คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 โลกแห่งการ์ตูน
ติงต่อง ติงต่อง
อย่างที่รู้ๆกันอยู่ เมื่อเสียงนี้ดังขึ้น หมายความว่าได้เวลาเลิกเรียนแล้ว
“ นี่เฟรน ดูรีบอร์นที่ออกใหม่รึยัง“
เสียงร่าเริงของรินหรือก็คือเพื่อนของฉันเองที่เป็นคนถาม
“ดูแล้วละสนุกมากเลยน่าจะออกใหม่เร็วๆนะ“
ออ ลืมแนะนำตัว ฉันชื่อ เฟรนค่ะอยู่ม.3 แล้ว ความฝันของฉันก็คือ
การได้ไปโลกแห่งการ์ตูนไงละค่ะ^^ อาจจะดูเป็นความฝันลมๆแล้งๆนะค่ะ แต่ก็เชื่อว่าสักวันความฝันนี้จะกลายเป็นจริง...
“หรอ แต่มุคุโร่สู้กับเบียคุรันแทบตายแหนะแต่ก็แพ้จนได้ ฮ่าฮ่าฮ่า“
“แหมรินเดี๋ยวก็ชนะ มุคุโร่เก่งจะตายจริงไหมเพิร์ล“
เพิร์ลก็เป็นเพื่อนสนิทของฉันเหมือนกันและก็มีอีฟอีกคน สมาชิกครบแล้วดังนั้นพวกเราคือ
การ์ตูนเรนเจอร์โฟร์ ฮ่าฮ่า^^(คิดเอาเองฝ่ายเดียว)
“ก็น่าจะ แต่โกคุเก่งกว่านะ^^“
“ว่าไงนะ มุคุโร่ต่างหากที่เก่งกว่า >o<!!!“
“ฉันว่าดีโน่นะ ใช่ไหมอีฟ“ รินเรพูด
“ แต่ ฉันว่าฮิบารินะ“
ตอนนี้เหมือนมี กระแสไฟฟ้าปะทะกันสี่ด้านเลยทีเดียว =o= น่ากลัวชะมัด
“เอาเถาะยังไงก็ช่าง เลิกเรียนแล้วไปกิน สโนว์ ไอซ์ กันไหม“
ฉันพูดชวนทุกคน ทุกคนชักสีหน้าที่สงบศึกแล้วหันมาตอบกับฉันว่า
“ไปสิ ^^!!!“
ฉันกับทุกคนก้มหน้าก้มตาเก็บหนังสือใส่กระเป๋ากันใหญ่ แล้วก็สะพายกระเป๋าออกมาหน้าห้อง
โป๊กกก!!!
“โอ๊ย!!! เจ็บบบบบ T^T“
ศรีษะของฉันไปชนกับใครคนหนึ่ง ใครกันนะบังอาจทำให้คนสวยเจ็บT^T
“เดินก็หัดดูทางบ้างสิ ยัยเฉิ่มเบอะโง่เง่า“
ฉันเงยหน้าขึ้นไปดูปรากฏว่าเป็นเซรีน่าอยู่ห้องเดียวกับฉันเอง คำพูดของเธอช่างไม่ค่อยเป็นมิตรกับฉันเอาซะเลยนะT^T ว่าแต่เธอเดินมาชนฉันไม่ใช่รึ ขอโทษสักคำก็ไม่มี
“นี่....เธอต่างหากที่เดินมาชนเพื่อนฉัน เธอก็ควรจะขอโทษสิ“ เพิร์ลพูดขึ้น
โอวววว!! เพิร์ลเพื่อนรักรู้ใจฉันด้วยหรอเนี่ย T^T ซึ้งใจจัง เพื่อนเลิฟฟฟฟฟฟ^3^
“แกว่าไงนะ“
หวา ยัยเซรีน่าโมโหแล้วทำไงดี >o<!!
“ต๊าย หยาบคาย ยัยลูกคุณหนูบ้านไร่ คิดว่าตัวเองสวยนักหรือไงยะ ยัย #/>+\@๑“
กรี๊ดยัยเพิร์ล แกสุดยอดมาก>_< ด่าได้รวดเร็วชนิดที่ว่ายัยเซรีน่าหน้าแดงแล้วแดงอีก เพราะความโกรธมหาประลัย-o-!!
“กรี๊ด >< มาตบกันไหมยะยัยไข่มุขอันดามัน“ ว่าแล้วเซรีน่าก็เริ่มถกแขนเสื้อขึ้น
“มาสิ ยัยเซริชาลาลาล้าลาตุ้มแช่ปุ๊ดชึ่งโป๊ะ“ นี่เพิร์ลเธอเรียกชื่อเขาผิดนะ= =>
และก่อนที่ทั้งสองคนจะเปิดมวยกัน ก็จะต้องไหวครูก่อน เอ๊ย>^< ไม่ใช่ต้องพาเพิร์ลหนีออกมาก่อน ฉัน รินเร และ อีฟ จึงช่วยกันจับแขนเพิร์ลและตีโกยออกจากที่นี่ทันที
ณ ร้านสโนว์ไอซ์
“ทำไมพวกแกถึงไม่ให้ฉันตบกับยัยเซรีเบเบโบร่านั่นละ“
เพิร์ลพูดแล้วตักไอศรีมช้อนสุดท้าย (ของถ้วยที่สอง=[]=) เข้าปาก
“ลองตบกันสิ ได้เข้าห้องปกครองแน่นอน @_@“ อีฟพูด และขยับแว่นให้เข้าที่เข้าทาง
“ฉันอยากเล่นคอมอะ ไปเล่นที่บ้านเฟรนกันเถอะ“ เสียงรินเรแทรกขึ้น อืมน่าสนใจฉันยิ่งเซ็งๆอยู่
ออ ลืมบอกไปบ้านของฉันอยู่ในซอยตรงข้ามโรงเรียนเองค่ะและร้านสโนว์ไอซ์ ก็อยู่ตรงข้ามโรงเรียนเช่นกัน
“งั้นโอเคเลย รีบๆไปกันเถอะ เดี๋ยวได้กลับบ้านค่ำกันพอดี“ อีฟพูดแล้วลุกขึ้นพร้อมเพิร์ลและ
รินเร จากนั้นทั้งสามคนก็วิ่งออกจากร้านไป
“อ่าว! เฮ้ยเดี๋ยวก่อน ฉันยังกินไม่หมดเลย แล้วใครจะจ่ายเงินละเนี่ย\ToT/“
และก่อนที่ฉันจะวิ่งออกจากร้านตามพวกนั้นไป
ปึ้ง!
“225 บาท ถ้วนครับ=_=+++“
อ๊ากกกกกก!ยัยพวกบ้า=[]=“
“แฮ่กๆยัยพวกแฮ่กๆบ้า ฉันต้องจ่ายแฮ่กๆและวิ่งแฮ่กๆ“ ฉันหอบหายใจอย่างหนัก หลังจากที่วิ่งตามพวกนี้มาทัน
“เหนื่อยก็พัก วิ่งมาหนัก พักบ้างดีกว่าชะชะช่า“
ยัยรินเร เพลงบ้าบออะไรของแกเนี่ยแฮ่กๆ =o=
“น่าๆ นี่ไงเรามาถึงหน้าปากซอยบ้านแกแล้วไง^^/“
“โอเค งั้นเข้าไปกันเลย“ ฉันพูดและเดินนำสามตัวปัญหาที่ตอนนี้ยังไม่คืนเงินฉันเลย พอฉันและทุกคนเดินเข้ามาเรื่อยๆ ฉันรู้สึกว่ามันมีอะไรผิดปกติ ทำไมในซอยไม่เห็นมีใครอยู่เลยสักคน แถมยังดูมืดและเปี่ยวยังไงก็ไม่รู้ น่ากลัวแฮะ>_< และมีอีกอย่างหนึ่งที่แปลกใจ...
“เป็นอะไรรึเปล่าเฟรน ดูท่าทางคิดหนักนะ“ เสียงของรินเรปลุกฉันออกจากภวังค์
“ฉันรู้สึกเหมือนมีใครตามเรามา“ ความจริงรู้สึกตั้งแต่ตอนออกจากโรงเรียนแล้วล่ะ
“ หรอ แต่ไม่เห็นมีใครเลยนี่“ รินเรพูดต่อ
ฉันอาจจะคิดไปเองก็ได้ ช่วงนี้ดูการ์ตูนแนวลอบฆ่ากันมากไปหน่อย อิอิ
“ ว่าแต่ คนในซอยบ้านแกหายไปไหนกันหมด ปกติคนเยอะนี่น่า“
“ฉันก็สงสัยอยู่เหมือนกันแหละเพิร์ล“
หรือว่าเล่นซอนแอบกัน(คิดได้ไง) แต่ไม่น่าใช่ หรือว่ามีงานเลี้ยงกันในซอย แต่ก็ไม่ใช่อีกแหละถ้ามีฉันก็ต้องรู้สิ
“พวกเจ้าน่ะ มากับข้าซะดีๆ“
เสียงปริศนาจากใครก็ไม่รู้ดังขึ้น แล้วจู่ร่างของพวกเราก็ลอยขึ้น O[]O เหวอ ฉันบินได้
และร่างของพวกเราถูกลอยมาหยุดอยู่ที่บ้านร้างที่อยู่ท้ายสุดของซอย
“พวกเจ้าต้องเข้าไปในนั้น“
เสียงปริศนาได้ดังขึ้นอีกครั้ง
วาบบบบบบบ
แสงเจิดจ้าตรงหน้าที่เกิดขึ้นทำให้ตาของฉันมองไม่เห็น พอแสงสว่างอ่อนลงแล้ว ทำให้ฉันเห็น ผู้ชายผมเงิน มีหูหมาจิ้งจอกสองข้าง ใส่ชุดขนหนูไฟสีแดงแบบญี่ปุ่น ไม่ผิดแน่ เขาคือ... อินุยาฉะ!!!
แต่อินุยาฉะเป็นการ์ตูนนี่น่าO_O หรือ..ว่า..ฉะ...ฉัน ..จะ....เจอตัว...กะ...การ์ตูนตัวจริง
โอ้วววววว มายยยย กอดดดดด นี่...นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม
“อินุยาฉะ!!!“ เราทั้งสี่คนพูดพร้อมกัน เพราะว่าพวกเราบ้าการ์ตูนเหมือนกันเลยเคยดูเรื่อง
อินุยาฉะเทพอสูรจิ้งจอกเงิน แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ฉันชอบไม่แพ้เรื่องรีบอร์นเลยนะ^^
“เก่งดีนี่ที่รู้จักข้า ก็ดีแล้วล่ะเรื่องมันจะได้เร็วขึ้น“
อินุยาฉะ....^////////^ เท่จังเลย หล่อ น่ารักที่สุดดดดดด ดูดีกว่าที่ดูในการ์ตูนอีกนะเนี่ย
“ข้ามาจากโลกแห่งการ์ตูน พระราชามีคำสั่งให้ข้ามาพามนุษย์ไปหาพระองค์ โดยด่วน“
“นี่แปลว่า...โลกแห่งการ์ตูนมีอยู่จริงๆ งั้นหรอ“
อีฟ ถามอินุยาฉะด้วยความสงสัย แต่ก็มาได้มีแต่อีฟเท่านั้นที่สงสัย พวกเราทุกคนก็สงสัยเช่นเดียวกัน ไม่เคยคิดว่าโลกการ์ตูนจะมีอยู่จริง(ได้ข่าวว่าเคยคิดนะ) ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแล้วครับพี่น้องทั้งหลาย
“ใช่ ตอนนี้พระราชาต้องการความช่วยเหลือจากพวกเจ้าน่ะ“
คนอย่างพวกเราเนี่ยนะจะไปช่วยใครได้ ขนาดตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย สงสัยพระราชาคงจะเลือกผิดคนแล้วมั้ง
“ แล้วเราจะเข้าไปได้ยังไงล่ะ“ เพิร์ลถาม
“ก็บ้านร้างตรงหน้าพวกเจ้าเนี่ยไง หลังประตูที่ถูกปิดตายอยู่นั้นเป็นประตูมิติระหว่างโลกมนุษย์กับโลกแห่งการ์ตูน “
อินุยาฉะพูดแล้วชี้ไปทางประตูทางเข้าไปในบ้านร้างหลังที่อยู่ตรงหน้าพวกเรา
“ตกลงพวกเจ้าจะไปใช่ไหม“
เออออ..ว่าไงดีละก็ลำบากใจเหมือนกันนะ แต่นี้คือสิ่งที่ฉันรอคอยมาตลอดว่าจะได้ไป ฉะนั้น..
“ ไปสิ!!!! “ พวกเราทั้งสี่คนพูดพร้อมกัน
“ งั้นก็อย่ามาเสียเวลาเลย เข้าไปกันดีกว่า“
“ แล้วจะเข้าไปยังไง“ คราวนี้รินเรเป็นคนเอ่ยถาม
“ เดินเข้าผ่านประตูไปเลย ข้าเสกเวทย์ให้พวกเจ้าเข้าไปเอาไว้แล้วล่ะ ไม่ต้องกลัว“
=o= นายเป็นนักเวทย์ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย นายใช้เวทย์มนต์ไม่ได้ไม่ใช่หรอ สงสัยเรื่องจะเพี้ยนจากเดิมไปเยอะเลยนะ คนสวยงงจัง ?_?
“ว่าแต่พวกเจ้าชื่ออะไรกันบ้างล่ะ“
“ ฉันชื่อเฟรน ^^“
“เพิร์ล“
“รินเร“
“ อีฟ“
อินุยาฉะทำหน้างง แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่ใจกับชื่อของเราสักเท่าไร
“เอาเถอะ พวกเจ้าเดินเข้าไปได้แล้ว“
“ อะ...อืม“ ฉันพูด แล้วตัดสินใจเดินเข้าไปในประตูนั่นเป็นคนแรก พอเดินเข้าไปจู่ๆภาพทุกอย่างก็มืดสนิท สติของฉันเริ่มเลือนรางไปทุกที
............
........
.....
ฉันลืมตาขึ้นจากการหมดสติ
“ตื่นแล้วหรอเฟรน เป็นไงบ้าง“
“ไม่เป็นอะไรหรอกรินเรว่าแค่ที่นี่คือ... “
“ โลกแห่งการ์ตูนไงเล่า“
ฉันมองดูรอบๆตัว ปรากฏว่าทุกอย่างเป็นการ์ตูนไปหมดเลย มันสวยและดูดีกว่าที่ฉันจินตนาการเอาไว้ซะอีก ^////////^ ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าฉันจะได้มาจริงๆ ที่ฉันอยู่ตอนนี้คงจะเป็นปราสาทเพราะดูจากรูปร่างโดยรอบของห้องที่ฉันนอนอยู่อะนะ เหมือนปราสาทยุโรปในเทพนิยายเลยละ
“ที่นี่คือปราสาทของพระราชา แกหลับไปนานกว่าคนอื่นสองชั่วโมงเลยนะ รู้รึเปล่า“
“จริงหรอเนี่ย OoO แล้ว เพิร์ลกับอีฟล่ะ อยู่ที่ไหน“
“อยู่กับพระราชาในห้องโถงอะนะ ฉันก็จะพาแกไปเนี่ยแหละ ตอนนี้แกฝื้แล้วไปกันเถอะ“
พระราชาจะหล่อไหมนะ -,.- (ความชั่วถูกเปิดเผย)
“เดี๋ยวสิ“
“อะไรอีกละ“
“ฉันยังไม่ได้..เออ.หวีผมเลย ก็แหมจะได้เฝ้าพระราชาทั้งที เข้าแบบนี้มันไม่ดีนะ“
ถ้าเกิดพระราชาหล่อ^^แล้วฉันไม่สวยได้ไงเล่าเดี๋ยวพระราชาก็ไม่เห็นความสวยของฉันน่ะสิ
ใช่มะๆ
“ไม่ต้องแล้วพระราชารอแกนานแล้วนะไปกันเถอะ“
รินเรจับมือฉันลุกออกจากเตียงแล้วกะลากฉันมาที่ห้องโถง OoO แม่เจ้า!!! ใหญ่จริงๆห้องโถงอะไรกันเนี่ยใหญ่เท่าบ้านห้าหลัง
ฉันเดินเข้าไปในห้องโดยมีรินเรเดินนำ ฉันเอียงหน้าขึ้นเล็กน้อยก็ได้พบกับผู้ชายอายุประมาณสามสิบต้นๆ ผมซอยสีน้ำตาล ใบหน้าดูหล่อแบบขรึม นั่งอยู่บนบันลังก์ แสดงว่าเขาคือพระราชาสินะ ^^ หล่อจังเลย ถึงจะดูอายุมากแต่หน้าเด็กม๊ากกกมาก กรี๊ดดดดดดด(ความหื่นออกอาการ)
............................................................................................................................
เป็นยังไงบ้างค่ะเบื่อกันรึยัง แต่ก็อย่าพึ่งเบื่อนะค่ะ พวกพระเอกของเรายังไม่ออกโรงเลย
ยังไงก็ขอบคุณนะค่ะที่อ่านมาตั้งนาน
เม้นให้ด้วยนะค่ะT^T
ความคิดเห็น