้มากที่สุด ถ้าเจ้าไปมันจะเป็นการช่วยเกรสได้อย่างมาก”
“....”
“แต่ก็นะมุคุโร่”
“….”
“ข้าว่าเจ้าจะต้องชอบการเดินทางนี้แน่นอน”
“ทำไมล่ะครับ”
“หนึ่งในสี่คนนั้น มีคนหนึ่งที่เจ้าจะต้องแปลกใจ เพราะข้าเองก็ยังตกใจเมื่อเห็นหน้าเธอครั้งแรก และเกือบจะหลุดปากพูดออกไป” หลุดปาก! มุคุโร่คิดในใจ
“ใครหรอครับ”
“เฟรน..เธอเป็นเด็กที่น่าสนใจมาก โดยเฉพาะเจ้ากับฮิบาริ”
“เธอเป็นยังไงหรอครับ”
“ถ้าอยากรู้ พรุ่งนี้เจ้าก็ออกเดินทางซะสิ…..”
..................................................................................................................................................................
ฉึบๆๆๆๆ...............................
เป็นยังไงบ้างค่ะ หนึ่งในพระเอกมีบทแล้วล่ะค่ะ
ตอนแรกกะจะยังไม่ให้ออกโรง แต่ไปๆมาๆ ให้มีมายั่วคนอ่าน
นิดหน่อยน่าจะดีกว่า 555+
ยังไงก็ช่วยเม้นด้วยนะค่ะ
ความคิดเห็น